როგორ გავხდი ერთ დროს მორცხვი გოგონა მისიონერი

დავიბადე 1951 წელს ვენაში (ავსტრია), კათოლიკურ ოჯახში. მართალია, მორცხვი ვიყავი, მაგრამ ღმერთის მწამდა და მასთან ლოცვაში საუბარი არ მიჭირდა. ცხრა წლის რომ ვიყავი, მამამ იეჰოვას მოწმეებთან ბიბლიის შესწავლა დაიწყო; მოგვიანებით მას დედაც შეუერთდა.

მალევე ვენაში დებლინის კრებაზე დავიწყეთ სიარული. მთელი ოჯახი სულიერად კარგ ფორმაში ვიყავით: ვკითხულობდით ბიბლიას, ვესწრებოდით კრებებს და კონგრესებზე მოხალისედაც ვმსახურობდით. მამამ ბავშვობიდანვე ჩამინერგა იეჰოვას სიყვარული. ის სულ იმაზე ლოცულობდა, რომ მე და ჩემი და პიონერები გავმხდარიყავით. თუმცა მე ამის დიდი სურვილი არ მქონდა.

ᲕᲘᲬᲧᲔᲑ ᲡᲠᲣᲚᲘ ᲓᲠᲝᲘᲗ ᲛᲡᲐᲮᲣᲠᲔᲑᲐᲡ

მოვინათლე 1965 წელს 14 წლის ასაკში. მსახურებაში უცნობ ადამიანებთან საუბარი ძალიან მიჭირდა. ამას ისიც ემატებოდა, რომ დაბალი თვითშეფასება მქონდა და ამავე დროს ძალიან მინდოდა, თანატოლების წრეში დამემკვიდრებინა ჩემი ადგილი. ნათლობიდან მალევე იმ ახალგაზრდებს დავუმეგობრდი, რომლებიც არ იყვნენ იეჰოვას მოწმეები. მათთან ყოფნა მსიამოვნებდა, თუმცა სინდისიც მაწუხებდა, რომ მათ გარემოცვაში დიდ დროს ვატარებდი. მინდოდა, რამე შემეცვალა, მაგრამ არ გამომდიოდა.

რაღაც დროის შემდეგ ჩვენს კრებაში სიარული დაიწყო 16 წლის გოგომ დოროთიმ. მას ძალიან უყვარდა კარდაკარ ქადაგება, რაც ჩემზე დიდ შთაბეჭდილებას ახდენდა. ასაკით ჩემზე უმცროსი იყო, მაგრამ ბევრად მეტ გაბედულებას და გულმოდგინებას იჩენდა, არადა მისი ოჯახის წევრებიდან არავინ იყო იეჰოვას მოწმე. დოროთის ავადმყოფ დედაზე უწევდა ზრუნვა, მაგრამ მსახურებაში მაინც ხშირად გადიოდა. მისმა მაგალითმა მოტივაცია მომცა, რომ იეჰოვასთვის მეტი მეკეთებინა. მალევე მე და დოროთიმ პიონერობა დავიწყეთ და ერთად ხშირად ვმსახურობდით. თავიდან დროებითი პიონერები ვიყავით, მაშინ ასე ეძახდნენ დამხმარე პიონერებს, ბოლოს კი სრული დროით პიონერები გავხდით. დოროთის ენთუზიაზმი ძალიან გადამდები იყო. ის დამეხმარა პირველი ბიბლიის შესწავლის დაწყებაშიც. დროთა განმავლობაში უფრო ადვილად ვახერხებდი უცნობ ადამიანებთან საუბარს ქუჩაში, კარდაკარ თუ არაფორმალურ სიტუაციებში.

პიონერული მსახურების პირველ წელს ჩვენს კრებაში ერთი ავსტრიელი ძმა ჰაინცი დანიშნეს სპეციალურ პიონერად. მას ჭეშმარიტება კანადაში თავისი ძმისგან ჰქონდა გაგებული. რაღა დაგიმალოთ და, ჰაინცი დანახვისთანავე მომეწონა. მას მისიონერობა უნდოდა, მე კი ამის არანაირი სურვილი არ მქონდა. ამიტომ თავიდან არ ვიმჩნევდი, რომ მომწონდა. თუმცა მოგვიანებით გადავწყვიტეთ, ახლოს გაგვეცნო ერთმანეთი, შემდეგ დავქორწინდით და უკვე ერთად შევუდექით პიონერულ მსახურებას.

ᲐᲮᲐᲚᲘ ᲛᲘᲖᲐᲜᲘ – ᲛᲘᲡᲘᲝᲜᲔᲠᲣᲚᲘ ᲛᲡᲐᲮᲣᲠᲔᲑᲐ

ჰაინცი ხშირად მელაპარაკებოდა მისიონერობაზე. მართალია, არასდროს დაუძალებია, მაგრამ ცდილობდა, ბუნებრივად გაეღვივებინა ჩემში ამის სურვილი. მაგალითად, მეუბნებოდა: „შვილები არ გვყავს და რას ფიქრობ, უფრო მეტის გაკეთება ხომ არ შეგვიძლია იეჰოვასთვის?“ მაგრამ ჩემი სიმორცხვის გამო მისიონერობაზე ფიქრი მაშინებდა. მართალია, პიონერად მსახურების გამოცდილება მქონდა, მაგრამ მისიონერობა ზედმეტად რთული მეჩვენებოდა. მიუხედავად ამისა, ჰაინცი არ კარგავდა იმედს, რომ ერთ დღესაც ასეთი მსახურების სურვილი მეც გამიჩნდებოდა. მისი დახმარებით შევძელი, ჩემს კომპლექსებზე ნაკლებად მეფიქრა და მთელი ყურადღება ადამიანებზე გადამეტანა.

ნელ-ნელა ჩემშიც გაიღვიძა მისიონერად მსახურების სურვილმა და „გალაადის“ ბლანკიც შევავსეთ. ფილიალის მსახურმა მირჩია, რომ პირველ რიგში ინგლისური გამეუმჯობესებინა. მეც სერიოზულად შევუდექი მეცადინეობას. სამი წლის შემდეგ სრულიად მოულოდნელად ახალი დავალება მივიღეთ – ზალცბურგში (ავსტრია) სერბულ-ხორვატულ კრებაში დაგვნიშნეს. ამ ენოვან ტერიტორიაზე შვიდი წელი ვიმსახურეთ, მათ შორის ერთი წელი სარაიონო მსახურებაშიც ვიყავით ჩართული. სერბულ-ხორვატული საკმაოდ რთული ენა იყო, მაგრამ მაინც ბევრი ბიბლიის შესწავლა გვქონდა.

1979 წელს გვთხოვეს, „შვებულებაში“ წავსულიყავით ბულგარეთში, სადაც ჩვენი საქმიანობა აკრძალული იყო. ქადაგების მიზნით არ ჩავსულვართ, დავალებული გვქონდა, ფარულად შეგვეტანა მინიატურული ლიტერატურა და დედაქალაქ სოფიაში მცხოვრები ხუთი დისთვის გადაგვეცა. ამ უჩვეულო დავალების შესრულებით იეჰოვა ძალიან დამეხმარა. დავინახე, რომ დაპატიმრების რისკის მიუხედავად, ამ დებს სიხარული და შემართება არ აკლდათ და დავრწმუნდი, რომ იეჰოვას დახმარებით მეც ნებისმიერი დავალების შესრულებას შევძლებდი.

ამასობაში კიდევ ერთხელ შევავსეთ „გალაადის“ ბლანკი და ამჯერად მიგვიწვიეს. ბუნებრივია, ვფიქრობდით, რომ ამ კურსს შეერთებულ შტატებში გავივლიდით ინგლისურ ენაზე, მაგრამ ასე არ მოხდა. 1981 წლის ნოემბერში „გალაადის“ კურსი ვისბადენშიც (გერმანია) ჩატარდა და ჩვენც იქ ვიყავით მიწვეული. რა თქმა უნდა, გერმანულ ენაზე სწავლა უფრო გამიადვილდა. საინტერესო იყო, სად დაგვნიშნავდნენ.

ᲛᲡᲐᲮᲣᲠᲔᲑᲐ ᲝᲛᲒᲐᲛᲝᲕᲚᲘᲚ ᲥᲕᲔᲧᲐᲜᲐᲨᲘ

„გალაადიდან“ კენიაში დაგვნიშნეს. თუმცა ძმებმა კენიის ფილიალიდან გვკითხეს, ხომ არ შევძლებდით მათ მეზობელ უგანდაში მსახურებას. გვსმენოდა, რომ ამ ქვეყანაში ათი წლით ადრე სამხედრო გადატრიალება მოხდა, რის შემდეგაც ხელისუფლებაში გენერალი იდი ამინი მოვიდა. მის დიქტატორულ მმართველობას ათასობით ადამიანის სიცოცხლე ემსხვერპლა და მილიონობით დააზარალა. 1979 წელს ქვეყანაში კიდევ ერთი გადატრიალება მოხდა და იდი ამინის მთავრობა გადააყენეს. ბუნებრივია, ნაომარ ქვეყანაში წასვლის იდეა დიდად არ აღმაფრთოვანებდა, მაგრამ „გალაადმა“ გვასწავლა, რომ ყველა სიტუაციაში მივნდობოდით იეჰოვას. ასე რომ, შემოთავაზებას დავთანხმდით.

უგანდაში სრული ქაოსი დაგვხვდა. 2010 წლის „წელიწდეულში“ ჰაინცი ასე აღწერდა იქაურ სიტუაციას: „მოშლილი იყო წყალგაყვანილობის სისტემა, არ მუშაობდა საკომუნიკაციო საშუალებები . . . ხშირი იყო სროლები და ყაჩაღობა, განსაკუთრებით ღამით. დაბნელდებოდა თუ არა, ქუჩაში კაციშვილი აღარ ჭაჭანებდა. ყველა სახლში იჯდა და იმაზე ლოცულობდა, რომ დაუპატიჟებელი „სტუმრები“ არ სწვეოდნენ“. ასეთი მდგომარეობის მიუხედავად და-ძმები სულიერად მხნედ იყვნენ.

მე და ჰაინცი კამპალაში (უგანდის დედაქალაქი) 1982 წელს ჩავედით. პირველი ხუთი თვე სემ და კრისტინა ვაისვებთან ვრჩებოდით, რომლებიც ხუთ შვილთან და ოთხ ნათესავთან ერთად ცხოვრობდნენ. ეკონომიკურად იმდენად უჭირდათ, რომ საჭმელს ხშირად დღეში ერთხელ ჭამდნენ და ამის ფონზე, მაინც გასაოცარ სტუმართმოყვარეობას იჩენდნენ. მათთან ცხოვრებამ ბევრი პრაქტიკული რამ გვასწავლა, რაც მისიონერულ ცხოვრებაში გამოგვადგა. მაგალითად, ვისწავლეთ, როგორ გვებანავა სულ რამდენიმე ლიტრი წყლით, შემდეგ კი ეს წყალი უნიტაზის ჩასარეცხად გამოგვეყენებინა. 1983 წელს მე და ჰაინცმა საცხოვრებელი ვიშოვეთ შედარებით უსაფრთხო უბანში და იქ გადავედით.

კამპალაში მსახურება ძალიან მოგვწონდა. მახსოვს, ერთხელ ერთ თვეში 4 000-ზე მეტი ჟურნალი გავავრცელეთ. მაგრამ განსაკუთრებით გვაოცებდა ის, თუ როგორ რეაგირებდა ხალხი სასიხარულო ცნობაზე. ისინი მორწმუნეები იყვნენ და ბიბლიურ თემებზე საუბარი სიამოვნებდათ. მეც და ჰაინციც 10-15 ბიბლიის შესწავლას ვატარებდით ხოლმე. შემსწავლელებისგან ჩვენც ბევრ რამეს ვსწავლობდით. მაგალითად, კრებაზე ფეხით უწევდათ სიარული, მაგრამ ამის გამო არასოდეს დაუჩივლიათ. ყოველთვის დადებითი განწყობა ჰქონდათ და იღიმოდნენ.

1985-1986 წლებში ქვეყანაში კიდევ ორი სამხედრო დაპირისპირება მოხდა. ყოველ ნაბიჯზე ბლოკპოსტი იდგა, რომლებსაც ხშირად იარაღასხმული ბავშვები აკონტროლებდნენ. როცა მსახურებაში გავდიოდით, იეჰოვას სულ იმას ვთხოვდით, რომ გამჭრიახობა და შინაგანი სიმშვიდე მოეცა. ისიც პასუხობდა ჩვენს ლოცვებს. ძალიან გვიხაროდა, როცა ვინმე დადებითად ეხმაურებოდა სასიხარულო ცნობას. ამ დროს შიში სულ გვავიწყდებოდა.

სიამოვნებით ვქადაგებდით ქვეყანაში ჩამოსულ უცხოელებთანაც. იქ გავიცანით ერთი ცოლ-ქმარი თათრეთის რესპუბლიკიდან (ცენტრალური რუსეთი), მურატ და დილბარ იბატულინები. მათ ბიბლიას ვასწავლიდით. მურატი ექიმი იყო. საბოლოოდ ორივენი მოინათლნენ და დღემდე ერთგულად ემსახურებიან იეჰოვას. მოგვიანებით გავიცანი ერთი უკრაინელი ქალბატონი, ტატიანა ვილეისკა, რომელიც, როგორც გავიგე, თვითმკვლელობაზე ფიქრობდა. მან გაიცნო იეჰოვა და მოინათლა, შემდეგ კი სამშობლოში დაბრუნდა. მოგვიანებით ტატიანა უკრაინულ მთარგმნელობით ჯგუფში მსახურობდა.a

ᲐᲮᲐᲚᲘ ᲒᲐᲛᲝᲬᲕᲔᲕᲔᲑᲘ

1991 წელს, როცა ავსტრიაში დასასვენებლად ვიყავით, ადგილობრივმა ფილიალმა შეგვატყობინა, რომ ახალი დავალება მივიღეთ – ბულგარეთში გავაგრძელებდით მსახურებას. აღმოსავლეთ ევროპაში კომუნიზმის დამხობის შემდეგ იეჰოვას მოწმეების საქმიანობა ბულგარეთში კანონიერად ცნეს. წლების წინ მე და ჰაინცმა იქ ლიტერატურა ფარულად შევიტანეთ, ახლა კი შეგვეძლო თავისუფლად გვექადაგა.

ძმებმა გვთხოვეს, რომ აღარ დავბრუნებულიყავით უგანდაში და მალევე შევდგომოდით ახალ დავალებას. ისე გამოვიდა, რომ უგანდელ და-ძმებთან გამომშვიდობება ვერ შევძელით და ვერც ჩვენი ნივთები წამოვიღეთ. ჯერ გერმანიის ბეთელში ჩავედით, იქიდან კი მანქანით ბულგარეთში გავემგზავრეთ. მსახურება დავიწყეთ სოფიაში ერთ პატარა ჯგუფში, სადაც 20-მდე მაუწყებელი იყო.

ბულგარეთში არაერთ სირთულეს შევხვდით. ჯერ ერთი ენა არ ვიცოდით, თანაც მხოლოდ ორი წიგნი იყო ხელმისაწვდომი ამ ენაზე: „მარადიულ სიცოცხლემდე მიმყვანი ჭეშმარიტება“ და „ბიბლიური მოთხრობები“. გარდა ამისა, ბიბლიის შესწავლის დაწყებაც არ იყო ადვილი. ამ ყველაფრის მიუხედავად ჩვენი პატარა ჯგუფი გულმოდგინედ ქადაგებდა. რა თქმა უნდა, ჩვენი საქმიანობა მართლმადიდებლურ ეკლესიას შეუმჩნეველი არ დარჩენია, რასაც ახალი სირთულეები მოჰყვა.

1994 წელს მთავრობამ იეჰოვას მოწმეთა რელიგიური ორგანიზაციის რეგისტრაცია გააუქმა. ხალხი საშიშ სექტად აღგვიქვამდა. ზოგი ძმა დააპატიმრეს. მედია საშინელ ტყუილებს ავრცელებდა ჩვენზე, თითქოს ბავშვებს ვხოცავდით და თანამორწმუნეებს თვითმკვლელობისკენ ვუბიძგებდით. ამ ყველაფრის ფონზე მე და ჰაინცს ძალიან გაგვიჭირდა ქადაგება. მსახურებაში ხალხი ჩვენ მიმართ აგრესიას იჩენდა – გვიყვიროდნენ, რაღაც-რაღაცებს გვესროდნენ და პოლიციას იძახებდნენ. ქვეყანაში ლიტერატურის შემოტანა შეუძლებელი გახდა და შეხვედრების ჩასატარებლად დარბაზების დაქირავებაც გვიჭირდა. ერთხელ პოლიციამ კონგრესიც ჩაგვიშალა. ასეთ სიძულვილს არსად შევხვედრივართ. ეს რადიკალურად განსხვავდებოდა იმ გარემოსგან, რასაც მიჩვეული ვიყავით უგანდაში. იქ ყველა გვისმენდა და მეგობრულად იყო განწყობილი. ყველაფრის მიუხედავად გული არ გავიტეხეთ.

და-ძმებთან ურთიერთობა გვეხმარებოდა, არ დაგვეკარგა სიხარული. ისინი ძალიან აფასებდნენ ჭეშმარიტებას და მადლიერები იყვნენ, რომ მათ გვერდით ვიყავით. ყველანი მხარში ვედექით ერთმანეთს. მე და ჩემი მეუღლე მივხვდით, რომ ნებისმიერი დავალება სიხარულის მომტანი იქნება, თუ მთელ ყურადღებას ადამიანებზე გადავიტანთ.

საბედნიეროდ, დროთა განმავლობაში სიტუაცია უკეთესობისკენ შეიცვალა. 1998 წელს ჩვენი საქმიანობა კვლავ კანონიერად ცნეს და სხვადასხვა პუბლიკაციაც ითარგმნა ბულგარულ ენაზე. 2004 წელს ახალაშენებული ბეთელის შენობის მიძღვნაც მოხდა. დღეს ბულგარეთში 57 კრება და 2 953 მაუწყებელია. შარშან გახსენების საღამოს 6 475 ადამიანი დაესწრო. ერთ დროს თუ სოფიაში მხოლოდ 5 და იყო, დღეს იქ უკვე 9 კრებაა. ჩვენი თვალით ვნახეთ, როგორ იქცა „მცირე ათასად“ (ეს. 60:22).

ᲯᲐᲜᲛᲠᲗᲔᲚᲝᲑᲘᲡ ᲞᲠᲝᲑᲚᲔᲛᲔᲑᲘ

წლების მანძილზე ჯანმრთელობის არაერთ პრობლემასთან მომიწია ჭიდილი. რამდენიმე სიმსივნე აღმომაჩნდა, მათ შორის ერთი თავშიც. გავიარე სხივური თერაპიის კურსი, შემდეგ კი ინდოეთში გავემგზავრე, სადაც 12-საათიანი ოპერაცია ჩამიტარეს და სიმსივნის დიდი ნაწილი ამომკვეთეს. ოპერაციის მერე რაღაც პერიოდი ინდოეთის ფილიალში გავატარე, შემდეგ კი კვლავ ბულგარეთში დავბრუნდით.

სამწუხაროდ, ჰაინცსაც შეექმნა ჯანმრთელობის სერიოზული პრობლემები. მას იშვიათი გენეტიკური დაავადება (ჰანტინგტონი) აღმოაჩნდა, რის გამოც უჭირდა სიარული და ლაპარაკი და დარღვეული ჰქონდა მოტორიკა. დაავადების პროგრესირებასთან ერთად ის სულ უფრო დამოკიდებული ხდებოდა ჩემზე. ზოგჯერ ისე ვიფიტებოდი, მეგონა, მეტს ვეღარ გავუძლებდი. თუმცა ერთი ახალგაზრდა ძმა ბობი ძალიან გვეხმარებოდა; მას ჰაინცი მსახურებაში მიჰყავდა ხოლმე. მიუხედავად იმისა, რომ ჰაინცს ლაპარაკი უჭირდა და მოძრაობებს ვერ აკონტროლებდა, ბობის არ ეუხერხულებოდა მასთან მსახურება. ნებისმიერ სიტუაციაში შემეძლო მისი იმედი მქონოდა. მართალია, მე და ჰაინცმა გადავწყვიტეთ, ამ ქვეყნიერებაში შვილები არ გვყოლოდა, მაგრამ იეჰოვამ ბობის სახით შვილი გვაჩუქა (მარ. 10:29, 30).

გენეტიკური დაავადების გარდა ჰაინცს კიბოც ჰქონდა. სამწუხაროდ, ის 2015 წელს სიკვდილმა გამომაცალა ხელიდან. უმწეობის და დაუცველობის განცდა გამიჩნდა. ვერ ვიჯერებდი, რომ მის გარეშე უნდა მეცხოვრა. თუმცა ჩემს გონებაში ჰაინცი ისევ ცოცხალია (ლუკ. 20:38). ყოველდღე ვიხსენებ მის თბილ სიტყვებსა და გონივრულ რჩევებს. მადლიერი ვარ იმ წლებისთვის, რაც იეჰოვას მსახურებაში ერთად გავატარეთ.

ᲛᲐᲓᲚᲘᲔᲠᲘ ᲕᲐᲠ ᲘᲔᲰᲝᲕᲐᲡᲘ

იეჰოვამ ყველანაირი განსაცდელი ამატანინა. ის დამეხმარა, რომ სიმორცხვე დამეძლია და მისიონერი გავმხდარიყავი (2 ტიმ. 1:7). მისი წყალობით მე და ჩემი და ელიზაბეთი სრული დროით მსახურებაში ვართ ჩაბმული. დღეს ის და მისი მეუღლე სერბულენოვან კრებებს ინახულებენ ევროპაში. აშკარაა, რომ იეჰოვამ შეისმინა მამაჩემის მიერ წლების წინ წარმოთქმული ლოცვები.

ბიბლიის კითხვა და კვლევა სიმშვიდეს მგვრის. ვისწავლე, იესოსავით როგორ ვილოცო უფრო მხურვალედ მძიმე წუთებში (ლუკ. 22:44). ისევ სოფიაში ვმსახურობ. კრებაში ძალიან მოსიყვარულე და-ძმები მყავს. ისინი ხშირად მეპატიჟებიან თავისთან და თავს დაფასებულად მაგრძნობინებენ. ეს მეხმარება, სიხარული არ დავკარგო. ვგრძნობ, რომ იეჰოვა მათი მეშვეობით მპასუხობს ლოცვებზე.

ხშირად ვფიქრობ მკვდრეთით აღდგომაზე. წარმოვიდგენ ხოლმე მშობლებს ჩვენი სახლის წინ, ისეთივე ლამაზებს, როგორებიც ქორწილის დღეს იყვნენ; სამზარეულოში მოფუსფუსე ჩემს დას და ჩემს ძვირფას ჰაინცს თავის ცხენთან ერთად. ასეთი ფიქრები დადებით განწყობაზე მაყენებს და იეჰოვასადმი მადლიერებით მივსებს გულს.

როცა ვფიქრობ ყველა იმ სიკეთეზე, რაც იეჰოვას ჩემთვის გაუკეთებია და რასაც მომავალში მიმზადებს, მახსენდება ფსალმუნის 27:13, 14-ში ჩაწერილი დავითის სიტყვები: „რა მეშველებოდა, რომ არ მქონოდა იმის რწმენა, რომ ვიხილავდი ამ ცის ქვეშ, თუ რაოდენ კარგია იეჰოვა! იეჰოვას იმედი გქონდეს, გამბედაობა მოიკრიბე და გული გაიმაგრე! იეჰოვაზე დაამყარე იმედი!“