წმინდა შესაწირავი

ეზეკიელის მიერ ხილვაში ნანახი განაწილებული აღთქმული მიწის ნაკვეთი.

ისრაელის 12 ტომიდან, ლევის გამოკლებით (იოსების წილი ეფრემსა და მენაშეს ერგოთ), თითოეულს აღთქმული მიწის აღმოსავლეთ საზღვრიდან დასავლეთ საზღვრამდე თავ-თავისი წილი შეხვდა. ჩრდილოეთი კიდიდან იუდას მეშვიდე წილი ერგო, რომლის სამხრეთით შეწირული მიწა იყო (ეზკ. 48:1—8). შესაბამისად, ამ მიწის ჩრდილოეთი საზღვარი იუდას წილს სამხრეთიდან ესაზღვრებოდა. შეწირულ მიწას სამხრეთით ბენიამინის წილი ესაზღვრებოდა, სამხრეთი კიდიდან მეხუთე (ეზკ. 48:23—28). შეწირული მიწა ჩრდილოეთიდან სამხრეთამდე 25 000 წყრთა (13 კმ) იყო. ხალხის მიერ გაღებულ ამ მიწას ადმინისტრაციული დანიშნულებისთვის იყენებდნენ (ეზკ. 48:8).

იეჰოვას საწმინდარი შეწირულ მიწაზე გამოყოფილი კვადრატული ნაკვეთის შუაგულში მდებარეობდა. ამ კვადრატული ნაკვეთის თითოეული გვერდი 25 000 წყრთა იყო. მის აღმოსავლეთით და დასავლეთით დარჩენილი მიწის ორი ნაკვეთი თავკაცს ეკუთვნოდა (ეზკ. 48:20—22, იხ. თავკაცი). თავის მხრივ, კვადრატული ნაკვეთიც რამდენიმე ნაწილად იყოფოდა: ჩრდილოეთი საზღვრის გასწვრივ 10 000 წყრთის სიგანის ნაკვეთი (5,2 კმ) ლევიანებს ეკუთვნოდათ. მისი გაყიდვის და გაცვლის უფლება არავის ჰქონდა, რადგან ის წმინდა იყო იეჰოვასთვის (ეზკ. 48:13, 14). ლევიანების ნაკვეთს სამხრეთით ესაზღვრებოდა 10 000-წყრთიანი ზოლი, „შეწირული წმინდა ნაკვეთი მღვდლებისთვის“, რომლის შუაგულშიც იეჰოვას საწმინდარი ანუ ტაძარი იდგა (ეზკ. 48:9—12). მღვდლებისთვის „შეწირულ წმინდა ნაკვეთს“ სამხრეთით ესაზღვრებოდა 5 000-წყრთიანი (2,6 კმ) „უწმინდური“ მიწა, „ქალაქისთვის, საცხოვრებლად და საძოვრებად ... განკუთვნილი“ (ეზკ. 48:15). ამ მიწის შუაგულში კი იყო ქალაქი სახელად „თვით იეჰოვაა იქ“. ეს ქალაქი სიგრძე-სიგანით 4 500 წყრთა (2,3 კმ) იყო, ჰქონდა 12 კარიბჭე და ირგვლივ 250 წყრთაზე (130 მ) საძოვრებით იყო გარშემორტყმული. ქალაქის აღმოსავლეთით და დასავლეთით დარჩენილი 10 000-წყრთიანი ნაკვეთები (სიგანეში 5 000 წყრთა) უწმინდურ მიწად ითვლებოდა. მათი დამუშავება ისრაელის ტომებს ევალებოდათ მთელი ქალაქის საკვებით მოსამარაგებლად (ეზკ. 48:15—19, 30—35).

მაშასადამე, „წმინდა შესაწირავის“ სიგრძე აღმოსავლეთიდან დასავლეთამდე იყო 25 000 წყრთა, ხოლო ჩრდილოეთიდან სამხრეთამდე — 20 000 წყრთა. ის მოიცავდა ორ 10 000-წყრთიან მიწის მონაკვეთს, რომლის ერთი ნაწილი მღვდლების საკუთრება იყო, მეორე კი — ლევიანებისა. დარჩენილი ნაწილი კი, როგორც აღინიშნა, „უწმინდურ მიწად“ მიიჩნეოდა და „ქალაქისთვის, საცხოვრებლად და საძოვრებად“ იყო განკუთვნილი (ეზკ. 48:10, 13—15, 18, 20, 21).