ომის შემდგომი განსაცდელები ესტონეთში

ემილის დებთან ვმუშაობდი, რომლებიც ფერმაში მომუშავე ოჯახებისთვის ტანსაცმელს კერავდნენ. ხშირად გვეძლეოდა შესაძლებლობა, ამ ოჯახებთან ბიბლიურ სწავლებებზე გვესაუბრა. ეს, მართლაც, დაუვიწყარი დრო იყო! მხოლოდ კერვა კი არ ვისწავლე, არამედ მეტი გამოცდილება მივიღე ქრისტიანულ მსახურებაში. აგრეთვე, მათემატიკის მასწავლებლად დავიწყე მუშაობა. 1948 წელს მთავრობამ მოწმეების დაპატიმრება დაიწყო.

ერთ დღეს, 1949 წლის ოქტომბერში, ფერმაში ყოფნისას შევიტყვე, რომ ხელისუფლების წარმომადგენლები სანამის სახლში მისულან ჩემს დასაპატიმრებლად. როდესაც ძმა ჰიუგო სუსისთან თავის შეფარებას ვაპირებდი, მისი დაპატიმრების შესახებ გავიგე. ერთმა ქალმა, რომელიც ჩემი კლიენტი იყო, თავის სახლში დარჩენა შემომთავაზა. მოგვიანებით ფერმიდან ფერმაში დავდიოდი, ვკერავდი და თან ვქადაგებდი.

ზამთრის დასაწყისში, საბჭოთა სახელმწიფო უშიშროების კომიტეტმა (სუკ-ი) ქალაქ ტარტუში მომაგნო ერთგული ახალგაზრდა მოწმის ლინდა მეტიგის სახლში. ის ჩემზე რამდენიმე წლით უფროსი იყო. სუკ-ის თანამშრომლებმა დამაპატიმრეს და დასაკითხად პოლიციის განყოფილებაში წამიყვანეს. იქ მაიძულეს, ტანსაცმელი გამეხადა; პოლიციის ახალგაზრდა თანამშრომლები მომჩერებოდნენ, რაც შეურაცხმყოფელი იყო. მას შემდეგ, რაც იეჰოვას ლოცვით მივმართე, სიმშვიდე ვიგრძენი.

შემდეგ ისეთ პატარა საკანში გადამიყვანეს, სადაც დაწოლა შეუძლებელი იყო. იქიდან მხოლოდ დაკითხვის დროს გამოვდიოდი. გამომძიებლებმა მითხრეს: „ჩვენ არ გეუბნებით, რომ ღმერთი უარყო. შეწყვიტე სულელური ქადაგება! შენ შეგიძლია გქონდეს კარგი მომავალი“. ისინი დამემუქრნენ: „გინდა, რომ იცოცხლო? თუ გირჩევნია, ღვთის გულისთვის ციმბირში მოკვდე?“

სამი დღის განმავლობაში ხშირი დაკითხვების გამო არ მძინებია. ბიბლიურ პრინციპებზე ფიქრი განსაცდელების დაძლევაში დამეხმარა. ბოლოს გამომძიებელმა დოკუმენტი მომცა, რომელზეც ხელი უნდა მომეწერა, რომ აღარ ვიქადაგებდი. „მირჩევნია, ციხეში ვიჯდე და ღვთის ერთგული ვიყო, ვიდრე თავისუფლება მოვიპოვო და ღვთის მოწონება დავკარგო“. ამ სიტყვების მოსმენის შემდეგ გამომძიებელმა დამიყვირა: „სულელო! თითოეულ თქვენგანს ციმბირში გადაგასახლებენ!“

მოულოდნელი გათავისუფლება

ჩემდა გასაკვირად, ღამით გამომძიებლებმა მითხრეს, ჩემი ნივთები ამეღო და წავსულიყავი. რადგან ვიცოდი, პოლიციელები გამომყვებოდნენ, თანაქრისტიანებთან არ წავედი, რომ მათი ადგილსამყოფელი არ გაეგოთ.

მე და ლინდა ტარტუში დავბრუნდით, სადაც შევიტყვეთ, რომ ბევრი მოწმე იყო დაპატიმრებული, მათ შორის ლინდას დედა, სანამის დები და ჩვენი სხვა მეგობრები. რადგან ვიცოდით, რომ სუკ-ი გვეძებდა, ქადაგება ტარტუს ახლოს მდებარე ტერიტორიებზე გავაგრძელეთ ორი ველოსიპედით. ერთ ღამეს სუკ-მა ახალი მონათლული დის ალმა ვაჯას სახლში მომაგნო. ერთმა მათგანმა, მას შემდეგ, რაც ჩემი პასპორტი შეამოწმა, წამოიძახა: „ელა, ჩვენ ყველგან გეძებდით!“ ეს მოხდა 1950 წლის 27 დეკემბერს.