იეჰოვასადმი მინდობით გაძლიერებული
მოგვითხრო აჟენორ დე პაიშაუნმა
ჩვენი ერთადერთი ვაჟიშვილი პაულუ ბრონქიტმა მოკლა, როცა სულ 11 თვის იყო. სამ თვეში, 1945 წლის 15 აგვისტოს, ჩემი ძვირფასი ცოლი პნევმონიას გადაჰყვა. როცა ამ უბედურებებმა დარდსა და გასაჭირში ჩამაგდო, 28 წლის ვიყავი. მიუხედავად ამისა, იეჰოვასადმი მინდობამ და მისმა დაპირებებმა ძალიან გამაძლიერა. ნება მიბოძეთ, მოგითხროთ, თუ როგორ შევიძინე ასეთი მინდობა.
დავიბადე სალვადორში (ბაიის შტატი, ბრაზილია) 1917 წლის 5 იანვარს; დაბადებიდან დედაჩემი კათოლიკური ეკლესიის „წმინდანებისადმი“ თაყვანისმცემლობას მასწავლიდა. ერთად ლოცვისთვის მე და ჩემ ძმებს ის დილაადრიანადაც კი გვაღვიძებდა. ამავე დროს, ჩემი მშობლები „კანდოუმბლესაც“ ესწრებოდნენ, სეანსებს, სადაც აფრიკულ-ბრაზილიური ჯადოქრული რიტუალები ტარდებოდა. ასეთ რწმენას პატივისცემით ვეპყრობოდი, მაგრამ არც კათოლიციზმის ეგრეთ წოდებულ წმინდანებს ვენდობოდი, არც „კანდოუმბლეს“. მაგრამ განსაკუთრებულ გულგატეხილობას ამ რელიგიებში მკვეთრად გამოხატული რასობრივი სიძულვილი იწვევდა.
დროთა განმავლობაში ორი უფროსი ძმა სამუშაოს საძებნად სახლიდან წავიდა. მოგვიანებით მამაჩემმა მიგვატოვა. ასე რომ, დედაჩემისა და უმცროსი დისთვის დახმარების აღმოსაჩენად ცხრა წლის ასაკში სამუშაოს მოძებნა მომიწია. დაახლოებით 16 წლის შემდეგ ქარხანაში თანამშრომელთან საუბარი ჩემი ცხოვრების გარდამტეხ მომენტად იქცა.
იეჰოვასადმი მინდობის შეძენა
ფერნანდუ ტელეზს შევხვდი 1942 წელს. ის ხშირად ამბობდა, რომ „წმინდანებისადმი“ თაყვანისცემა მცდარი იყო (1 კორინთელთა 10:14; 1 იოანე 5:21). თავიდან საერთოდ არ ვაქცევდი მას ყურადღებას. მაგრამ მისი გულწრფელობა და ფერის განურჩევლად ყველა ადამიანისადმი ინტერესი მიზიდავდა მისკენ, ხოლო ბიბლიური შემეცნება და განსაკუთრებით, რასაც ღვთის სამეფოსა და დედამიწაზე სამოთხის შესახებ ამბობდა, ჩემში აღფრთოვანებას იწვევდა (ესაია 9:5, 6; დანიელი 2:44; გამოცხადება 21:3, 4). როცა ჩემი ინტერესი შენიშნა, ბიბლია და გარკვეული ბიბლიური ლიტერატურა მომცა.
რამდენიმე კვირაში მივიღე მიწვევა კრებაში ბიბლიის შესწავლაზე. შეკრებილები სწავლობდნენ საგუშაგო კოშკის, ბიბლიისა და ტრაქტატების საზოგადოების მიერ გამოქვეყნებულ წიგნს სათაურით „რელიგია“. შესწავლა ძალიან მომეწონა და იეჰოვას მოწმეთა კრების ყველა შეხვედრაზე დასწრება დავიწყე. განსაკუთრებით ჩემზე შთაბეჭდილება იმ ფაქტმა მოახდინა, რომ იქ არ იყო წინასწარ შექმნილი აზრები რასობრივ სხვაობასთან დაკავშირებით და რომ დაუყოვნებლივ მიმიღეს. დაახლოებით ამ დროს ლინდაურას ვხვდებოდი. როცა შესწავლილი ვუამბე, ჩემთან ერთად შეხვედრებზე დასწრება დაიწყო.
შეხვედრებზე კიდევ ერთი შთამბეჭდავი მხარე სამქადაგებლო მსახურებაზე ყურადღების გამახვილება იყო (მათე 24:14; საქმეები 20:20). პიონერებად წოდებული სრული დროით მსახურებისგან გამხნევების შემდეგ სამსახურში და უკან მატარებლით მგზავრობისას სხვებთან არაფორმალური დამოწმება დავიწყე. როცა ისეთ პიროვნებას ვხვდებოდი, რომელიც ინტერესს ავლენდა, მისამართს ვთხოვდი და მისი ინტერესის გასავითარებლად ვაკითხავდი.
ამასობაში, იეჰოვასა და ორგანიზაციისადმი მინდობა იზრდებოდა. ამიტომ, ქრისტიანული მიძღვნის თაობაზე ბიბლიური მოხსენების მოსმენის შემდეგ 1943 წლის 19 აპრილს ატლანტის ოკეანეში მოვინათლე. იმავე დღეს პირველად მივიღე მონაწილეობა კარდაკარ რეგულარულ სამქადაგებლო მსახურებაში.
ორი კვირის შემდეგ, 5 მაისს, მე და ლინდაურა დავქორწინდით. შემდეგ, 1943 წლის აგვისტოში ის სალვადორში იეჰოვას მოწმეთა პირველ კონგრესზე მოინათლა. 1973 წლის „იეჰოვას მოწმეთა წელიწდეულში“ (ინგლ.) ამ კონგრესის შესახებ ითქვა: „სამღვდელოების მოქმედება სალვადორში საჯარო ლექციის შესაჩერებლად იყო მოწყობილი, მაგრამ მანამდე ბრწყინვალე დამოწმების შთამბეჭდავ ნაწილს ჰქონდა ადგილი“. სასტიკი დევნის პერიოდში იეჰოვას ხელმძღვანელობის აშკარა მტკიცება მისადმი ჩემს მინდობას აძლიერებდა.
როგორც თავში მოგახსენეთ, ლინდაურას ნათლობიდან სულ ორი წლის შემდეგ — და ჩვენი ბიჭუნას სიკვდილიდან სამ თვეში — ჩემი ძვირფასი ცოლი გარდაიცვალა. ის მხოლოდ 22 წლის იყო. მაგრამ იეჰოვასადმი მინდობა მაძლიერებდა ამ რთული თვეების განმავლობაში.
სულიერი მოღვაწეობით გაძლიერებული
მეუღლისა და შვილის დაკარგვიდან ერთი წლის შემდეგ, 1946 წელს, მაშინ სალვადორის ერთადერთ კრებაში ბიბლიის შესწავლების მსახურად დამნიშნეს. იმავე წელს ბრაზილიის კრებებში თეოკრატიული სამსახურის სკოლის ამოქმედებისთანავე ბაიის შტატში სკოლის პირველი წამყვანი გავხდი. შემდეგ, 1946 წლის ოქტომბერში სან-პაულუში ჩატარდა თეოკრატიული კონგრესი დევიზით „სიხარულით აღსავსე ერები“. მეწარმემ, რომელთანაც ათი წლის განმავლობაში ვმუშაობდი მითხრა, რომ ვჭირდებოდი და დაჟინებით მოითხოვდა ჩემს დარჩენას. მაგრამ, როცა გავაგებინე, თუ რა დიდი მნიშვნელობა ექნებოდა ჩემთვის კონგრესზე დასწრებას, მან გულუხვად დამასაჩუქრა და კეთილი მგზავრობა მისურვა.
სან-პაულუს მუნიციპალურ თეატრში ჩატარებული კონგრესის პროგრამა მიმდინარეობდა ბრაზილიელების ენაზე — პორტუგალიურზე და ასევე ინგლისურზე, გერმანულსა და უნგრულზე, პოლონურსა და რუსულზე. ამ კონგრესზე გამოცხადდა, რომ პორტუგალიურ ენაზე გამოქვეყნდა ჟურნალი „გამოიღვიძეთ!“ კონგრესი, რომლის საჯარო მოხსენებას დაახლოებით 1 700 ადამიანი ესწრებოდა, ჩემს გულს ისე შეეხო, რომ 1946 წლის 1 ნოემბერს დავწერე განცხადება პიონერული მსახურების დაწყებაზე.
იმ დროს პიონერულ მსახურებაში ფართოდ გამოიყენებოდა ფონოგრაფი. მობინადრეებს ხშირად ვასმენინებდით მოხსენებას სათაურით „თავდაცვა“. შემდეგ ვამბობდით: „უხილავი მტრისგან თავდასაცავად უნდა მივეკრათ მეგობარს, რომელიც ასევე უხილავია. იეჰოვა ჩვენი უდიდესი მეგობარია და ის ჩვენს მტერზე, სატანაზე, ბევრად უფრო ძლიერია. ამიტომ მისგან თავდასაცავად მჭიდროდ უნდა მივეკრათ იეჰოვას“. შემდეგ ვთავაზობდით ტრაქტატს „თავდაცვა“, რომელიც დამატებით ინფორმაციას აწვდიდა.
პიონერულ მსახურებაში წელიწადიც ვერ დავასრულე, როცა მიმიწვიეს რიო-დე-ჟანეიროში კრებაში „კარიოკა“ სპეციალურ პიონერად სამსახურისთვის. იქ ზოგჯერ ძლიერ წინააღმდეგობას ვხვდებოდით. ერთხელ მობინადრე, ფაქტობრივად, თავს დაესხა ჩემს თანამშრომელს, ივან ბრენერს. მეზობლებმა პოლიცია გამოიძახეს და ყველა პოლიციის განყოფილებაში წაგვიყვანეს.
ჩვენების ჩამორთმევისას გაცოფებულმა მობინადრემ ბრალი დაგვდო სიმშვიდის დარღვევაში. პოლიციის უფროსმა უბრძანა, გაჩუმებულიყო. შემდეგ ჩვენსკენ მოტრიალდა და მშვიდი ტონით შეგვატყობინა, რომ თავისუფლები ვიყავით. მან დააკავა ბრალმდებელი და თავდასხმაში დაადანაშაულა. მსგავსი შემთხვევები კვლავ აძლიერებდა იეჰოვასადმი ჩემს მინდობას.
სრული დროით მსახურების გაფართოება
სიხარულით გული ამიფანცქალდა, როცა 1949 წლის 1 ივლისს ბეთელში მსახურებისთვის მიმიწვიეს — ასე უწოდებენ ქვეყანაში იეჰოვას მოწმეთა მთავარ ფილიალს. იმ დროს ბრაზილიის ბეთელი რიო-დე-ჟანეიროში ლისინიო კარდოზოს სახელით წოდებული ქუჩის №330 მდებარეობდა. მაშინ ბეთელის მთელი ოჯახი მხოლოდ 17 ადამიანისგან შედგებოდა. დროებით ადგილობრივი „ენჟენიო დე დენტრუ“ კრების შეხვედრებს ვესწრებოდი, მაგრამ მოგვიანებით რიო-დე-ჟანეიროდან რამდენიმე კილომეტრში განლაგებული ქალაქის, ბელფორ როშუს, ერთადერთ კრებაში თავმჯდომარე ზედამხედველად დამნიშნეს.
დასვენების დღეები ძალიან გადატვირთული მქონდა. შაბათობით მატარებლით ვმგზავრობდი ბელფორ როშუში, დღის საათებს სამქადაგებლო მსახურებაში მონაწილეობას ვუთმობდი და შემდეგ, საღამოზე, თეოკრატიული სამსახურის სკოლასა და სამსახურებრივ შეხვედრაზე მივდიოდი. ღამეებს ძმების ოჯახებში ვატარებდი და მომდევნო დილასაც სამქადაგებლო მსახურებაში ვმონაწილეობდი. შუადღის შემდეგ ბიბლიურ საჯარო მოხსენებასა და „საგუშაგო კოშკის“ შესწავლას ვესწრებოდი და საღამოს დაახლოებით ათის ნახევარზე ბეთელში ვბრუნდებოდი. დღეს ბელფორ როშუში 18 კრებაა.
ასეთი განრიგით ცხოვრების სამი წლის შემდეგ, 1954 წელს, კვლავ მივიღე დანიშნულება რიო-დე-ჟანეიროს „სეუნ კრისტავაუნ“ კრებაში თავმჯდომარე ზედამხედველად მსახურებისთვის. მომდევნო ათი წელი ამ კრებაში ვმსახურობდი.
დანიშნულებები ბეთელში
ბეთელში ჩემი პირველი დანიშნულება იყო საგუშაგო კოშკის საზოგადოების ერთადერთი სატრანსპორტო საშუალებისთვის, ყავისფერის გამო „შოკოლადად“ წოდებული 1949 წლის გამოშვების „დოჯ“-ისთვის, გარაჟის აშენება. როცა გარაჟი დასრულებული იყო, სამზარეულოში დამნიშნეს, სადაც სამი წელი დავრჩი. შემდეგ ბრტყელსაბეჭდი მანქანების განყოფილებაში გადამიყვანეს, რომელშიც ახლა 40-ზე მეტი წლის განმავლობაში ვმსახურობ.
ჩვენს განყოფილებაში საბეჭდი დანადგარების უმეტესი ნაწილი ნახმარი იყო. მაგალითად, მრავალი წლის განმავლობაში ჩვენს განკარგულებაში ძველი ტიგელიანი საბეჭდი მანქანა იყო, რომელსაც სიყვარულით აბრაამის ცოლის სახელს, სარას, ვუწოდებდით. მას წლობით იყენებდნენ ბრუკლინში (ნიუ-იორკი) საგუშაგო კოშკის საზოგადოების მთავარი განყოფილების ტიპოგრაფიაში. შემდეგ, 50-იან წლებში ის გემით გადმოიტანეს ბრაზილიაში. აქ, აბრაამის ცოლის მსგავსად, სიბერის ასაკში ის აწარმოებდა ნაყოფს ჟურნალების სახით „საგუშაგო კოშკი“ და „გამოიღვიძეთ!“
ყოველთვის მაოცებს ბრაზილიის სტამბაში წარმოებული პუბლიკაციების რიცხვის ზრდა. 1953 წლის განმავლობაში ჩვენ 324 400 ჟურნალი გამოვაქვეყნეთ, მაგრამ დღეს ყოველთვიური ტირაჟი სამ მილიონ ეგზემპლარს აღემატება!
ჩვენი ბეთელის ნაგებობები
ამაღელვებელია იმ გაფართოების ხილვა, რომელიც წლების განმავლობაში ბრაზილიის ბეთელში მიმდინარეობს. 1952 წელს რიო-დე-ჟანეიროში ჩვენი ბეთელის სახლის უკან ორსართულიანი ტიპოგრაფია ავაშენეთ. შემდეგ, 1968 წელს ბეთელმა სან-პაულუში აგებულ ახალ შენობაში გადაინაცვლა. შესახლებისას ყველაფერი ძალიან დიდი და ფართო ჩანდა 42 ადამიანისგან შემდგარი ბეთელის ოჯახისთვის. ჩვენ ნამდვილად ვფიქრობდით, რომ ეს შენობა მომავალ ზრდასაც დააკმაყოფილებდა. მაგრამ 1971 წელს დამატებით ორი ხუთსართულიანი შენობა აშენდა, აგრეთვე შეძენილ იქნა და გადაკეთების შემდეგ კომპლექსთან შეერთებულ იქნა მათთან მოსაზღვრე ქარხანა. მაგრამ რამდენიმე წელში სამეფოს მაუწყებელთა რიცხვის ზრდამ — რომელიც 1975 წელს 100 000-სს გადასცდა — კიდევ უფრო მეტი ადგილი მოითხოვა.
ამიტომ ნაგებობათა ახალი კომპლექსი სან-პაულუდან 140 კილომეტრში პატარა ქალაქის, სეზარეო-ლანჟეს, მახლობლად აშენდა. 1980 წელს 170 წევრისგან შემდგარმა ჩვენი ბეთელის ოჯახმა ამ ახალ ნაგებობებში გადაინაცვლა. იმ დროიდან სამეფოსთან დაკავშირებული მსახურება შთამბეჭდავად გაიზარდა. ახლა ბრაზილიაში 410 000-ზე მეტი ადამიანი რეგულარულად მონაწილეობს სამქადაგებლო მსახურებაში! სამეფოს ყველა მაუწყებლის სულიერი საჭიროებების დასაკმაყოფილებლად უნდა გაგვეგრძელებინა ბიბლიური ლიტერატურის საბეჭდად ახალი ტიპოგრაფიების შენება და ბეთელში მოხალისეების დასაკმაყოფილებლად საკმარისი ახალი საცხოვრებლის აგება. დღეს ბეთელის ოჯახში დაახლოებით 1 100 წევრი გვყავს!
დიდად დაფასებული უპირატესობები
ბეთელში მსახურება ჩემთვის უძვირფასესი უპირატესობაა. ამიტომ, მიუხედავად იმისა, რომ წინა წლებში კვლავ დაქორწინებას ვფიქრობდი, ვირჩიე სრულად გამემახვილებინა ყურადღება ბეთელში ჩემს უპირატესობებსა და სამქადაგებლო მსახურებაზე. აქ მე ძალიან მახარებდა ურიცხვ ახალგაზრდასთან ერთად სტამბაში მსახურება და დანიშნულებებზე მათი სწავლება. ვცდილობდი ისე მოვპყრობოდი, თითქოს ჩემი შვილები იყვნენ. ხოლო მათი გულმოდგინება და უანგარობა ჩემთვის დიდი გამხნევების წყარო იყო.
სხვა უპირატესობად იმ შესანიშნავი ძმების საზოგადოებას ვთვლი, რომლებთანაც მრავალი წელი ერთ საცხოვრებელში გავატარე. მართალია, ზოგჯერ ხასიათში სხვაობა სირთულეებს წარმოქმნის. მაგრამ ერთი რამ ვისწავლე — არ უნდა ელოდო სხვებისგან სრულყოფილებას. ასეთ შემთხვევაში ვცდილობ რწყილი კამეჩად არ ვაქციო, ანუ საკუთარ თავს ნაკლები მნიშვნელობა მივანიჭო. საკუთარ შეცდომებზე სიცილი სხვების შეცდომების ატანაში მეხმარება.
შეერთებულ შტატებში საერთაშორისო კონგრესებზე დასწრებამ კიდევ ერთი უპირატესობა მომანიჭა. პირველი — დევიზით „მარადიული კეთილი ცნობა“, რომელიც ნიუ-იორკში „იანკის სტადიონზე“ 1963 წელს ჩატარდა და მეორე — 1969 წელს იქვე ჩატარებული საერთაშორისო კონგრესი „მშვიდობა დედამიწაზე“. იქ ყოფნისას ბრუკლინის (ნიუ-იორკი) მახლობლად განლაგებული იეჰოვას მოწმეთა მსოფლიო მთავარი განყოფილების მონახულებამ დიდი სიამოვნება მომგვარა!
აგრეთვე უპირატესობა ის იყო, რომ ათი წლის განმავლობაში — სხვებთან ერთად, რიგრიგობით — ბეთელის ოჯახში დილის თაყვანისცემაზე თავმჯდომარეობაში ვმონაწილეობდი. მაგრამ ყველაზე დიდებული და სიხარულისა და გამხნევების მომტანი უპირატესობა არის ჩვენი უფლის, იესო ქრისტეს მსგავსად, გულწრფელ ადამიანებთან სამეფოს შესახებ ცნობის მიტანა.
ბოლო წლებში პარკინსონის დაავადებით გამოწვეულ სირთულეებს ვებრძვი. მაგრამ ბეთელის საავადმყოფოში და-ძმების სიყვარულით აღსავსე მზრუნველობა მუდამ მეხმარება და ნუგეშით მავსებს. იეჰოვასადმი სრული მინდობით ვლოცულობ, მომცეს ძალა ჭეშმარიტი თაყვანისმცემლობისთვის ყოველივეს საუკეთესოდ შესასრულებლად.
[სურათები 23 გვერდზე]
1945 წელს გარდაცვლილ ცოლთან ერთად.
[სურათი 23 გვერდზე]
ბრაზილიის ფილიალი, სადაც ახლა ვცხოვრობ.