თავშეკავება

საკუთარი საქციელის, საუბრისა და ფიქრების გაკონტროლება (დბ. 43:31; ესთ. 5:10; ფს. 119:101; იგ. 10:19; იერ. 14:10; სქ. 24:25). თავშეკავების აღმნიშვნელი ებრაული და ბერძნული სიტყვები საკუთარი თავის ხელში აყვანის, თავის მოთოკვის უნარზე მიუთითებს. თავშეკავება ღვთის სულის ნაყოფში შედის (გლ. 5:22, 23). იეჰოვა უსაზღვრო ძალას ფლობს, მაგრამ თავშეკავებას ყოველთვის ავლენს. ის მაშინვე არ სჯის დამნაშავეს, არამედ დროს აძლევს, რომ ზურგი აქციოს ბოროტებას და მისი კეთილგანწყობა მოიპოვოს (იერ. 18:7—10; 2პტ. 3:9).

მაგრამ როცა აშკარა ხდება, რომ შემცოდველი მონანიებისთვის მიცემულ დროს არ იყენებს, იეჰოვა აღარ იკავებს თავს და სამართლიანად სჯის მას. ეს კარგად ჩანს იერუსალიმის გამანადგურებლების შემთხვევიდან. მათ არ აღიარეს, რომ იეჰოვამ ისრაელი ორგულობის გამო ჩაუგდო ხელში, არ დაინდეს ისრაელები და იმაზე სასტიკად დასაჯეს, ვიდრე ღვთის სამართალი მოითხოვდა (შდრ. ეს. 47:6, 7; ზქ. 1:15). იეჰოვამ წინასწარ იცოდა ამის შესახებ და ესაიას პირით იწინასწარმეტყველა, რომ მოვიდოდა დრო, როცა თავს აღარ შეიკავებდა იერუსალიმის გამანადგურებლების დასჯისგან: „დიდხანს ვდუმდი. ჩუმად ვიყავი. თავს ვიკავებდი. მშობიარე ქალივით ავკვნესდები, ქშენას დავიწყებ და სუნთქვა შემეკვრება. გავანადგურებ მთებსა და გორებს, მთელ მათ მცენარეულობას გავახმობ“ (ეს. 42:14, 15).

თავშეკავებით იესო ქრისტეც გამოირჩეოდა. მოციქულმა პეტრემ მოსამსახურეებს თავიანთი ბატონების მორჩილება ურჩია, შემდეგ დასძინა: „ამისთვის ხართ კიდეც მოწოდებულნი. ქრისტეც ხომ თქვენთვის ეტანჯა და მაგალითიც დაგიტოვათ, რომ ერთგულად მიჰყვეთ მის ნაკვალევს ... როცა ლანძღავდნენ, ლანძღვით არ პასუხობდა, და როცა იტანჯებოდა, არ იმუქრებოდა, არამედ იმას ჩააბარა თავი, ვინც სიმართლით ასამართლებს“ (1პტ. 2:21—23).

„ბოლო დღეებში“ თავშეუკავებლობა იმ ადამიანების ერთ-ერთი დამახასიათებელი თვისება იქნებოდა, რომლებიც ჭეშმარიტი ქრისტიანობისგან შორს იდგებოდნენ (2ტმ. 3:1—7). ქრისტიანები ღმერთსა და მის ძეს უნდა ჰბაძავდნენ (1კრ. 11:1; ეფ. 5:1), ამიტომ უნდა ცდილობდნენ, ყველაფერში თავშეკავებულნი იყვნენ (1კრ. 9:25). პეტრე მოციქული წერდა: „თქვენი მხრივ, ყოველი ღონე იხმარეთ, რომ რწმენას დაურთოთ ზნეობა, ზნეობას — ცოდნა, ცოდნას — თავშეკავება, თავშეკავებას — მოთმინება, მოთმინებას — ღვთისადმი ერთგულება, ღვთისადმი ერთგულებას — ძმათმოყვარეობა, ძმათმოყვარეობას კი — სიყვარული. თუ ეს ყველაფერი გაქვთ და თანაც უხვად, აღარ იქნებით უმოქმედო ან უნაყოფო ჩვენი უფლის იესო ქრისტეს შესახებ საფუძვლიან ცოდნაში“ (2პტ. 1:5—8).

თავშეკავება განსაკუთრებით ქრისტიანულ კრებაში დანიშნული ზედამხედველებისგან მოითხოვება (ტიტ. 1:8). ისინი კრებაში წამოჭრილ პრობლემებს წარმატებით მხოლოდ იმ შემთხვევაში მოაგვარებენ, თუ სიტყვასა და საქმეში თავშეკავებას გამოავლენენ. მოციქულმა პავლემ ტიმოთეს ურჩია: „მოერიდე სულელურ და უაზრო კითხვებზე კამათს. როგორც იცი, ეს დავას იწვევს. უფლის მონა კი არ უნდა დავობდეს, არამედ ყველასთან თავაზიანი უნდა იყოს; უნდა შეეძლოს სწავლება და თავშეკავებული იყოს, როცა ბოროტებას ხვდება; რბილად მიუდგეს უარყოფითად განწყობილებს და ისე არიგებდეს“ (2ტმ. 2:23—25).

თუ ღვთის მსახური რომელიმე სიტუაციაში თავშეკავებას ვერ გამოავლენს, ამან შეიძლება წლების განმავლობაში ერთგული მსახურებით მოპოვებული კარგი რეპუტაცია გაუფუჭოს და უამრავი პრობლემა შეუქმნას. ამაზე მოწმობს მეფე დავითის მაგალითი. მართალია, ის ჭეშმარიტი თაყვანისმცემლობის ერთგული და ღვთის კანონის სამართლიანი პრინციპების მოყვარული იყო (შდრ. ფს. 101), მაგრამ მან ბათ-შებასთან იმრუშა. ბოლოს იქამდეც კი მივიდა, რომ ბათ-შებას ქმარი, ურია სასიკვდილოდ გაწირა და ბრძოლის წინა ხაზზე გაუშვა. ამის გამო წლების შემდეგაც დავითის ოჯახში მშვიდობას არ დაუსადგურებია (2სმ. 12:8—12). დავითის შემთხვევიდან ჩანს, რამდენად გონივრულია, თავი ავარიდოთ ისეთ სიტუაციებს, რომლებშიც თავის შეკავება გაგვიჭირდება. დავითს შეეძლო, გარიდებოდა სასახლის ბანს, მაგრამ ის, როგორც ჩანს, იდგა და მანამ უყურებდა მობანავე ბათ-შებას, სანამ ვნება არ აღეძრა (2სმ. 11:2—4).

აქედან გამომდინარე, მისთვის, ვისაც თავშეკავება უჭირს, უმჯობესია, ღირსეული ოჯახი შექმნას და თავი აარიდოს სიძვას. ამის შესახებ მოციქული პავლე წერდა: „თუ თავშეკავება არა აქვთ, დაქორწინდნენ, რადგან უმჯობესია დაქორწინდნენ, ვიდრე ვნებით აღიგზნონ“ (1კრ. 7:9, 32—38).