„კათოლიკურ ენციკლოპედიაში“ ნათქვამია: „ეკლესია ყოველთვის ასრულებდა თავის მოვალეობას — აკონტროლებდა, თუ რა წიგნები ვრცელდებოდა, მაგრამ საბეჭდი მანქანების გამოგონებამდე მას არ სჭირდებოდა აკრძალულ წიგნთა სიის შედგენა, რადგან საშიშად მიჩნეული ხელნაწერები იწვებოდა“.

1559 წელს პაპმა პავლე IV–მ პირველად გამოსცა აკრძალულ წიგნთა სია (საძიებელი); კათოლიკეებს ეკრძალებოდათ ამ სიაში შეტანილი ნაშრომების კითხვა, გაყიდვა, თარგმნა თუ ფლობა. ეს წიგნები ბოროტების წყაროდ და რწმენისა და ზნეობრივი სიწმინდისთვის საშიშად ითვლებოდა. საძიებელი კრძალავდა მშობლიურ ენაზე გამოცემული ბიბლიის თარგმანების, და მათ შორის ბრუჩოლის თარგმანის, კითხვას. ამ აკრძალვის დამრღვევთ ეკლესიიდან განკვეთდნენ. 1596 წლიდან კიდევ უფრო მკაცრ ზომებს მიმართავდნენ. აღარავის ეძლეოდა იტალიურ ენაზე ბიბლიის თარგმნისა თუ ბეჭდვის უფლება. ასეთი ბიბლიები უნდა განადგურებულიყო.

[სურათი 15 გვერდზე]

ბიბლიის იტალიური თარგმანები აკრძალული წიგნების სიაში იყო შეტანილი და საშიშ წიგნებად ითვლებოდა.