შედეგად, აბელის მსხვერპლი მიიღო ღმერთმა, კაენის კი — არა. რატომ? იმიტომ ხომ არ მოხდა ეს, რომ კაენისგან განსხვავებით, აბელმა სათანადო მსხვერპლი შესწირა? ჩვენ დარწმუნებული არა ვართ, ჰქონდა თუ არა მსხვერპლის რაობას მნიშვნელობა, ვინაიდან ღმერთს არც ერთი მათგანისთვის არ უთქვამს, რა იქნებოდა მისთვის მისაღები და რა — არა. მაგრამ, როგორც ჩანს, ორივე მსხვერპლი მისაღები იყო. მოგვიანებით, როდესაც იეჰოვამ ისრაელ ერს რჯული მისცა, მისაღებ შესაწირავში შედიოდა არა მხოლოდ ცხოველები ან ცხოველთა ნაწილები, არამედ სხვადასხვა მოხალული მარცვლეული, ქერის ძნები, გაცრილი ფქვილი, კვერები და ღვინო (ლევიანნი 6:19—23; 7:11—13; 23:10—13). როგორც ჩანს, ის, თუ რას მიიტანდნენ კაენი და აბელი მსხვერპლად, გადამწყვეტი არ იყო ღვთისთვის, მიიღებდა მათ შესაწირავს თუ არა (შეადარეთ ესაია 1:11; ამოსი 5:22).

მაშასადამე, ღმერთმა კაენის შესაწირავი უარყო არა იმიტომ, რომ არასათანადო მსხვერპლი შესწირა, არამედ რწმენა აკლდა, რაც მისი მოქმედებებით დამტკიცდა. იეჰოვამ საკმაოდ გასაგებად უთხრა კაენს: „თუ სიკეთის მქნელი ხარ, განა თავაწეული არ უნდა იყო?“ (დაბადება 4:7). ღმერთმა კაენი თავად შესაწირავის გამო კი არ უარყო, არამედ იმიტომ, რომ „მისი საქმენი ბოროტი იყო“. შური, სიძულვილი და ბოლოს მკვლელობა — სწორედ ამის გამო უარყო ღმერთმა კაენი (1 იოანე 3:12).