„იეღოველები ყველანაირად მხარში უდგანან თავიანთ თანამორწმუნეებს, რომლებიც [შრომა-გასწორებით] ბანაკებში თუ მუდმივ გადასახლებაში იმყოფებიან. ისინი მათ ფულით, საკვებითა და ტანსაცმლით ამარაგებენ“.

დაპატიმრებულთათვის მიწოდებულ „საკვებში“ სულიერი „პროდუქტებიც“ შედიოდა — ბიბლიები და ბიბლიური ლიტერატურა. ბიბლიაში ჩაწერილია ‘ღვთის სიტყვები’, რომლებიც, იესოს თქმით, ჩვენი სულიერი სიცოცხლისათვის არის აუცილებელი (მათე 4:4). ლიტერატურა ბანაკებში საიდუმლოდ შეჰქონდათ; ეს დიდ საფრთხესთან იყო დაკავშირებული, რადგან აღმოჩენის შემთხვევაში ლიტერატურის შემომტან ნებისმიერ ადამიანს სასტიკად სჯიდნენ.

1962-1966 წლებში ლატვიელი ქალი, ჰელენა ცელმინია, დაპატიმრებული იყო და რუსეთში, პოტმის ბანაკში, იხდიდა სასჯელს. მან დაწერა წიგნი „ქალები საბჭოთა ციხეებში“, რომელშიც ამბობდა: «ბევრ იეჰოვას მოწმეს ათი წლით საკატორღო სამუშაოები მიუსაჯეს მხოლოდ იმის გამო, რომ თავიანთ ბინებში ჟურნალ „საგუშაგო კოშკის“ რამდენიმე ეგზემპლარი ჰქონდათ. თუკი ადამიანებს იმიტომ აპატიმრებენ, რომ ეს ჟურნალები აქვთ, მაშინ გასაგებია ადმინისტრაციის შეშფოთება და გაღიზიანება ბანაკებში ამ ლიტერატურის არსებობის გამო».

მართლაც, სულიერი დახმარების გაწევის მიზნით საკუთარი თავისუფლებისა და უსაფრთხოების საფრთხეში ჩაგდება ქრისტიანული სიყვარულის გამოვლენის მტკიცება იყო! მართალია, მოწმეთა გადარჩენაში ყოველივე ამან დიდი როლი შეასრულა, მაგრამ იყო სხვა ამაზე უფრო მნიშვნელოვანი ფაქტორიც. „ვერავინ ხვდებოდა, — შენიშნა ჰელენა ცელმინიამ, — თუ როგორ უნდა შემოეღწია აკრძალულ ლიტერატურას ეკლიანი მავთულებით შემოღობილ ტერიტორიაზე, სადაც ადამიანებს ერთმანეთთან თავისუფლად კონტაქტის დამყარებაც კი არ შეეძლოთ“. ეს შეუძლებელი ჩანდა, ვინაიდან ყველას, ვინც ციხეში შედიოდა, საგულდაგულოდ ჩხრეკდნენ. „თითქოსდა ღამით ანგელოზებმა გადაიფრინეს და ლიტერატურა გადმოყარეს“, — წერდა ავტორი.

[ჩარჩო⁄სურათი 12 გვერდზე]

ბანაკებში მყოფებთან დაკავშირება

ლატვიელ ჟურნალისტ ვიქტორ კალნინშს ათწლიანი პატიმრობა ჰქონდა მისჯილი (1962—1972); ამ დროის უმეტესი ნაწილი მან გაატარა მორდვეთის შრომა-გასწორებითი ბანაკების კომპლექსში, რომელიც მოსკოვიდან სამხრეთ-აღმოსავლეთით დაახლოებით 400 კილომეტრში მდებარეობს. 1979 წლის მარტში კალნინშისგან ინტერვიუს აღებისას ჟურნალ „გამოიღვიძეთ!“-ის კორესპონდენტმა ჰკითხა მას: „იცოდნენ თუ არა დაპატიმრებულმა მოწმეებმა, რა ხდებოდა მათ ორგანიზაციაში აქ, შეერთებულ შტატებში, ან სხვა ქვეყნებში?“.

„იცოდნენ, — უპასუხა კალნინშმა, — და ამას მიღებული ლიტერატურით იგებდნენ. . . . ისინი თავიანთ ჟურნალებსაც კი მიჩვენებდნენ. აზრზე არ ვიყავი, სად იყო ლიტერატურა დამალული; სამალავს დროდადრო ცვლიდნენ. მაგრამ ყველამ იცოდა, რომ ლიტერატურა ბანაკში იყო. . . . მცველები და იეჰოვას მოწმეები ტომისა და ჯერის მოგაგონებდნენ — ერთნი ლიტერატურის დამალვას ცდილობდნენ, მეორენი კი პოვნას!“.

კითხვას: „უცდიათ იეჰოვას მოწმეებს თავიანთი რწმენის შესახებ თქვენთან დალაპარაკება?“, კალნინშმა უპასუხა: „დიახ, რა თქმა უნდა! მათი მრწამსი საკმაოდ კარგად არის ცნობილი. ჩვენ ყველაფერი ვიცით არმაგედონის შესახებ . . . ისინი ბევრს ლაპარაკობდნენ იმის შესახებ, რომ ავადმყოფობას ბოლო მოეღებოდა“.

[სურათი]

მორდვეთის ბანაკებში მოწმეები გაბედულად უზიარებდნენ სხვებს ბიბლიურ ჭეშმარიტებას.