მდიდარი ქრისტიანული მემკვიდრეობისთვის მადლიერი

მოგვითხრო გვენ გუჩმა

სკოლაში ვმღეროდი ჰიმნს, სადაც შემდეგი სიტყვები იყო: „დიდებული იეჰოვა თავისი დიდების ტახტზე ავიდა“. ხშირად მაინტერესებდა: „ვინ იყო ეს იეჰოვა?“

მამის მხრიდან, ბებია და პაპა, ღვთისმოშიში ადამიანები იყვნენ. ამ საუკუნის დასაწყისში მათ ურთიერთობა ჰქონდათ ბიბლიის მკვლევარებთან (ასე იცნობდნენ იმ დროს იეჰოვას მოწმეებს). მამაჩემი კარგი ბიზნესმენი იყო, მაგრამ თავისი სამი შვილისთვის მას თავდაპირველად ქრისტიანული მემკვიდრეობა არ გადაუცია.

ეს მოხდა მხოლოდ მაშინ, როდესაც ჩემს ძმას, დაგლასს, დას — ენსა და მე მოგვცა ტრაქტატები სათაურით: „მისი საქმეები“ და „ვინ არის ღმერთი?“ მაშინ გავიგე, რომ იეჰოვა ჭეშმარიტი ღმერთის სახელია (ფსალმუნი 82:19, გ. პ. პავსკის თარგმანი). ამან ძალიან ამაღელვა. მაგრამ, კვლავ რამ აღძრა მამის ინტერესი?

1938 წელს, როდესაც მან დაინახა, რომ ერები მზად იყვნენ საომრად, მამა მიხვდა, რომ მსოფლიო პრობლემების გადაჭრა ადამიანის ძალებს აღემატებოდა. ბებიამ მას მისცა წიგნი „მტრები“, რომელიც იეჰოვას მოწმეების მიერ იყო გამოცემული. ამ წიგნის წაკითხვით მან გაიგო, რომ კაცობრიობის ნამდვილი მტერი სატანა ეშმაკია და რომ მხოლოდ ღვთის სამეფოს შეუძლია მსოფლიოში მშვიდობის დამყარებაa (დანიელი 2:44; 2 კორინთელთა 4:4).

ომი ეს-ესაა უნდა დაწყებულიყო, როდესაც ჩვენმა ოჯახმა ვუდ გრინში (ჩრდილოეთ ლონდონი) იეჰოვას მოწმეთა სამეფო დარბაზში კრებებზე დასწრება დაიწყო. 1939 წლის ივნისში „ალექსანდრას სასახლის“ მახლობლად შევგროვდით, რათა მოგვესმინა საჯარო მოხსენება: „მთავრობა და მშვიდობა“, რომელსაც ჯოზეფ ფ. რუტერფორდი (საზოგადოება „საგუშაგო კოშკის“ მაშინდელი პრეზიდენტი) წარმოთქვამდა. რუტერფორდის ნიუ-იორკში, „მედისონ-სკვერ-გარდენში“ გამოსვლა რადიოთი ლონდონსა და სხვა დიდ ქალაქებში გადმოიცა. მოხსენება ისე სუფთად გადმოიცემოდა, რომ, როდესაც ნიუ-იორკში ხალხი ახმაურდა, მე ირგვლივ მიმოვიხედე, რათა დამენახა, აქ ხომ არ ხდებოდა ეს.

ბიბლიის ჭეშმარიტებისათვის მამის თავგამოდება

მამა დაჟინებით მოითხოვდა, რომ ყოველ შაბათ საღამოს მთელ ოჯახს ერთად გვესწავლა ბიბლია. ჩვენი შესწავლა დაფუძნებული იყო ბიბლიურ საკითხზე, რომელიც „საგუშაგო კოშკის“ შესწავლაზე მომდევნო დღეს განიხილებოდა. ამ შესწავლებს იმხელა გავლენა ჰქონდა, რომ 1939 წლის 1 მაისის „საგუშაგო კოშკში“ მოცემული ცნობა იესო ნავეს ძისა და ჰაღაისთვის ალყის შემორტყმის შესახებ, დღემდე ცოცხლად არის შემონახული ჩემს გონებაში. ამ შემთხვევამ მაშინ იმდენად დამაინტერესა, რომ ყველა ადგილი, სადაც მოთხრობილი იყო ამ შემთხვევის შესახებ, ჩემს საკუთარ ბიბლიაში შევამოწმე. ძალიან მომეწონა ასეთი გამოკვლევის ჩატარება; მსგავს გამოკვლევებს დღესაც განვაგრძობ.

ნასწავლის სხვებთან გაზიარება უფრო ღრმად ნერგავდა ბიბლიურ სწავლებებს ჩემს გულში. ერთხელ მამამ მომცა ფონოგრაფი, სადაც ჩაწერილი იყო ბიბლიური ქადაგება, ბროშურა, რომელსაც ბიბლიის შესწავლაზე ვიყენებდით და ხანში შესული მანდილოსნის მისამართი. შემდეგ მამამ მთხოვა, ამ ქალთან მივსულიყავი.

— რა უნდა ვუთხრა ამ ქალს ან რა უნდა გავაკეთო? — ვკითხე მე.

— ყველაფერი მანდ არის ჩაწერილი, — მიპასუხა მამამ. — ჩართე ფონოგრაფი, დასვი კითხვები, მობინადრეს წააკითხე პასუხები, ხოლო შემდეგ წაუკითხე ბიბლიური მუხლები.

მე ამის ნათქვამისამებრ მოვიქეცი და ამგვარად ვისწავლე ბიბლიის შესწავლის ჩატარება. მსახურებაში ბიბლიური მუხლების გამოყენებამ საშუალება მომცა, უკეთესად გამეგო ეს მუხლები.

ომის წლების სირთულეები

1939 წელს დაიწყო მეორე მსოფლიო ომი, ხოლო მე მომდევნო წელს იეჰოვასადმი მიძღვნის ნიშნად მოვინათლე. იმ დროს 13 წლის ვიყავი. მაშინ გადავწყვიტე, პიონერი (ასე უწოდებენ სრული დროით მსახურებს) გავმხდარიყავი. 1941 წელს სკოლიდან გამოვედი და ლესტერის კონგრესის შემდეგ დაგლასივით სრული დროით ქადაგება დავიწყე.

მომდევნო წელს ომში მონაწილეობაზე უარის თქმისთვის მამა დააპატიმრეს. ომიანობის ამ რთული პერიოდის დროს ოჯახის მოვლაში შვილები დედას მხარში ამოვუდექით. მამის გათავისუფლებისთანავე დაგლასს გამოუძახეს სამხედრო სამსახურში. ადგილობრივი საგაზეთო წერილის ცნობის სათაური იუწყებოდა: „რატომ აირჩია მამის მსგავსად შვილმაც პატიმრობა“. ამას შედეგად კარგი დამოწმება მოჰყვა, რადგან შეიქმნა იმის შესაძლებლობა, რომ ახსნილიყო, თუ რატომ არ ღებულობენ ჭეშმარიტი ქრისტიანები ადამიანების მკვლელობაში მონაწილეობას (იოანე 13:35; 1 იოანე 3:10–12).

ომის იმ წლებში მრავალი სრული დროით მსახური მოწმე დადიოდა ხშირად ჩვენს სახლში და მათი გამამხნევებელი, ბიბლიაზე დაფუძნებული საუბრები დიდხანს რჩებოდა ჩემს მეხსიერებაში. ამ ერთგულ ქრისტიან ძმებს შორის იყვნენ ჯონ ბარი და ალბერტ შრედერი (დღეს ეს ძმები იეჰოვას მოწმეთა ხელმძღვანელი საბჭოს წევრები არიან). ჩემი მშობლები ნამდვილად სტუმართმოყვარეები იყვნენ და შვილებსაც ამას გვასწავლიდნენ (ებრაელთა 13:2).

პასუხის გასაცემად მზად მყოფი

პიონერული მსახურება ახალი დაწყებული მქონდა, როდესაც კარდაკარ მსახურებისას ჰილდას შევხვდი. მან გაგულისებით მითხრა: „ჩემი ქმარი შენისთანებისთვის იბრძვის. რატომ შენ არაფერს აკეთებ ომისთვის?“

— რა იცით თქვენ ჩემი საქმიანობის შესახებ? — ვკითხე მე. — იცით თუ არა რატომ მოვედი თქვენთან?

— კარგი იქნებოდა შემოსულიყავი და გეთქვა, — მიპასუხა მან.

მე ავუხსენი, რომ ჩვენ ჭეშმარიტ იმედს ვთავაზობდით ხალხს, რომლებიც ადამიანების მიერ (ხშირად ღვთის სახელით) ჩადენილი სისაძაგლეების გამო იტანჯებოდნენ. ჰილდამ მადლიერებით მოისმინა ყოველივე ეს და ის გახდა პირველი, ვისთანაც ბიბლიის რეგულარული შესწავლა დავიწყე. მას შემდეგ 55 წელზე მეტი გავიდა და ჰილდა დღესაც აქტიური მოწმეა.

ომის დასასრულისთვის ახალ ტერიტორიაზე, დორჩესტერში, ინგლისის სამხრეთ-დასავლეთით მდებარე ქალაქში დამნიშნეს პიონერად. ჩემს ცხოვრებაში პირველად მომიწია სახლიდან წასვლა. ჩვენი პატარა კრების შეხვედრები კაფეში გვიტარდებოდა, რომელიც „ძველი ჩაის სახლად“ წოდებულ XVI საუკუნის ნაგებობაში იმყოფებოდა. ყოველი შეხვედრისთვის მაგიდებისა და სკამების გადაადგილება გვიწევდა. ის ძალიან განსხვავდებოდა იმ სამეფო დარბაზისგან, რომელშიც ადრე ვიყავი. მიუხედავად ამისა, აქაც იმავე სულიერ საზრდოს ვღებულობდით და ქრისტიან ძმებსა და დებს შორის სიყვარულით აღსავსე ურთიერთობა იყო გამეფებული.

გარკვეული დროის შემდეგ ჩემი მშობლები საცხოვრებლად ლონდონიდან სამხრეთით მდებარე ქალაქ ტანბრიჯ-უელსში გადავიდნენ. მეც დავბრუნდი სახლში, რათა მამას, ენსა და მე ერთად გვემსახურა პიონერებად. ჩვენი კრების წევრების რიცხვი მალე 12-დან 70-მდე გაიზარდა, ამიტომ ჩვენს ოჯახს გვთხოვეს, სამხრეთ სანაპიროზე მდებარე ქალაქ ბრაიტონში გადავსულიყავით, სადაც უფრო მეტად იყო საჭირო სამეფოს მქადაგებლები. მრავალი დიდი ენთუზიაზმით შემოუერთდა ქადაგებაში ჩვენს პიონერულ ოჯახს და დავინახეთ, თუ როგორ აკურთხა იეჰოვამ ჩვენი საქმიანობა. ერთი კრება მალე სამად გაიყო.

მოულოდნელი მიწვევა

1950 წლის ზაფხულში ჩვენი ოჯახი ბრიტანეთიდან ჩასულ იმ 850 დელეგატს შორის იყო, რომლებიც ესწრებოდნენ ნიუ-იორკში იანკის სტადიონზე ჩატარებულ საერთაშორისო კონგრესს სახელწოდებით „თეოკრატიული ზრდა“. ამ კონგრესზე დამსწრე სხვადასხვა ქვეყნებიდან ჩამოსულმა მრავალმა პიონერმა მიიღო განცხადების ბლანკები, რათა ბიბლიურ სკოლა „გალაადში“ ესწავლათ; ეს სკოლა ნიუ-იორკში, სამხრეთ ლანსინგის მახლობლად, მდებარეობდა. განცხადება დაგლასმა, ენმა და მეც მივიღეთ. მახსოვს, როდესაც შევსებული განცხადება საფოსტო ყუთში ჩავაგდე, გავიფიქრე: „ახლა კი ნამდვილად ყველაფერი გავაკეთე. როგორ წარიმართება ჩემი ცხოვრება?“ მიუხედავად ყველაფრისა, ჩემი გადაწყვეტილება იყო: „აჰა, მიმავლინე“ (ესაია 6:8). ძალიან ამაღელვა მოსაწვევის მიღებამ, რომ კონგრესის შემდეგ დავრჩენილიყავი და დაგლასსა და ენთან ერთად „გალაადის“ მე-16 კლასში მესწავლა. ყველას ძალიან კარგად გვესმოდა, რომ მისიონერებად შეიძლება მსოფლიოს ნებისმიერ კუთხეში გავეგზავნეთ.

მთელი ოჯახით კონგრესზე დასწრების შემდეგ, ჩვენი მშობლებისთვის დადგა დრო, ინგლისში მარტო დაბრუნებულიყვნენ. სამი შვილი გამოვემშვიდობეთ მათ, ისინი ავიდნენ გემზე „მავრიტანია“ და სახლში წავიდნენ. რა გულის ამაჩუყებელი იყო ეს გამოთხოვება!

მისიონერებად დანიშვნა

„გალაადის“ მე-16 კლასში მსოფლიოს სხვადასხვა კუთხიდან ჩამოსული 120 მოწაფე იყო, რომელთა შორის ზოგს ნაცისტური საკონცენტრაციო ბანაკების სისასტიკე ჰქონდა გამოვლილი. რადგან ჩვენი კლასი ესპანურს სწავლობდა, ვფიქრობდით, რომ სამხრეთ ამერიკის რომელიმე ესპანურ ენოვან ტერიტორიაზე დაგვნიშნავდნენ. წარმოიდგინეთ ჩვენი გაოცება, როდესაც გამოსაშვებ საღამოზე გავიგეთ, რომ დაგლასი იაპონიაში დანიშნეს, ხოლო ენი და მე — სირიაში. ასე რომ ჩვენ, გოგოებს, არაბული უნდა გვესწავლა და ეს გამოგვადგა მაშინაც, როდესაც მსახურების ადგილი შეგვიცვალეს და ლიბანში დაგვნიშნეს. ვიზების მიღებამდე, კვირაში ორჯერ არაბულის გაკვეთილს ჯორჯ შაკაშირი გვიტარებდა, რომელიც არაბული „საგუშაგო კოშკის“ აწყობაზე მუშაობდა.

რა ამაღელვებელი იყო იმ ბიბლიურ ქვეყანაში გამგზავრება, რომლის შესახებაც სკოლაში ვსწავლობდით! აქ ჩვენთან ერთად იყვნენ: კითი და ჯოისი ჩიუ, ედნა სტაკჰაუზი, ოლივ ტერნერი, დორინ ვორბერტონი და დორის ვუდი. რა ბედნიერი მისიონერული ოჯახი გვქონდა! ადგილობრივი მოწმეები მოდიოდნენ ჩვენს მისიონერულ სახლში, რათა ენის გაუმჯობესებაში დაგვხმარებოდნენ. ყოველდღიურად არაბულის გაკვეთილებზე მოკლე შეთავაზებებს ვსწავლობდით, ხოლო შემდეგ ამას ქადაგებისას ვიყენებდით.

პირველი ორი წლის განმავლობაში ტრიპოლიში ვიყავით, სადაც ერთი კრება უკვე არსებობდა. ჯოისი, ედნა, ოლივი, დორინი, დორისი, ენი და მე ადგილობრივი მოწმეების ცოლებსა და ქალიშვილებს კრებასა და სამქადაგებლო მსახურებაში მონაწილეობის მიღებაში ვეხმარებოდით. იმ დრომდე, ადგილობრივი ჩვეულების თანახმად, ჩვენი ქრისტიანი ძმები და დები შეხვედრებზე ერთად არ სხდებოდნენ, ხოლო ქრისტიანი დები კარდაკარ მსახურებაში იშვიათად ღებულობდნენ მონაწილეობას. ქადაგება რომ შეგვძლებოდა, ენასთან დაკავშირებით ჩვენთვის აუცილებელი იყო მათი დახმარება და ჩვენ მოვუწოდებდით, რომ თვითონაც მიეღოთ ამ მსახურებაში მონაწილეობა.

ენი და მე მოგვიანებით ქალაქ საიდაში გაგვაგზავნეს, რათა დავხმარებოდით იქაური მოწმეების პატარა ჯგუფს. ცოტა ხნის შემდეგ დედაქალაქში, ბეირუთში, დაბრუნება გვთხოვეს. ადგილობრივ სომხურ ენაზე მოლაპარაკე ხალხს შორის უკვე ჩათესილი იყო ჭეშმარიტება, რის გამოც, მათი დახმარების მიზნით, ეს ენა ვისწავლეთ.

დანიშნულების ადგილის შეცვლა

ინგლისიდან წასვლამდე შევხვდი უილფრედ გუჩს. ის ენთუზიაზმით აღსავსე, ყურადღებიანი ძმა იყო. უილფრედი ლონდონის ბეთელში მსახურობდა. უილფმა „გალაადის“ მე-15 კლასი დაამთავრა; ეს სწორედ ის კლასი იყო, რომლის გამოშვებაც 1950 წელს იანკის სტადიონზე ჩატარებულ კონგრესზე მოხდა. ის ნიგერიაში საზოგადოება „საგუშაგო კოშკის“ ფილიალში დანიშნეს და ჩვენ გარკვეული დროის განმავლობაში მიწერ-მოწერა გვქონდა. 1955 წელს ორივე ვესწრებოდით ლონდონში ჩატარებულ კონგრესს სახელწოდებით: „გამარჯვებული სამეფო“, რის შემდეგაც მალე დავინიშნეთ. მომდევნო წელს განაში დავქორწინდით. ქორწინების შემდეგ კი მე და უილფი ლაგოსში (ნიგერია) გაგვაგზავნეს.

ლიბანიდან ჩემი წასვლის შემდეგ, ენი გათხოვდა შესანიშნავ ძმაზე, რომელმაც ბიბლიური ჭეშმარიტება იერუსალიმში ისწავლა. ჩვენი მშობლები ვერც ერთის ქორწილს ვერ დაესწრნენ, რადგან დაგლასი, ენი და მე მსოფლიოს სხვადასხვა კუთხეებში დავქორწინდით. მიუხედავად ამისა, ისინი კმაყოფილები იყვნენ, რადგან იცოდნენ, რომ ჩვენ ბედნიერად ვემსახურებოდით ჩვენს ღმერთს, იეჰოვას.

ნიგერიაში მსახურება

ლაგოსის ფილიალში რვა პიროვნების ოთახების დამლაგებლად დამნიშნეს, გარდა ამისა მათ საჭმელსაც ვუმზადებდი და სარეცხსაც ვურეცხავდი. ისეთი შთაბეჭდილება მრჩებოდა, რომ არა მარტო ქმარი შევიძინე, არამედ, თვალის დახამხამებაში, — ოჯახიც.

მე და უილფმა იორუბას ენაზე ვისწავლეთ მოკლე ბიბლიური შეთავაზებების გაკეთება და ჩვენს ძალისხმევასაც უკვალოდ არ ჩაუვლია. მაშინ გავესაუბრეთ ერთ-ერთ სტუდენტს, რომლის ბიჭი და გოგო ახლა ნიგერიის ბეთელის დიდი (დაახლოებით 400 წევრიანი) ოჯახის წევრები არიან.

1963 წელს უილფი ბრუკლინში (ნიუ-იორკი) სპეციალურ ათთვიან კურსებზე მიიწვიეს. მისი დამთავრების შემდეგ ის კვლავ ლონდონში დანიშნეს, რაც ჩვენთვის მოულოდნელი იყო. მე ნიგერიაში ვიყავი და ლონდონში უილფთან შეხვედრის შესახებ მხოლოდ 14 დღით ადრე მაცნობეს. წასვლის წინ გაორებული გრძნობები მქონდა, ვინაიდან ნიგერიაში მსახურებისას ძალიან ბედნიერად ვგრძნობდი თავს. 14 წლის განმავლობაში უცხოეთში მსახურების შემდეგ ინგლისში ცხოვრებას რომ მივჩვეოდი, ამისათვის დრო იყო საჭირო. მაგრამ ჩვენთვის სასიამოვნო იყო, კიდევ ერთხელ ახლოს ვყოფილიყავით ხანში შესულ მშობლებთან და მათზე გვეზრუნა.

ჩვენი იმედით განმტკიცებული

1980 წლიდან მქონდა პატივი უილფთან ერთად, რომელიც ამ დროიდან ზონალურ ზედამხედველად მსახურობდა, მრავალ ქვეყანაში ვყოფილიყავით მონახულებებზე. მე განსაკუთრებით მოველოდი ნიგერიაში ჩვენს ჩასვლას. მოგვიანებით ჩვენ სკანდინავიაში, დასავლეთ ინდოეთსა და შუა აღმოსავლეთშიც (ლიბანის ჩათვლით) ვიყავით. განსაკუთრებით გულის ამაჩუყებელი იყო წარსული სასიხარულო მოგონებების კვლავ გაღვიძება და იმ ძმების ქრისტიან უხუცესებად ნახვა, რომლებიც ჩემი აქ მსახურების დროს მოზარდები იყვნენ.

სამწუხაროდ, ჩემი ძვირფასი მეუღლე 1992 წლის გაზაფხულზე გარდაიცვალა. ის მხოლოდ 69 წლის იყო. უილფი მოულოდნელად მოკვდა, რაც ამ დარტყმას კიდევ უფრო მტკივნეულს ხდიდა. 35 წლის ცოლქმრობის შემდეგ, ქვრივობას რომ შევგუებოდი, ამისათვის გარკვეული დრო დამჭირდა. მაგრამ მსოფლიო ქრისტიანულმა ოჯახმა დიდი დახმარება გამიწია და ჩემს მიმართ უსაზღვრო სიყვარული გამოავლინა. ცხოვრებაში მე ძალიან ბევრი ბედნიერი წუთები მქონია, რომლებზედაც შემიძლია ვიფიქრო.

მშობლებმა ქრისტიანული უმწიკვლოების საუცხოო მაგალითი მომცეს. დედა 1981 წელს გარდაიცვალა, ხოლო მამა — 1986-ში. დაგლასი და ენი განაგრძობენ იეჰოვასადმი ერთგულად მსახურებას. დაგლასი თავის მეუღლესთან, კამთან, ერთად მამაზე მზრუნველობის გასაწევად ლონდონში დაბრუნდა და ისინი დღესაც აქ არიან. ენი და მისი მეუღლე შეერთებულ შტატებში ცხოვრობენ. ყველა დიდად მადლობლები ვართ ღვთის მიერ მოცემული იმედისა და მემკვიდრეობისთვის. ჩვენ კვლავ ‘მისი იმედი გვაქვს’ და მოველით იმ დროს, როდესაც საყვარელ აღდგენილ პიროვნებებთან ერთად მარადიულად ვიმსახურებთ, როგორც იეჰოვას მიწიერი ოჯახის წევრები (გოდება იერემიასი 3:24).

[სქოლიო]

[სურათები 23 გვერდზე]

ზემოთა მარცხენა სურათიდან საათის ისრის მიმართულებით:

13 წლის გვენი ენფილდის სამეფო დარბაზში ბიბლიის საშინაო შესწავლის ინსცენირებისას.

მისიონერული ოჯახი ტრიპოლიში (ლიბანი, 1951 წელი).

გვენი ქმართან, უილფთან, ერთად.