ხართ თუ არა აღძრული, იმოქმედოთ ქრისტეს მსგავსად?
„[იესომ] უამრავი ხალხი რომ დაინახა, შეებრალა ისინი, ვინაიდან უმწყემსო ცხვრებივით იყვნენ, და დაუწყო მათ მრავალი რამის სწავლება“ (მარკოზი 6:34).
1. რატომ არის გასაგები, რომ ადამიანები შესანიშნავ თვისებებს ავლენენ?
კაცობრიობის ისტორიის განმავლობაში მრავალ ადამიანს გამოუვლენია შესანიშნავი თვისებები. თქვენთვის გასაგებია, თუ რატომ. იეჰოვა ღმერთი ფლობს და ავლენს სიყვარულს, სიკეთეს, დიდსულოვნებასა და სხვა თვისებებს, რომლებსაც ძალიან ვაფასებთ. ადამიანები კი ღვთის ხატად ვართ შექმნილი. ამიტომ გასაგებია, რატომ ავლენს მრავალი გარკვეულწილად სიყვარულს, სიკეთეს, თანაგრძნობასა და სხვა ღვთიურ თვისებებს, მათ შორის სინდისიერებასაც (დაბადება 1:26; რომაელთა 2:14, 15). მაგრამ, ალბათ, ისიც კარგად გესმით, რომ ზოგი ამ თვისებებს უფრო ადვილად ავლენს, ზოგი — ვერა.
2. რა არის ის კეთილი საქმეები, რომლებსაც ადამიანები აკეთებენ და, შესაძლებელია, ჰგონიათ, რომ ამით ქრისტეს ბაძავენ?
2 შეიძლება თქვენ იცნობთ მათ, რომლებიც ხშირად მიდიან ან ეხმარებიან ავადმყოფებს, თანაუგრძნობენ ფიზიკურად დაუძლურებულებს ან ხელგაშლილები არიან ღარიბთა მიმართ. გაიხსენეთ ისინიც, რომლებიც თანაგრძნობამ აღძრა, ლეპროზორიუმებსა თუ ობოლთა თავშესაფრებში ემუშავათ; ისინი, რომლებიც მოხალისედ მუშაობენ საავადმყოფოებსა თუ დავრდომილთა თავშესაფრებში; ან ადამიანები, რომლებიც უსახლკაროთა და ლტოლვილთა დახმარებას ცდილობენ. ალბათ, ზოგი მათგანი ფიქრობს, რომ იესოს მსგავსად იქცევა, იესოსი, რომელმაც ქრისტიანებს მისაბაძი მაგალითი დაუტოვა. სახარებებში ვკითხულობთ, რომ ქრისტე კურნავდა ავადმყოფებს და აპურებდა მშივრებს (მარკოზი 1:34; 8:1—9; ლუკა 4:40). იესოს მიერ სიყვარულის, სიკეთისა და თანაგრძნობის გამოვლენა ‘ქრისტეს გონების’ გამოვლენაა, ქრისტესი, რომელიც თავის მხრივ ზეციერ მამას ბაძავდა (1 კორინთელთა 2:16, სსგ).
3. რა უნდა განვიხილოთ იმისათვის, რომ გაწონასწორებული თვალსაზრისი გვქონდეს იესოს კეთილ საქმეებზე?
3 მაგრამ თუ შეგიმჩნევიათ, რომ დღეს მრავალმა მათგანმა, ვისზეც იესოს სიყვარულმა და თანაგრძნობამ დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა, ვერ დაინახა ძირითადი — ქრისტეს გონება? ჩვენ შეგვიძლია ჩავწვდეთ მის სიღრმეებს, თუ გულმოდგინედ განვიხილავთ მარკოზის მე-6 თავს. იქ ვკითხულობთ, რომ ხალხს თავისი ავადმყოფები მოჰყავდა იესოსთან, რათა მას განეკურნა ისინი. კონტექსტიდან იმასაც ვიგებთ, რომ იესომ სასწაულებრივად დააპურა მასთან მისული ათასობით ადამიანი, რომელთაც მოშივდათ (მარკოზი 6:35—44, 54—56). ავადმყოფების განკურნება და მშივრების დაპურება სიყვარულით აღსავსე თანაგრძნობის შესანიშნავი გამოვლინებაა; მაგრამ, ძირითადად, ეს იყო იესოს მიერ სხვებისთვის გაწეული დახმარება? როგორ შეგვიძლია საუკეთესოდ მივბაძოთ იესოს სიყვარულის, სიკეთისა და თანგრძნობის სრულყოფილ მაგალითს, სწორედ ისე, როგორც თავად ის ბაძავდა იეჰოვას?
სხვების სულიერ მოთხოვნილებებზე რეაგირებისთვის აღძრული
4. რა დროს ხდება მარკოზის 6:30—34-ში აღწერილი მოვლენები?
4 იესოს თავის ირგვლივ მყოფნი ძირითადად მათი სულიერი მოთხოვნილებების დაუკმაყოფილებლობის გამო ებრალებოდა. ეს მოთხოვნილებები ბევრად უფრო მნიშვნელოვანი იყო, ვიდრე ფიზიკური. განვიხილოთ მარკოზის 6:30—34-ში მოცემული ცნობა. აქ აღწერილი მოვლენა ახ. წ. 32 წლის პასექის დამდეგს, გალილეის ზღვის სანაპიროზე ხდება. მოციქულები აღფრთოვანებული იყვნენ და არცთუ უსაფუძვლოდ. მათ ის-ის იყო დაასრულეს საკმაოდ დიდი მოგზაურობა და, ეჭვგარეშეა, ერთი სული ჰქონდათ, როდის მოუყვებოდნენ ყველაფერს იესოს. მაგრამ მათ გარშემო დიდძალმა ხალხმა მოიყარა თავი. ისინი იმდენად ბევრი იყვნენ, რომ იესოსა და მის მოციქულებს არც ჭამა შეეძლოთ და არც დასვენება. იესომ მოციქულებს უთხრა: „წამოდით მარტო თქვენ უდაბურ ადგილას და მცირედ მოისვენეთ“ (მარკოზი 6:31). ისინი, ალბათ, სადღაც კაპერნაუმის მახლობლად ჩასხდნენ ნავში და მყუდრო ადგილის საპოვნელად გალილეის ზღვა გადაცურეს, მაგრამ ხალხი ნაპირის გასწვრივ მისდევდა და იმ ადგილას ნავზე ადრე მივიდა. როგორი იყო იესოს რეაქცია? გაბრაზდა იმის გამო, რომ მარტო დარჩენის საშუალება არ მისცეს? სრულიადაც არა!
5. რას გრძნობდა იესო იმ ადამიანების მიმართ, რომლებიც მასთან მივიდნენ და როგორი იყო ამაზე მისი რეაქცია?
5 იესოს გული აუჩუყა ათასობით ადამიანის დანახვამ, რომელთა შორის ავადმყოფებიც იყვნენ და რომლებიც მთელი გულით ელოდებოდნენ (მათე 14:14; მარკოზი 6:44). მასში აღძრული თანაგრძნობის მიზეზისა და რეაქციის შესახებ მარკოზი წერდა: „უამრავი ხალხი რომ დაინახა, შეებრალა ისინი, ვინაიდან უმწყემსო ცხვრებივით იყვნენ, და დაუწყო მათ მრავალი რამის სწავლება“ (მარკოზი 6:34). იესო მათში ხედავდა არა მხოლოდ ერთად თავმოყრილ უამრავ ადამიანს, არამედ ცალკეულ პიროვნებებს, რომლებსაც სულიერი მოთხოვნილებები ჰქონდათ. ისინი გზააბნეული, უმწეო უმწყემსო ცხვრების მსგავსი იყვნენ, რომლებსაც არავინ დაატარებდა საძოვარზე და არც არავინ იცავდა. იესომ იცოდა, რომ გულქვა რელიგიურ წინამძღოლებს, რომლებიც მზრუნველი მწყემსები უნდა ყოფილიყვნენ, ფაქტობრივად, სძულდათ უბრალო ხალხი და უგულებელყოფდნენ მათ სულიერ მოთხოვნილებებს (ეზეკიელი 34:2—4; იოანე 7:47—49). იესო ამ ადამიანებისადმი სრულიად სხვაგვარად მოპყრობას, უდიდესი სიკეთის გაკეთებას, აპირებდა. მან ღვთის სამეფოს შესახებ სწავლება დაუწყო მათ.
6, 7. ა) სახარებების თანახმად, რას ეთმობა უმთავრესი ადგილი ხალხის მოთხოვნილებებზე იესოს რეაქციაში? ბ) რამ აღძრა იესო ქადაგებისა და სწავლებისკენ?
6 ყურადღება მიაქციეთ, რას ცხადყოფს პარალელურ ცნობაში გადმოცემის თანმიმდევრობა და რაზე მიუთიებს ეს ცხოვრებაში უმთავრესისთვის პირველი ადგილის დათმობასთან დაკავშირებით. ეს ცნობა ექიმის, ლუკას, მიერ არის დაწერილი, რომელიც ძალიან იყო დაინტერესებული სხვების ფიზიკური ჯანმრთელობით. „მრავალრიცხოვანი ხალხი. . . გაჰყვა მას [იესოს]. ის ღებულობდა მათ და ელაპარაკებოდა ღვთის სასუფეველზე, ხოლო, ვისაც განკურნება ესაჭიროებოდა, მათ კურნავდა“ (ლუკა 9:11; კოლასელთა 4:14). რა იყო ღვთის შთაგონებით ლუკას მიერ დაწერილ ცნობაში პირველ ადგილზე დაყენებული, თუმცა სასწაულის შესახებ ყოველი ცნობის აღწერისას ეს ასე არ არის? ის, რომ იესო ასწავლიდა ხალხს.
7 ეს შეესაბამება იმ ხაზგასმას, რომელიც მარკოზის 6:34-ში აღინიშნება. ეს მუხლი აშკარად ცხადყოფს, თუ რა გააკეთა, ძირითადად, იესომ სიბრალულიდან გამომდინარე. ის ასწავლიდა ხალხს და უყურადღებოდ არ ტოვებდა მათ სულიერ მოთხოვნილებებს. მსახურების დასაწყისში იესომ თქვა: „სხვა ქალაქებსაც უნდა ვახარო ღვთის სასუფეველი, ვინაიდან ამისთვის ვარ მოვლენილი“ (ლუკა 4:43). მაგრამ შევცდებოდით, თუ ვიფიქრებდით, რომ იესო სამეფოს შესახებ ცნობას მხოლოდ მოვალეობის მოხდის მიზნით ქადაგებდა ან ზერელედ ასრულებდა თავის დავალებას. არა, სხვებისთვის კეთილი ცნობის გადასაცემად მას, ძირითადად, ხალხისადმი სიყვარული და თანაგრძნობა აღძრავდა. უდიდესი სიკეთე, რომელიც იესოს შეეძლო გაეკეთებინა — ავადმყოფებისთვის, დემონებით შეპყრობილების, ღარიბებისა თუ მშივრებისთვისაც კი — იყო ის, რომ დახმარებოდა მათ ღვთის სამეფოს შესახებ ჭეშმარიტების გაგებაში, მიღებასა და შეყვარებაში. თუ მხედველობაში მივიღებთ სამეფოს როლს იეჰოვას უზენაესობის გამართლებასა და ადამიანებისთვის მარადიული კურთხევების მოტანაში, დავინახავთ, რომ ამ ჭეშმარიტებას დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა.
8. რა თვალსაზრისი ჰქონდა იესოს ქადაგებასა და სწავლებასთან დაკავშირებით?
8 სამეფოს შესახებ ქადაგება დედამიწაზე იესოს მოსვლის მთავარი მიზეზი იყო. მიწიერი მსახურების დასასრულს იესომ პილატეს უთხრა: „მე იმიტომ დავიბადე და იმიტომ მოვედი წუთისოფელში, რომ ჭეშმარიტება დავამოწმო. ყველა, ვინც ჭეშმარიტებიდანაა, ისმენს ჩემს ხმას“ (იოანე 18:37). წინა ორ სტატიაში აღვნიშნეთ, რომ იესო ღრმა გრძნობების მქონე პიროვნება იყო; ის იყო ადამიანი, რომელიც სხვებზე ზრუნავდა, რომელთანაც ადვილად შეიძლებოდა მისვლა, ვინც სხვებს ანგარიშს უწევდა, მიმნდობი და, რაც მთავარია, მოსიყვარულე იყო. თუ ნამდვილად გვსურს, ჩავწვდეთ ქრისტეს გონებას, საჭიროა მისი ხასიათის ამ მხარეების გაგება. არანაკლებ მნიშვნელოვანია იმის გაცნობიერებაც, რომ ქრისტეს გონების ქონა სამქადაგებლო საქმიანობისა და სწავლებისთვის იმ უმთავრესი ადგილის დათმობას ნიშნავს, რომელიც თავად მან გამოუყო.
ის სხვებს ქადაგებისკენ მოუწოდებდა
9. ვისთვის იყო უმთავრესი, რომ ექადაგა და ესწავლებინა?
9 სამქადაგებლო საქმიანობისა და სწავლებისთვის მთავარი ადგილის დათმობით სიყვარული და თანაგრძნობა მხოლოდ იესოს როდი უნდა გამოევლინა. ის თავის მიმდევრებს მოუწოდებდა, ისეთივე აღძვრებით ემოქმედათ, როგორიც თავად ჰქონდა; გარკვეული საკითხებისთვის პრიორიტეტების მინიჭებაშიც მისთვის მიებაძათ და მასავით ემოქმედათ. მაგალითად, მას შემდეგ, რაც იესომ 12 მოციქული აირჩია, რა უნდა ეკეთებინათ მათ? მარკოზის 3:14, 15 გვეუბნება: „თორმეტი ამოირჩია, რომ მასთან ერთად ყოფილიყვნენ, რათა გაეგზავნა საქადაგებლად, და რათა ჰქონოდათ მათ განკურნებისა და ეშმაკების გამოდევნის ხელმწიფება“ (მარკოზი 3:14, 15). ხედავთ თუ არა მოციქულებისთვის მიცემულ დავალებაში რაიმე პრიორიტეტებს?
10, 11. ა) რის გაკეთება დაავალა იესომ მოციქულებს, როდესაც ისინი გაგზავნა? ბ) რა იყო მოციქულების გაგზავნის მთავარი მიზანი?
10 გარკვეული დროის შემდეგ იესომ 12 მოციქულს სხვების განსაკურნავად დემონების განდევნის უნარიც მისცა (მათე 10:1; ლუკა 9:1). შემდეგ კი ისინი „ისრაელის სახლის დაკარგულ ცხვრებთან“ გაგზავნა. რისთვის? „როდესაც მიხვალთ, იქადაგეთ, რომ მოახლოებულია ცათა სასუფეველი. სნეულნი განკურნეთ, მკვდრები აღადგინეთ, კეთროვანნი განწმიდეთ, ეშმაკები განდევნეთ“ — დაავალა იესომ (მათე 10:5—8; ლუკა 9:2). რა გააკეთეს მათ? „ისინი გავიდნენ და 1) ქადაგებდნენ მონანიებას. 2) სდევნიდნენ მრავალ ეშმაკს და სნეულებს სცხებდნენ ზეთს და კურნავდნენ“ (მარკოზი 6:12, 13).
11 რადგან სწავლება ყოველთვის პირველ ადგილზე არ არის მოხსენიებული, შეიძლება თუ არა ითქვას, რომ პრიორიტეტებისა და მოტივების შესახებ საკითხს ზედმეტ ყურადღებას ვუთმობთ? (ლუკა 10:1—9). ჩვენ არ უნდა შევამციროთ იმის მნიშვნელოვნება, რამდენად ხშირად არის სწავლება განკურნების წინ მოხსენიებული. განვიხილოთ ასეთი შემთხვევის კონტექსტი. 12 მოციქულის გაგზავნამდე ძალიან ცოტა ხნით ადრე იესოს გული აუჩუყა ხალხის მდგომარეობის დანახვამ. სახარებაში ვკითხულობთ: «დადიოდა იესო ყველა ქალაქსა და სოფელში, ასწავლიდა მათ სინაგოგებში, ქადაგებდა სასუფევლის სახარებას, კურნავდა ყოველგვარ სენს და ყოველგვარ უძლურებას. ხალხის ბრბო რომ დაინახა, შეებრალა ისინი, ვინაიდან ისინი დაუძლურებულნი და დაფანტულნი იყვნენ, როგორც უმწყემსო ცხვარი. მაშინ თავის მოწაფეებს უთხრა: „სამკალი ბევრია, მუშაკნი კი — ცოტა. ამიტომ ევედრეთ სამკლის უფალს, რომ წარმოგზავნოს მუშაკნი თავის სამკალში“ » (მათე 9:35—38).
12. რა დამატებით მიზანს შეიძლება მომსახურებოდა იესოსა და მოციქულების მიერ მოხდენილი სასწაულები?
12 იესოსთან ყოფნისას მოციქულებს შეეძლოთ ქრისტეს გონების გარკვეულწილად ათვისება. მათ შეეძლოთ გაეგოთ, რომ ხალხის მიმართ ჭეშმარიტი სიყვარულისა და თანაგრძნობის გამოვლენაში მათთვის სამეფოს შესახებ ქადაგება და სწავლება შედიოდა და რომ ძირითადად ეს იყო მათ მიმართ გაკეთებული კეთილი საქმეები. ამის შესაბამისად, ფიზიკურად კეთილი საქმეების კეთება, მაგალითად, ავადმყოფების განკურნება გაჭირვებულების დახმარებაზე უფრო მეტ დანიშნულებას ასრულებდა. ალბათ, არ გაგიძნელდებათ იმის წარმოდგენა, რომ ზოგი შეიძლება განკურნების შემთხვევის ან სასწაულებრივად საკვებით უზრუნველყოფის დანახვამ მიიზიდა (მათე 4:24, 25; 8:16; 9:32, 33; 14:35, 36; იოანე 6:26). მაგრამ ფიზიკური დახმარების გაწევის გარდა, ის საქმეები თვითმხილველებს სინამდვილეში იმის აღიარებაში ეხმარებოდა, რომ იესო ღვთის ძე და მოსეს მიერ ნაწინასწარმეტყველები „წინასწარმეტყველი“ იყო (იოანე 6:14; მეორე რჯული 18:15).
13. მეორე რჯულის 18:18-ში მოცემულ სიტყვებში რაზე მახვილდება ყურადღება „წინასწარმეტყველის“ როლთან დაკავშირებით?
13 რატომ ჰქონდა დიდი მნიშვნელობა იმ ფაქტს, რომ იესო „წინასწარმეტყველი“ იყო? რა ძირითადი დანიშნულება უნდა შეესრულებინა ამ „წინასწარმეტყველს“? „წინასწარმეტყველი“ სასწაულებრივი განკურნებებით ან თანაგრძნობის გამო მშიერთა დაპურებით უნდა ყოფილიყო ცნობილი? მეორე რჯულის 18:18 წინასწარმეტყველებდა: „შენ [მოსე] რომ ხარ, ისეთ წინასწარმეტყველს დავუდგენ მოძმეთა წრიდან, ბაგეზე დავუდებ ჩემს სიტყვებს და ის გამოგიცხადებს ყველაფერს, რასაც მე ვუბრძანებ“. მოციქულებს თბილი გრძნობების განვითარებისა და მათი გამოვლენის სწავლის შემდეგ შეეძლოთ დაესკვნათ, რომ ქრისტეს გონება ქადაგებითა და სწავლებითაც უნდა გამოევლინათ. ეს იქნებოდა საუკეთესო, რის გაკეთებასაც ისინი ხალხისთვის შეძლებდნენ. ამით ავადმყოფები და ღარიბები მარადიულ სარგებლობას მიიღებდნენ და არა მოკლევადიანს, რომელიც ცხოვრების მხოლოდ მოკლე პერიოდის განმავლობაში გაჰყვებოდათ ან ერთი-ორი სადილით ამოიწურებოდა (იოანე 6:26—30).
განავითარეთ ქრისტეს გონება დღეს
14. როგორ მოქმედებს ჩვენს ქადაგებაზე ქრისტეს გონება?
14 არც ერთი ჩვენგანი არ მიიჩნევდა ქრისტეს გონებას მხოლოდ პირველი საუკუნისთვის — მხოლოდ იესოსა და პირველი საუკუნის მოწაფეებისთვის დამახასიათებლად, რომლებსაც მოციქული პავლე სწერდა: „ჩვენ გონება ქრისტესი გვაქვს“ (1 კორინთელთა 2:16, სსგ). და ჩვენც მზად უნდა ვიყოთ, ვაღიაროთ, რომ კეთილი ცნობის ქადაგება და მოწაფეების მომზადება ჩვენი მოვალეობაა (მათე 24:14; 28:19, 20). მაგრამ სასარგებლოა დავუკვირდეთ, რა აღგვძრავს ამ დავალების შესასრულებლად. საკმარისი არ არის, ამას მხოლოდ მოვალეობის მოხდის მიზნით ვაკეთებდეთ. მთავარი მიზეზი, რის გამოც მსახურებაში ვმონაწილეობთ, ღვთისადმი სიყვარული და იმის სურვილია, რომ ნამდვილად ვიყოთ იესოს მსგავსი. ამაში ისიც შედის, რომ თანაგრძნობით აღძრულებმა სხვებს ვუქადაგოთ და ვასწავლოთ (მათე 22:37—39).
15. რატომ უჭირავს თანაგრძნობას ჩვენს საჯარო მსახურებაში სათანადო ადგილი?
15 ყოველთვის ადვილი არ არის თანაგრძნობით მოვეკიდოთ ადამიანებს, რომლებიც ჩვენს რწმენას არ იზიარებენ; განსაკუთრებით კი მაშინ, თუ მათი მხრიდან გულგრილობას, უგულებელყოფას ან წინააღმდეგობას ვაწყდებით. მაგრამ, თუ ხალხისადმი სიყვარულსა და თანაგრძნობას დავკარგავთ, შეიძლება დავკარგოთ ის მთავარი სტიმული, რაც ქრისტიანულ მსახურებაში მონაწილეობისკენ გვიბიძგებს. მაშ, როგორ შევძლებთ ჩვენში თანაგრძნობის განვითარებას? შეგვიძლია ხალხს ისევე შევხედოთ, როგორც იესო უყურებდა, ვისთვისაც ისინი „დაუძლურებულნი და დაფანტულნი იყვნენ, როგორც უმწყემსო ცხვარი“ (მათე 9:36). განა დღეს მრავალი ასეთ დღეში არ არის? ისინი ცრუ რელიგიის მწყემსების მიერ მიტოვებული და სულიერად დაბრმავებული არიან, რის გამოც მათ არ იციან ის საღი რჩევები, რომლებიც ბიბლიაშია მოცემული; არც სამოთხეზე სმენიათ რამე, რომელიც მალე დედამიწაზე იქნება ღვთის სამეფოს ხელმძღვანელობით. ისინი ხომ იმ ყოველდღიური პრობლემების წინაშე დგანან, რომლებშიც სიღარიბე, ოჯახური უთანხმოებები, ავადმყოფობა და სიკვდილი შედის, და არ იციან იმ იმედის შესახებ, რომელიც სამეფოსთანაა დაკავშირებული. ჩვენ კი გვაქვს ის, რაც მათ სჭირდებათ — სიცოცხლის მომტანი კეთილი ცნობა ღვთის სამეფოს შესახებ, სამეფოსი, რომელიც ზეცაში უკვე დამყარებულია
16. რატომ უნდა გვქონდეს კეთილი ცნობის სხვებთან გაზიარების სურვილი?
16 როდესაც ამგვარად ფიქრობთ ირგვლივ მყოფთა სულიერ მოთხოვნილებებზე, განა არ გიჩნდებათ იმის სურვილი, რომ გააკეთოთ ყველაფერი, რაც კი შეგიძლიათ, რათა მათ ღვთის სიყვარულით აღსავსე განზრახვის შესახებ მოუყვეთ? დიახ, ჩვენს საქმიანობაში თანაგრძნობის გამოვლენაა საჭირო. როდესაც ხალხის მიმართ ისეთივე გრძნობები გვექნება, როგორიც იესოს ჰქონდა, ეს გამოჩნდება ჩვენი ხმის ტონში, სახის გამომეტყველებასა და სწავლების მანერაში. ყოველივე ეს ჩვენს ცნობას მიმზიდველობას შეჰმატებს იმათ თვალში, ვინც ‘საუკუნო სიცოცხლისათვის არის განწესებული [„სწორად განწყობილი“ აქ]’ (საქმეები 13:48).
17. ა) რომელი სხვადახვა სახით შეგვიძლია სხვებისადმი სიყვარულისა და თანაგრძნობის გამოვლენა. ბ) რატომ არ უნდა ვირჩევდეთ, რა ვქნათ — კეთილი საქმეების კეთებაში მივიღოთ მონაწილეობა თუ საჯარო მსახურებაში?
17 რა თქმა უნდა, სიყვარული და თანაგრძნობა ჩვენი ცხოვრების ნებისმიერ სფეროში უნდა ირეკლებოდეს. ამაში შედის გაჭირვებულთა, ავადმყოფთა და ღარიბთა მიმართ სიკეთის გამოვლენაც და ამის შეძლებისდაგვარად გაკეთება, რითაც მათ საკმაოდ შევუმსუბუქებთ მდგომარეობას. ასევე შედის სხვებისთვის სიტყვითა და საქმით ნუგეშისცემა, რაც შვებას მოჰგვრის დამწუხრებულს, რომელსაც საყვარელი ადამიანი გარდაეცვალა (ლუკა 7:11—15; იოანე 11:33—35). მაგრამ ზოგი ჰუმანისტივით სიყვარულის, გულკეთილობისა და თანაგრძნობის მსგავსმა გამოვლენამ არ უნდა დაიჭიროს ჩვენს კეთილ საქმეებში ცენტრალური ადგილი. ბევრად უფრო ხანგრძლივი სარგებლობა მოაქვს ძალისხმევას, რომელიც ზემოთ მოყვანილი ღვთიური თვისებების გამოვლენის შედეგია, მაგრამ ქრისტიანულ სამქადაგებლო და დასწავლების საქმეებში მონაწილეობას ხმარდება. გაიხსენეთ, რა თქვა იესომ იუდეველ რელიგიურ წინამძღოლთა შესახებ: „იხდით პიტნის, კამისა და კვლიავის მეათედს და მიტოვებული გაქვთ რაც უფრო მთავარია რჯულში — განკითხვა, წყალობა და სარწმუნოება. ესეც უნდა გაგეკეთებინათ და არც ის უნდა მიგეტოვებინათ“ (მათე 23:23). იესო არ მდგარა არჩევნის წინაშე — ხალხს ფიზიკური მოთხოვნილებების დაკმაყოფილებაში დახმარებოდა თუ მათთვის სიცოცხლის მომცემი სულიერი საკითხები ესწავლებინა. ის ორივეს აკეთებდა. მიუხედავად ამისა, ნათელია, რომ მისი კეთილი საქმეებიდან ყველაზე აღმატებული სწავლების საქმე იყო, რაც ხალხს მარადიულ სარგებლობას მოუტანდა (იოანე 20:16).
18. რისკენ უნდა აღგვძრას ქრისტეს გონების მხედველობაში მიღებამ?
18 რამდენად მადლიერები უნდა ვიყოთ იმისათვის, რომ იეჰოვამ გვიჩვენა, როგორია ქრისტეს გონება! სახარებებიდან ჩვენ შეგვიძლია უკეთესად გავეცნოთ ოდესმე მცხოვრებთაგან ყველაზე დიდებული ადამიანის აზრებს, გრძნობებს, თვისებებს, საქმეებსა და იმას, თუ რას უთმობდა ის ცხოვრებაში უმთავრეს ადგილს. ჩვენ უნდა ვიკითხოთ, ვიფიქროთ წაკითხულზე და ცხოვრებაში გამოვიყენოთ ყველაფერი, რასაც ბიბლია იესოს შესახებ გვეუბნება. უნდა გვახსოვდეს, თუ ნამდვილად ისე მოქმედებას ვაპირებთ, როგორც ამას იესო აკეთებდა, უპირველესად, უნდა ვისწავლოთ ისე ფიქრი, ისეთივე გრძნობები გამოვიმუშაოთ და ყველაფერი ისე შევაფასოთ, როგორც ამას იესო აკეთებდა და საუკეთესოდ გამოვიყენოთ ჩვენი, არასრულყოფილი ადამიანების, უნარი. ამიტომ, ვიყოთ გადაწყვეტილებით აღსავსე, განვავითაროთ და გამოვავლინოთ ქრისტეს გონება. არ არსებობს ცხოვრების უკეთესი გზა, ხალხთან ურთიერთობის უკეთესი საშუალება და ჩვენთვისაც და სხვებისთვის იმაზე უკეთესი რამ, ვიდრე იმ პიროვნებასთან დაახლოებაა, რომელსაც იესო სრულყოფილად ირეკლავდა. ეს პიროვნება ჩვენი მოსიყვარულე ღმერთი იეჰოვაა (2 კორინთელთა 1:3; ებრაელთა 1:3).
როგორ უპასუხებდით?
• რაში გვახედებს ბიბლია იმასთან დაკავშირებით, თუ როგორ რეაგირებდა იესო ხშირად ხალხის მოთხოვნილებებზე?
• რაზე გაამახვილა იესომ ყურადღება თავისი მიმდევრებისთვის მიცემულ მითითებაში?
• როგორ შეგვიძლია ჩვენს საქმეებში ‘ქრისტეს გონების’ გამოვლენა?
[გვერდი 23 დათმობილი აქვს სურათს]
[სურათი 24 გვერდზე]
რა არის უდიდესი კეთილი საქმე, რის გაკეთებაც ქრისტიანებს სხვებისთვის შეუძლიათ?