1957 წლის იანვარში დავქორწინდი ეველინზე, რომელიც სკოლა „გალაადის“ მე-14 კლასის კურსდამთავრებული იყო. აქედან მოყოლებული განსაკუთრებულად ვგრძნობდი იეჰოვას დახმარებას. სანამ ეველინს ცოლად შევირთავდი, ის კვებეკში, ფრანგულენოვან პროვინციაში, მსახურობდა. იმ პერიოდში კვებეკი რომის კათოლიკური ეკლესიის გავლენის ქვეშ იყო. ამიტომ ეველინს საკმაოდ რთული დავალება ჰქონდა შესასრულებელი, მაგრამ ის იეჰოვას ენდობოდა და ერთგულად ასრულებდა საქმეს.

მე და ეველინს წინ კიდევ ბევრი ცვლილება გველოდა. 1960-იანი წლების ბოლოს, როცა საოლქო ზედამხედველად ვმსახურობდი, სკოლა „გალაადის“ 36-ე კლასში მიმიწვიეს; სკოლის ათთვიანი კურსი 1961 წლის თებერვალში ბრუკლინში (ნიუ-იორკი) უნდა დაწყებულიყო. რა თქმა უნდა, ამ ამბავმა ძალიან გამახარა, მაგრამ ჩემი სიხარული ხანმოკლე აღმოჩნდა, როდესაც გავიგე, რომ თურმე ეველინი ჩემთან ერთად არ იყო სკოლაში მიწვეული. სხვა ცოლების მსგავსად, ეველინმაც დაწერა წერილი, რომელშიც აღნიშნა, რომ თანახმა იყო, 10 თვით დავშორებოდით ერთმანეთს. ჩემი მეუღლე ცრემლად დაიღვარა, თუმცა ჩვენ ორივემ ერთად გადავწყვიტეთ, რომ წავსულიყავი სკოლაში; ის ხარობდა იმით, რომ მე ასეთ შესანიშნავ სასწავლო კურსს გავივლიდი.

ამ პერიოდში ეველინი კანადის ფილიალში მსახურობდა და ერთ არაჩვეულებრივ ცხებულ დასთან, მარგარეტ ლოველთან, ერთად ცხოვრობდა. მე და ეველინს უსაზღვროდ გვენატრებოდა ერთმანეთი. თუმცა იეჰოვას შეწევნით თავს ვართმევდით ჩვენს დავალებებს. ძალიან მსიამოვნებდა და მამხნევებდა ეველინის ასეთი განწყობა — მან მსხვერპლად გაიღო ჩვენი ერთად ყოფნის ფასდაუდებელი დრო, რათა იეჰოვასა და მისი ორგანიზაციისთვის უფრო გამოსადეგნი ვყოფილიყავით.

სკოლა „გალაადის“ დაწყებიდან დაახლოებით 3 თვეში, ნეითან ნორმა, რომელიც იმ დროს მსოფლიო სამქადაგებლო საქმეს ხელმძღვანელობდა, მეტად უჩვეულო დილემის წინაშე დამაყენა. მან მითხრა, რომ ან სკოლა „გალაადში“ გამეგრძელებინა სწავლა ან კანადაში დავბრუნებულიყავი და ფილიალში „სამეფო მსახურების სკოლის“ დროებით მასწავლებლად მემსახურა. ძმა ნორმა აგრეთვე მითხრა, რომ აუცილებელი არ იყო, დავთანხმებოდი ამ შემოთავაზებას. მან ისიც აღნიშნა, რომ შემეძლო დამესრულებინა „გალაადის“ სკოლა, რის შემდეგაც შესაძლოა მისიონერადაც დავნიშნულიყავი. ნორმა ბოლოს დასძინა, რომ თუ კანადაში დავბრუნდებოდი, შესაძლოა სკოლაში ვეღარასდროს მოვხვედრილიყავი, და ალბათ, ფილიალში გარკვეული დროით მსახურების შემდეგ კვლავ კანადის ტერიტორიაზე მომიწევდა მსახურების გაგრძელება. მან მოსაფიქრებლად დრო მომცა, რათა მეუღლესთან ერთად მიმეღო გადაწყვეტილება.

ვინაიდან კარგად ვიცოდი ეველინის თვალსაზრისი თეოკრატიულ დავალებებთან მიმართებით, ნორს დაუყოვნებლივ მივუგე: „ჩვენ სიხარულით შევასრულებთ იეჰოვას ორგანიზაციისგან მიღებულ ნებისმიერ დავალებას“. მე და ეველინი ყოველთვის მზად ვიყავით, იქ წავსულიყავით, სადაც იეჰოვას ორგანიზაცია გაგვგზავნიდა და იმაზე არ გვეფიქრა, თავად ჩვენ რა გვსურდა.

ასე რომ, 1961 წლის აპრილში კანადაში დავბრუნდი და „სამეფო მსახურების სკოლაში“ მასწავლებლად მსახურებას შევუდექი. მოგვიანებით ბეთელის ოჯახის წევრები გავხდით. ამასობაში, ჩემდა გასაკვირად, კვლავ მიმიწვიეს „გალაადის“ სკოლის მე-40 კლასში, რომელიც 1965 წელს იწყებოდა. ეველინს კიდევ ერთხელ მოუწია წერილის დაწერა იმის თაობაზე, რომ მზად იყო ამ პერიოდის განმავლობაში დავშორებოდით ერთმანეთს. მაგრამ რამდენიმე კვირაში, ჩვენდა საბედნიეროდ, სკოლაში ჩემი მეუღლეც მიიწვიეს.

როცა სკოლაში მივედით, ძმა ნორმა გვითხრა, რომ ფრანგულენოვანი კლასის სტუდენტებს, მათ შორის ჩვენც, სკოლის დამთავრების შემდეგ აფრიკაში გაგვგზავნიდნენ. თუმცა სკოლის გამოსაშვებ საღამოზე გავიგეთ, რომ კვლავ კანადაში უნდა დავბრუნებულიყავით. მე კანადის ფილიალის ზედამხედველად (ახლა ფილიალის კომიტეტის კოორდინატორი) დავინიშნე. იმ დროს 34 წლისა ვიყავი და გაკვირვებულმა ძმა ნორს ვუთხარი: „მე ჯერ ძალიან ახალგაზრდა ვარ“, მან კი დამამშვიდა და გამამხნევა. როდესაც ფილიალში ზედამხედველის პასუხისმგებლობის შესრულება დავიწყე, ვცდილობდი, სერიოზული გადაწყვეტილებების მიღებამდე რჩევებისთვის ასაკოვანი და გამოცდილი ძმებისთვის მიმემართა.