იესოს სამარხთან მისულ ქალებს, უეჭველად, თავზარი ეცემათ, როცა ხედავენ, რომ სამარხი ცარიელია. მარიამ მაგდალელი სიმონ-პეტრესა და იესოს საყვარელ მოწაფესთან, მოციქულ იოანესთან გარბის (იოანე 20:2). ამასობაში სამარხთან სხვა ქალებიც მიდიან, სადაც ანგელოზს ხედავენ. სამარხში რომ შედიან, იქ კიდევ ერთი ანგელოზი ხვდებათ, რომელსაც „თეთრი გრძელი სამოსელი“ მოსავს (მარკოზი 16:5).

ერთ-ერთი ანგელოზი მათ ასეთი სიტყვებით მიმართავს: „ნუ გეშინიათ, ვიცი, იესოს ეძებთ, რომელიც ბოძზე გააკრეს. ის აქ არ არის, აღდგა, როგორც ამბობდა. მოდით, აი ის ადგილი, სადაც ესვენა. სასწრაფოდ წადით და მის მოწაფეებს უთხარით, რომ ის მკვდრეთით აღდგა; ის თქვენზე ადრე წავა გალილეაში“ (მათე 28:5—7). შიშისგან აკანკალებული ქალები ახალი ამბის შესატყობინებლად მოწაფეებთან გარბიან (მარკოზი 16:8).

ამ დროისთვის მარიამი უკვე პეტრესთან და იოანესთანაა მისული. ის გულამოვარდნილი ეუბნება მათ: „უფალი წაუღიათ სამარხიდან და არ ვიცით, სად დაასვენეს“ (იოანე 20:2). პეტრე და იოანე თავქუდმოგლეჯილები გარბიან. იოანე პეტრეს ასწრებს და პირველი მიდის სამარხთან. ის შიგნით იხედება და სახვევებს ხედავს, თუმცა სამარხში არ შედის, გარეთ რჩება.

პეტრე კი მისვლისთანავე შიგნით შედის. იქ ის დაყრილ სახვევებს და იმ ნაჭერს ხედავს, რომელიც იესოს თავზე ეფარა. ახლა სამარხში იოანეც შედის და რწმუნდება, რომ მარიამმა სიმართლე თქვა. მართალია, იესომ მათ წინასწარ ამცნო, რაც უნდა მომხდარიყო, მაგრამ ვერც ერთი მათგანი ვერ ხვდება, რომ იესო მკვდრეთით აღდგა (მათე 16:21). დაბნეული მოციქულები სახლში ბრუნდებიან. მარიამი კი, რომელიც სამარხთან დაბრუნდა, იქ რჩება.

ამასობაში სხვა ქალები გზაში არიან; ისინი მოწაფეებთან მიდიან, რომ შეატყობინონ იესოს აღდგომის ამბავი. გზად იესო ხვდებათ, რომელიც ეუბნება: „გამარჯობათ!“. ისინი მის ფეხებთან ემხობიან და მდაბლად თაყვანს სცემენ. იესო ეუბნება: „ნუ გეშინიათ, წადით და უთხარით ჩემს ძმებს, რომ გალილეაში წავიდნენ და იქ მნახავენ“ (მათე 28:9, 10).

ცოტა ხნის წინ, როცა მიწისძვრა მოხდა და ანგელოზები გუშაგებს გამოეცხადნენ, ეს უკანასკნელნი შიშისგან აცახცახებულნი მკვდრებს დაემსგავსნენ. გონს რომ მოვიდნენ, ქალაქში შევიდნენ და უფროს მღვდლებს შეატყობინეს მომხდარის შესახებ. მღვდლებმა უხუცესებთან ერთად მოითათბირეს და გადაწყვიტეს, გუშაგებისთვის ქრთამი მიეცათ, რათა არ გამჟღავნებულიყო სიმართლე და გუშაგებს ხალხისთვის ეთქვათ, ვითომ ღამით, როცა ეძინათ, იესოს მოწაფეები მივიდნენ და მოიპარეს მისი ცხედარი (მათე 28:4, 11, 13).

ჩვეულებისამებრ, თუ რომაელ ჯარისკაცს გუშაგობისას ჩაეძინებოდა, სიკვდილით სჯიდნენ, ამიტომ მღვდლები ამ გუშაგებს პირობას აძლევენ: „გამგებლის ყურამდე თუ მიაღწევს [ამბავი, თითქოს გუშაგებს ჩაეძინათ], ჩვენ დავარწმუნებთ მას და უსიამოვნებებს აგარიდებთ“ (მათე 28:14). გუშაგები ქრთამს იღებენ და მღვდლების მითითებისამებრ იქცევიან. შედეგად იესოს სხეულის გაუჩინარების შესახებ შეთითხნილი სიცრუე თითქმის ყველა იუდეველის ყურამდე აღწევს.

მარიამ მაგდალელი ჯერ კიდევ სამარხთანაა და გლოვობს. ამ დროს სამარხში იხედება და იმ ადგილას, სადაც იესო ესვენა, თეთრებში შემოსილ ორ ანგელოზს ხედავს: ერთი თავთით ზის, მეორე კი — ფერხთით. ისინი ეკითხებიან: „რატომ ტირი?“. მარიამი პასუხობს: „ჩემი უფალი წაიღეს და არ ვიცი, სად დაასვენეს“. შემდეგ უკან ბრუნდება და ერთ კაცს ხედავს, რომელიც ამავე კითხვას უსვამს: „რატომ ტირი?“. ამის მერე კი კითხულობს: „ვის ეძებ?“. მარიამს ეს კაცი მებაღე ჰგონია და ეუბნება: „ბატონო, თუ შენ წაიღე, მითხარი, სად დაასვენე და მე წამოვიღებ“ (იოანე 20:13—15).

სინამდვილეში მარიამი მკვდრეთით აღმდგარ იესოს ელაპარაკება, მაგრამ ამ მომენტში ვერ ცნობს თავის მოძღვარს. თუმცა მას შემდეგ, რაც იგი სახელით მიმართავს, ისე, როგორც სჩვეოდა, მარიამი ხვდება, რომ მის წინ იესო დგას. ის სიხარულით წამოიძახებს: „რაბუნი!“ (ნიშნავს „მოძღვარს“). იმის შიშით, რომ იესო ზეცად არ ამაღლდეს, მარიამი მაგრად სჭიდებს ხელს. ამაზე იესო ეუბნება: „გამიშვი ხელი, ჯერ არ ავსულვარ მამასთან. წადი ჩემს ძმებთან და უთხარი, რომ მე ავდივარ მამაჩემთან და მამათქვენთან, ჩემს ღმერთთან და თქვენს ღმერთთან“ (იოანე 20:16, 17).

მარიამი იქ მირბის, სადაც მოციქულები და სხვა მოწაფეები შეკრებილან. ის მათ ეუბნება: „უფალი ვიხილე“; ეს კიდევ ერთხელ ადასტურებს სხვა ქალების ნათქვამს (იოანე 20:18). თუმცა მათ „ეს სიტყვები უაზრობად“ ეჩვენებათ (ლუკა 24:11).

16 ნისანია, კვირა დღე. მოწაფეები გულდამძიმებულნი არიან; ისინი ვერ ხვდებიან, რატომ არის სამარხი ცარიელი (მათე 28:9, 10; ლუკა 24:11). მოგვიანებით, ამავე დღეს, იესოს ერთი მოწაფე, კლეოპა სხვა მოწაფესთან ერთად იერუსალიმიდან ემაუსისკენ იღებს გეზს, რომელიც ქალაქიდან დაახლოებით 11 კილომეტრის მოშორებით მდებარეობს.

გზად ისინი მომხდარზე მსჯელობენ. ამ დროს ერთი უცნობი ხვდებათ, რომელიც ეკითხება: „რაზე კამათობთ?“. კლეოპა პასუხობს: „ნუთუ შენთვის ცხოვრობ უცხოელივით იერუსალიმში? არ იცი, რა მოხდა იქ ამ დღეებში?“. ამაზე ის ეკითხება: „რა მოხდა?“ (ლუკა 24:17—19).

„იესო ნაზარეთელზე ვლაპარაკობთ“, — პასუხობენ ისინი, შემდეგ კი დასძენენ: „ჩვენ კი იმედი გვქონდა, რომ სწორედ ის დაიხსნიდა ისრაელს“ (ლუკა 24:19—21).

ამის შემდეგ კლეოპა და მისი თანამგზავრი იმ დღეს მომხდარი მოვლენების შესახებ უამბობენ მას. ისინი ჰყვებიან, როგორ დახვდა იესოს ცხედრის სანახავად მისულ ზოგ ქალს სამარხი ცარიელი და როგორ გახდნენ სასწაულებრივი მოვლენის თვითმხილველები, ანუ როგორ გამოეცხადათ ანგელოზები, რომელთაც აცნობეს, რომ იესო ცოცხალია. ისინი იმასაც უყვებიან უცნობს, რომ სამარხთან სხვებიც მივიდნენ და დარწმუნდნენ, „რომ ყველაფერი ისე იყო, როგორც ქალები ამბობდნენ“ (ლუკა 24:24).

ეს მოწაფეები აშკარად დაბნეულები არიან, რადგან ვერ სწვდებიან მომხდარის მნიშვნელობას. ახლა ეს უცნობი მათ აზროვნებას უსწორებს; იგი ისე ლაპარაკობს, როგორც ძალაუფლების მქონე და მისი სიტყვები ღრმა კვალს ტოვებს მათზე: „ოჰ, უგუნურნო და გულით მძიმენო, არა გწამთ, რასაც წინასწარმეტყველები ამბობდნენ! განა ასე არ უნდა დატანჯულიყო ქრისტე და შესულიყო თავის დიდებაში?“ (ლუკა 24:25, 26). ამის შემდეგ ის არაერთ ბიბლიურ მონაკვეთს განუმარტავს, სადაც ქრისტეზეა საუბარია.

ბოლოს სამივე ემაუსს უახლოვდება. მოწაფეებს კიდევ სურთ მისი მოსმენა, ამიტომ სთხოვენ: „დარჩი ჩვენთან, უკვე საღამოა, დღე იწურება“. ის თანხმდება, რის შემდეგაც ერთად ვახშმობენ. უცნობი ლოცულობს, პურს ამტვრევს და მათ აწვდის. მაშინღა ხვდებიან, რომ ეს კაცი იესოა, ის კი ამ დროს უჩინარდება (ლუკა 24:29—31). ახლა მათ იოტისოდენა ეჭვიც აღარ ეპარებათ, რომ იესო ცოცხალია!

ეს ორი მოწაფე აღფრთოვანებით ამბობს: „განა არ გვიღვიოდა გულები, როცა ის გზაში გველაპარაკებოდა და წმინდა წერილებს გვიხსნიდა?“ (ლუკა 24:32). ისინი მყისვე უკან, იერუსალიმში ბრუნდებიან, სადაც მოციქულებთან და სხვებთან მიდიან. სანამ კლეოპა და მისი თანამგზავრი იქ მყოფთ მომხდარის შესახებ ამცნობენ, ისინი ამბობენ: „უფალი მართლა აღდგა და სიმონს ეჩვენა!“ (ლუკა 24:34). შემდეგ კი ეს ორიც ჰყვება, როგორ გამოეცხადათ იესო. დიახ, ამ ორმა მოწაფემაც საკუთარი თვალით იხილა მკვდრეთით აღმდგარი მოძღვარი!

ახლა ისეთი რამ ხდება, რაც ყველა იქ მყოფის გაოგნებას იწვევს — მოულოდნელად მათ შორის იესო დგება! ეს მეტად დაუჯერებელია, მათ ხომ იუდეველების შიშით კარი ჰქონდათ ჩაკეტილი?! თუმცა ფაქტი ჯიუტია: იესო მათ შორისაა! ის მშვიდი ხმით ეუბნება: „მშვიდობა თქვენდა“. მაგრამ მათ როგორც ადრე, ახლაც ჰგონიათ, რომ სულს ხედავენ (ლუკა 24:36, 37; მათე 14:25—27).

იესოს სურს, დაანახვოს მათ, რომ უბრალოდ მოჩვენება ან მათი წარმოსახვის ნაყოფი კი არა, რეალური პიროვნებაა, რომელსაც ფიზიკური სხეული აქვს, ამიტომ ეუბნება: „რატომ აფორიაქდით, რატომ გაქვთ გულში ეჭვები? შეხედეთ ჩემს ხელებსა და ფეხებს. ეს მე ვარ. შემეხეთ და ნახეთ, რადგან სულს ხორცი და ძვალი არა აქვს, მე კი მაქვს, როგორც ხედავთ“ (ლუკა 24:36—39). ისინი სიხარულსა და გაოცებას ვერ მალავენ, თუმცა მაინც ორჭოფობენ.

იესო კვლავ ცდილობს, დაარწმუნოს, რომ მათ წინაშე ნამდვილად რეალური პიროვნება დგას. იგი ეკითხება: „გაქვთ რამე საჭმელი?“. მას შემწვარი თევზის ნაჭერს აწვდიან, რასაც ის მათ თვალწინ მიირთმევს. შემდეგ ეუბნება: „აი, რას გეუბნებოდით, როცა ჯერ კიდევ თქვენთან ვიყავი [სიკვდილამდე]: ყველაფერი, რაც მოსეს კანონში, წინასწარმეტყველთა წიგნებსა და ფსალმუნებში ჩემ შესახებ არის დაწერილი, უნდა შესრულდეს-მეთქი“ (ლუკა 24:41—44).

იესომ კლეოპას და მის თანამგზავრს განუმარტა წმინდა წერილებში თავის შესახებ ჩაწერილი წინასწარმეტყველებები და ახლაც ამავეს აკეთებს ყველას თვალწინ: „ასე წერია, რომ ქრისტეს უნდა ეტანჯა და მესამე დღეს მკვდრეთით აღმდგარიყო, და იერუსალიმიდან დაწყებული ყველა ხალხისთვის უნდა ექადაგათ მისი სახელით მონანიება ცოდვების მისატევებლად. თქვენ ამ ყველაფრის მოწმეები უნდა იყოთ“ (ლუკა 24:46—48).

მოწაფე თომა რაღაც მიზეზების გამო ამ დროს იქ არ იმყოფება. მომდევნო დღეებში სხვები მას გახარებულები ამცნობენ: „უფალი ვნახეთ!“. თომა კი პასუხობს: „თუ მის ხელებზე ნალურსმევს არ ვნახავ და შიგ თითს არ ჩავყოფ, მის ფერდში კი — ხელს, არ ვირწმუნებ“ (იოანე 20:25).

რვა დღის შემდეგ მოწაფეები კვლავ ჩაკეტილ კარს მიღმა იკრიბებიან. ამჯერად თომაც მათთანაა. ამ დროს მათ შორის ხორცშესხმული იესო დგება და ესალმება: „მშვიდობა თქვენდა“. შემდეგ თომასკენ ტრიალდება და ეუბნება: „დამადე თითი და ნახე ჩემი ხელები. მოდი, ჩამიყავი ხელი ფერდში. ურწმუნო ნუღარ იქნები, ირწმუნე“. თომას აღმოხდება: „ჩემო უფალო და ჩემო ღმერთო!“ (იოანე 20:26—28). დიახ, მას უკვე აღარ ეპარება ეჭვი, რომ იესო ცოცხალია და ძლიერი სულიერი ქმნილებაა, რომელიც იეჰოვამ გამოგზავნა დედამიწაზე.

იესო თომას ეუბნება: „იმიტომ ირწმუნე, რომ მიხილე? ბედნიერნი არიან, რომლებიც ვერ ხედავენ, მაგრამ სწამთ“ (იოანე 20:29).