მძიმე დრო ხნიერთათვის

ერთი 68 წლის დედა, სახელად ონიენი, დასავლეთ აფრიკის დიდ ქალაქში ცხოვრობს. ახალგაზრდობაში ის ოცნებობდა, რომ სიცოცხლის ბოლო წლები წყნარად, შვილებისა და შვილიშვილების გარემოცვაში გაეტარებინა. ნაცვლად ამისა, ის თავის დღეებს ტროპიკული მზის სიცხეში ცივი სასმელი წყლის გაყიდვაში ატარებს. მას ამ მცირე შემოსავლით უდგას სული. მისი ორი ვაჟი შორს, სხვა ქვეყანაში, ცხოვრობს. უკვე დიდი ხანია, მათ მისთვის კაპიკიც კი არ გაუგზავნიათ.

ძველად აფრიკაში ხნიერებს დიდ პატივს სცემდნენ. ამის მიზეზი იყო მათი ცხოვრებისეული გამოცდილება და ცოდნა, აგრეთვე შედეგად მოპოვებული სიბრძნე და განსჯის უნარი. შვილიშვილების აღზრდით ისინი შვილებს ეხმარებოდნენ. ახალგაზრდები მათგან რჩევას მოელოდნენ და ცდილობდნენ, მათი მოწონება დაემსახურებინათ. ხალხი ბიბლიური რჩევის მიხედვით ცხოვრობდა: „ჭაღარას წამოუდექი ფეხზე, პატივი მიაგე მოხუცს“ (ლევიანნი 19:32).

დრო იცვლება. სიღარიბე, ინფლაცია, უმუშევრობა და ქალაქებში მასობრივი გადასახლება მრავალ ხნიერს საკუთარი თავის ანაბარას ტოვებს. ერთი ორგანიზაციის (HelpAge Kenya) დირექტორი კამილას ვერი ამბობს: „ხნიერების მხარდაჭერისა და მათზე ზრუნვის ტრადიცია უფრო და უფრო კარგავს ძალას“.

რასაკვირველია, ოჯახური კავშირების შესუსტება მხოლოდ აფრიკის ქვეყნებს არ ახასიათებს. ერთი გაზეთი (Guardian Weekly) იაპონიასთან დაკავშირებით იტყობინება: „შვილების მხრიდან ერთგულება კონფუციანელობით გადმოცემული იაპონური ფასეულობების ქვაკუთხედი იყო, მაგრამ მან ვერ გაუძლო ურბანიზაციასა და ოჯახური კავშირების შესუსტებას: დღეს იაპონელების 85 პროცენტი საავადმყოფოებში ან მოხუცებულთა სახლებში იხოცება“.

როგორც არ უნდა იყოს, ვისაც ნამდვილად სურს, რომ ღმერთს ასიამოვნოს, ცდილობს, პატივი მიაგოს მშობლებს. ის ყურადღებას აქცევს ბიბლიურ რჩევას: „პატივი ეცი შენს მამას და დედას. . . რათა მოგეცეს სიკეთე და დღეგრძელი იყო დედამიწაზე“ (ეფესელთა 6:2, 3). თუმცა ხნიერი მშობლების პატივისცემა და მათზე ზრუნვა ყოველთვის ადვილი არ არის, ის უხვად ჯილდოვდება.