აფრიკის ზოგ ქვეყანაში გარდაცვლილის სახლში სარკეებს ნაჭერს აფარებენ და სურათებს კედლისკენ აბრუნებენ, რათა მიცვალებულმა საკუთარი თავი არ დაინახოს. ჩვენ, როგორც იეჰოვას მსახურები, არ ვიზიარებთ მსგავს შეხედულებებს და არ ვიცავთ ისეთ წეს-ჩვეულებებს, რომლებიც სატანის სიცრუეს უჭერს მხარს! (1 კორ. 10:21, 22).

მოზამბიკში მცხოვრები ფრანსისკუ იხსენებს: „ჭეშმარიტების გაგების შემდეგ მე და ჩემმა ცოლმა ოჯახს ავუხსენით, რომ მკვდრებს აღარ ვეთაყვანებოდით. ჩვენი რწმენა მაშინ გამოიცადა, როცა კაროლინას და დაეღუპა. ადგილობრივი რელიგიური წეს-ჩვეულების თანახმად მიცვალებულის გვამს ბანენ. შემდეგ კი უახლოესი ნათესავი სამი ღამე იმ ადგილას იძინებს, სადაც ამ წყალს ღვრიან. ადგილობრივების აზრით, ასეთი სახით მიცვალებულის სულს აამებენ. ოჯახი მოელოდა, რომ ამ მოვალეობას კაროლინა შეასრულებდა“.

¹⁶ როგორ მოიქცნენ ფრანსისკუ და კაროლინა? ფრანსისკუ განაგრძობს: „ძალიან გვიყვარს იეჰოვა და მის მოსაწონად გვსურს მოქცევა, ამიტომ უარი ვთქვით ამ წეს-ჩვეულებაში მონაწილეობაზე. ამაზე კაროლინას ოჯახი ძალიან გაბრაზდა. მათ გარდაცვლილთა უპატივცემულობაში დაგვადანაშაულეს და გვითხრეს, რომ აღარც გვესტუმრებოდნენ და აღარც არაფერში დაგვეხმარებოდნენ. ვინაიდან ჩვენი რწმენის შესახებ მათთან მანამდეც გვქონდა საუბარი, ასეთ კრიტიკულ მომენტში არაფერი გვითქვამს. ზოგმა ნათესავმა დაგვიცვა კიდეც და თქვა, რომ ამ საკითხზე ჩვენი პოზიცია მანამდეც გვქონდა დაფიქსირებული. რაღაც დროის შემდეგ კაროლინას ნათესავები დამშვიდნენ და ჩვენ შორის მშვიდობა აღდგა. ზოგმა მოგვაკითხა და ბიბლიური ლიტერატურაც კი მოგვთხოვა“. ასე რომ, ნურასდროს შეგვრცხვება, რომ ჭეშმარიტების მხარეს დავდგეთ და სიკვდილის შესახებ ჩვენი პოზიცია დავიცვათ! (წაიკითხეთ რომაელების 1:16).