„ძვირფასი მარგალიტი“ ვიპოვეთ

უინსტონ, გვითხარი, როდის დაიწყე ღვთის ძიება.

გავიზარდე კუინზლენდის (ავსტრალია) ფერმერთა დასახლებაში. ჩემი ოჯახის წევრებს რელიგია არ აინტერესებდათ. ვინაიდან დასახლებიდან მოშორებით ვცხოვრობდით, ოჯახის წევრების გარდა ურთიერთობა თითქმის არავისთან მქონდა. 12 წლისა ვიქნებოდი, ღვთის ძიება რომ დავიწყე. ლოცვით მივმართავდი ღმერთს და ვთხოვდი, ჭეშმარიტება დაენახვებინა. როცა წამოვიზარდე, სამსახური ადელაიდაში (სამხრეთი ავსტრალია) ვიშოვე და იქ გადავედი საცხოვრებლად. 21 წლისა ვიყავი, როცა სიდნეიში შვებულების დროს პამელა გავიცანი. მან მითხრა, რომ ბრიტანულ-ებრაული მიმდინარეობის წევრი იყო, რომელთაც მიაჩნდათ, რომ ბრიტანელები ეგრეთ წოდებული ისრაელის დაკარგული ტომების შთამომავლები იყვნენ. მათი აზრით, ამ ტომებისგან შედგებოდა ისრაელის ჩრდილოეთი სამეფო, რომელთა მკვიდრნიც ძვ. წ. მე-8 საუკუნეში გადაასახლეს. როცა ადელაიდაში დავბრუნდი, ამ საკითხზე თანამშრომელთან დავიწყე საუბარი, რომელიც იეჰოვას მოწმეებთან ბიბლიას სწავლობდა. რამდენიმე საათი ვისაუბრეთ; ძირითადად, იეჰოვას მოწმეების შეხედულებებზე ვმსჯელობდით. მივხვდი, რომ ბავშვობაში წარმოთქმულ ჩემს ლოცვებს პასუხი გაეცა. დავიწყე შემოქმედისა და მისი სამეფოს შესახებ ჭეშმარიტების შესწავლა და „ძვირფასი მარგალიტი“ ვიპოვე (მათ. 13:45, 46).

პამელა, შენც ბავშვობიდან დაიწყე ამ მარგალიტის ძებნა. როგორ იპოვე ის?

გავიზარდე რელიგიურ ოჯახში ახალი სამხრეთ უელსის ქალაქ კოფს-ჰარბორში. ჩემი მშობლები და პაპა-ბებია ბრიტანულ-ებრაული მოძრაობის სწავლებებს იზიარებდნენ. მე, ჩემი უფროსი და, უმცროსი ძმა და დეიდაშვილ-ბიძაშვილები იმ რწმენით აღგვზარდეს, რომ ბრიტანელების შთამომავლები ღვთის რჩეული ხალხია. თუმცა მე არ ვეთანხმებოდი ამ შეხედულებას და ღმერთთან სიახლოვესაც ვერ ვგრძნობდი. 14 წლის ასაკში არაერთ ადგილობრივ ეკლესიაში მივედი, მათ შორის ანგლიკანურ, ბაპტისტურ და მეშვიდე დღის ადვენტისტების ეკლესიაში. მაგრამ სულიერ წყურვილს მაინც ვერ ვიკმაყოფილებდი.

მოგვიანებით ჩემი ოჯახი სიდნეიში გადავიდა საცხოვრებლად. სწორედ მაშინ შევხვდი უინსტონს, რომელიც იქ შვებულებას ატარებდა. როგორც უკვე აღნიშნა, რელიგიაზე ჩვენი საუბრის შემდეგ უინსტონმა იეჰოვას მოწმეებთან ბიბლიის შესწავლა დაიწყო. მისი წერილები ბიბლიური მუხლებით იყო სავსე. გამოგიტყდებით, რომ თავიდან ეს ძალიან არ მესიამოვნა, გავბრაზდი კიდეც. მაგრამ თანდათან მივხვდი, რომ ეს ჭეშმარიტება იყო.

1962 წელს 18 წლის ასაკში ადელაიდაში გადავედი, რათა უინსტონთან ახლოს ვყოფილიყავი. მან ერთ წყვილთან, ტომას და ჯენის სლომანებთან დამაბინავა, რომლებიც პაპუა-ახალ გვინეაში მისიონერად მსახურობდნენ. მათ უდიდესი სიკეთე გამოავლინეს და დიდად დამეხმარნენ სულიერ ზრდაში. მეც დავიწყე ღვთის სიტყვის შესწავლა და მალევე დავრწმუნდი, რომ ჭეშმარიტება ვიპოვე. მე და უინსტონი დაქორწინებისთანავე შევუდექით იეჰოვას მსახურებას, რამაც ბევრი კურთხევა მოგვიტანა. ეს დაგვეხმარა, რომ განსაცდელების მიუხედავად უფრო მეტად დაგვეფასებინა ჭეშმარიტების „ძვირფასი მარგალიტი“.

უინსტონ, მოგვიყევი შენი მსახურების დასაწყისზე.

ქორწინებიდან არც ისე დიდი ხნის შემდეგ იეჰოვამ მსახურების გასაფართოებლად არაერთი „დიდი კარი“ გაგვიღო (1 კორ. 16:9). პირველ „კარზე“ ჩვენმა სარაიონო ზედამხედველმა ჯეკ პორტერმა მიგვითითა (დღეს ის ავსტრალაზიის ფილიალის კომიტეტის წევრია). ძმა ჯეკმა და მისმა მეუღლემ როსლინმა პიონერობისკენ წაგვახალისეს. ჩვენც დავიწყეთ პიონერობა და გვქონდა პატივი, რომ ხუთი წელი გაგვეტარებინა ასეთი სახის მსახურებაში. 29 წლის რომ ვიყავი, მე და პამელა სარაიონო მსახურებას შევუდექით წყნარი ოკეანის სამხრეთ ნაწილში, რომელსაც მაშინ ფიჯის ფილიალი უწევდა ზედამხედველობას. ჩვენ ვინახულებდით შემდეგ კუნძულებს: ამერიკის სამოა, სამოა, კირიბატი, ნაურუ, ნიუე, ტოკელაუ, ტონგა, ტუვალუ და ვანუატუ.

იმ პერიოდში ზოგ დაშორებულ კუნძულზე ხალხი ეჭვის თვალით უყურებდა იეჰოვას მოწმეებს, ამიტომ ჩვენც სიფრთხილესა და გონიერებას ვიჩენდით (მათ. 10:16). ზოგ კრებაში იმდენად ცოტა მაუწყებელი იყო, რომ უჭირდათ ჩვენი დაბინავება, ამიტომ ღამის გასათევს ადგილობრივებს ვთხოვდით. ჩვენდამი დამოკიდებულების მიუხედავად, ისინი ყოველთვის სიამოვნებით გვიღებდნენ თავიანთი სახლის კარს.

უინსტონ, ვიცით, რომ მთარგმნელობითი საქმიანობით ხარ დაინტერესებული. როდის გაგიჩნდა ამ საქმისადმი ინტერესი?

იმ პერიოდში ტონგაში და-ძმებს ძალიან ცოტა ბუკლეტი და ბროშურა ჰქონდათ ტონგურ ენაზე (პოლინეზიური ენა). მსახურებაში იყენებდნენ ინგლისურ ენაზე გამოცემულ წიგნს „მარადიულ სიცოცხლემდე მიმყვანი ჭეშმარიტება“. ამიტომ 4-კვირიანი უხუცესთა სკოლის პერიოდში სამმა ადგილობრივმა უხუცესმა, რომლებმაც არც ისე კარგად იცოდნენ ინგლისური, მზადყოფნა გამოთქვა, რომ ტონგურ ენაზე გვეთარგმნა ეს წიგნი. ნათარგმნი ტექსტი, რომელიც პამელამ აკრიფა, დასაბეჭდად შეერთებული შტატების ფილიალში გავგზავნეთ. ამ ყველაფერს დაახლოებით რვა კვირა დასჭირდა. მიუხედავად იმისა, რომ არც ისე კარგი თარგმანი იყო, ეს წიგნი ბევრ ადგილობრივს დაეხმარა ჭეშმარიტების გაგებაში. მე და პამელა მთარგმნელები არა ვართ, მაგრამ ამ შემთხვევამ მთარგმნელობითი საქმისადმი დიდი ინტერესი გაგვიჩინა.

პამელა, რით განსხვავდება კუნძულზე ცხოვრება ავსტრალიაში ცხოვრებისგან?

ბევრი რამით. გააჩნია, რომელ კუნძულზე ვიყავით. ზოგჯერ კოღოები გვესეოდნენ, ზოგჯერ გაუსაძლისი სიცხისა და ნესტის ატანა გვიწევდა, ხან ვირთხები, ავადმყოფობა ან საკვების უკმარისობა გვიქმნიდა პრობლემებს. თუმცა ყოველი დღის ბოლოს კარგი განტვირთვა იყო ოკეანის ყურება ჩვენი „ფალედან“ (ტიპური პოლინეზიური სახლი, რომელსაც კედლები არა აქვს და ჩალით არის გადახურული). მთვარიან ღამეს პალმის სილუეტები და ოკეანე მოჩანდა, რომელიც მთვარის შუქს ირეკლავდა. ასეთი საოცარი სანახაობა ფიქრისა და ლოცვისკენ აღგვძრავდა და უარყოფით ფიქრებს დადებითით ანაცვლებდა.

ძალიან შეგვიყვარდნენ იქაური ბავშვები, რადგან მხიარულები და ცნობისმოყვარეები იყვნენ თეთრკანიანი უცხოელების მიმართ. როცა კუნძულ ნიუეს ვინახულებდით, პატარა ბიჭმა თმიან მკლავზე ხელი მოჰკიდა უინსტონს და უთხრა: „მომწონს შენი ბუმბულები“. მას არასდროს ენახა ასეთი თმიანი ხელები და არ იცოდა, როგორ აღეწერა.

გული გვეწვოდა იმის დანახვაზე, თუ რა სიღარიბეში ცხოვრობდა ხალხი. ულამაზეს ადგილას ცხოვრობდნენ, მაგრამ სასმელი წყალი არ ჰქონდათ და ვერც ჯანმრთელობაზე ზრუნავდნენ სათანადოდ. ჩვენს და-ძმებს ეს დიდად არ აწუხებდათ, რადგან შეჩვეულები იყვნენ ასეთ ყოფას. ისინი ბედნიერები იყვნენ, რომ ჰყავდათ ოჯახი, ჰქონდათ თაყვანისცემის ადგილი და შეეძლოთ იეჰოვა განედიდებინათ. მათი მაგალითი დაგვეხმარა, რომ ყურადღება ყველაზე მნიშვნელოვანზე გადაგვეტანა და უბრალოდ გვეცხოვრა.

პამელა, ზოგჯერ თავად გიწევდა წყლის მოტანა და სრულიად განსხვავებულ პირობებში საჭმლის მომზადება. როგორ ართმევდი თავს?

ამისთვის მამაჩემს ვუმადლი. მან ბევრი რამ მასწავლა, მათ შორის არახელსაყრელ პირობებში ცეცხლის დანთება და მასზე საჭმლის მომზადება. კუნძულ კირიბატიზე ერთ-ერთი ვიზიტის დროს ჩალით გადახურულ პატარა სახლში დავბინავდით, რომელსაც მარჯნის იატაკი და ბამბუკის კედლები ჰქონდა. უბრალო საჭმელი რომ მომემზადებინა, იატაკში პატარა ორმო გავაკეთე და ქოქოსის კაკლის ნაჭუჭით ცეცხლი დავანთე. წყლის მოსატანად ადგილობრივ ქალებთან ერთად ჭასთან რიგში ჩავდექი. წყლის ამოსაღებად ისინი დაახლოებით 2-მეტრიან ჯოხს იყენებენ, რომლის ბოლოზეც წვრილი თოკია მიბმული. ის ანკესს ჰგავს, თუმცა კაუჭის ნაცვლად თოკის ბოლოში ქილა აქვს მიმაგრებული. როცა რიგი მოუწევთ, ქალები ჭაში უშვებენ თოკს და საჭირო დროს ხელის სწრაფი მოძრაობით ქილას გვერდულად აყირავებენ და წყლით ავსებენ. სანამ ჩემი ჯერი მოვიდოდა, მეგონა, რომ ამის გაკეთება ადვილი იყო. რამდენჯერმე ჩავუშვი თოკი ჭაში, მაგრამ ქილა წყალს ეხეთქებოდა და ზემოდან ტივტივებდა. როცა ქალებმა სიცილით გული იჯერეს, ერთმა მათგანმა დახმარება შემომთავაზა. ადგილობრივები ყოველთვის კეთილად გვექცეოდნენ.

ორივეს გიყვარდათ კუნძულებზე მსახურება. რაიმე განსაკუთრებულს ხომ ვერ გაიხსენებდით?

უინსტონი: დრო დაგვჭირდა, რომ ადგილობრივ კულტურას გავცნობოდით. მაგალითად, როცა და-ძმები სადილად გვეპატიჟებოდნენ, მაგიდაზე ყველაფერს აწყობდნენ, რაც კი სახლში ჰქონდათ. თავიდან არ ვიცოდით, რომ მათთვისაც რაღაც უნდა დაგვეტოვებინა. ამიტომ ყველაფერი შევჭამეთ, რაც წინ დაგვიდეს. მაგრამ, როცა გავიგეთ, როგორ უნდა მოვქცეულიყავით, ოჯახსაც ვუტოვებდით ხოლმე საჭმელს. ასეთი შეცდომების მიუხედავად, ძმები გაგებით გვეკიდებოდნენ. მათ ძალიან უხაროდათ, როცა ექვს თვეში ერთხელ მათ კრებას ვინახულებდით. იმ პერიოდში კრების წევრების გარდა და-ძმები იეჰოვას მოწმეებიდან მხოლოდ ჩვენ გვიცნობდნენ.

ჩვენი მონახულებები ადგილობრივი ხალხისთვისაც კარგი დამოწმება იყო. სოფელში მცხოვრებლებს ეგონათ, რომ ჩვენი რელიგია ადგილობრივმა მოწმეებმა გამოიგონეს. ამიტომ მოსანახულებლად ჩასული უცხოელი ძმისა და მისი მეუღლის ნახვამ ადგილობრივები არა მხოლოდ იმაში დაარწმუნა, რომ ეს ნამდვილი ორგანიზაცია იყო, არამედ დიდი შთაბეჭდილებაც მოახდინა მათზე.

პამელა: ერთ-ერთი ყველაზე სასიამოვნო მოგონება კუნძულ კირიბატისთან მაკავშირებს, სადაც ძალიან პატარა კრება იყო. ამ კრების ერთადერთი უხუცესი, სტინეკაი მატერა, ერთხელ ჩვენთან კალათით მოვიდა, რომელშიც მხოლოდ ერთი კვერცხი იდო. „ეს თქვენ“, — გვითხრა მან. მისი მხრიდან ეს დიდი მზრუნველობის მაჩვენებელი იყო. იმ დროს ქათმის კვერცხი ჩვენთვის იშვიათი სიამოვნება იყო, ამიტომ მისმა პატარა, მაგრამ მთელი გულით გაკეთებულმა სიკეთემ ჩვენზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა.

პამელა, როგორც ვიცით, რამდენიმე წლის შემდეგ მუცელი მოგეშალა. როგორ გადაიტანე ეს ტრაგედია?

1973 წელს, როცა მე და უინსტონი წყნარი ოკეანის სამხრეთ ნაწილში ვმსახურობდით, დავორსულდი. გადავწყვიტეთ, რომ ავსტრალიაში დავბრუნებულიყავით, სადაც ოთხი თვის შემდეგ მუცელი მომეშალა. უინსტონმაც ძალიან განიცადა ჩვენი შვილის დაკარგვა. ტკივილი დროთა განმავლობაში დამიამდა, თუმცა საბოლოოდ მხოლოდ მაშინ გაქრა, როცა 2009 წლის 15 აპრილის „საგუშაგო კოშკში“ წავიკითხე სტატია სათაურით „აღდგებიან არშობილი ბავშვები?“ (მკითხველთა შეკითხვები). სტატიაში ნათქვამი იყო, რომ ეს იეჰოვაზეა დამოკიდებული, რომელიც ყოველთვის იმას აკეთებს, რაც სწორია. ის თავისი ძის მეშვეობით დაამსხვრევს „ეშმაკის საქმეებს“ და მის მიერ მოყენებულ ყველა ჭრილობას მოგვიშუშებს (1 იოან. 3:8). სტატია იმაშიც დაგვეხმარა, რომ უფრო მეტად დაგვეფასებინა „ძვირფასი მარგალიტი“, რომელიც იეჰოვას ხალხს გვაქვს. რა გვეშველებოდა, ღვთის სამეფოს იმედი რომ არ გვქონოდა?!

ბავშვის დაკარგვის შემდეგ განვაახლეთ სრული დროით მსახურება. რამდენიმე თვე ავსტრალიის ბეთელში ვიმსახურეთ, შემდეგ კი ისევ სარაიონო მსახურებას შევუდექით. ვმსახურობდით ახალი სამხრეთ უელსისა და სიდნეის სოფლებში. ოთხი წლის შემდეგ, 1981 წელს, ავსტრალიის ბეთელში მიგვიწვიეს (მაშინ ასე ერქვა) და დღემდე იქ ვმსახურობთ.

უინსტონ, გეხმარება კუნძულებზე მსახურების გამოცდილება, როგორც ავსტრალიის ფილიალის კომიტეტის წევრს?

კი, მრავალმხრივ მეხმარება. ავსტრალიის ფილიალს დაევალა, ეზრუნა სამოასა და ამერიკის სამოაზე. შემდეგ ახალი ზელანდიისა და ავსტრალიის ფილიალები გაერთიანდა. ამჟამად ავსტრალაზიის ფილიალის ტერიტორიაში შედის ავსტრალია, ამერიკის სამოა, სამოა, კუკის კუნძულები, ახალი ზელანდია, ნიუე, აღმოსავლეთი ტიმორი, ტოკელაუ და ტონგა. როგორც ფილიალის წარმომადგენელს, მქონდა პატივი, რომ ამ კუნძულების უმეტესობა პირადად მომენახულებინა. ამ კუნძულებზე მცხოვრებ ერთგულ და-ძმებთან მსახურების გამოცდილება მეხმარება, რომ ახლა ფილიალიდან მოვემსახურო მათ.

მე და პამელას შეგვიძლია საკუთარი გამოცდილებიდან ვთქვათ, რომ ღმერთს მხოლოდ ზრდასრულები არ ეძებენ. ახალგაზრდებსაც სურთ „ძვირფასი მარგალიტის“ მოპოვება მაშინაც კი, როცა ოჯახის წევრები არ ავლენენ ინტერესს (2 მეფ. 5:2, 3; 2 მატ. 34:1—3). მოსიყვარულე ღმერთ იეჰოვას სურს, რომ ყველამ მიიღოს სიცოცხლე, ახალგაზრდებმაც და ხანდაზმულებმაც!

როცა 50 წელზე მეტი ხნის წინ მე და პამელამ ღვთის ძიება დავიწყეთ, წარმოდგენა არ გვქონდა, სადამდე მიგვიყვანდა ეს. ცხადია, ღვთის სამეფოს შესახებ ჭეშმარიტება ფასდაუდებელი მარგალიტია. მე და პამელას გადაწყვეტილი გვაქვს, რომ მთელი ძალით ჩავეჭიდოთ ამ „ძვირფას მარგალიტს“!