ტირილი

ძლიერი ემოციით, მაგალითად, მწუხარებით გამოწვეული ცრემლის დენა; ბიბლიურ დროში ქალებიც ტიროდნენ და კაცებიც, მათ შორის ისეთი ძლიერი მეომრები, როგორიც დავითი იყო. ტირილი სისუსტის მაჩვენებლად არ მიიჩნეოდა (დბ. 42:24; 43:30; 45:2, 3, 14, 15; 46:29; რთ. 1:9, 14; 2სმ. 13:36; იობ. 30:25; ფს. 6:6—8). ტირილის ერთ-ერთი მთავარი მიზეზი საყვარელი ოჯახის წევრის ან მეგობრის სიკვდილი იყო (2სმ. 18:33—19:4; ლკ. 7:11—15; 8:49—56; ინ. 20:11—15). პატივდებული და ყველასთვის საყვარელი ადამიანის სიკვდილის გამო მთელი ერი ტიროდა (2სმ. 3:31—34); ზოგ შემთხვევაში მას დიდხანს გლოვობდნენ (დბ. 50:1—3, 10, 11; რც. 20:29; კნ. 34:8). ტირილის მიზეზებს შორის აგრეთვე იყო ომში დამარცხება (კნ. 1:44, 45; იერ. 31:15; გდ. 1:16), ტყვეობა (ფს. 137:1), ჩაგვრა (ეკ. 4:1), დიდი უბედურება (ესთ. 3:13, 14; 4:1—4) და ცოდვით გამოწვეული სინანული (ეზრ. 10:1—4; იერ. 3:21, 22; 31:9; იოლ. 2:12; ლკ. 22:54—62; იაკ. 4:8, 9; იხ. გლოვა). ბაბილონელთა ღვთაება თამუზის თაყვანისმცემლობას თან ახლდა რიტუალი, რომლის დროსაც ხალხი ტიროდა (ეზკ. 8:14).

პირადად განცდილი დანაკლისისა და გაჭირვების გარდა, ხშირად ადამიანები სხვების მდგომარეობით დამწუხრებულნი და მათდამი თანაგრძნობით გამსჭვალულნი ტიროდნენ. ამიტომაც საუბრობდა პავლე მოციქული თანამორწმუნეთა ცრემლებით შეგონებასა და გამოსწორებაზე (სქ. 20:31; 2კრ. 2:4). მან ტირილით მოიხსენია ისინი, ვინც ისე დადიოდა, „როგორც ქრისტეს წამების ბოძის მტრები“ (ფლ. 3:18, 19). ვინაიდან პავლესა და ეფესოს კრების ზედამხედველებს შორის სიყვარულის ძლიერი კავშირი არსებობდა, ყველა ატირდა, როცა გაიგეს, რომ შეიძლებოდა მოციქული ვეღარ ენახათ (სქ. 20:36—38).

ზოგჯერ იეჰოვას თაყვანისმცემლები, მაგალითად ხანა, ხიზკია და ნეემია, ლოცვის დროს ტიროდნენ (1სმ. 1:9—11; 2მფ. 20:1—5; ნემ. 1:2—4; ფს. 39:12). განკაცებულმა იესო ქრისტემაც „ღაღადითა და ცრემლებით შესწირა ვედრება და თხოვნა“ მამას (ებ. 5:7).