62 წლის კანადელი დაიანი, რომელიც 20 წელი მსახურობდა კოტ-დ’ივუარში, ამბობს: «თავიდან ძალიან გამიჭირდა იმის გამო, რომ ოჯახისგან შორს ვიყავი. იეჰოვას ვთხოვდი, დამხმარებოდა, რომ იქაური ხალხი შემყვარებოდა. „გალაადში“ სწავლის დროს ერთმა ინსტრუქტორმა, ჯეკ რედფორდმა გაგვაფრთხილა, რომ თავიდან შეიძლებოდა უცხო ქვეყანაში არსებულ პირობებს შოკში ჩავეგდეთ, განსაკუთრებით უკიდურეს სიღარიბეს. მან გვითხრა: „ნუ უყურებთ სიღატაკეს, უყურეთ ადამიანებს, მათ სახესა და თვალებს. დაუკვირდით, როგორ რეაგირებენ ბიბლიურ ჭეშმარიტებაზე“. ბედნიერი ვარ, რომ სწორედ ასე მოვიქეცი! როცა ადამიანებს სამეფოს შესახებ მანუგეშებელ ცნობას ვუზიარებდი, თვალები უბრწყინდებოდათ!». კიდევ რა ეხმარებოდა დაიანს, შეგუებოდა საზღვარგარეთ მსახურებას? „დავუმეგობრდი ბიბლიის შემსწავლელებს. უდიდეს სიხარულს მანიჭებდა იმის დანახვა, რომ ისინი იეჰოვას ერთგულ მსახურებად ყალიბდებოდნენ. დროთა განმავლობაში იქ თავს უკვე ისე ვგრძნობდი, როგორც საკუთარ სახლში. იესოს დაპირების თანახმად, შევიძინე სულიერი დედები, მამები, დები და ძმები (მარ. 10:29, 30).

73 წლის ჰაიდი, რომელიც წარმოშობით გერმანიიდანაა, 1968 წლიდან კოტ-დ’ივუარში მსახურობს მისიონერად. ის ამბობს: «ჩემთვის უდიდესი სიხარულის მომტანია იმის დანახვა, რომ ჩემი სულიერი შვილები „ჭეშმარიტებაში დადიან“. ზოგი, ვისაც ბიბლიას ვასწავლიდი, დღეს პიონერად ან უხუცესად მსახურობს. ბევრი მათგანი დედას ან ბებიას მეძახის. ერთი უხუცესი, რომელიც ჩემი შემსწავლელი იყო, თავის ცოლ-შვილთან ერთად საკუთარი ოჯახის წევრად მიმიჩნევს. ასე რომ, იეჰოვამ ვაჟი, რძალი და სამი შვილიშვილი მაჩუქა» (3 იოან. 4).