«ზეციერი სამეფო ჰგავს სახლის პატრონს, რომელიც დილაადრიან გავიდა, რომ თავის ვენახში სამუშაოდ მუშები დაექირავებინა. მუშებს დღეში თითო დინარად მოურიგდა და ვენახში გაუშვა. მესამე საათისთვის კიდევ გავიდა მოედანზე და დაინახა უსაქმოდ მდგომი სხვა მუშები. უთხრა მათ: „თქვენც წადით ჩემს ვენახში და რაც გერგებათ, მოგცემთ“. ისინიც წავიდნენ. მეექვსე საათისთვის და მეცხრე საათისთვის კიდევ გავიდა და მსგავსად მოიქცა. ბოლოს მეთერთმეტე საათისთვის გავიდა და კიდევ სხვები ნახა უსაქმოდ მდგომნი. ჰკითხა მათ: „რატომ დგახართ აქ მთელი დღე უსაქმოდ?“ „არავინ დაგვიქირავა“, — უპასუხეს მათ. მან უთხრა: „თქვენც წადით ჩემს ვენახში“» (მათე 20:1—7).

«ზეციერი სამეფო ჰგავს სახლის პატრონს, რომელიც დილაადრიან გავიდა, რომ თავის ვენახში სამუშაოდ მუშები დაექირავებინა. მუშებს დღეში თითო დინარად მოურიგდა და ვენახში გაუშვა. მესამე საათისთვის კიდევ გავიდა მოედანზე და დაინახა უსაქმოდ მდგომი სხვა მუშები. უთხრა მათ: „თქვენც წადით ჩემს ვენახში და რაც გერგებათ, მოგცემთ“. ისინიც წავიდნენ. მეექვსე საათისთვის და მეცხრე საათისთვის კიდევ გავიდა და მსგავსად მოიქცა. ბოლოს მეთერთმეტე საათისთვის გავიდა და კიდევ სხვები ნახა უსაქმოდ მდგომნი. ჰკითხა მათ: „რატომ დგახართ აქ მთელი დღე უსაქმოდ?“ „არავინ დაგვიქირავა“, — უპასუხეს მათ. მან უთხრა: „თქვენც წადით ჩემს ვენახში“» (მათე 20:1—7).

სასულიერო პირები, მაგალითად ის ფარისევლები, რომლებმაც ცოტა ხნის წინ იესოს გამოსაცდელად კითხვა დაუსვეს გაყრის თაობაზე, ვითომდა, განუწყვეტლივ ემსახურებიან ღმერთს. ისინი ჰგვანან იმ მუშებს, რომლებიც სრული განაკვეთით მუშაობენ და რომლებიც სრულ გასამრჯელოს ელიან — ერთ სამუშაო დღეზე ერთ დინარს.