ქალი რომ ცოლად მოეყვანათ, ისრაელ მამაკაცებს ურვადი უნდა გადაეხადათ, რის შემდეგაც ცოლი მათ საკუთრებად ითვლებოდა. გათხოვილ ქალებს მრავალი კურთხევა და უპირატესობა ჰქონდათ, თუმცა ქმრის თანასწორუფლებიანები არ იყვნენ. მათი მდგომარეობა აღწერილია კანონის 24:1—4-ში, სადაც ნათქვამია, რომ ქმარს შეეძლო გაყროდა ცოლს, მაგრამ არაფერია ნათქვამი იმაზე, რომ იმავეს გაკეთება ცოლსაც შეეძლო. ცოლი ქმრის საკუთრებად ითვლებოდა და გაყრის უფლება არ ჰქონდა. ისრაელის ისტორიაში ქალის ქმართან გაყრის პირველ შემთხვევას იოსებ ფლავიუსი მოიხსენიებს. ეს ქალი იყო მეფე ჰეროდეს და, სალომე, რომელმაც თავის ქმარს, იდუმეის გამგებელს, გაყრის მოწმობა გაუგზავნა („იუდეველთა სიძველენი“ XV, თ. 7, აბზ. 10). იესოს დედამიწაზე ყოფნისას მსგავსი ტენდენცია ან უკვე არსებობდა, ან მან წინასწარ განჭვრიტა, რომ ქალები ქმრებთან გაყრას მოისურვებდნენ, ამიტომ თქვა: „თუ ქალი ქმართან გაყრის შემდეგ სხვას მიჰყვება, მრუშობს“ (მრ. 10:12).

მათეს (19:3—9) მსგავსად მარკოზმა განქორწინებაზე ფარისევლებისთვის ნათქვამი იესოს სიტყვები ასე შემოგვინახა: „ვინც ცოლს ეყრება და სხვაზე ქორწინდება, მის წინააღმდეგ მრუშობს. და თუ ქალი ქმართან გაყრის შემდეგ სხვას მიჰყვება, მრუშობს“ (მრ. 10:11, 12). მსგავსი აზრია გადმოცემული ლუკას 16:18-ში: „ვინც ცოლს ეყრება და სხვაზე ქორწინდება, მრუშობს, და ვინც ქმარგაცილებულ ქალს ირთავს, მრუშობს“. თუ მხოლოდ ამ მუხლებით ვიმსჯელებთ, ისეთი შთაბეჭდილება იქმნება, რომ ქრისტეს მიმდევრებს საერთოდ ეკრძალებათ გაყრა ან განქორწინებულ მეუღლეს მხოლოდ მეუღლის სიკვდილის შემდეგ აქვს ხელმეორედ დაქორწინების უფლება. მაგრამ იესოს სიტყვები, რომლებიც მარკოზისა და ლუკას სახარებებში ჩაიწერა, მათეს სახარებაში ჩაწერილი უფრო სრული ვერსიის შუქში უნდა განვიხილოთ. „მათეში“ ვხვდებით ფრაზას „სიძვის მიზეზის გარეშე“ (მთ. 19:9; იხ. აგრეთვე მთ. 5:32), რაც აჩვენებს, რომ მარკოზსა და ლუკას სახარებებში გაყრაზე ნათქვამი იესოს სიტყვები ეხება იმ შემთხვევას, როცა გაყრა ხდება სხვა მიზეზით და არა მოღალატე მეუღლის სიძვის გამო (პორნია).