ერთგულება

ებრაულ წერილებში ზედსართავი სახელი ხასიდ გამოიყენება ერთგული ადამიანის აღსანიშნავად (ფს. 18:25). არსებითი სახელი ხესედ სიკეთის აზრს გადმოსცემს, თუმცა მასში სიყვარულიდან მომდინარე მზრუნველობასა და სიკეთეზე მეტი იგულისხმება. ეს არის სიკეთე, რომელიც სიყვარულით ვლინდება ობიექტის მიმართ, თანაც იქამდე, სანამ თავის მიზანს არ მიაღწევს. სწორედ ასეთ სიკეთეს იჩენს ღმერთი თავისი მსახურების მიმართ, ხოლო ისინი მის მიმართ. აქედან გამომდინარე, ეს თვისება ერთგულებასაც მოიცავს და სიწმინდით, სიმართლითა და თავგანწირვით ვლინდება. ბიბლიაში ის ნათარგმნია როგორც „სიკეთე“, „ურყევი სიყვარული“ და „ერთგული სიყვარული“ (დბ. 20:13; 21:23; იხ. სიკეთე).

ბერძნულ წერილებში არსებითი სახელი ჰოსიოტეს და ზედსართავი სახელი ჰოსიოს სიწმინდის, სიმართლისა და მოწიწების აზრს გადმოსცემს და მიუთითებს ღვთისმოშიშებაზე, ღვთისმოსაობასა და ღვთის წინაშე ყველა ვალდებულების პირნათლად შესრულებაზე. ამაში ღმერთთან ჯეროვანი ურთიერთობაც იგულისხმება.

ქართულ ენაში ამ ებრაული და ბერძნული სიტყვების ზუსტი შესატყვისის პოვნა რთულია, თუმცა იმ კონტექსტებში, სადაც ღმერთსა და მისადმი მსახურებაზე მიდის საუბარი, ამ დედნისეულ სიტყვებთან აზრობრივად ახლოს დგას ქართული სიტყვა „ერთგულება“, რომელშიც თავდადება და თავგანწირვა მოიაზრება. ბოლომდე რომ ჩავწვდეთ დედნისეული სიტყვების მნიშვნელობას, უნდა განვიხილოთ, რა კონტექსტებში გამოიყენება ისინი ბიბლიაში.

იეჰოვას ერთგულება. უწმინდესი იეჰოვა ღმერთი სიმართლის ერთგული და უაღრესად სანდოა. ის ურყევ სიკეთეს ავლენს თავის მსახურთა მიმართ და მტრებსაც კი სამართლიანად ეპყრობა. ბიბლიაში მასზე ნათქვამია: „დიდი და საოცარია შენი საქმენი, იეჰოვა ღმერთო, ყოვლისშემძლეო. მართალი და ჭეშმარიტია შენი გზები, მარადიულობის მეფეო. ვის არ შეეშინდება შენი, იეჰოვა, და ვინ არ ადიდებს შენს სახელს? მხოლოდ შენა ხარ ერთგული“ (გმც. 15:3, 4). სიმართლისა და სამართლიანობის ერთგულება და თავისი ხალხის სიყვარული იეჰოვას აღძრავს, რომ ამა თუ იმ სიტუაციაში სათანადო გადაწყვეტილებები მიიღოს. ამიტომაც ამბობდა ანგელოზი: „მართალი ხარ შენ, ვინც ხარ და იყავი, ერთგულო, რადგან ასეთი განაჩენი გამოიტანე“ (გმც. 16:5; შდრ. ფს. 145:17).

იეჰოვა თავისი შეთანხმებების ერთგულია (კნ. 7:9). თავის მეგობართან, აბრაამთან, დადებული შეთანხმების გამო, ის საუკუნეების განმავლობაში სულგრძელი და მწყალობელი იყო ისრაელი ერის მიმართ (2მფ. 13:23). წინასწარმეტყველ იერემიას პირით ის ისრაელს სთხოვდა: „დამიბრუნდი, განდგომილო ისრაელო, — ამბობს იეჰოვა. — რისხვით არ შეგხედავ, რადგან ერთგული ვარ“ (იერ. 3:12). ღვთის ერთგულებს შეუძლიათ ბოლომდე ენდონ მას. დავითი ლოცვაში ღმერთს დახმარებას სთხოვდა და ეუბნებოდა: „ერთგულს ერთგულებით უპასუხებ და უბიწო კაცს უბიწოდ მოექცევი“ (2სმ. 22:26). დავითი ხალხს მოუწოდებდა, რომ ზურგი ექციათ ბოროტებისთვის და კარგი ეკეთებინათ, „ვინაიდან იეჰოვა სამართლიანობის მოყვარულია და არ მიატოვებს თავის ერთგულებს. ისინი მარადიულად იქნებიან დაცულნი“ (ფს. 37:27, 28).

იეჰოვას ერთგულებს შეუძლიათ იმედი ჰქონდეთ, რომ ის სიცოცხლის ბოლომდე ახლოს იქნება მათთან და მხარში ამოუდგება. ისინი დარწმუნებულები უნდა იყვნენ, რომ, რაც უნდა მოხდეს, იეჰოვა არ დაივიწყებს მათ. ის დაიფარავს მათ გზას (იგ. 2:8) და დაიცავს მათ სულებს ანუ სიცოცხლეს (ფს. 97:10).

იესო ქრისტე. იესოზე, როგორც ღვთის უერთგულეს მსახურზე, ნაწინასწარმეტყველები იყო, რომ მისი სული სამარეში არ იქნებოდა დატოვებული. ამის ცოდნა მას დედამიწაზე მსახურებისას მხნეობას მატებდა (ფს. 16:10). ახ. წ. 33 წლის ორმოცდამეათე დღის დღესასწაულზე მოციქულმა პეტრემ ეს წინასწარმეტყველება იესოს მიუსადაგა: „[დავითმა] წინასწარ იხილა და თქვა, რომ ქრისტე აღდგებოდა, არც სამარეში იქნებოდა მიტოვებული და არც მისი სხეული გაიხრწნებოდა. ეს იესო აღადგინა ღმერთმა, რისი მოწმენიც ყველანი ვართ“ (სქ. 2:25—28, 31, 32; შდრ. სქ. 13:32—37). ერთ-ერთ ნაშრომში საქმეების 2:27-ის შესახებ ნათქვამია, რომ ებრაულ სიტყვა ხასიდში (გამოყენებულია ფს. 16:10-ში) „არა მხოლოდ ღვთისმოშიში და ღვთისმოსავი ადამიანი იგულისხმება, არამედ ის, ვის მიმართაც იეჰოვა სიკეთეს ავლენს“ (The Expositor’s Greek Testament, უ. რ. ნიკოლის რედაქციით, 1967, ტ. II).

ღმერთი მოითხოვს ერთგულებას. იეჰოვა თავისი მსახურებისგან ერთგულებას მოითხოვს. ისინი უნდა ჰბაძავდნენ მას (ეფ. 5:1). მოციქული პავლე ქრისტიანებს მოუწოდებს, შეიმოსონ „ახალი პიროვნება, რომელიც შექმნილია ღვთის ნების თანახმად ჭეშმარიტი სიმართლითა და ერთგულებით“ (ეფ. 4:24). პავლემ ერთგულებაც მოიხსენია, როცა კრებაში საჯარო ლოცვის წარმოთქმის აუცილებლობაზე გაამახვილა ყურადღება: „მსურს, რომ ყველგან მამაკაცები ლოცულობდნენ და ერთგულებით აღაპყრობდნენ ხელებს რისხვისა და კამათის გარეშე“ (1ტმ. 2:8). ერთგულება აუცილებელი მოთხოვნაა იმ მამაკაცებისთვის, რომლებსაც ღვთის კრებაში ზედამხედველებად მსახურება სურთ (ტიტ. 1:8).