მათ შეასრულეს იეჰოვას ნება

ორმოცდამეათე დღის დღესასწაულის დროს ქადაგებს პეტრე

გაზაფხულის სასიამოვნო დილა იყო ახალი წელთაღრიცხვით 33 წელს. გარემო გაჟღენთილი იყო აღტაცებით! მოფუსფუსე იუდეველები და პროზელიტები იერუსალიმის ქუჩებში გამოფენილიყვნენ. ისინი ისეთი ადგილებიდან მოვიდნენ, როგორიცაა: ელამი, მესოპოტამია, კაბადოკია, ეგვიპტე და რომი. რა აღტაცების მომგვრელი იქნებოდა თავიანთ ეროვნულ ტანსაცმელში მათი ნახვა და მათი ენების მოსმენა! ზოგმა ათასობით კილომეტრი გამოიარა, რომ ამ განსაკუთრებულ შემთხვევას დასწრებოდა. რა ხდებოდა? ხალხი აღნიშნავდა ორმოცდამეათე დღის დღესასწაულს — იუდეველთა სიხარულით აღსავსე დღესასწაულს, რომელსაც ქერის მკის დასასრულს ზეიმობდნენ (ლევიანნი 23:15–21).

ტაძრის სამსხვერპლოზე მიტანილი შესაწირავის კვამლი მაღლა ადიოდა და ლევიანები ალილუიას მღეროდნენ (ფსალმუნი 112–117). ზუსტად დილის 9 საათამდე მოხდა რაღაც გამაოგნებელი. ზეციდან გაისმა ‘ხმაური, ისეთი, თითქოს, ძლიერმა ქარმა დაჰბერაო’. მან აავსო მთელი სახლი, სადაც იესოს 120 მოწაფე იყო შეკრებილი. საღვთო წერილი გვამცნობს: „ეჩვენათ მათ გაყოფილი ენები, თითქოს ცეცხლისანი და სათითაოდ მოეფინა ყოველ მათგანს. ყველანი აღივსნენ სულიწმიდით და იწყეს ლაპარაკი სხვადასხვა ენებზე, როგორც სული ამეტყველებდა მათ“ (საქმეები 2:1–4).

ყველას საკუთარ ენაზე ესმის

მალე, მოწაფეები სახლიდან გამოვიდნენ. განსაცვიფრებელია, რომ მათ შეეძლოთ სხვადასხვა ენოვან ხალხთან საუბარი! წარმოიდგინე ეგვიპტის მკვიდრების გაოცება, როდესაც დაინახეს, რომ გალილეელები მათ ენაზე საუბრობდნენ და ელამის მკვიდრთა გაოგნება, როდესაც სპარსულად დაელაპარაკნენ. სავსებით ნათელია, რომ ხალხი მოწიწებულ შიშს გრძნობდა. ისინი კითხულობდნენ: „ნეტავ ეს რას უნდა ნიშნავდეს?“ ზოგიერთმა მოციქულების დაცინვა დაიწყო: „მაჭრით დამთვრალანო“ (საქმეები 2:12, 13).

შემდეგ, მოციქული პეტრე წამოდგა და ხალხს მიმართა. მან განმარტა, რომ ენებზე საუბრის ეს განსაცვიფრებელი ძღვენი იყო ღვთის იმ აღთქმის შესრულება, რომელიც იოველ წინასწარმეტყველის პირით თქვა: „ჩემი სულისგან მოვაფენ ყველა ხორციელზე“ (საქმეები 2:14–21; იოველი 3:1–5). დიახ, ღმერთმა უკვე გადმოაფრქვია თავისი წმინდა სული იესოს მოწაფეებზე. ეს იყო ნათელი მტკიცება, რომ იესო მკვდრეთით აღდგა და უკვე ღვთის მარჯვნივ იყო ზეცაში. „ამრიგად, — ამბობდა პეტრე, — მტკიცედ იცოდეს ისრაელის მთელმა სახლმა, რომ [ღმერთმა] გახადა უფლად და ქრისტედ ეს იესო, რომელიც თქვენ ჯვარს აცვით“ (საქმეები 2:22–36).

როგორი რეაგირება ჰქონდათ მსმენელებს? როგორც ჩანაწერი გვამცნობს: «გულზე მოხვდათ და უთხრეს პეტრესა და დანარჩენ მოციქულებს: „როგორ მოვიქცეთ, კაცნო, ძმანო?“» პეტრემ უპასუხა: „მოინანიეთ და ყოველი თქვენგანი მოინათლოს“. დაახლოებით 3 000 პიროვნება მოიქცა მისი სიტყვების თანახმად! ამის შემდეგ ისინი „გამუდმებით მოციქულთა მოძღვრებაში იყვნენ“ (საქმეები 2:37–42).

ამ საოცარი შემთხვევისას საუბარში ინიციატივის აღებით პეტრემ გამოიყენა ‘ცათა სასუფევლის’ პირველი ‘გასაღები’, რომლის მიცემაც იესომ აღუთქვა (მათე 16:19). ამ გასაღებებმა სხვადასხვა ჯგუფის ადამიანებს განსაკუთრებული უპირატესობებისკენ გაუხსნა გზა. პირველი გასაღებით ებრაელებისთვის შესაძლებელი გახდა, გამხდარიყვნენ სულითცხებული ქრისტიანები. შემდეგ, მეორე და მესამე გასაღებებმა იგივე შესაძლებლობები მისცეს შესაბამისად სამარიელებსა და წარმართებს (საქმეები 8:14–17; 10:44–48).

გაკვეთილი ჩვენთვის

მიუხედავად იმისა, რომ იუდეველთა და პროზელიტთა ამ ბრბოს ღვთის ძის სიკვდილში კოლექტიური პასუხისმგებლობა ეკისრებოდა, პეტრემ მათ პატივისცემით მიმართა და ‘ძმები’ უწოდა (საქმეები 2:29). მისი მიზანი იყო, მონანიების გრძნობა აღეძრა მათში და განაჩენი არ გამოეტანა მათთვის. მაშასადამე მისი მიდგომა იყო პოზიტიური. მან წარმოთქვა ფაქტები და თავისი თვალსაზრისი ბიბლიიდან მოყვანილი ციტატებით დაამტკიცა.

ისინი, რომლებიც კეთილ ცნობას ქადაგებენ დღეს, კარგად იქცევიან, თუ ბაძავენ პეტრეს მაგალითს. ისინი უნდა ცდილობდნენ, საერთო ენა გამონახონ მსმენელებთან და, შემდეგ, მათთან ერთად ტაქტიანად იმსჯელონ წერილებიდან. როდესაც ბიბლიის ჭეშმარიტება დადებითი მანერებით არის შეთავაზებული, გულმართალი ადამიანები ეხმაურებიან მას (საქმეები 13:48).

პეტრეს გულმოდგინება და გაბედულება ორმოცდამეათე დღის დღესასწაულზე აბსოლუტურად განსხვავდება იმ მოქმედებისგან, როდესაც შვიდი კვირით ადრე იესო უარყო. იმ შემთხვევის დროს, პეტრე ადამიანის მიმართ შიშით იყო პარალიზებული (მათე 26:69–75). მაგრამ იესომ პეტრეს გულისთვის ილოცა (ლუკა 22:31, 32). უეჭველია, მკვდრეთით აღდგომის შემდეგ ქრისტეს გამოცხადებამ პეტრე განამტკიცა (1 კორინთელთა 15:5). შედეგად პეტრეს არ გაქარწყლებია რწმენა. ძალიან მალე ის გაბედულად ქადაგებდა, მხოლოდ ორმოცდამეათე დღის დღესასწაულზე კი არა, არამედ მთელი სიცოცხლის მანძილზე.

როგორ უნდა მოვიქცეთ, თუ რაღაც შეცდომა დავუშვით, თვით ისეთიც, როგორიც პეტრემ? დაე, გამოვავლინოთ მონანიება, ვილოცოთ მიტევებისთვის და სულიერი დახმარების მისაღებად გადავდგათ ნაბიჯი (იაკობი 5:14–16). შემდეგ ჩვენ შევძლებთ წინ წავიწიოთ დარწმუნებულებმა, რომ ჩვენი წმინდა მსახურება ჩვენი მოწყალე მამისთვის, იეჰოვასთვის, მისაღებს წარმოადგენს (გამოსვლა 34:6).