ღმერთი ზრდის — ასრულებ თუ არა შენს როლს?

წარმოიდგინე ასეთი სურათი: შენ იმყოფები მშვენიერ ბაღში, რომელიც გარემოცულია ულამაზესი ხეებით, ბუჩქებითა და ნაირფერი ყვავილებით. ზურმუხტისფერი მწვანე მდელოები დამრეცად ეშვებიან კრისტალურად სუფთა წყლით მოჩუხჩუხე ნაკადულის მზრუნველობით მოვლილი ნაპირებისაკენ. არაფერი აუშნოებს ამ სილამაზეს. ყოველივე ამის შემყურე სვამ კითხვას, თუ ვინ შექმნა ეს აღმაფრთოვანებელი ადგილი. მებაღე მოკრძალებით გპასუხობს, რომ ყველაფერი ღმერთის წყალობით იზრდება.

რასაკვირველია, ეს შენთვის ცნობილია და როცა ბრუნდები სახლში და ხედავ შენს მოუვლელ ბაღჩას, სადაც კარგი არაფერი იზრდება, არამედ სავსეა ნაგვითა და გუბეებით, გახსენდება მებაღის სიტყვები. მთელი გულით გინდა, რომ გქონდეს ისეთივე ბაღი, რომელიც ახლახანს მოინახულე. ამიტომ, მებაღის სიტყვებში მტკიცედ დარწმუნებული, ეცემი მუხლებზე და მხურვალედ ევედრები ღმერთს, რომ შენს ბაღჩაშიც გაზარდოს მშვენიერი ყვავილები. და რა ხდება? რასაკვირველია, არაფერი!

ხოლო როგორი მდგომარეობაა სულიერ ზრდასთან დაკავშირებით? შენ ძალიან გსურს იხილო სულიერი ზრდა პირადი წარმატებების სახით, ან ახალი მოწაფეების სახით, რომლებიც ეხმაურებიან ღმერთის სიტყვის ჭეშმარიტებას. შენც შეგიძლია მხურვალედ შეევედრო იეჰოვას, რომ მოახდინოს ასეთი ზრდა, რადგანაც დარწმუნებული ხარ, რომ მას აქვს სათანადო ძალა. მაგრამ მისცემს თუ არა ზრდას თავისთავად ძლიერი სურვილი, მხურვალე ლოცვა და ღმერთის ძალაში დარწმუნება?

ღმერთი ზრდის

შეიძლება ფიქრობ, რომ სულიერ ზრდაში შენი როლი უმნიშვნელოა და უაზროც კი. ნუთუ ამას არ გულისხმობდა მოციქული პავლე 1 კორინთელთა მე-3 თავის მე-5-დან მე-7 მუხლებში? მან დაწერა: „ვინ არის პავლე? ვინ არის აპოლო? მხოლოდ მსახურნი, რომელთა მეშვეობით ირწმუნეთ, როგორც მისცა უფალმა თითოეულს. მე დავრგე აპოლომ მორწყო, მაგრამ ღმერთმა გაზარდა. ამიტომ არც დამრგველია არაფერი, არც მომრწყველი, არამედ გამზრდელი ღმერთი“.

პავლემ სწორად თქვა, რომ როცა რამე იზრდება, ამისათვის მთელი დიდება ღმერთს ეკუთვნის. მებაღეს შეუძლია მოამზადოს მიწა, დარგოს, დათესოს და მზრუნველად მოუაროს მცენარეებს, მაგრამ საბოლოო ჯამში ყველაფერი იზრდება ღმერთის საოცარი შემოქმედებითი ძალის მეშვეობით (დაბადება 1:11, 12,29). მაგრამ, მაინც, რა აქვს პავლეს მხედველობაში, როცა ამბობს, რომ „არც დამრგველია არაფერი, არც მომრწყველი„? („კეთილი ცნობა„: „მნიშვნელოვან როლს არ თამაშობს არც ის, ვინც თესავს მარცვალს და არც ის, ვინც რწყავს მას. . .„) ხომ არ ამცირებს მოციქული ცალკეული მსახურის როლს ახალი მოწაფეების ჩამოყალიბებაში, და ხომ არ მივყავართ იმ აზრამდე, რომ საბოლოო ჯამში იმას, თუ როგორ ვასრულებთ ჩვენს სამსახურს, არა აქვს დიდი მნიშვნელობა?

„დამრგველი არაფერია“

ნუ დაგვავიწყდება, რომ თავის ეპისტოლეში ამ ადგილას პავლე განიხილავს არა ქრისტიანულ სამსახურს, არამედ იმათ უგუნურობას, ვინც ადამიანებს მიჰყვება და არა იესო ქრისტეს. კორინთოში ზოგიერთები არასათანადო მნიშვნელობას ანიჭებდნენ იეჰოვას ცნობილ ისეთ მსახურებს, როგორებიც იყვნენ პავლე და აპოლო. სხვებმა ხელი შეუწყვეს სექტანტობას და იმ ადამიანთა განდიდებას, რომელთაც საკუთარი თავი თანაქრისტიან ძმებზე უკეთესად მიაჩნდათ (1 კორინთელთა 4:6–8; 2 კორინთელთა 11:4, 5,13).

ადამიანთა განდიდება ასეთი სახით არ არის ჯანსაღი. ეს არის ხორციელი აზროვნება და იგი წარმოშობს შურსა და დავას (1 კორინთელთა 3:3, 4). პავლე გვიჩვენებს ასეთი აზროვნების შედეგს, ის ამბობს: „თქვენს შორის დავაა. მე ვგულისხმობ, რომ ყოველი თქვენგანი ამბობს: მე პავლესი ვარ, მე აპოლოსი, მე კეფასი, მე კი ქრისტესი“ (1 კორინთელთა 1:11, 12).

მაშასადამე, როცა მოციქული წერს: „. . .არც დამრგველია არაფერი, არც მომრწყველი. . .“, იგი ებრძვის ასეთ ხორციელ აზროვნებას და ხაზს უსვამს აუცილებლობას, უყურონ იესო ქრისტეს, როგორც ხელმძღვანელს და აღიარონ, რომ კრებეში ზრდისათვის მთელი დიდება ეკუთვნის ღმერთს. მოციქულები და სხვა უხუცესები მხოლოდ კრების მსახურნი არიან. არავის მართებს იყოს განდიდებული და არავინ უნდა ეძებდეს პრესტიჟს ან სახელგანთქმულობას (1 კორინთელთა 3:18–23). ამიტომ დამრგველიც და მომრწყველიც არაფერია „იმასთან შედარებით, ვინც აძლევს თესლს სიცოცხლეს“ — ამბობს პავლე (1 კორინთელთა 3:7, ფილიპსი).

ღმერთის თანამშრომლები

მაშასადამე, პავლე ამას რომ ამბობდა, არ ამცირებდა დარგვასა და მორწყვაში ჩვენი როლის მნიშვნელობას. მას არ სურდა, უბრალოდ, უსაქმურად დაგვეცადა იმ ფიქრით, „რომ ღმერთი გაზრდის თავის დროზე“. პავლემ იცოდა, ის რასაც ვაკეთებთ და როგორც ვაკეთებთ, გავლენას იქონიებს, იმაზე თუ როგორ განხორციელდება ზრდა.

ამიტომ, პავლე ყოველთვის ურჩევდა ქრისტიანებს გულმოდგინედ ეშრომათ თავიანთ სამსახურში და გაეუმჯობესებინათ მასწავლებლური უნარი. გაიხსენე მის მიერ ახალგაზრდა ტიმოთესადმი მიცემული რჩევა: „გაუფრთხილდი შენს თავს და სწავლებას და დარჩი ამაში, ვინაიდან ასე მოქმედებით შენს თავსაც გადაარჩენ და შენს გამგონეებსაც“ (1 ტიმოთე 4:16). „ამიტომ გმოწმებ. . . იქადაგე სიტყვა, დაჟინებით. . . მთელი სულგრძელობითა და სწავლებით. . . შეასრულე შენი მსახურება“ (2 ტიმოთე 4:1, 2,5). თუ ტიმოთეს საქმე დარგვასთან და მორწყვასთან დაკავშირებით არავითარ ზეგავლენას არ ახდენდა ზრდაზე, მაშინ ნაკლები აზრი ექნებოდა მის მცდელობას გაეუმჯობესებინა მასწავლებლური უნარი.

პავლესა და აპოლოს მსგავსად, შენც შეგიძლია გქონდეს მსახურების ძვირფასი პრივილეგია, როგორც ღმერთის ერთ-ერთ თანამშრომელს (1 კორინთელთა 3:9; 2 კორინთელთა 4:1; 1 ტიმოთე 1:12). როგორც ასეთი შენი საქმე მნიშვნელოვანია. მებაღე არ ვარაუდობს, რომ მისი მხრიდან ძალისხმევის გარეშე ღმერთი სასწაულებრივად წარმოქმნის მშვენიერ ბაღს. განა სულიერი ზრდის საქმე სხვანაირად უნდა იდგეს? რასაკვირველია, არა. მსგავსად მიწათმოქმედისა, რომელიც მოთმინებით „ელოდება მიწის ძვირფას ნაყოფს“, ჩვენც უპირველესად ძალისხმევა უნდა მოვახმაროთ დარგვისა და მორწყვის საქმეს და დაველოდოთ, სანამ ღმერთი არ გაზრდის მას (იაკობი 1:22; 2:26; 5:7).

შეასრულე შენი როლი

რამდენადაც პავლე მოციქულის სიტბყვების თანახმად „თითოეული მიიღებს თავის საზღაურს თავისი შრომის მიხედვით“, ჩვენ კარგად ვიქცევით თუ ვეკითხებით საკუთარ თავს, როგორ ვშრომობთ (1 კორინთელთა 3:8).

მებაღეობის დარგის სპეციალისტი, ჯეფრი სმიტი ამბობს: „მებაღე რომ გახდე, არ არის საჭირო რაიმე განსაკუთრებული თვისებები — არამედ საჭიროა მხოლოდ გაგაჩნდეს ინტერესი მცენარეების მიმართ“ (ბუჩქნარები და პატარა ხეები“ [ინგლ.]). ამის მსგავსად, ასევე ჩვენც ღმერთის თანამშრომლები რომ ვიყოთ, არ გვესაჭიროება რაიმე განსაკუთრებული თანდაყოლილი თვისებები — არამედ ადამიანებისადმი გულწრფელი ინტერესი და მზადყოფნა, ვიყოთ ღმერთის მიერ გამოყენებულნი (2 კორინთელთა 2:16, 17; 3:4–6; ფილიპელთა 2:13).

მიაქციე ყურადღება ზოგიერთ კარგ რჩევას, რომელსაც გამოცდილი მებაღეები იძლევიან. როგორც ერთი ავტორიტეტი ამბობს, თუ დამწყები მებაღე სიამოვნებით უსმენს მასზე უფრო გამოცდილ მებაღეებს, მაშინ „მოსწავლეს სწრაფად შეუძლია გახდეს სპეციალისტი“. იმავე ავტორიტეტის სიტყვებით, „სპეციალისტი ყოველთვის ნახულობს შემეცნებისათვის რაიმე ახალს“ („მებაღეობის ენციკლოპედია“ [ინგლ.]). იღებ თუ არა შენ სიამოვნებით იმ დახმარებას და სწავლებას, რომელსაც იეჰოვა იძლევა იმისათვის, რომ შეგეძლოს ეფექტურად დარგო და მორწყო? თუ დიახ, მაშინ დამოუკიდებლად იმისა, საქმეში ახალბედა ხარ თუ გამოცდილი, შენ, როგორც ღმერთის თანამშრომელს, შეგიძლია განავითარო შემდგომი ცოდნა და ასეთი სახით გახდე „უნარიანი სხვებსაც ასწავლო“ (2 ტიმოთე 2:2).

ჯეფრი სმიტი ამბობს, რომ „დამწყები გაექცევა უხეშ შეცდომებს“, თუ მზადყოფნით ისმენს და სწავლობს. თუ ჩვენც ვუსმენთ მითითებებს, რომლებსაც იეჰოვა იძლევა თავისი სიტყვისა და ორგანიზაციის მეშვეობით, მოვიქცევით ისე, როგორც მას სურს. მაშინ გავექცევით ისეთ შეცდომებს, როგორიცაა ბრიყვული დავა იმათთან, ვისაც მხოლოდ ჩხუბი უნდა ან სიტყვებზე გამოდევნება (იგავნი 17:14; კოლასელთა 4:6; 2 ტიმოთე 2:23–26).

მებაღეთა კიდევ ერთ კარგ რჩევას წარმოადგენს ის, რომ ჯერ კარგად გავიაზროთ ყველაფერი, მანამ დავბარავდეთ მიწას. „სანამ ბარს ჩაარჭობდე მიწაში — ნათქვამია „მებაღეობის ენციკლოპედიაში“ — გამოყავი დრო, რათა მშვიდად გაერკვე“. ქრისტიანული სამსხურის დროს ხომ არ ებმევი სიჩქარის მახეში იმის გამო, რომ თავიდან საფუძვლიანად და ლოცვით არ გაიაზრე ის, თუ რა გინდა გააკეთო და როგორ შეგიძლია ამის საუკეთესოდ გაკეთება? სანამ საქმეს დაიწყებდე, ნათლად განსაზღვრე შენი ამოცანები. მაგალითად, გაიაზრე რა სახის ადამიანები შეიძლება შეგხვდნენ და რა პრობლემების წინაშე შეიძლება აღმოჩნდე, და მოემზადე რათა გაუმკლავდე მათ. ეს ნებას დაგრთავს „შეიძინო უფრო მეტი [ადამიანი, რამდენადაც] ყველასათვის ყველაფერი გახდები“ (1 კორინთელთა 9:19–23).

„ნუ დაისვენებს შენი ხელი“

თუ ჩვენ დიდად ვაფასებთ პრივილეგიას ვიმსახუროთ, როგორც ღმერთის თანამშრომლებმა, მაშინ არ შევზღუდავთ ჩვენს მონაწილეობას ერთობლივ მსახურებაში. „დილით თესე შენი თესლი და მწუხრისას ნუ დაისვენებს შენი ხელი; რადგან არ იცი, რომელი უფრო სასიკეთოა; იქნებ ორივე ერთნაირად კარგი გამოდგეს“ (ეკლესიასტე 11:6). საბოლოო შედეგები — იეჰოვას ხელშია, მაგრამ ჩვენ მოვიმკით მხოლოდ მაშინ, თუ დასაწყისიდანვე გულმოდგინედ დავთესავთ (ეკლესიასტე 11:4).

სიმბოლური, ზედაპირული ბარვისა და თესლის მიმობნევის შედეგად, ჯერ არცერთი ბაღი არ გამოსულა მშვენიერი. ასევე ქრისტიანულ მსახურებაში უფრო მეტი რამ არის საჭირო, ვიდრე მხოლოდ ბიბლიური ლიტერატურის გავრცელებაში სიმბოლური მონაწილეობა. როგორც ღმერთის თანამშრომლებს, ჩვენ გვმართებს გულმოდგინედ ვიქადაგოთ კეთილი ცნობა ღმერთის სამეფოს შესახებ, და მოვძებნოთ ის ხალხი, ვინც სწორად არის განწყობილი (საქმე 13:48). გახსოვდეს მოციქული პავლეს მიერ 2 კორინთელთა 9:6-ში მოცემული პრინციპი: „ვინც ძუნწად თესავს, ის ძუნწად მოიმკის, ხოლო ვინც კურთხევით თესავს, ის კურთხევით მოიმკის“.

ყველა კარგი მებაღის მსგავსად, ჩვენ ვცდილობთ კარგ ნიადაგზე დავთესოთ. მიუხედავად ამისა, საქმე არ მთავრდება მხოლოდ იმით, რომ რაიმე დავრგოთ, თუნდაც საუკეთესო ნიადაგზე. ჯეფრი სმიტი ამბობს: „ეს იმას არ ნიშნავს, რომ საკმარისია რაიმე დარგო — და ადამიანს, რომელსაც აკისრია პასუხისმგებლობა, მეტი არაფერი სჭირდებოდეს, გარდა ჰამაკისა და მზის ქუდის ყიდვისა. დიახ, რაიმე რომ გაიზარდოს, საჭიროა მცენარეულობის გულმოდგინე მორწყვა და დაცვა“. (შეადარე იგავნი 6:10, 11.)

ფაქტიურად, ქრისტიანული მსახურება შეიძლება ნიშნავდეს შეუპოვარი მუშაობის ხანგრძლივ პერიოდებს, როცა თითქმის არაფერი განსაკუთრებული არ ხდება, მაგრამ მოულოდნელად, შეიძლება მიღებული იქნეს საოცარი შედეგები. ჯეფრი სმიტი ამბობს: „მებაღეობა შესდგება განრიგის მიხედვით გატარებული დაძაბული მუშაობის ხანგრძლივი პერიოდებისაგან, რომელსაც ენაცვლება ისეთი დიდებული სილამაზის ეპიზოდები, რომ გავიწყდება ყოველივე: ბარვა, გამარგვლა და აშკარა მოუსვენრობა“. თუ შენ სიამოვნებით ასრულებ საწყის მუშაობას: ბარვას, დარგვას, მარგვლასა და მორწყვას, შეგიძლია გამოსცადო ამაღლებული სიხარული, როდესაც ვინმეს შემთვისებელი გული ეხმაურება ჭეშმარიტების ცნობას. (შეადარე იგავნი 20:4.)

პავლემ და აპოლომ იცოდნენ, რომ მათი საქმე — ექადაგათ სამეფოს ცნობა და გაეხადათ ადამიანები მოწაფებად — არ იქნებოდა ანაზღაურებული რაიმე განსაკუთრებული, გამოჩენილი მდგომარეობით ქრისტიანულ კრებაში. მათ ესმოდათ, რომ ღმერთი აძლევს ზრდას. მიუხედავად ამისა, ისინი გულმოდგინედ რგავდნენ და რწყავდნენ. მოდით, ჩვენც მივბაძოთ მათ მაგალითს და ღმერთის განკარგულებაში გადავცეთ ჩვენი თავი, როგორც „მსახურნი, რომელთა მეშვეობით [სხვები] ირწმუნებენ“ (1 კორინთელთა 3:5, 6).

[სურათი 23 გვერდზე]

ყოველივეს ღმერთი ზრდის — მაგრამ მებაღეც ასრულებს თავის როლს