ᲫᲛᲐᲠᲘ

მჟავე სითხე, რომელიც მიიღებოდა ღვინის ან სხვა ალკოჰოლური სასმელის დამჟავების შედეგად. ნაზირებს ეკრძალებოდათ ღვინის ძმრის ან სხვა მათრობელი სასმლის ძმრის დალევა, რაც იმაზე მიუთითებდა, რომ ზოგჯერ ძმარს (შესაძლოა, გაზავებულს) სასმელად მოიხმარდნენ (რც. 6:2, 3). მომკელები პურს აწობდნენ ძმარში, რასაც როგორც ჩანს, სიცხეში თავისებური გამაგრილებელი ეფექტი ჰქონდა (რთ. 2:14).

ძმარმჟავა, რომელსაც შეიცავს ძმარი, პირში მჟავე გემოს წარმოქმნის და კბილების მგრძნობელობას ზრდის (იგ. 10:26). ძმარში ამ მჟავის არსებობას ადასტურებს ის ფაქტიც, რომ, როდესაც ძმარი ერევა სუსტი ტუტე რეაქციის მქონე ნატრიუმკარბონატს, ხდება ძლიერი ქაფის გამოყოფა. როგორც ჩანს, სწორედ ასეთი შედარებაა მოყვანილი იგავების 25:20-ში.

იესო ქრისტეს დედამიწაზე ცხოვრების პერიოდში რომაელი ჯარისკაცები სვამდნენ მომჟავო ღვინოს, რომელსაც ლათინურად ეწოდებოდა აცეტუმი (ძმარი) ან პოსკა, თუ ის წყალში იყო გაზავებული. როგორც ჩანს, სწორედ ეს სასმელი მიაწოდეს წამების ძელზე გაკრულ იესო ქრისტეს. იესომ უარი თქვა ამ მჟავე ღვინის დალევაზე, რომელსაც ტანჯვის შესამსუბუქებლად შერეული ჰქონდა გამაბრუებელი ზმირინი (მრ. 15:23; მთ. 27:34; შდრ. ფს. 69:21). თუმცა, უშუალოდ სიკვდილის წინ მან იგემა ჩვეულებრივი მჟავე ღვინო, რომლითაც მის ტუჩებთან მიტანილი ღრუბელი იყო გაჟღენთილი (ინ. 19:28—30; ლკ. 23:36, 37).