1, 2. ა) რა უპასუხა ძმა რასელმა ეკლესიის მსახურს? ბ) რას განვიხილავთ ამ თავში?

ერთხელ ძმა ჩარლზ რასელს რეფორმატორული ეკლესიის მსახურმა ჰკითხა, როგორ ხდებოდა ბიბლიის მკვლევართა საქმიანობის მართვა.

— ჩვენთან არ ხდება ფულის შეგროვება, — აუხსნა ძმა რასელმა.

— აბა, სად შოულობთ ფულს? — ჰკითხა ეკლესიის მსახურმა.

— სიმართლეს გეტყვით, თუმცა შეიძლება არ დამიჯეროთ, — უპასუხა რასელმა. — როცა ხალხი ჩვენს შეკრებებს ესწრება, ჯამს არავინ უშვერს ფულის ჩასაყრელად. მაგრამ მათ ესმით, რომ უფულოდ არაფერი კეთდება და გულში ამბობენ: „ამ დარბაზს უფასოდ არავინ გააქირავებდა . . . სად შემიძლია ჩემი მცირეოდენი შესაწირავის ჩაყრა?“.

ეკლესიის მსახურმა უნდობლად შეხედა ძმა რასელს.

— მართალს გეუბნები, — განაგრძო ძმა რასელმა, — ისინი მეკითხებიან: „სად შემიძლია ჩავყარო მცირეოდენი თანხა ამ საქმისთვის?“. როცა ადამიანი კურთხევას იღებს და ცოტაოდენი ფულიც აქვს, სურს, ის უფლის საქმისთვის გაიღოს. და, თუ არაფერი გააჩნია, რატომ უნდა დავაძალოთ?!a

„დახმარებისთვის ადამიანებს არასოდეს მივმართავთ და არც ვთხოვთ“

7, 8. რატომ არ ითხოვენ იეჰოვას მსახურები ხალხისგან ფულს?

⁷ ქრისტიანული სამყაროს ეკლესიებისგან განსხვავებით ძმა რასელი და მისი თანამოაზრეები კაპიტალის გასაზრდელად სხვადასხვა მეთოდს არ მიმართავდნენ. „საგუშაგო კოშკის“ მეორე ნომერი შეიცავდა სტატიას სათაურით «გსურთ „სიონის საგუშაგო კოშკი“?», რომელშიც რასელი წერდა: «გვჯერა, რომ „სიონის საგუშაგო კოშკი“ იეჰოვას მხარდაჭერით გამოდის, ამიტომ დახმარებისთვის ადამიანებს არასოდეს მივმართავთ და არც ვთხოვთ, რადგან, თუ მან, ვინც თქვა: „ჩემია მთის ოქრო და ვერცხლი“, შეგვიწყვიტა ფინანსური მხარდაჭერა, დროა შევაჩეროთ ამ ჟურნალის გამოცემა» (ანგ. 2:7—9). მას შემდეგ 130 წელზე მეტი გავიდა და ჟურნალ „საგუშაგო კოშკს“ კვლავაც ბევრი მკითხველი ჰყავს, მისი გამომცემელი ორგანიზაცია კი მყარად დგას.