ლეონარდო, რომელსაც მამა დაეღუპა, იხსენებს შემთხვევას, რამაც ძალები შეჰმატა და ანუგეშა. ერთხელ, როცა ის შინ დაბრუნდა და სახლში არავინ დახვდა, მწარედ აქვითინდა. იქვე ახლოს პარკში გავიდა და სკამზე ჩამოჯდა; ცრემლები ისევ ღაპაღუპით ჩამოსდიოდა, თან ლოცულობდა და ღმერთს შემწეობას სთხოვდა. უცებ იქვე ავტომანქანა გაჩერდა; ლეონარდომ დაინახა, რომ საჭესთან მისი თანამორწმუნე იჯდა. ის სამსახურიდან ბრუნდებოდა და აქეთ სრულიად შემთხვევით შემოუხვია. ლეონარდოსთვის ძმის გვერდით ყოფნაც საკმარისი აღმოჩნდა დასამშვიდებლად.

მამის სიკვდილის შემდეგ ლეონარდომ ჟესტების ენის შესწავლა დაიწყო, რათა ბიბლიური ცნობით ყრუ-მუნჯები ენუგეშებინა. მისი ძალისხმევა კურთხევის გარეშე არ დარჩენილა. ის ამბობს: „ყრუ-მუნჯებთან ქადაგება მწუხარებასთან გამკლავებაში მეხმარება. დროსა და ენერგიას არ ვიშურებ მათთვის. როცა პირველი შემსწავლელი მოინათლა, მწუხარება სიხარულად მექცა! სიმართლე რომ გითხრათ, მამის სიკვდილის შემდეგ პირველად ვიყავი ასეთი ბედნიერი“ (საქმეები 20:35).

ლეონარდო ხშირად წარმოიდგენს, როგორ აღდგება მკვდრეთით მამამისი ღვთის აღთქმულ ახალ ქვეყნიერებაში.