პირი

ღვთის შექმნილი ორგანო საკვების მიღებისა და დამუშავებისთვის, აგრეთვე ადამიანების შემთხვევაში მეტყველებისთვის. ჩვენი მეტყველებით ყოველთვის უნდა განვადიდოთ იეჰოვა (ფს. 34:1; 51:15; 71:8; 145:21). ფსალმუნმომღერალმა თქვა, რომ ყველა სულდგმული განადიდებდა იეჰოვას. ამიტომ, თუ გვსურს სიცოცხლე, ჩვენც ასე უნდა მოვიქცეთ. პავლე მოციქულმა აღნიშნა, რომ ღვთისა და მისი ძისადმი რწმენა, თუნდაც გულიდან მომდინარე, საკმარისი არ არის. ხსნისთვის აუცილებელია, ჩვენი რწმენა სახალხოდ ვაღიაროთ (ფს. 150:6; რმ. 10:10).

შემოქმედის უფლებამოსილებიდან და განზრახვიდან გამომდინარე, იეჰოვას შეუძლია თავის მსახურთ ბაგეზე დაუდოს სათანადო სიტყვები. წინასწარმეტყველებს მან თავისი სიტყვები სასწაულებრივად, შთაგონებით დაუდო ბაგეზე (გმ. 4:11, 12, 15; იერ. 1:9). ერთხელ მან უტყვი ცხოველი, ვირი აალაპარაკა (რც. 22:28, 30; 2პტ. 2:15, 16). დღეს ღვთის მსახურებს შეუძლიათ ბაგეზე ჰქონდეთ მისი სიტყვები არა შთაგონების შედეგად, არამედ ღვთის შთაგონებული სიტყვიდან, ბიბლიიდან, რომელიც მათ ყოველმხრივ მომზადებულებს ხდის ნებისმიერი კარგი საქმისთვის (2ტმ. 3:16, 17). მათ აღარ სჭირდებათ ქრისტეს ლოდინი, რომ სასიხარულო ცნობა გაუცხადოს მათ და არც სხვა წყარო იმის გასაგებად, თუ რა იქადაგონ. მათ სხვებთან სასაუბროდ უკვე აქვთ ღვთის სიტყვა, როგორც ეს ბიბლიაში წერია: „ახლოა შენთან ეს სიტყვა, შენს ბაგეზე და შენს გულშია“ (რმ. 10:6—9; კნ. 30:11—14).

მოაქვს ან სიცოცხლე, ან სიკვდილი. ზემოთქმულიდან გამომდინარე, მნიშვნელოვანია, სწორად ვიყენებდეთ მეტყველების უნარს. ამას ადასტურებს თავად იეჰოვა, რომელიც თავის სიტყვაში გვეუბნება: „მართლის ბაგეები სიცოცხლის წყაროა“ (იგ. 10:11). ჩვენ უდიდესი სიფრთხილით უნდა დავიცვათ ბაგეები (ფს. 141:3; იგ. 13:3; 21:23), რადგან სულელურმა ლაპარაკმა შეიძლება დაგვღუპოს (იგ. 10:14; 18:7). ღვთის წინაშე ყველა აგებს პასუხს პირიდან გამოსული სიტყვებისთვის (მთ. 12:36, 37). ადამიანმა შეიძლება დაუფიქრებლად ილაპარაკოს და ნაჩქარევად დადოს აღთქმა (ეკ. 5:4—6). მან შეიძლება პირფერული ლაპარაკით დაღუპოს მოყვასი, თავად კი ღვთის სასჯელი დაიტეხოს (იგ. 26:28). ღვთის მსახურს განსაკუთრებული სიფრთხილე მართებს უკეთურთა გარემოცვაში, რადგან ღვთის ბრძნული მითითებებიდან მცირედი გადახვევის შემთხვევაშიც კი შეიძლება ისეთი რამ თქვას, რაც ღვთის სახელს შეურაცხყოფდა, თავად მას კი სიკვდილს მოუტანდა (ფს. 39:1). იესო ყოველგვარი წუწუნისა და მოწინააღმდეგეებისთვის სიტყვიერი შეურაცხყოფის მიყენების გარეშე დაემორჩილა ღვთის ნებას, რითაც საუკეთესო მაგალითი დაგვიტოვა (ეს. 53:7; სქ. 8:32; 1პტ. 2:23).

არასრულყოფილების გამო ქრისტიანი ყოველთვის ფრთხილად უნდა იყოს და დაიცვას საკუთარი გული. იესოს სიტყვების თანახმად, ადამიანს ის კი არ ბილწავს, რაც პირში შედის, არამედ ის, რაც პირიდან გამოდის, რადგან „პირი გულში მოჭარბებულს ლაპარაკობს“ (მთ. 12:34; 15:11). ამიტომ ქრისტიანი ფრთხილად უნდა იყოს, რომ დაუფიქრებლად არ ილაპარაკოს და მხედველობიდან არ გამორჩეს შედეგები. ამისთვის საჭიროა, მან გონება ღვთის სიტყვიდან ნასწავლის გასათვალისწინებლად გამოიყენოს (იგ. 13:3; 21:23).

პირიდან გამოსულ სიტყვას უდიდესი სიკეთის ან უბედურების მოტანა შეუძლია. თუ ადამიანს იეჰოვა ალაპარაკებს, საუკეთესო შედეგი მიიღწევა. მან ესაიას პირი „ბასრ მახვილად“ აქცია, სიტყვები იერემიას პირში კი — ცეცხლად. იეჰოვამ თავისი ძალით შეასრულა წინასწარმეტყველთა სიტყვები (ეს. 49:2; იერ. 5:14). მეორე მხრივ, განდგომილის პირიდან გამოსული სიტყვების მოსმენა საშიშია, რადგან შეიძლება ადამიანი დაღუპოს (იგ. 11:9).

გადატანითი მნიშვნელობით. ღმერთი გადატანითი მნიშვნელობით ამბობს საკუთარ თავზე, რომ პირი აქვს. ის უმიზეზოდ, ფუჭად არ წარმოთქვამს არც ერთ სიტყვას. მისი სიტყვები ზედმიწევნით სრულდება (ეს. 55:10, 11). ამიტომ სიცოცხლის მსურველებმა ღვთის პირიდან მომდინარე ყოველი სიტყვით უნდა იცოცხლონ (კნ. 8:3; მთ. 4:4). ღვთის განკაცებულმა ძემ, იესო ქრისტემ, მთელი თავისი ცხოვრება მამის სიტყვების თანახმად იცხოვრა და ახლა უდიდეს ძალაუფლებას ფლობს. როგორც იეჰოვას მიერ დანიშნული მეფე, იესო „დაჰკრავს დედამიწას თავისი პირის კვერთხს“ (ეს. 11:4). წიგნ „გამოცხადებაში“ აღწერილი ხილვის თანახმად, ის თავისი პირიდან გამოსული დიდი მახვილით დახოცავს ხალხებს (გმც. 19:15, 21). სავარაუდოდ, ასეთი მხატვრული ენითაა აღწერილი მისი, როგორც იეჰოვას ზეციერი ლაშქრის მეთაურის უფლებამოსილება, გასცეს ბრძანებები და წარმართოს ომი, რომელშიც ღვთის მტრები განადგურდებიან.

როგორც ზემოთ მოყვანილი მაგალითებიდან ჩანს, ხშირად ბიბლიაში „პირი“ გამოიყენება ლაპარაკის ან სიტყვის ძალის სიმბოლოდ. მოსეს კანონში ჩაწერილ წესს, რომელიც სასამართლო საქმეზე ჩვენების მიცემას ეხებოდა, ქრისტიანულ კრებაშიც მიჰყვებიან. ამ წესის თანახმად, ადამიანი შეიძლება დამნაშავედ ცნონ მხოლოდ ორი ან სამი მოწმის „პირით“, ანუ ჩვენებით (კნ. 17:6; მთ. 18:16; შდრ. 2კრ. 13:1). ეს სიტყვა მსგავსი მნიშვნელობით გამოიყენება სხვა მუხლებშიც (ფს. 10:7; 55:21; რმ. 15:6).

ამასთან, „პირი“ შეიძლება მიუთითებდეს დედამიწის ზედაპირზე წარმოქმნილ ნაპრალსა (რც. 16:32) და მიწის თვისებაზე, შეიწოვოს სითხე (დბ. 4:11). ბიბლიაში ნათქვამია, რომ სამარემ უზომოდ დააღო პირი უამრავი მკვდრის შთასანთქმელად (ეს. 5:14).

სასა. სასა ანუ პირის ღრუს ზედა ნაწილი მას ცხვირის ღრუსგან ყოფს. სასის ნაწილია რბილი სასა, რომელიც პირის ღრუს ხახისგან ყოფს. ბიბლიაში „სასა“ ზოგჯერ პირის სინონიმად გამოიყენება (იობ. 31:30; იგ. 8:7).

იობმა და ელიჰუმ ადამიანის უნარი, განსაჯოს, რა არის სწორი და ბრძნული, შეადარეს სასის მიერ გემოს გარჩევის უნარს (იობ. 12:11; 34:3). ზოგის მოსაზრება, რომ სასა გემოს ვერ არჩევს, მცდარია. ამაზე მოწმობს მისი როლი საკვების ყლაპვის პროცესში. ენა საკვებს სასისკენ აწვება და გადააქვს ხახაში (ძაბრისებრი მილი, რომელიც უკავშირდება ცხვირის ღრუს, საყლაპავი მილის მეშვეობით კი — კუჭს). შედეგად, საკვების სურნელი გადადის ცხვირის ღრუში, რაც მნიშვნელოვანწილად აძლიერებს გემოს შეგრძნებას.