ნუ მოვდუნდებით სიცოცხლისათვის რბოლაში!
„მოთმინებით გავირბინოთ ჩვენს წინ მდებარე სარბიელი“ (ებრაელთა 12:1).
1, 2. რა ამაღელვებელ მოვლენებს ადევნებენ თვალყურს იეჰოვას მსახურები ამ უკანასკნელ დღეებში?
ჩვენ მღელვარებით აღსავსე რთულ დროში ვცხოვრობთ. დაახლოებით 80 წელზე მეტი ხნის წინათ, 1914 წელს, იესო გამეფდა ღვთის ზეციერ სამეფოში. ‘უფლის დღე’ და ამ სისტემის ‘ბოლო ჟამი’ დაიწყო (გამოცხადება 1:10; დანიელი 12:9). ამიტომ სიცოცხლისთვის ქრისტიანთა რბოლა უფრო აუცილებელი გახდა. ღვთის მსახურები ყოველ ღონეს ხმარობენ, რომ არ ჩამორჩნენ იეჰოვას ზეციერ ეტლს, მის ზეციერ ორგანიზაციას, რომელიც შეუჩერებლივ მიიწევს წინ იეჰოვას განზრახვების შესასრულებლად (ეზეკიელი 1:4–28; 1 კორინთელთა 9:24).
2 არიან თუ არა ღვთის მსახურები სიხარულით აღსავსენი მარადიული ცხოვრებისკენ ‘სარბიელის გარბენისას’? დიახ, ეს ასეა! მათ მთელი გულით სწადიათ, იხილონ იესოს ძმების დარჩენილი ნაწილის შეკრება და ხარობენ, რადგან ესმით, რომ 144 000-დან დარჩენილი ნაწილის საბოლოო დაბეჭდვა დასასრულს უახლოვდება (გამოცხადება 7:3, 4). გარდა ამისა, ისინი დიდი მღელვარებით ადევნებენ თვალყურს, თუ როგორ აგზავნის იეჰოვას ცხებული მეფე ნამგალს, რათა მომკას ‘მოწეული სამკალი მიწაზე’ (გამოცხადება 14:15, 16). და რა სამკალია ეს! (მათე 9:37). დღესდღეობით ხუთ მილიონზე მეტი სულია თავმოყრილი „უამრავი ხალხი, რომლის დათვლა არავის შეეძლო, ყოველი ერიდან და ტომიდან, ხალხებიდან და ენებიდან“ (გამოცხადება 7:9). არავის შეუძლია განსაზღვროს, საბოლოოდ რამხელა იქნება ეს უამრავი ხალხისგან შემდგარი ჯგუფი, რადგან არავის შეუძლია მათი დათვლა.
3. რის მიუხედავად უნდა ვეცადოთ, ყოველთვის განვავითაროთ სიხარულის სული?
3 მართალია, სატანა ცდილობს, რბოლისას დაგვაბრკოლოს ან ტემპი შეგვანელებინოს (გამოცხადება 12:17). და ადვილი არ არის, განაგრძო რბოლა ომების, შიმშილობის, ეპიდემიებისა და იმ სხვა რთული სიტუაციების დროს, რომლებიც ამ უკანასკნელი ჟამისთვისაა დამახასიათებელი (მათე 24:3–9; ლუკა 21:11; 2 ტიმოთე 3:1–5). მაგრამ, რბოლის დასრულების მოახლოების გამო, გული სიხარულით გვევსება. ჩვენ ვცდილობთ, ავირეკლოთ ის სული, რომლის გამოვლენისკენაც პავლე თანაქრისტიანებს მოუწოდებდა: „მარადის იხარეთ უფალში, და კიდევ ვიტყვი: იხარეთ“ (ფილიპელთა 4:4).
4. როგორი სული გამოავლინეს ფილიპელმა ქრისტიანებმა?
4 ეჭვგარეშეა, რომ ქრისტიანებს, რომლებსაც პავლე ამ სიტყვებით მიმართავდა, რწმენაში უნდა ეპოვათ სიხარული, რადგან პავლემ მისწერა: „იხარეთ უფალში“ (ფილიპელთა 3:1). ფილიპელები გულუხვები იყვნენ; ისინი გაერთიანებული იყვნენ სიყვარულით აღსავსე კრებაში, სადაც გულმოდგინებითა და ენთუზიაზმით მსახურობდნენ (ფილიპელთა 1:3–5; 4:10, 14–20). მაგრამ პირველი საუკუნის ყველა ქრისტიანს არ ჰქონია მსგავსი სული. მაგალითად, ზოგმა იუდეველმა ქრისტიანმა, ვისაც პავლე სწერდა ებრაელთა მიმართ წერილს, მას საზრუნავი გაუჩინა.
„მეტი გულისყურით ვიყოთ“
5. ა) რა სული სუფევდა ებრაელ ქრისტიანთა კრებაში მისი დაფუძნების პერიოდში? ბ) აღწერე, როგორი იყო დაახლოებით ახ. წ. 60 წელს ზოგი ებრაელი ქრისტიანის სულიერი მდგომარეობა.
5 მსოფლიო ისტორიის ცნობით, პირველი საუკუნის ქრისტიანული კრება, რომელიც ახ. წ. 33 წელს იერუსალიმში ჩამოყალიბდა, წარმოშობით იუდეველებისა და პროზელიტებისგან შედგებოდა. როგორი სული სუფევდა მათში? საქმეების წიგნის მხოლოდ პირველი თავების წამკითხველიც კი დაინახავს, რომ მათ შორის დევნის დროსაც კი ენთუზიაზმისა და სიხარულის სული სუფევდა (საქმეები 2:44–47; 4:32–34; 5:41; 6:7). მაგრამ ათწლეულების გასვლის შემდეგ მდგომარეობა შეიცვალა და მრავალმა იუდეველმა ქრისტიანმა, როგორც ჩანს, შეანელა სიცოცხლისთვის რბოლის ტემპი. ერთ-ერთი ცნობარი დაახლოებით ახ. წ. 60 წელს არსებულ მდგომარეობას აღწერს როგორც „მოსუსტებისა და დაღლილობის, გულგატეხილობის, გაცრუებული იმედების, შეგნებული დაუდევრობისა და ყოველდღიურ საქმეებში რწმენის უქონლობის მდგომარეობას. ისინი ქრისტიანები იყვნენ, მაგრამ მათში ოდნავღა ბჟუტავდა დიდებული ზეციერი მოწოდებისთვის მადლიერება“. როგორ შეიძლებოდა ცხებული ქრისტიანები ასეთ მდგომარეობამდე მისულიყვნენ? ამ კითხვაზე პასუხის გაცემაში ებრაელთა მიმართ პავლეს წერილის (დაიწერა დაახლოებით ახ. წ. 61 წელს) ზოგიერთი ნაწილის განხილვა დაგვეხმარება. ეს განხილვა დღეს მსგავს სულიერად დასუსტებულ მდგომარეობაში ჩავარდნისგან დაგვიცავს.
6. რა განსხვავება არსებობს მოსეს რჯულის მიხედვით თაყვანისცემასა და ქრისტესადმი რწმენაზე დაფუძნებულ თაყვანისცემას შორის?
6 ებრაელი ქრისტიანები გამოვიდნენ იუდაიზმიდან, სისტემიდან, რომელიც აცხადებდა, რომ იცავდა იეჰოვას მიერ მოსეს მეშვეობით მიცემულ რჯულს. ის რჯული, როგორც ჩანს, ჯერ კიდევ იზიდავდა მრავალ იუდეველ ქრისტიანს, რის მიზეზიც შეიძლება ის ყოფილიყო, რომ საუკუნეების განმავლობაში რჯული იეჰოვასთან მიახლოების ერთადერთი საშუალება იყო; აგრეთვე შთამბეჭდავი იყო იმ დროს არსებული თაყვანისცემის სისტემა, თავისი სამღვდელოებით, რეგულარული მსხვერპლშეწირვითა და საქვეყნოდ ცნობილი იერუსალიმის ტაძრით. ქრისტიანობა განსხვავებულია. ის სულიერ ხედვას მოითხოვს, ისეთს, როგორიც მოსეს ჰქონდა, რომელიც „ხედავდა [მომავალ] საზღაურს“ და „თითქოს უხილავს ხედავსო, მტკიცე იყო“ (ებრაელთა 11:26, 27). როგორც ჩანს, მრავალ იუდეველ ქრისტიანს არ ჰქონდა ასეთი სულიერი ხედვა. ისინი მიზანდასახული სირბილის ნაცვლად, კოჭლობით მიდიოდნენ.
7. როგორ შეუძლია სისტემას, საიდანაც გამოვედით, გავლენა იქონიოს სიცოცხლისთვის ჩვენს რბოლაზე?
7 დღესაც ხომ არ შეიმჩნევა მსგავსი სიტუაცია? რა თქმა უნდა, მდგომარეობა ზუსტად ერთნაირი არ არის. და მაინც, ქრისტიანები გამოდიან ამ სისტემიდან, რომელიც ამაყობს თავისი მიღწევებით. წუთისოფელი ხალხს მრავალ ამაღელვებელ შესაძლებლობას სთავაზობს, მაგრამ, ამავე დროს, დიდ მოთხოვნებსაც უყენებს. გარდა ამისა, მრავალი ჩვენგანი ისეთ ქვეყნებში ცხოვრობს, სადაც სკეპტიკური განწყობილება ჩვეულებრივი მოვლენაა და სადაც ადამიანები ეგოისტები და ყველაფერში პირველობის მსურველები არიან. თუ ასეთი სისტემის გავლენის ქვეშ მოვექცევით, ჩვენი „გულის თვალები“ ადვილად დაიბინდება (ეფესელთა 1:18). როგორღა ვირბენთ კარგად სიცოცხლისათვის, თუ ნათლად ვერ გავარჩევთ საით მივდივართ?
8. რით დგას ქრისტიანული თაყვანისცემა მოსეს რჯულზე მაღლა?
8 იუდეველი ქრისტიანების წახალისების მიზნით, პავლემ მათ შეახსენა ქრისტიანული სისტემის მოსეს რჯულზე უპირატესობა. მართალია, როცა ხორციელი ისრაელი იეჰოვას ერი იყო და მოსეს რჯულით ცხოვრობდა, იეჰოვა მათ ინსპირირებული წინასწარმეტყველების მეშვეობით ელაპარაკებოდა, მაგრამ, პავლეს ნათქვამის თანახმად, დღეს ის გველაპარაკება «ძეში [„ძის მეშვეობით“, აქ], რომელიც დააყენა ყოვლის მემკვიდრედ, ვისი მეშვეობითაც შექმნა საუკუნენი» (ებრაელთა 1:2). ხოლო იესო ბევრად აღემატება დავითის ხაზით მოსულ ყველა მეფესა და მის ‘თანამოზიარეებს’. ის ანგელოზებზე მაღლაც დგას (ებრაელთა 1:5, 6, 9).
9. რატომ გვმართებს, პავლეს დღეებში მცხოვრები იუდეველი ქრისტიანების მსგავსად, „მეტი გულისყური“ მივაპყროთ იეჰოვას სიტყვას?
9 ამგვარად, პავლე იუდეველ ქრისტიანებს ურჩევდა: „ამიტომ გვმართებს მეტი გულისყურით ვიყოთ მოსმენილისადმი, რათა არ გადავუხვიოთ“ (ებრაელთა 2:1). თუმცა ქრისტეს შესახებ სწავლა შესანიშნავი კურთხევა იყო, საჭირო იყო უფრო მეტი რამ. საჭირო იყო ღვთის სიტყვისადმი მეტი ყურადღების მიქცევა, რათა წინააღმდეგობა გაეწიათ მათ ირგვლივ მყოფი იუდეველების გავლენისთვის. ჩვენთვისაც აუცილებელია, „მეტი გულისყური“ მივაპყროთ იეჰოვას სიტყვას, რადგან წუთისოფლის მხრიდან გამუდმებულ პროპაგანდას ვხვდებით. ეს ნიშნავს, გამოვიმუშავოთ შესწავლის კარგი ჩვევა და მივყვეთ ბიბლიის კითხვის გეგმას. მოგვიანებით ებრაელთა მიმართ წერილში პავლეს ნათქვამის თანახმად, ის აგრეთვე შეხვედრებზე რეგულარულ დასწრებასა და ჩვენი რწმენის სხვებისათვის გაზიარებასაც ნიშნავს (ებრაელთა 10:23–25). ასე მოქმედება სულიერი სიფხიზლის შენარჩუნებაში დაგვეხმარება და ყოველთვის თვალწინ გვექნება ჩვენი დიდებული იმედი. თუ გონებას იეჰოვას აზრებით ვივსებთ, წუთისოფელი ვერანაირად ვერ შეძლებს გვძლიოს ან წონასწორობა დაგვაკარგინოს (ფსალმუნი 1:1–3; იგავნი 3:1–6).
„შეაგონებდეთ ერთმანეთს“
10. ა) რა შეიძლება მოუვიდეს პიროვნებას, ვინც მეტი გულისყურით არ ეკიდება იეჰოვას სიტყვას? ბ) როგორ შეგვიძლია ‘შევაგონოთ ერთმანეთს’?
10 თუ სულიერ საკითხებს დიდ ყურადღებას არ ვაქცევთ, ღვთის აღთქმები ადვილად შეიძლება არარეალური მოგვეჩვენოს. ეს მოხდა მაშინაც კი, პირველ საუკუნეში, როცა კრებები მხოლოდ ცხებული ქრისტიანებისგან შედგებოდა და ზოგი მოციქული ჯერაც ცოცხალი იყო. პავლე ებრაელებს აფრთხილებდა: «თვალი გეჭიროთ, ძმებო, რომ ვინმე თქვენგანს არ ჰქონდეს ბოროტი და ურწმუნო გული, რათა არ განუდგეს ცოცხალ ღმერთს. არამედ შეაგონებდეთ ერთმანეთს ყოველდღე, ვიდრეღა ითქმის „დღესო“, რათა რომელიმე თქვენგანს გული არ გაუქვავდეს ცოდვის საცდურით» (ებრაელთა 3:12, 13). პავლეს მიერ გამოყენებული გამოთქმა: „თვალი გეჭიროთ“, სიფხიზლის აუცილებლობაზე ამახვილებს ყურადღებას. გვემუქრება საშიშროება! ურწმუნოება — ‘ცოდვა’ — შეიძლება ჩვენს გულებში განვითარდეს, ხოლო ეს კი ღმერთთან მიახლოების ნაცვლად, მას ჩამოგვაცილებს (იაკობი 4:8). პავლე შეგვახსენებს, რომ ‘შევაგონოთ ერთმანეთს’. ჩვენთვის აუცილებელია ძმური ურთიერთობის სითბო. «თავკერძა კაცი [„კაცი მნებებელი განშორებად მეგობრისაგან“, „ძველი აღთქმის ორტომეული“, 1884 წლის გამოცემა] თავის გულისთქმას არის აყოლილი და ყოველგვარი სიბრძნის წინააღმდეგ ჯანყდება» (იგავნი 18:1). დღეს ასეთი ურთიერთობის აუცილებლობა ქრისტიანებს აღძრავს, რეგულარულად დაესწრონ კრების შეხვედრებს და კონგრესებს.
11, 12. რატომ არ უნდა დავკმაყოფილდეთ მხოლოდ ძირითადი ქრისტიანული სწავლებებით?
11 ცოტა ქვემოთ პავლე თავის წერილში შემდგომ ძვირფას რჩევას იძლევა: „ვინაიდან, დროის მიხედვით თუ ვიმსჯელებთ, თქვენ მასწავლებლები უნდა ყოფილიყავით. მაგრამ თქვენ კვლავ უნდა გასწავლონ ღვთის სიტყვის პირველი საწყისები. თქვენ მაგარი საჭმელი კი არა, რძე გჭირდებათ. . . მაგარი საჭმელი განკუთვნილია სრულთათვის, რომელთა გრძნობანი ჩვევით გაწაფულია კეთილისა და ბოროტის გასარჩევად“ (ებრაელთა 5:12–14). როგორც ჩანს, ზოგი იუდეველი ქრისტიანი ვერ მიიწევდა წინ შემეცნებაში. ისინი ძნელად ეგუებოდნენ რჯულთან და წინადაცვეთასთან დაკავშირებულ მზარდ შუქს (საქმეები 15:27–29; გალატელთა 2:11–14; 6:12, 13). ზოგი შესაძლოა ჯერაც იცავდა ყოველკვირეული შაბათებისა და განწმენდის დღესასწაულის ყოველწლიური ზეიმის ტრადიციულ ჩვევას (კოლასელთა 2:16, 17; ებრაელთა 9:1–14).
12 ამიტომ პავლე ამბობს: „დავტოვოთ ქრისტეს სიტყვის საწყისები და ვისწრაფოთ სრულყოფისაკენ“ (ებრაელთა 6:1). მარათონში მონაწილე მორბენალი, რომელიც დიდ ყურადღებას აქცევს დიეტის დაცვას, უფრო შეძლებს გაუძლოს გრძელი და რთული დისტანციის გარბენას. მსგავსად ამისა, ქრისტიანი, რომელიც დიდ ყურადღებას აქცევს სულიერ კვებას და საკუთარ თავს ‘სიტყვის საწყისებით’ არ შემოიფარგლავს, უკეთესად შეძლებს, დარჩეს სარბენ ბილიკზე და ფინიშის ხაზს მიაღწიოს (შეადარე 2 ტიმოთე 4:7). ეს კი ჭეშმარიტების ‘სიგანისა და სიგრძის, სიმაღლისა და სიღრმის’ წვდომაში ინტერესის განვითარებასა და ამგვარად მოწიფულობისკენ სვლას ნიშნავს (ეფესელთა 3:18).
„მოთმინება გმართებთ თქვენ“
13. როგორ გამოავლინეს წარსულში ებრაელმა ქრისტიანებმა თავიანთი რწმენა?
13 ახ. წ. 33 წლის ორმოცდამეათე დღის დღესასწაულის შემდგომ პერიოდში იუდეველი ქრისტიანები, სასტიკი წინააღმდეგობის მიუხედავად, მტკიცედ იდგნენ (საქმეები 8:1). შესაძლოა, პავლე იმ დროს გულისხმობდა, როცა წერდა: „გაიხსენეთ უწინდელი დღეები, როცა განათლდით და დაითმინეთ ტანჯვის უდიდესი ღვაწლი“ (ებრაელთა 10:32). ასეთი ერთგულებიდან გამომდინარე დათმენა ღვთისადმი სიყვარულის მაჩვენებელი იყო, რამაც ლაპარაკში სითამამე შესძინა მათ (1 იოანე 4:17). პავლე აფრთხილებდა, რომ ურწმუნოების გამო არ დაეკარგათ ეს სითამამე. ის მოუწოდებდა: „მოთმინება გმართებთ თქვენ, რათა აღასრულოთ ღვთის ნება და მიიღოთ აღთქმული. ვინაიდან კიდევ ცოტა, ძალიან ცოტაც და მოვა მომავალი, არ დააყოვნებს“ (ებრაელთა 10:35–37).
14. რა დაგვეხმარება განვაგრძოთ იეჰოვასადმი მსახურება მრავალი წლის შემდეგაც კი?
14 რა შეიძლება ითქვას დღეს ჩვენს შესახებ? ჩვენ შორის უმეტესობა ენთუზიაზმით იყო აღსავსე, როცა პირველად მოისმინა ქრისტიანული ჭეშმარიტება. შევინარჩუნეთ ეს ენთუზიაზმი? თუ ‘მივატოვეთ პირველი სიყვარული’? (გამოცხადება 2:4). ხომ არ გავცივდით და გული ხომ არ გაგვიტყდა ან დავიღალეთ არმაგედონის მოლოდინში? თუ ასეა, მაშინ შევჩერდეთ და დავფიქრდეთ. ჭეშმარიტებას თავისი მიმზიდველობა არ დაუკარგავს. იესო კვლავაც ჩვენი ზეციერი მეფეა. ჩვენ ახლაც გვაქვს დედამიწაზე მარადიული ცხოვრების იმედი და იეჰოვასთან პირადი ურთიერთობა. და ნურასოდეს დაივიწყებ: „მოვა მომავალი, არ დააყოვნებს“.
15. როგორ აიტანა ზოგიერთმა ქრისტიანმა, იესოს მსგავსად, სასტიკი დევნა?
15 ამიტომ ძალიან აქტუალურია ებრაელთა 12:1, 2-ში მოცემული პავლეს სიტყვები: „ჩამოვიცილოთ ყოველგვარი ტვირთი და დამაბრკოლებელი ცოდვა [ურწმუნოება], და მოთმინებით გავირბინოთ ჩვენს წინ მდებარე სარბიელი. შევხედოთ რწმენის მიზეზსა და სრულმყოფელს — იესოს, რომელმაც მისთვის შეთავაზებული სიხარულის ნაცვლად დაითმინა ჯვარი, უგულებელყო სირცხვილი და ღვთის ტახტის მარჯვნივ დაჯდა“. მრავალ რამეს გაუძლეს ამ უკანასკნელ დღეებში ღვთის მსახურებმა. იესოს მსგავსად, რომელმაც წამებით სიკვდილის დროსაც ერთგულება შეინარჩუნა, ზოგიერთმა ჩვენმა ძმამ და დამ ერთგულად გაუძლო სასტიკ დევნას: საკონცენტრაციო ბანაკებს, წამებას, გაუპატიურებასა და სიკვდილსაც კი (1 პეტრე 2:21). განა სიყვარულით არ გვიჩუყდება გული, როცა მათ უმწიკვლოებაზე ვფიქრობთ?
16, 17. ა) რწმენის რა გამოცდას აწყდება ქრისტიანთა უმეტესობა? ბ) რის გახსენება დაგვეხმარება სიცოცხლისათვის რბოლის გაგრძელებაში?
16 მაგრამ ქრისტიანთა უმეტესობას ეხება პავლეს სიტყვები: „ჯერ კიდევ სისხლამდე არ მდგარხართ ცოდვის წინააღმდეგ საბრძოლველად“ (ებრაელთა 12:4). მიუხედავად ამისა, ამ სისტემაში ჭეშმარიტების გზაზე სვლა არც ერთი ჩვენგანისთვის არ არის ადვილი. ზოგიერთს ხალისს უკარგავს სამუშაოზე ან სკოლაში ‘ცოდვილთაგან გამოვლენილი სიძულვილი’ და დაცინვისა და ცოდვის ზემოქმედებისთვის წინააღმდეგობის გაწევა (ებრაელთა 12:3). ცდუნებებმა შეასუსტა ზოგი ქრისტიანის გადაწყვეტილება, დაეცვა ღვთის მაღალი ნორმები (ებრაელთა 13:4, 5). განდგომილებმა გავლენა მოახდინეს იმ უმცირესობაზე, ვინც უსმენდა მათ გესლიან პროპაგანდას (ებრაელთა 13:9). სხვებს პირადმა უთანხმოებებმა წაართვა სიხარული. ზოგი ქრისტიანი კი წვეულებებისა და გართობისადმი გადაჭარბებულმა ყურადღებამ მოასუსტა. ხოლო უმეტესობა ამ სისტემაში არსებული ცხოვრებისეული პრობლემების ზეწოლას განიცდის.
17 მართალია, ზემოთ მოხსენიებული არც ერთი მდგომარეობა არ იყო ‘სისხლამდე დგომა’. ხოლო ზოგიერთი ამ სიტუაციებიდან, თვითონ ჩვენ მიერ მიღებული არასწორი გადაწყვეტილებების შედეგია. მიუხედავად ამისა, თითოეული მათგანით იცდება ჩვენი რწმენა. ამიტომ ყოველთვის თვალწინ უნდა გვედგას იესოს გამძლეობის ბრწყინვალე მაგალითი. დაე ნურასოდეს დავივიწყებთ, თუ რა შესანიშნავია ჩვენი იმედი. ნურასოდეს დავკარგავთ რწმენას, რომ იეჰოვა „თავის მაძიებელს სანაცვლოს მიაგებს“ (ებრაელთა 11:6). მაშინ გვექნება სულიერი სიძლიერე, რათა სიცოცხლისთვის რბოლა განვაგრძოთ.
შეგვიძლია ავიტანოთ
18, 19. რომელი ისტორიული მოვლენები გვიჩვენებს, რომ იერუსალიმში მყოფი ებრაელი ქრისტიანები მიჰყვებოდნენ პავლეს ინსპირირებულ რჩევას?
18 როგორ გამოეხმაურნენ იუდეველი ქრისტიანები პავლეს წერილს? ებრაელთა მიმართ წერილის დაწერიდან დაახლოებით ექვსი წლის შემდეგ იუდეაში ომი დაიწყო. ახ. წ. 66 წელს რომაელებმა ალყა შემოარტყეს იერუსალიმს, რითაც შესრულდა იესოს სიტყვები: „როცა იხილავთ იერუსალიმს ლაშქრით გარშემორტყმულს, მაშინ იცოდეთ, რომ მოახლოვდა მისი აოხრება“ (ლუკა 21:20). მაგრამ იმ დროს იერუსალიმში მყოფი ქრისტიანების დასახმარებლად იესომ თქვა: „მაშინ იუდეაში მყოფნი მთებში გაიხიზნონ; ვინც იერუსალიმშია, გარეთ გავიდეს; ვინც სოფლად არის, ნუღარ შევა მასში“ (ლუკა 21:21). ამიტომ რომაელებთან ომი გამოცდა იყო: დატოვებდნენ თუ არა ებრაელი ქრისტიანები იერუსალიმს, იუდეველთა თაყვანისცემის ცენტრსა და დიდებული ტაძრის ადგილსამყოფელს?
19 მოულოდნელად და ყოველგვარი საფუძვლის გარეშე რომაელებმა უკან დაიხიეს. შესაძლოა, მორწმუნე იუდეველებმა ეს იმის დამამტკიცებლად ჩათვალეს, რომ ღმერთი იცავდა მათ წმინდა ქალაქს. რა შეიძლება ითქვას ქრისტიანების შესახებ? ისტორია მოგვითხრობს, რომ ისინი გაიქცნენ. შემდეგ, ახ. წ. 70 წელს, რომაელები დაბრუნდნენ, მიწასთან გაასწორეს იერუსალიმი და ყოველგვარი სიცოცხლე ჩაკლეს მასში. დადგა იოველის მიერ ნაწინასწარმეტყველები „უფლის დღე“. მაგრამ ერთგული ქრისტიანები იქ უკვე აღარ იყვნენ. ისინი ‘გადარჩნენ’ (იოველი 3:3–5; საქმეები 2:16–21).
20. რისკენ უნდა აღგვძრას იმის ცოდნამ, რომ „უფლის დღე“ ახლოსაა?
20 დღეს ვიცით, რომ მალე ამ სისტემას თავს დაატყდება კიდევ ერთი „უფლის დღე“ (იოველი 4:12–14). ჩვენ არ ვიცით, როდის დადგება ეს დღე. მაგრამ ღმერთი გვარწმუნებს, რომ ის ნამდვილად დადგება. იეჰოვა ამბობს, რომ ის არ დააგვიანებს (აბაკუმი 2:3; 2 პეტრე 3:9, 10). ამიტომ „მეტი გულისყურით ვიყოთ მოსმენილისადმი“. ერიდე ურწმუნოებას, ‘დამაბრკოლებელ ცოდვას’. იყავი გადაწყვეტილებით სავსე, მოითმინო იმდენ ხანს, რამდენ ხანსაც საჭიროა. გახსოვდეს, დიდი ეტლის მაგვარი იეჰოვას ზეციერი ორგანიზაცია მოძრაობაშია. ის მიაღწევს თავის მიზანს. ამიტომ ყველამ განვაგრძოთ სირბილი და ნუ მოვდუნდებით სიცოცხლისთვის რბოლაში!
გახსოვს?
◻ პავლეს მიერ ფილიპელებისთვის მიცემული რომელი გაფრთხილება დაგვეხმარება, ბოლომდე გავუძლოთ სიცოცხლისთვის რბოლას?
◻ რა დაგვეხმარება, წინააღმდეგობა გავუწიოთ წუთისოფლის მცდელობას, ხელი შეგვიშალოს?
◻ როგორ შეგვიძლია დავეხმაროთ ერთმანეთს სიცოცხლის ბილიკზე გამძლეობის გამოვლენაში?
◻ რას შეუძლია შეანელოს ქრისტიანის ნაბიჯები?
◻ როგორ დაგვეხმარება იესოს მაგალითი გამძლეობის შენარჩუნებაში?
[სურათი 8, 9 გვერდებზე]
მორბენალის მსგავსად, ქრისტიანები ვერაფერმა ვერ უნდა დააბრკოლოს.
[სურათი 10 გვერდზე]
ვერაფერი შეუშლის ხელს იეჰოვას დიდებულ ზეციერ ეტლს მიზნის შესრულებაში.