სიხარულით აღსავსენი უსიხარულო წუთისოფელში
«თავისი შემზარაობით, ეს სატანის საუკუნე უნდა იყოს, — ამ სიტყვებით იწყება „ნიუ-იორკ ტაიმს“-ის 1995 წლის 26 იანვრის მოწინავე სტატია. — არც ერთ ერაში ადამიანებს არ გამოუვლენიათ ასეთი შემზარავი მიდრეკილება და უზომო წყურვილი მილიონობით ადამიანის მკვლელობისადმი, რასიზმის, რელიგიისა და კლასობრივი სხვაობების საფუძველზე».
ნაცისტური სიკვდილის ბანაკებიდან უდანაშაულო მსხვერპლების გათავისუფლების 50-ე წლისთავმა უბიძგა რედაქციას ზემოხსენებული აზრის გამოთქმა. როგორც ჩანს, მსგავსი ბარბაროსული მკვლელობები დღესაც ხდება აფრიკისა და აღმოსავლეთ ევროპის ზოგიერთ ქვეყანაში.
დარბევა, ეთნიკური წმენდა, ტომობრივი ხოცვა-ჟლეტა — რაც არ უნდა ეწოდებოდეს ყოველივე ამას — შედეგი დიდი მწუხარებაა. მაგრამ ძალადობით აღსავსე წუთისოფელში მაინც ისმის სიხარულის ძლიერი ხმები. მაგალითად გადავხედოთ 30-იანი წლების გერმანიას.
ჰიტლერმა და მისმა ნაცისტურმა პარტიამ 1935 წლის აპრილისთვის იეჰოვას მოწმეები გაათავისუფლა ყველა სახელმწიფო სამსახურიდან. აგრეთვე, იეჰოვას მოწმეები დააპატიმრეს და გააგზავნეს საკონცენტრაციო ბანაკებში, იმის გამო, რომ მათ შეინარჩუნეს ქრისტიანული ნეიტრალიტეტი (იოანე 17:16). 1936 წლის აგვისტოს ბოლოს მოხდა იეჰოვას მოწმეების მასიური დაპატიმრებები. ათასობით მათგანი ჩასვეს საკონცენტრაციო ბანაკებში, მათგან ვინც ცოცხალი გადარჩა, ბანაკებში 1945 წლამდე იმყოფებოდა. მაგრამ როგორ რეაგირებდნენ იეჰოვას მოწმეები არაადამიანურ მოპყრობაზე, რომელსაც საკონცენტრაციო ბანაკებში ხვდებოდნენ? შესაძლოა, გასაოცრად მოგვეჩვენოს, მაგრამ უსიხარულო გარემოების მიუხედავად, ისინი ინარჩუნებდნენ სიხარულს.
„კლდე ტალახში“
ბრიტანელმა ისტორიკოსმა კრისტინ კინგმა ინტერვიუ ჩამოართვა კათოლიკე ქალს, რომელიც საკონცენტრაციო ბანაკებში იყო ნამყოფი. დოქტორი კინგი ამბობს: „ვერასოდეს დავივიწყებ იმ ფრაზას, რომელიც მან წარმოთქვა. ის დაწვრილებით საუბრობდა იმ საშინელი ცხოვრებისა და საზიზღარი პირობების შესახებ. მან თქვა, რომ იცნობდა იეჰოვას მოწმეებს და ისინი ჰგავდნენ კლდეს ტალახში. დიახ, ისინი ჰგავდნენ მტკიცე ადგილს, რომლის გარშემოც წებოვანი ტალახია. როგორც მან თქვა, იეჰოვას მოწმეები ერთადერთი ადამიანები იყვნენ, რომლებიც არ იფურთხებოდნენ ხოლმე, როდესაც დაცვა ჩაივლიდა. ისინი ერთადერთნი იყვნენ, რომლებიც სიყვარულითა და იმედით წყვეტდნენ პრობლემებს და არა ზიზღით, ასევე იგრძნობოდა, რომ მათ ჰქონდათ მიზანი“.
რა აძლევდა იეჰოვას მოწმეებს უნარს, რომ ყოფილიყვნენ „კლდე ტალახში“? ურყევი რწმენა იეჰოვასა და მისი ძის, იესო ქრისტეს მიმართ. სწორედ ამის გამო ვერ შესძლო ჰიტლერმა, ჩაეხშო მათში ქრისტიანული სიყვარული და სიხარული.
გადავხედოთ, თუ რას ამბობს ხუთი ათწლეულის შემდეგ ის ორი პიროვნება, რომლებიც ცოცხლები გადაურჩნენ საკონცენტრაციო ბანაკს და წარმატებით გადალახეს რწმენის გამოცდა. ერთ-ერთი მათგანი ამბობს: „მე სიხარულით ვთრთივარ, რადგან ვიცი, რომ მქონდა განსაკუთრებული უპირატესობა, დამემტკიცებინა სიყვარული და მადლიერება იეჰოვას მიმართ იმ უსასტიკეს ვითარებაში. არავის დაუძალებია ჩემთვის ამის კეთება! პირიქით, ისინი, ვინც ცდილობდნენ ძალა დაეტანებინათ ჩვენთვის, ჩვენი მტრები იყვნენ, რომლებიც ცდილობდნენ მუქარით ვეიძულებინეთ, დავმორჩილებოდით ჰიტლერს და არა ღმერთს — მაგრამ მათ მარცხი განიცადეს! მე არა მარტო დღეს ვარ ბედნიერი, არამედ ბედნიერი ვიყავი წარსულშიც ციხის კედლებს მიღმა, რადგან მქონდა სუფთა სინდისი“ (მარია ჰომბახი, 94 წლის).
იეჰოვას მეორე მოწმე აღნიშნავს: „წარსულს მადლიერებითა და სიხარულით ვიხსენებ. ჰიტლერის რეჟიმის დროს ციხეებსა და საკონცენტრაციო ბანაკებში გატარებული წლები იყო მძიმე და განსაცდელებით აღსავსე. მაგრამ მე არ მსურდა მათი თავიდან არიდება, რადგან ამ განსაცდელებმა მასწავლეს მთელი გულით იეჰოვაზე მინდობა“ (იოჰანეს ნოიბახერი, 91 წლის).
„მთელი გულით იეჰოვაზე მინდობა“ — ეს არის იეჰოვას მოწმეების სიხარულის საიდუმლო. ამიტომ არიან ისინი სიხარულით აღსავსენი, მიუხედავად იმისა, რომ მათ გარშემო უსიხარულო წუთისოფელია.
[სურათი მე-4 გვერდზე]
მარია ჰომბახი