მსახურება

საქმე, რომელსაც ასრულებს მსახური ან უფლებამოსილი პირის მოხელე. ძველ ისრაელში იეჰოვას მსახურებას ლევიანები ეწეოდნენ. წინასწარმეტყველებიც მსახურები იყვნენ (კნ. 10:8; 21:5; იხ. ლევიანები; მსახური; მღვდელი). თუმცა იესო ქრისტეს დედამიწაზე მოსვლის შემდეგ ახალი სახის მსახურებას მიეცა დასაბამი — მის მიმდევრებს ყველა ერიდან მოწაფეები უნდა მოემზადებინათ (მთ. 28:19, 20). ასე რომ, ქრისტიანებს ღვთისგან გაუცხოებული ქვეყნიერებისთვის ქრისტეს მეშვეობით ღმერთთან შერიგების ცნობა უნდა ეხარებინათ (2კრ. 5:18—20).

ისინი, ვინც „შერიგების მსახურებას“ ეხმაურებოდა (2კრ. 5:18), სწავლებას, მომზადებასა და სათანადო ხელმძღვანელობას საჭიროებდნენ, რათა რწმენა განემტკიცებინათ და თავადაც მოემზადებინათ მოწაფეები (შდრ. 2ტმ. 4:1, 2; ტიტ. 1:13, 14; 2:1; 3:8). ამიტომ ზეცად ამაღლების შემდეგ კრების თავმა, ქრისტე იესომ, თავის მიმდევრებს მისცა „ძღვენი ადამიანთა სახით“, კერძოდ, მოციქულები, წინასწარმეტყველები, მახარობლები, მწყემსები და მასწავლებლები „წმინდების გამოსასწორებლად, მსახურების საქმისთვის, ქრისტეს სხეულის აღსაშენებლად“ (ეფ. 4:7—16; იხ. ძღვენი ღვთისგან).

კრებაში მსახურება მატერიალურად გაჭირვებული სამაგალითო და-ძმების დახმარებასაც მოიცავდა. ამ სახის მსახურება სტეფანესა და კიდევ ექვს სანდო მამაკაცს მიანდეს, რომლებსაც ქრისტიანი ქვრივებისთვის საკვები უნდა გაენაწილებინათ (სქ. 6:1—6). მოგვიანებით მაკედონიისა და აქაიის კრებებმაც მიიღეს მონაწილეობა ამ სახის მსახურებაში და იუდეაში მცხოვრებ გაჭირვებულ და-ძმებს დაეხმარნენ (2კრ. 8:1—4; 9:1, 2, 11—13). ვინაიდან შეგროვებული შეწირულობა იერუსალიმში პავლეს უნდა ჩაეტანა, მისი გაწეული მსახურება მოსაწონი რომ ყოფილიყო წმინდების თვალში, მან რომში მყოფ ძმებს სთხოვა მისთვის ელოცათ (რმ. 15:25, 26, 30, 31).

ამ მოვლენამდე რამდენიმე წლით ადრე სირიის ანტიოქიაში მცხოვრებმა ქრისტიანებმა მსგავსი სიყვარული გამოიჩინეს და იუდეაში მცხოვრებ და-ძმებს დიდი შიმშილობის დროს მატერიალური დახმარება აღმოუჩინეს (სქ. 11:28—30).