იმ ასობით ადამიანთა შორის, რომლებიც ყოველგვარი სასამართლო განხილვის გარეშე გადაასახლეს, იყო ახალგაზრდა იეჰოვას მოწმე ქალი, ჰისი ლემბერი. ის იხსენებს 1951 წლის 1 აპრილს: «ისინი მოულოდნელად, შუაღამისას დაგვადგნენ თავს და გვიბრძანეს: „ნახევარი საათი გაქვთ თქვენი ნივთების შესაგროვებლად!“». შუაღამისას ჰისი და მისი ექვსი წლის გოგონა რკინიგზის სადგურში წაიყვანეს. მატარებელი, რომელიც სიძველისგან ჭრიალებდა, სადგურიდან სადგურზე ჩერდებოდა, სადაც სხვა მოწმეები აჰყავდათ. „პირუტყვის გადამყვან ვაგონებში შეგვყარეს. საბედნიეროდ, საქონლის ნაკელი გაყინული იყო, წინააღმდეგ შემთხვევაში, იქ გაჩერება შეუძლებელი იქნებოდა“.

ჰისი იხსენებს, თუ როგორ ამხნევებდნენ მას თანამორწმუნეები ამ საშინელი მგზავრობის დროს: „ერთ სადგურზე ჩვენი მატარებელი მოლდავეთიდან მომავალი მატარებლის გვერდით გაჩერდა. გარედან შემოგვესმა მამაკაცის ხმა, რომელიც კითხულობდა, ვინ ვიყავით და საით მივდიოდით. ჩვენ ვუთხარით, რომ ესტონელი იეჰოვას მოწმეები ვიყავით, მაგრამ არ ვიცოდით, სად მივდიოდით. მოლდავეთიდან მომავალ მატარებელში მყოფმა თანაქრისტიანებმა ჩვენი პასუხი გაიგონეს. თავიანთი მატარებლიდან მათ ერთი დიდი პური და ცოტაოდენი შავი ქლიავის ჩირი გადმოგვიყარეს. სწორედ მაშინ მივხვდით, რომ თურმე საბჭოთა კავშირის ყველა რესპუბლიკაში იეჰოვას მოწმეების წინააღმდეგ მსგავსი ოპერაცია ხორციელდებოდა“.