მაგალითად, ეს ასე მოხდა ზემოთ მოხსენიებული ხულიანის ვაჟის შემთხვევაშიც. გარიცხვიდან დაახლოებით ათ წელიწადში მან მიატოვა არასწორი ცხოვრების გზა, დაუბრუნდა ქრისტიანულ კრებას და ამჟამად უხუცესად მსახურობს. იგი იხსენებს: „კრებიდან გარიცხვამ უფრო აშკარად დამანახვა ის მწარე შედეგები, რაც არასწორი ცხოვრების წესს მოჰყვება. გარიცხვა ნამდვილად იყო ის აღმზრდელობითი ზომა, რომელიც მჭირდებოდა“ (ებრ. 12:7—11).

ხულიანი ბოლოს დასძენს: „გარიცხვა აუცილებელია. ეს აღმზრდელობითი ზომა გვეხმარება, რომ ყოველთვის დავიცვათ იეჰოვას ნორმები. მიუხედავად იმისა, რომ თავის დროზე ჩემი შვილის გარიცხვამ ძალიან მატკინა გული, დღეს ვხვდები, რომ, საბოლოო ჯამში, ეს მისსავე კეთილდღეობას მოემსახურა. მე რომ ჩემი შვილის საქციელზე თვალი დამეხუჭა, ის შესაძლოა იეჰოვას აღარასდროს დაბრუნებოდა“.