დაყოვნება სასიკვდილო იყო!

სამი ოჯახი, შვიდი უფროსი და ექვსი ბავშვი სწრაფად გარბოდნენ, რომ თავი დაეღწიათ სიკვდილისაგან. ეტყობოდა მათ ვინმეს სახლში ეპოვათ თავშესაფარი, სადაც ერთად იმალებოდნენ იმ იმედით, რომ გადაურჩებოდნენ ქვის საშინელ სეტყვას. მაგრამ, როგორც კი მიწყნარდა ქვების გრუხუნი, თავი იჩინა ახალმა საშინელებამ — მახრჩობელა ფერფლის შავმა ღრუბელმა. მათ გაქცევის გარდა არაფერი დარჩენოდათ.

ყველაზე წინ გარბოდა მამაკაცი, ალბათ, მოსამსახურე; მას მხრებზე შემოდებული ჰქონდა პროდუქტების ტომარა და ხელი ჰქონდა ჩაკიდებული ოთხი-ხუთი წლის ასაკის ორი ბიჭისათვის. მათ მისდევდნენ სხვებიც, რომლებიც პანიკით შეპყრობილები, ხან რას წამოკრავდნენ ფეხს, და ხან რას და სასოწარკვეთილად ეძებდნენ შველას. ისინი ცდილობდნენ სუნთქვას, მაგრამ ჰაერის ნაცვლად ნოტიო ფერფლი შედიოდა მათ ნესტოებში. ერთი მეორის მიყოლებით დაეცა 13 ადამიანი და გაუნძრევლად იწვნენ, სანამ საბოლოოდ არ დაიფარნენ ფერფლით. მათი საცოდავი სხეულები თითქმის 2000 წლის განმავლობაში იყო დაფარული, შემდეგ არქეოლოგებმა ამოთხარეს ისინი და გამოიძიეს მათი სიცოცხლის ტრაგიკული დასასრული.

ეს 13 მსხვერპლი მხოლოდ რამოდენიმე იყო იმ 16 000 დაღუპულთაგან, რომლებიც დაიხოცნენ ჩვენი ერის 79 წლის 24 აგვისტოს, იტალიის უძველეს ქალაქ პომპეიში. მაგრამ, მაშინ ბევრი გადარჩა, იმიტომ რომ ქალაქიდან გაიქცნენ ვულკან ვეზუვის პირველივე ამოფრქვევის დროს. ისინი კი, ვინც აყოვნებდნენ, — უმეტესწილად მდიდარი ადამიანები, რომელთაც არ უნდოდათ საკუთარი სახლებისა და ქონების მიტოვება, — დაიმარხნენ ქვისა და ფერფლის ექვსმეტრიანი გროვის ქვეშ.

ის, რაც 2 000 წლის წინ მოხდა ქალაქ პომპეიში, ახლა წარსულს ჩაჰბარდა. მაგრამ იგი ბევრი რამით ჰგავს იმ სიტუაციას, რომელშიც დღეს იმყოფება კაცობრიობა. მსოფლიო ნიშანი, რომელიც უფრო მეტად შემაშფოთებელია, ვიდრე მთა ვეზუვის გრუხუნი, გვაუწყებს იმის შესახებ, რომ არსებული მსოფლიო წყობა იმყოფება მოახლოებული განადგურების წინაშე. ამ განადგურებას რომ გადავურჩეთ, დაუყოვნებლივ უნდა ვიმოქმედოთ. დაყოვნება სასიკვდილოა. თუ რას წარმოადგენს ეს ნიშანი და როგორ შეგვიძლია ბრძნული გადაწყვეტილება მივიღოთ, განხილული იქნება შემდეგ სტატიაში.