იეჰოვა ურყევი ერთგულებით მოქმედებს
მოგვითხრო პიტერ პალისერმა
იყო 1985 წლის დეკემბერი. ძალიან ვღელავდით, როდესაც თვითმფრინავი ნაირობის (კენია) საერთაშორისო აეროპორტში დაეშვა. მანქანით გავეშურეთ ქალაქისკენ, ნაცნობი ადგილებისა და ხმების გაგონებაზე მოგონებები წამომეშალა.
კენიაში ჩამოვედით, რომ დავსწრებოდით იეჰოვას მოწმეთა კონგრესს, სახელწოდებით, „უმწიკვლოების შემნარჩუნებელნი“. თორმეტი წლის წინ კი მეუღლესთან ერთად იძულებული ვიყავი დამეტოვებინა კენია, რადგან სამქადაგებლო საქმიანობა ოფიციალურად აიკრძალა. ჩვენ იქ ბეთელში ვცხოვრობდით, ასე უწოდებენ იეჰოვას მოწმეთა ფილიალის კომპლექსს. ახლა კი სტუმრად დაბრუნებულებს რა სასიამოვნო სიურპრიზი გველოდა!
ბეთელში სადილის მომზადებაში ეხმარებოდა ახალგაზრდა მოწმე, რომელსაც ორი წლის ასაკიდან ვიცნობდით. ბეთელის, სულ ცოტა, ექვს წევრს ვიცნობდით ჯერ კიდევ მაშინ, როდესაც პატარები იყვნენ. რა დიდი სიხარული იყო, როდესაც დავინახეთ ისინი, უკვე გაზრდილები, ოჯახებთან ერთად, მსახურებაში ისეთივე აქტიურები! ჩვენმა ღმერთმა, იეჰოვამ, იზრუნა მათზე, რითაც შეასრულა ბიბლიაში ჩაწერილი დაპირება: «მოწყალესთან მოწყალეობ [„ურყევად ერთგულთან ურყევ ერთგულებას იჩენ“, აქ]» (მეორე მეფეთა 22:26). რა დიდი სხვაობა დავინახე ჩემს ახალგაზრდობასა და ამ ახალგაზრდების დამაჯილდოვებელ ცხოვრებას შორის!
უმიზნო ახალგაზრდობა
დავიბადე 1918 წლის 14 აგვისტოს, სკარბოროში (ინგლისი). ორი წლის შემდეგ დედა და ჩემი უფროსი ნახევარდა გადასახლდნენ კანადაში, ასე რომ, შემდეგი სამი წელი მამასთან, ბებიასა და მამიდასთან ვცხოვრობდი. როდესაც ხუთი წლის ვიყავი დედამ ჩუმად გამიტაცა და წამიყვანა მონრეალში (კანადა). ოთხი წლის შემდეგ მან ისევ ინგლისში გამგზავნა მამასთან საცხოვრებლად და სკოლაში სასწავლებლად.
დედა და ნახევარდა მწერდნენ თითქმის ყოველ ნახევარ წელში ერთხელ. თითოეული წერილის დასასრულს ყოველთვის მისურვებდნენ, რომ ვყოფილიყავი კარგი მოქალაქე, მეფისა და სამშობლოს ერთგული. ჩემი პასუხები მათ, ალბათ, არ მოსწონდათ, რადგან ვწერდი, რომ ნაციონალიზმი და ომი არ იყო სწორი და ამაში ღრმად ვიყავი დარწმუნებული. არ მქონდა არჩეული ცხოვრების ნათელი მიმართულება და ამიტომ, ჯერ კიდევ მოზარდი, ყოველგვარი მიზნების გარეშე ვცხოვრობდი.
მეორე მსოფლიო ომის დაწყებამდე ნახევარი წლით ადრე, 1939 წლის ივლისში, გამიწვიეს ბრიტანეთის ჯარში. მაშინ ჯერ კიდევ 20 წლის ვიყავი. ჩემი პოლკი მალე ჩრდილოეთ საფრანგეთში გაგზავნეს. როდესაც გერმანიის ავიაციამ შემოგვიტია, ჩვენ, ახალგაზრდა ჭაბუკები, ვუმიზნებდით შაშხანებს და ვესროდით. საშინელი ცხოვრება გვქონდა. უკან დავიხიეთ, როცა გერმანელთა ჯარი იერიშზე წამოვიდა და 1940 წლის ივნისის პირველ კვირას დიუნკერკში ევაკუირებულთა შორის ვიყავი. დღემდე ძრწოლით ვიხსენებ, როდესაც სანაპიროს გასწვრივ დახოცილთა უამრავი გვამი დავინახე. მე ცოცხალი გადავურჩი იმ კოშმარს და ჩავედი ჰერიჯში (აღმოსავლეთი ინგლისი) სატვირთო ხომალდით.
შემდეგ წელს, 1941 წლის მარტში, გამგზავნეს ინდოეთში. იქ ვისწავლე ხელსაწყოების მექანიკოსად მუშაობა. გარკვეული დროით, ინფექციის გამო, საავადმყოფოშიც მოვხვდი, შემდეგ კი გადამიყვანეს დელის (ინდოეთის დედაქალაქი) სამხედრო ნაწილში. სახლისგან შორს და ჯერ კიდევ გამოუჯანმრთელებელმა მომავალზე დავიწყე ფიქრი. განსაკუთრებით მაინტერესებდა, რა მოგვივიდოდა სიკვდილის დროს.
ახალი ერთგულების გამოვლენა
დელიში ჩემთან ერთად ცხოვრობდა თანამემამულე ბერტ გეილი. ერთ დღეს მან მითხრა, რომ „რელიგია ეშმაკისგან იყო“ და ამ ფრაზამ ჩემში ცნობისმოყვარეობა გააღვივა. მისი მეუღლე იეჰოვას მოწმე გახდა და დროგამოშვებით უგზავნიდა მას ბიბლიურ პუბლიკაციებს. ერთ-ერთმა ბუკლეტმა, სახელწოდებით „იმედი“, ძალიან დამაინტერესა. მასში განხილული მკვდრეთით აღდგენის იმედი ნამდვილად დამამშვიდებელი იყო.
ერთხელ ბერტი 1943 წლის დასაწყისში ესაუბრა ანგლო-ინდური წარმოშობის სამოქალაქო პირს, ტედი გრუბერტს, რომელიც ჩვენთან ერთად მუშაობდა სამხედრო ბაზაში. ჩვენ გაოგნებულები დავრჩით, როდესაც გავიგეთ, რომ ტედი მოწმე იყო. მიუხედავად იმისა, რომ 1941 წელს ოფიციალურად აიკრძალა იეჰოვას მოწმეების პუბლიკაციები, მან იეჰოვას მოწმეების კრებაზე წაგვიყვანა დელიში. პირველად ჩემს სიცოცხლეში ამ პატარა კრების წევრებს შორის დავინახე წრფელი, თბილი ურთიერთობა. ბაზილ ცატოსი, ხანდაზმული ქრისტიანი ძმა საბერძნეთიდან, დაინტერესდა ჩემით და ყველა შეკითხვაზე მიპასუხა. მან ბიბლიიდან ნათელი პასუხები გამცა იმის შესახებ, თუ რატომ ვბერდებით და ვკვდებით, განმიმარტა მკვდრეთით აღდგომა და ღვთის აღთქმა სამართლიან ახალ ქვეყნიერებაზე (საქმეები 24:15; რომაელთა 5:12; 2 პეტრე 3:13; გამოცხადება 21:3, 4).
ბუკლეტმა „მშვიდობა — იქნება ყოველთვის?“, რომელიც 1942 წელს გამოიცა, განსაკუთრებით მიიპყრო ჩემი ყურადღება. მასში ნათქვამი იყო, რომ ერთა ლიგა იყო ‘შავწითელი მხეცი’ (გამოცხადება 17:3). ბუკლეტში, გამოცხადების მე-17 თავის მე-11 მუხლიდან ციტატის შემდეგ, ნათქვამი იყო: „ახლა შეიძლება ითქვას, რომ ლიგა ‘იყო და აღარ არის’ “. შემდეგ გრძელდებოდა: „მსოფლიოს სახელმწიფოების გაერთიანება კიდევ იქნება“. და 1945 წელს სამ წელზე მეტი ხნის გასვლის შემდეგ სწორედ ისე მოხდა, როგორც ნათქვამი იყო, როდესაც ჩამოყალიბდა გაერთიანებული ერების ორგანიზაცია!
როდესაც იეჰოვას მოწმეთა ლიტერატურა ოფიციალურად აკრძალული იყო, მქონდა შესაძლებლობა დავხმარებოდი ახლად შეძენილ მეგობრებს. როდესაც ჩამოდიოდა ერთ მომცრო, მუყაოს ყუთში მოთავსებული ბუკლეტები — „მშვიდობა — იქნება ყოველთვის?“ — კრება ყუთს უსაფრთხოდ შესანახად მე მაძლევდა. ვინ იფიქრებდა, აკრძალული ლიტერატურა სამხედრო ბანაკში ეძება? ყოველთვის, როცა ვესწრებოდი შეხვედრებს, თან მიმქონდა რამდენიმე ბუკლეტი ძმების მოსამარაგებლად. მათი საკუთარი ბიბლიური ლიტერატურაც ჩემთან ინახებოდა, როცა ელოდნენ სახლების გაჩხრეკას. ბოლოს, 1944 წლის 11 დეკემბერს აკრძალვა გაუქმდა.
ჩემი ერთგულება ქრისტიანული მოძღვრების მიმართ გამოცდის წინაშე აღმოჩნდა, როდესაც 1943 წელს ქრისტეს შობაზე დღესასწაულები მოეწყო ჩვენი სამხედრო რაზმისთვის. მე მონაწილეობაზე უარი ვთქვი, რადგან ვიცოდი, რომ იესო ცივ დეკემბერში არ დაბადებულა და ადრინდელი ქრისტიანები არ ზეიმობდნენ ქრისტეს შობას (შეადარე ლუკა 2:8–12).
როდესაც კონგრესი „გაერთიანებული მაუწყებლები“ ჩატარდა ჯაბალპურში 1944 წლის 27-დან 31 დეკემბერამდე, 150 დამსწრეთა შორის ერთ-ერთი მეც ვიყავი. კონგრესის მრავალი დელეგატი მატარებლით ჩამოვიდა დელიდან და დაახლოებით 600 კილომეტრი იმგზავრა. არასდროს დამავიწყდება ის განსაცვიფრებელი ატმოსფერო, როდესაც ღია ცის ქვეშ ვისხედით და დავინახე იეჰოვას ორგანიზაცია მოქმედებაში.
კონგრესის დელეგატები სასწავლებლის საერთო საცხოვრებელში დაგვაბინავეს, სადაც ვმღეროდით სამეფო სიმღერებს და სიხარულს ვგრძნობდით ქრისტიანული ურთიერთობით. იმ კონგრესის დროს დავიწყე სამქადაგებლო საქმიანობაში მონაწილეობის მიღება და მას შემდეგ ყოველთვის ძალიან ძვირფასი იყო ჩემთვის.
სრული დროით მსახურება ინგლისში
ინგლისში 1946 წელს დავბრუნდი და ძალიან მალე დავუკავშირდი ვულვერტონის კრებას. მიუხედავად იმისა, რომ იქ მხოლოდ სამეფოს ათი მაუწყებელი იყო, სიმყუდროვეს ვგრძნობდი და ისეთივე კმაყოფილების გრძნობა მეუფლებოდა, როგორიც ინდოეთში ყოფნის დროს იქაურ ძმებს შორის. ვერა კლიფტონი კრებაში გულითადობითა და სითბოთი გამოირჩეოდა. როდესაც გავიგე, რომ მასაც პიონერობა სურდა, როგორც სრული დროით მსახურებს ვეძახით, 1947 წლის 24 მაისს დავქორწინდით. შევაკეთე ფურგონი, ანუ მისაბმელი სახლი, და შემდეგ წელს დავინიშნეთ ქალაქ ჰანტინგდონში პიონერებად.
იმ დღეებში დილაადრიანად ვსხდებოდით ველოსიპედებზე, რომ შემოგვევლო სოფლის ტერიტორიები. მთელი დღის სამქადაგებლო მსახურებას მხოლოდ რამდენიმე წუთით ვწყვეტდით, შუადღით, რომ ბუტერბროდებით გვესადილა. თუმცა ძლიერ პირქარსა თუ კოკისპირულ წვიმაში ველოსიპედებით ვბრუნდებოდით სახლში, მაინც ბედნიერები ვიყავით და კმაყოფილებას ვგრძნობდით უფლის მსახურებაში.
დროთა განმავლობაში დიდი სურვილი გაგვიჩნდა გაგვეფართოვებინა ჩვენი მსახურება და სხვა ქვეყნის მცხოვრებლებისთვისაც გვეუწყებინა ‘კეთილი ცნობა’ (მათე 24:14, აქ). ასე რომ, ანკეტა შევავსეთ გალაადის მისიონერების სკოლაში დასასწრებად სამხრეთ ლანსინგში (ნიუ-იორკი, აშშ). ბოლოს, მიგვიღეს გალაადის 26-ე კლასში, რომელიც 1956 წლის თებერვალში დავამთავრეთ.
გაფართოებული მსახურება აფრიკაში
მისიონერად აფრიკაში, ჩრდილოეთ როდეზიაში (ახლა ზამბია) დაგვნიშნეს. ჩასვლისთანავე მიგვიწვიეს იმ ქვეყნის ბეთელში მსახურებისთვის. ბეთელში ჩემს მსახურებაში შედიოდა აღმოსავლეთ აფრიკასთან მიწერ-მოწერაზე ზრუნვა. აღმოსავლეთ აფრიკის ერთ-ერთ ქვეყანაში, კენიაში, 1956 წელს, მხოლოდ ოთხი მოწმე იყო იმ დროს, როდესაც ჩრდილოეთ როდეზიაში მოწმეთა რიცხვი 24 000-ზე მეტს აღწევდა. ვერასთან ერთად დავიწყე ფიქრი, თუ რა შესანიშნავი იქნებოდა მსახურება იქ, სადაც მეტი მოთხოვნილებაა.
შემდეგ, მოულოდნელად, მივიღე კიდევ ერთი მოწვევა გალაადის სკოლაში დასასწრებად, ამჯერად ზედამხედველებისთვის ათთვიან კურსზე. ვერა დავტოვე ჩრდილოეთ როდეზიაში და გავემგზავრე ნიუ-იორკში, სადაც იმ დროისთვის იყო გალაადის სკოლა. კურსის დამთავრების შემდეგ, 1962 წლის ნოემბერში, დამნიშნეს კენიაში ახალი ფილიალის ბიუროს დასაფუძნებლად. იმ დროისთვის კენიაში უკვე ასზე მეტი მოწმე იყო.
როდესაც ჩრდილოეთ როდეზიაში დავბრუნდი ვერასთან შესახვედრად, ვფიქრობდი, გზად მცირე ხნით შევჩერებულიყავი ნაირობიში (კენია). მაგრამ, როდესაც ჩავედი, იქ შემხვდა გალაადის 25-ე კლასდამთავრებული ბილ ნიზბეტი და მითხრა, რომ დაუყოვნებლივ მიმეღო ოფიციალური ნებართვა კენიაში შესასვლელად, რადგან სწორედ იმ დროს შესანიშნავი შესაძლებლობა არსებობდა. ჩვენ მივედით საემიგრაციო დაწესებულებაში და რამდენიმე წუთში ავიღეთ ხუთწლიანი მუშაობის უფლება. ასე რომ, აღარ დავბრუნდი ჩრდილოეთ როდეზიაში და ვერა თვითონ ჩამოვიდა ჩემთან ნაირობიში.
მას შემდეგ, რაც მივაღწიეთ წარმატებას სუაჰილი ენის შესწავლაში, მსახურებაში შევუერთდით ნაირობის კრებას. ზოგჯერ, როდესაც მოვრჩებოდით იმ ენაზე შეთავაზებას, ოჯახის პატრონი წამოიძახებდა ხოლმე: „სამწუხაროდ, ინგლისური არ მესმის!“ მიუხედავად ამისა, სიძნელეებმა ვერ შეგვაჩერეს და ბოლოს გადავლახეთ ენის ბარიერი.
ჩვენს ტერიტორიაში შედიოდა სახლების დიდი კვარტალები, რომლებსაც ჰქონდა ბიბლიური სახელები, მაგალითად, იერუსალიმი და იერიხონი. ინტერესი სწრაფად გაღვივდა და ამ ტერიტორიებიდან მრავალი გახდა სამეფოს მაუწყებელი. რა შესანიშნავი გავლენა მოახდინა ბიბლიის ჭეშმარიტებამ ამ ადამიანებზე! ეთნიკური უპირატესობების გრძნობები აღარ აწუხებთ, რადგან სამეფოს მიმართ ერთგულებამ გააერთიანა იეჰოვას ხალხი. სხვადასხვა ტომების წარმომადგენლებიც დაქორწინდნენ, რაც ძალიან უჩვეულოა, მათ შორის, რომლებიც იეჰოვას მოწმეები არ არიან.
სამეფოს ახალმა მქადაგებლებმა ჭეშმარიტება დიდი გულმოდგინებით მიიღეს. მაგალითად, სამსონი იმდენად მოწადინებული იყო ბიბლიის ჭეშმარიტებას თავისი საცხოვრებლის მიდამოებამდეც მიეღწია, რომ განუწყვეტლივ ითხოვდა პიონერების მიწვევას. მან გააფართოვა საკუთარი სახლი უკამბანის რეგიონში, რომ პიონერები საცხოვრებლით უზრუნველყოფილი ყოფილიყვნენ. მალე იქ სამეფოს მაუწყებელთა ახალი კრება ჩამოყალიბდა.
რამდენჯერმე ვეწვიე ძმებს აღმოსავლეთ აფრიკაში, ეთიოპიაში. ისინი საშუალოდ თვეში 20 საათზე მეტს უთმობდნენ მსახურებას ციხეებში ჩასმის, ფიზიკური შეურაცხყოფისა და გაუთავებელი თვალთვალის მიუხედავად. ერთხელ ორი ავტობუსით ეთიოპელი და-ძმები ერთი კვირა მგზავრობდნენ, გადაკვეთეს საკმაოდ სახიფათო უღელტეხილი, რომ კენიაში დასწრებოდნენ საოლქო კონგრესს. მათი საზრიანობა, რომ მათ ქვეყანაში სამეფოს ლიტერატურა ხელმისაწვდომი ყოფილიყო, შესანიშნავი იყო. ჩვენ კენიაში მოხარულები ვიყავით, დავხმარებოდით მომარაგებაში მათ.
კენიაში ჩვენი საქმიანობის ოფიციალური აკრძალვა მოხდა 1973 წელს და მისიონერები აიძულეს, დაეტოვებინათ ქვეყანა. იმ დროისთვის კენიაში იყო 1 200 მოწმე და აეროპორტში ჩვენს გასაცილებლად მოსულმა ბევრმა მათგანმა ჩვენთვის დაუვიწყარი გამოსამშვიდობებელი სიტყვები გვითხრა. ამის გამო თანამგზავრი შეგვეკითხა, სახელგანთქმული პიროვნებები ხომ არ ვიყავით. ვერასთან ერთად დავბრუნდი ინგლისში და იქ მივიღეთ ახალი დანიშნულება, მაგრამ ჩვენ მთელი გულით გვსურდა აფრიკაში დაბრუნება.
დაბრუნება აფრიკაში
რამდენიმე თვის შემდეგ მივიღეთ ახალი დანიშნულება აკრის ბეთელში (განას დედაქალაქი, დასავლეთი აფრიკა). იქ დავინახე ის გაჭირვება, რის გადატანაც ჩვენს ძმებს უწევდათ. რადგანაც ვზრუნავდი ბეთელის ოჯახის საკვებსა და მარაგის შეძენაზე, გაოგნებული ვიყავი საკვები პროდუქტების საშინელი სიძვირით. ხალხი ხშირად ვერც კი ყიდულობდა აუცილებელს. ბენზინის ნაკლებობა და სათადარიგო ნაწილების დეფიციტი დამატებით პრობლემებს გვიქმნიდა.
ვისწავლე მოთმინების დიდი მნიშვნელობა, რაც განელმა ძმებმა უკვე განივითარეს. ძალიან მამხნევებდა მათი გულგაუტეხელი საქციელი, როდესაც არ ნებდებოდნენ ცდუნებას, ცხოვრებისთვის აუცილებლის მისაღებად, ქრთამები აეღოთ. ამის ნაყოფი იყო ის, რომ განაში იეჰოვას ხალხი ცნობილი გახდა პატიოსნებით და თანამდებობის პირთა შორის კარგი სახელი მოიპოვა.
მაგრამ ხელმოკლეობის მიუხედავად, მათთან სულიერად ყველაფერი უფრო და უფრო ყვაოდა. მთელ ქვეყანაში ჩვენი ბიბლიური პუბლიკაციების ნახვა თითქმის ყველა ოჯახში შეიძლებოდა. განაში სამეფოს მაუწყებელთა რიცხვი, როცა 1973 წელს ჩავედით, აღწევდა 17 156, ხოლო 1981 წელს 23 000-სს გადააჭარბა. იმ წელს გამიჩნდა კანის კიბო, რაც, უეჭველია, ინდოეთისა და აფრიკის მზემ გამოიწვია, როდესაც იმ ქვეყნებში წლების მანძილზე ვცხოვრობდი, ამიტომ იძულებული გავხდი დამეტოვებინა განა და დავბრუნებულიყავი ინგლისში რეგულარული მკურნალობისთვის.
ახალი პირობები ინგლისში
ჩემთვის უკან დაბრუნება მნიშვნელოვან ცვლილებას ნიშნავდა მსახურებაში. მე ძალიან მივეჩვიე ღვთისა და ბიბლიის პატივისმცემელ ადამიანებთან თავისუფლად საუბარს. მაგრამ ლონდონში იშვიათად იყო ასეთი პოზიცია. მე მაოცებს ბრიტანეთში ჩვენი ძმების შეუპოვრობა. ამან დამანახა, რომ აუცილებელია იმ ადამიანების მიმართ მეტი თანაგრძნობის გამოვლენა, რომლებიც სულიერად ‘დაუძლურებულნი და დაფანტულნი’ არიან (მათე 9:36).
აფრიკიდან დაბრუნების შემდეგ ვერასთან ერთად ვმსახურობდი ლონდონის ბეთელში 1991 წლის სექტემბრამდე, როდესაც 73 წლის ასაკში გარდაიცვალა ვერა. იოლი არ ყოფილა ასეთი ერთგული მეგობრის დაკარგვა, რომელიც ჩემს მხარდამხარ მსახურობდა მრავალი წლის მანძილზე. მე ძალიან, ძალიან მაკლია ის. მაგრამ ბედნიერი ვარ იმ გამხნევებისთვის, რომელსაც ბეთელის დაახლოებით 250 წევრისგან ვღებულობ.
მე დიდ უპირატესობად მიმაჩნია, როდესაც ვხედავ იეჰოვას ორგანიზაციის წინსვლასა და ასე ბევრ პიროვნებას, რომელმაც ცხოვრების გზად სრული დროით მსახურება ირჩია. გარწმუნებთ, რომ ამაზე უკეთესი გზა არ არსებობს, რადგან ‘იეჰოვა არ მიატოვებს თავის ურყევად ერთგულებს’ (ფსალმუნი 37:28, აქ [36:28]).
[სურათი 23 გვერდზე]
ინგლისში პიონერებად ვმსახურობდით 1947 წლიდან 1955 წლამდე.
[სურათი 23 გვერდზე]
პირველად მსახურებაში ინდოეთში კონგრესის დროს.
[სურათი 23 გვერდზე]
ჩრდილოეთ როდეზიაში მისიონერებად მსახურების დროს.
[სურათი 23 გვერდზე]
მეგობრებთან ერთად 1985 წელს, რომლებიც 12 წლის მანძილზე არ მენახა.