ერთხელ ფლორესის კუნძულზე მდებარე ქალაქ მაუმერეში კრების შეხვედრას ვატარებდი, როცა პოლიცია დაგვესხა თავს და მე და კიდევ სამი და-ძმა დაგვაპატიმრა. ეს მოხდა 1989 წლის 14 აპრილს.

ციხის მცველები დროშისთვის სალმის მიცემას გვაიძულებდნენ. როცა უარი განვუცხადეთ, გაბრაზებულები წიხლებით შეგვდგნენ. მათ ხუთი დღე მწველი მზის გულზე გვამყოფეს. ძალიან ცუდ დღეში ვიყავით: ღამე ერთი ბეწო საკანში ბეტონის იატაკზე ვიწექით და სიცივისგან ვკანკალებდით, ჭრილობები გვტკიოდა, თანაც ჭუჭყიანები და ღონემიხდილები ვიყავით. ციხის ზედამხედველი ყველაფერს აკეთებდა ჩვენ გასატეხად, მაგრამ ჩვენი პასუხი ყოველთვის ერთი იყო: „მოვკვდებით, მაგრამ დროშას თაყვანს მაინც არ ვცემთ!“. იმ უამრავი ქრისტიანის მსგავსად, რომელთაც ერთგულება შეინარჩუნეს, ჩვენც დიდ პატივად მიგვაჩნდა სიმართლისთვის ტანჯვა (1 პეტ. 3:14).

მუსულმანებსა და ქრისტიანებს შორის რელიგიური დაპირისპირება 1999 წლის 19 იანვარს ძალადობაში გადაიზარდა. ჩემი სახლიდან სადღაც სამ კილომეტრში, სადაც მოვლენათა ეპიცენტრი იყო, მდგომარეობა უმართავი გახდა.a

როცა დავრწმუნდი, რომ ჩემი ოჯახის წევრები უსაფრთხო ადგილას იყვნენ, კრების წევრებს დავურეკე, რომ მათი მდგომარეობა გამეგო. ვეუბნებოდი, რომ სიმშვიდე შეენარჩუნებინათ და სახიფათო ადგილებს მორიდებოდნენ. მოგვიანებით კრების წევრები უხუცესებმა მოინახულეს, სულიერად გააძლიერეს და წაახალისეს, რომ შეხვედრების ჩატარება პატარ-პატარა ჯგუფებად გაეგრძელებინათ.

ფილიალიდან მითითება მივიღეთ, რომ კონფლიქტის ზონაში მცხოვრები მაუწყებლები უსაფრთხო ადგილას გადაგვეყვანა. ეს ამბავი რამდენიმე ოჯახს შევატყობინეთ. ერთი ძმა, რომელიც არ დაემორჩილა ფილიალისგან მიღებულ ხელმძღვანელობას და დარჩენა ამჯობინა, მოგვიანებით შეიარაღებულ ბრბოს ემსხვერპლა. მაგრამ ყველამ, ვინც მითითება გაითვალისწინა, სიცოცხლე შეინარჩუნა.