რამდენიმე წელია, რაც იესო მოინათლა; მას უკვე ყველა კარგად იცნობს. ათასობით იუდეველი თავად გახდა მისი სასწაულების მოწმე, ბევრმა მის შესახებ სხვებისგან მოისმინა. ამგვარად იესოზე ცნობები მთელ იმ მიწაზე გავრცელდა. ახლა, იერუსალიმში, კარვობის დღესასწაულზე ბევრი ეძებს მას.

იესოზე ხალხის აზრი იყოფა. ზოგი ფიქრობს, რომ ის „კარგი კაცია“, ზოგი კი ამბობს, „არ არის კარგი, ხალხი შეცდომაში შეჰყავსო“ (იოანე 7:12). ასეთი მითქმა-მოთქმაა ხალხში დღესასწაულის პირველ დღეებში. თუმცა არავის ჰყოფნის გამბედაობა, იესოს დასაცავად ხმა აღიმაღლოს, რადგან ყველას აშინებს, რა რეაგირება მოჰყვება ამას უფროსი მღვდლებისა და ფარისევლების მხრიდან.

შუა დღესასწაულზე იესო ტაძარში ადის და ასწავლის. ბევრი გაოცებას ვერ მალავს, როცა უსმენს მას და აღფრთოვანებულია მისი სწავლებით. იესოს ხომ რაბინთა სკოლებში არ უსწავლია, ამიტომ უკვირთ: „საიდანა აქვს მას ცოდნა უსწავლელად?“ (იოანე 7:15).

იესო ხსნის: „რასაც ვასწავლი, ჩემი კი არ არის, არამედ ჩემი გამომგზავნელისაა. ვისაც მისი ნების შესრულება უნდა, გაიგებს, ღვთისგან არის ეს სწავლება თუ ჩემით ვლაპარაკობ“ (იოანე 7:16, 17). ის, რასაც იესო ასწავლის, სრულ თანხმობაშია ღვთის კანონთან, ამიტომ ნამდვილად არ არის რთული იმის დანახვა, რომ იესოს ღვთის განდიდება სურს და არა საკუთარი თავის.

იესო კითხვით მიმართავს მათ: „განა არ მოგცათ მოსემ კანონი? მაგრამ არც ერთი თქვენგანი არ ემორჩილება კანონს. რატომ მიპირებთ მოკვლას?“. ზოგს იქ შეკრებილთაგან, რომლებიც, როგორც ჩანს, არ არიან იერუსალიმიდან, წარმოდგენა არა აქვს, რაზე ლაპარაკობს იესო. მათთვის, ალბათ, დაუჯერებელია, რომ ვინმემ ასეთი ადამიანის მოკვლა განიზრახოს. სწორედ ამიტომ ასკვნიან, რომ იესოს აშკარად რაღაც სჭირს, თორემ ასეთ სიტყვებს არ იტყოდა. ისინი ეუბნებიან: „შენ დემონი გყავს. ვინ გიპირებს მოკვლას?“ (იოანე 7:19, 20).

რეალობა კი სრულიად განსხვავებულია — წელიწად-ნახევრის წინ, როცა იესომ შაბათს ავადმყოფი განკურნა, იუდეველები მას მოსაკლავად დაეძებდნენ. ახლა იესო თავისი საფუძვლიანი მსჯელობით ფარდას ხდის იმას, რომ ეს ხალხი სრულიად უსაფუძვლოდ სდებს მას ბრალს. იგი შეახსენებს მათ, რომ ღვთის კანონის თანახმად, ახალდაბადებული ბიჭი მერვე დღეს იმ შემთხვევაშიც კი უნდა წინადაეცვითათ, თუ ეს შაბათ დღეს მოუწევდა. ამის შემდეგ ის ეკითხება: „თუ კაცს წინადაცვეთთ შაბათს, რათა მოსეს კანონი არ დაირღვეს, მე რაღად მირისხდებით იმის გამო, რომ შაბათს კაცი სრულად განვკურნე? ნუღარ გაასამართლებთ გარეგნობის მიხედვით, არამედ სიმართლით გაასამართლეთ“ (იოანე 7:23, 24).

იერუსალიმელები, რომლებმაც კარგად უწყიან საქმის ვითარება, ამბობენ: „ეს ის არ არის, მოკვლას რომ უპირებენ? მაგრამ ნახეთ! დაუფარავად ლაპარაკობს და არაფერს ეუბნებიან. ხომ არ დარწმუნდნენ მმართველები, რომ ნამდვილად ქრისტეა?“. საინტერესოა, რატომ არ სწამს ამ ხალხს, რომ იესო ქრისტეა? ისინი ამბობენ: „ჩვენ ვიცით, საიდან არის ეს კაცი, ხოლო როცა ქრისტე მოვა, არავის ეცოდინება, საიდან არის იგი“ (იოანე 7:25—27).

იესო მათ ტაძარშივე სცემს პასუხს: „მეც მიცნობთ და ისიც იცით, საიდანა ვარ. ჩემით არ მოვსულვარ. ჩემი გამომგზავნელი ნამდვილად არსებობს, მაგრამ თქვენ არ იცნობთ მას. მე ვიცნობ მას, რადგან მისგან ვარ და მან გამომგზავნა“ (იოანე 7:28, 29). ამ სიტყვების მიუხედავად, იუდეველები შემთხვევის ძებნას იწყებენ, რომ შეიპყრონ იგი ან მოკლან. თუმცა ვერაფერს ხდებიან, რადგან იესოს სიკვდილის დრო ჯერ არ დამდგარა.

და მაინც, ბევრი ავლენს იესოსადმი რწმენას, რაც არც არის გასაკვირი. იესომ ხომ არაერთი სასწაული მოახდინა: წყალზე გაიარა, ქარიშხალი დააცხრო, ათასობით კაცი რამდენიმე პურითა და თევზით დააპურა, კეთროვნები და ხეიბრები განკურნა, უსინათლოებს თვალისჩინი დაუბრუნა და მკვდრებიც კი აღადგინა! ამიტომ საფუძველს მოკლებული არაა მათ მიერ დასმული კითხვა: „როცა ქრისტე მოვა, განა ამაზე მეტ ნიშანს მოახდენს?“ (იოანე 7:31).

როცა ფარისევლები ხალხის ნათქვამს იგებენ, ისინი და უფროსი მღვდლები მცველებს გზავნიან იესოს შესაპყრობად.

იესო ჯერ კიდევ იერუსალიმშია კარვობის დღესასწაულზე. „ბევრმა ირწმუნა იგი“, რაც იესოს ძალიან ახარებს. მაგრამ ამას ნამდვილად ვერ ვიტყვით უფროს მღვდლებსა და ფარისევლებზე. ისინი მის შესაპყრობად მცველებს გზავნიან, რომლებიც, როგორც ჩანს, იმ დროს წესრიგის დამცველების მოვალეობას ასრულებდნენ (იოანე 7:31, 32). მაგრამ იესო არ ცდილობს, გაერიდოს იქაურობას და მიიმალოს.

პირიქით, ის კვლავ სახალხოდ ასწავლის იერუსალიმში და ამბობს: „კიდევ ცოტა ხანს ვიქნები თქვენთან, სანამ ჩემს გამომგზავნელთან წავალ. ძებნას დამიწყებთ, მაგრამ ვერ მიპოვით, და სადაც მე ვარ, იქ ვერ მოხვალთ“ (იოანე 7:33, 34). იუდეველები ვერ იგებენ მის ნათქვამს, ამიტომ ერთმანეთში ამბობენ: „ისეთ ადგილზე სად აპირებს წასვლას, ჩვენ რომ ვერ ვიპოვოთ? ბერძნებს შორის გაფანტულ იუდეველებთან ხომ არ მიდის ბერძნებისთვის სასწავლებლად? რას ნიშნავს მისი ნათქვამი, ძებნას დამიწყებთ, მაგრამ ვერ მიპოვით, და სადაც მე ვარ, იქ ვერ მოხვალთო?“ (იოანე 7:35, 36). სინამდვილეში იესო იმას გულისხმობს, რომ უნდა მოკვდეს და მკვდრეთით აღდგეს ზეციერი ცხოვრებისთვის, სადაც მისი მტრები ნამდვილად ვერ გაჰყვებიან.

კარვობის დღესასწაულის მეშვიდე დღეა. ამ დღესასწაულის აღნიშვნის დროს ყოველი დილა იმით იწყებოდა, რომ მღვდელი სილოამის აუზიდან ამოღებულ წყალს ღვრიდა ჭურჭელში, საიდანაც ის სამსხვერპლოს ძირთან იღვრებოდა. შესაძლოა იესო სწორედ ამ რიტუალზე მიანიშნებს ხალხს, როდესაც მოუწოდებს: «თუ ვინმეს სწყურია, მოვიდეს ჩემთან და დალიოს. ვისაც მე ვწამვარ, როგორც წმინდა წერილშია ნათქვამი, „მისი შიგნეულიდან სიცოცხლის წყლის ნაკადულები იდინებს“» (იოანე 7:37, 38).

იესო იმაზე მიანიშნებს, თუ რა მოხდება მაშინ, როდესაც მის მოწაფეებზე წმინდა სული გადმოვა და ზეციური მოწოდების მოზიარენი გახდებიან. წმინდა სული იესოს მოწაფეებზე მისი სიკვდილის შემდეგ გადმოვიდოდა. მომდევნო წელს, ორმოცდამეათე დღის დღესასწაულიდან მოყოლებული სიცოცხლის წყლის ნაკადულები იმ გაგებით დაიწყებდა დინებას, რომ სულით ცხებული მოწაფეები სხვებისთვის დაიწყებდნენ ბიბლიური ჭეშმარიტების გაზიარებას.

იესოს ამ სიტყვებზე ზოგი ამბობს: „ეს ნამდვილად ის წინასწარმეტყველია“. როგორც ჩანს, ისინი მოსეზე დიდ წინასწარმეტყველს გულისხმობენ, რომლის მოსვლაც ნაწინასწარმეტყველები იყო. სხვები ამბობენ: „ეს ქრისტეა“. ზოგი კი ამბობს: „განა გალილეიდან უნდა მოვიდეს ქრისტე? განა წმინდა წერილში ნათქვამი არ არის, რომ ქრისტე დავითის შთამომავალთაგან მოვა ბეთლემიდან, დავითის სოფლიდან?“ (იოანე 7:40—42).

ხალხის აზრი იყოფა. მიუხედავად იმისა, რომ ზოგს იესოს შეპყრობა უნდა, მას ხელს ვერავინ აკარებს. როდესაც მცველები უფროს მღვდლებთან და ფარისევლებთან ხელმოცარულნი ბრუნდებიან, ისინი ეკითხებიან: „რატომ არ მოიყვანეთ?“. მცველები პასუხობენ: „მის მსგავსად ჯერ არავის ულაპარაკია“. ამაზე უფროსი მღვდლები და ფარისევლები ბრაზდებიან და აბუჩად იგდებენ მათ: „ნუთუ თქვენც შეცდომაში შეგიყვანათ? განა ირწმუნა ის რომელიმე მმართველმა ან ფარისეველმა? მაგრამ დაწყევლილია ეს კანონის უცოდინარი ხალხი“ (იოანე 7:45—49).

ამის გაგონებაზე ერთი ფარისეველი, ნიკოდემე, რომელიც სინედრიონის წევრია, ხმას იმაღლებს იესოს დასაცავად. ერთხელ, დაახლოებით ორწელიწად-ნახევრის წინ, ნიკოდემე ღამით მივიდა იესოსთან. მათ შორის საუბარი შედგა, საიდანაც გამოჩნდა, რომ ნიკოდემეს სჯეროდა იესოსი. ახლა ის ყველას წინაშე ამბობს: „განა ასამართლებენ კაცს ჩვენი კანონით, თუ ჯერ მისგან არ მოისმინეს და არ გაიგეს, რას აკეთებს იგი?“. ახლა რით იმართლებენ იესოს მოწინააღმდეგეები თავს? პასუხად ეუბნებიან: „შენც გალილეიდან ხომ არა ხარ? გამოიკვლიე და დაინახავ, რომ გალილეიდან არც ერთი წინასწარმეტყველი არ მოვა“ (იოანე 7:51, 52).

წმინდა წერილებში კონკრეტულად არც ერთ წინასწარმეტყველზე არ წერია, რომ გალილეიდან მოვიდოდა, თუმცა ღვთის სიტყვა მიანიშნებდა, რომ ქრისტე სწორედ ამ მხარიდან უნდა მოსულიყო. წინასწარმეტყველების თანახმად, „დიდი სინათლე“ გამოანათებდა „უცხოტომელთა გალილეაში“ (ესაია 9:1, 2; მათე 4:13—17). უფრო მეტიც, როგორც ნაწინასწარმეტყველები იყო, იესო ბეთლემში დაიბადა და დავითის შთამომავლობითი ხაზით მოვიდა. შესაძლოა ფარისევლებმა იციან ამის შესახებ, მაგრამ, როგორც ჩანს, მეტწილად სწორედ ისინი ავრცელებენ ხალხში ცრუ ხმებს იესოზე.

კარვობის დღესასწაულის ბოლო, მეშვიდე დღეს იესო ასწავლის ტაძრის იმ ნაწილში, რომელსაც „საგანძურს“ უწოდებენ (იოანე 8:20; ლუკა 21:1). როგორც ჩანს, ტაძრის ეს ნაწილი ქალთა ეზოში მდებარეობდა, სადაც ხალხი შესაწირავს იღებდა.

დღესასწაულის დროს, ღამით, ტაძარს განსაკუთრებული სახით ანათებდნენ. იქ ოთხი დიდი სალამპრე იდგა, თითოეულში ზეთით სავსე ოთხი დიდი ჯამი იყო. სალამპრე ისეთ სინათლეს გამოსცემდა, რომ გარშემო საკმაოდ დიდ ადგილს ანათებდა. ის, რასაც იესო ახლა ამბობს, ალბათ, სწორედ ამას ახსენებს მსმენელს: „მე ქვეყნიერების სინათლე ვარ. ვინც გამომყვება, სიბნელეში აღარ ივლის, არამედ სიცოცხლის სინათლე ექნება მას“ (იოანე 8:12).

ფარისევლები არ ეთანხმებიან იესოს და ამბობენ: „შენ საკუთარ თავზე მოწმობ. შენი დამოწმება არ არის ჭეშმარიტი“. იესო პასუხობს: „ჩემ თავზეც რომ ვმოწმობდე, ჩემი დამოწმება ჭეშმარიტია, რადგან ვიცი, საიდან მოვედი და სად მივდივარ. თქვენ კი არ იცით, საიდან მოვედი და სად მივდივარ“. შემდეგ დასძენს: «თქვენს კანონშიც წერია, რომ „ორი კაცის დამოწმება ჭეშმარიტია“. ჩემს თავზე ვმოწმობ მე და ჩემზე მოწმობს მამა, რომელმაც გამომგზავნა» (იოანე 8:13—18).

ფარისევლები ისევ ეწინააღმდეგებიან მას: „სად არის მამაშენი?“. იესო პირდაპირ ეუბნება: „თქვენ არც მე მიცნობთ და არც მამაჩემს; მე რომ მიცნობდეთ, მამაჩემიც გეცნობებოდათ“ (იოანე 8:19). ფარისევლებს კვლავ სურთ იესოს შეპყრობა, მაგრამ მას ამჯერადაც ვერავინ აკარებს ხელს.

იესო კიდევ ერთხელ იმეორებს თავის ნათქვამს: „მე მივდივარ. ძებნას დამიწყებთ, მაგრამ თქვენს ცოდვაში დაიხოცებით. სადაც მე მივდივარ, თქვენ ვერ მოხვალთ“. იუდეველები არასწორად იგებენ მის სიტყვებს და გაკვირვებულები ამბობენ: „თავის მოკვლას ხომ არ აპირებს, რომ ამბობს, სადაც მე მივდივარ, თქვენ ვერ მოხვალთო?“. ისინი ვერ სწვდებიან იესოს სიტყვების მნიშვნელობას, რადგან მათთვის უცნობია, სინამდვილეში ვინ არის იესო და საიდანაა. იგი უხსნის მათ: „თქვენ დაბლიდან ხართ, მე — მაღლიდან. თქვენ ამ ქვეყნიერებიდან ხართ, მე არა ვარ ამ ქვეყნიერებიდან“ (იოანე 8:21—23).

იესო მიანიშნებს, რომ დედამიწაზე ჩამოსვლამდე ზეცაში ცხოვრობდა და რომ აღთქმული მესია ანუ ქრისტეა, რომლის მოლოდინიც წესით უნდა ჰქონოდათ იუდეველებს. მაგრამ ეს უკანასკნელნი სიძულვილით ეკითხებიან: „ვინა ხარ შენ?“ (იოანე 8:25).

იესო, რომელიც ხედავს, რომ ასე აშკარად უარყოფენ, პასუხობს: „ნეტავ რატომ გელაპარაკებით?“. და მაინც, ყურადღება მას თავის ზეციერ მამაზე გადააქვს და ხაზგასმით ამბობს, რომ იუდეველები ვალდებულნი არიან, მოუსმინონ ღვთის ძეს: „ჩემი გამომგზავნელი ჭეშმარიტია და რაც მისგან მომისმენია, ქვეყნიერებაშიც იმას ვლაპარაკობ“ (იოანე 8:25, 26).

შემდეგ იესო ყველას წინაშე დაუფარავად ამბობს, რომ ბოლომდე ენდობა მამას, რითაც ნამდვილად ვერ დაიკვეხნიან იუდეველები: „როცა აამაღლებთ კაცის ძეს, მაშინ გაიგებთ, რომ მე ვარ ის და ჩემით არაფერს ვაკეთებ, არამედ როგორც მამამ მასწავლა, ისე ვლაპარაკობ. ჩემი გამომგზავნელი ჩემთან არის. მას მარტო არ დავუტოვებივარ, რადგან ყოველთვის იმას ვაკეთებ, რაც მას მოსწონს“ (იოანე 8:28, 29).

მაგრამ იუდეველებს შორის ისეთებიც არიან, ვინც რწმენას ავლენს იესოს მიმართ, ამიტომ ის ეუბნება მათ: „თუ ჩემს სიტყვაში რჩებით, ნამდვილად ჩემი მოწაფეები ხართ, შეიცნობთ ჭეშმარიტებას და ჭეშმარიტება გაგათავისუფლებთ“ (იოანე 8:31, 32).

ზოგს აკვირვებს, რატომ ამბობს იესო, რომ გათავისუფლება სჭირდებათ. ისინი უპირისპირდებიან მას: „ჩვენ აბრაამის შთამომავლები ვართ და არასოდეს ვყოფილვართ მონები. როგორღა ამბობ, გათავისუფლდებითო?“. მართალია, წარსულში უცხოტომელები ბატონობდნენ მათზე, მაგრამ ისინი არ თვლიან, რომ ოდესმე მონები იყვნენ. ამის მიუხედავად, იესო აღნიშნავს, რომ ისინი ჯერ კიდევ მონობაში არიან: „ჭეშმარიტებას, ჭეშმარიტებას გეუბნებით: ყველა, ვინც ცოდვას სჩადის, ცოდვის მონაა“ (იოანე 8:33, 34).

თუ იუდეველები უარყოფენ, რომ ცოდვის მონები არიან, მეტად სახიფათო მდგომარეობაში აღმოჩნდებიან. იესო განმარტავს: „ოჯახში მონა სამუდამოდ არ რჩება; სამუდამოდ რჩება ძე“ (იოანე 8:35). მონას მემკვიდრეობის მიღების უფლება არა აქვს და ბატონს ნებისმიერ დროს შეუძლია გააგდოს ის. მხოლოდ ბატონის ძე, ღვიძლი შვილი იქნება ის თუ ნაშვილები, რჩება ოჯახში სამუდამოდ ანუ სიცოცხლის ბოლომდე.

აქედან გამომდინარე, სწორედ ძის შესახებ ჭეშმარიტება ათავისუფლებს ხალხს ცოდვის მონობისგან, ცოდვის, რომელსაც სიკვდილი მოაქვს. ბოლოს იესო ასეთ სიტყვებს ამბობს: „თუ ძე გაგათავისუფლებთ, ნამდვილად თავისუფლები იქნებით“ (იოანე 8:36).

იესო კვლავ კარვობის დღესასწაულზეა იერუსალიმში. ის კიდევ ბევრ მნიშვნელოვან რამეს ასწავლის ხალხს. დღესასწაულზე მყოფმა ზოგმა იუდეველმა ეს-ესაა უთხრა მას: „ჩვენ აბრაამის შთამომავლები ვართ და არასოდეს ვყოფილვართ მონები“. ამაზე იესო პასუხობს: „ვიცი, რომ აბრაამის შთამომავლები ხართ, მაგრამ მოკვლას მიპირებთ, რადგან ჩემი სიტყვა ფეხს ვერ იკიდებს თქვენში. მე იმას ვლაპარაკობ, რაც მამაჩემთან მინახავს, თქვენ კი იმას აკეთებთ, რაც მამათქვენისგან მოგისმენიათ“ (იოანე 8:33, 37, 38).

რთული მისახვედრი არ არის, რის თქმა სურს იესოს — მას და იუდეველებს ერთი მამა არა ჰყავთ. მაგრამ იუდეველები ვერ ხვდებიან იესოს სიტყვების მნიშვნელობას და კვლავ აცხადებენ: „ჩვენი მამა აბრაამია“ (იოანე 8:39; ესაია 41:8). პირდაპირი გაგებით ისინი მართლა არიან აბრაამის შთამომავლები და ამიტომაც ფიქრობენ, რომ ისეთივე რწმენა აქვთ, როგორიც ღვთის მეგობარ აბრაამს ჰქონდა.

თუმცა ის, რასაც ახლა ამბობს იესო, უეჭველად გამოიწვევს იუდეველთა აღშფოთებას: „თუ აბრაამის შვილები ხართ, აბრაამის საქმეები აკეთეთ“. სინამდვილეში ის, ვინც ჭეშმარიტი ძეა, ჰბაძავს მამას. „მაგრამ ახლა მოკვლას მიპირებთ მე, რომელმაც გითხარით ჭეშმარიტება, რაც ღვთისგან მოვისმინე. აბრაამს ასეთი რამ არ გაუკეთებია“, — აღნიშნავს იესო. ამის შემდეგ კი ისეთ რამეს ამბობს, რაც უდავოდ საგონებელში ჩააგდებს მის მსმენელს: „თქვენ მამათქვენის საქმეებს აკეთებთ“ (იოანე 8:39—41).

იუდეველები ამჯერადაც ვერ ხვდებიან, ვის გულისხმობს იესო. ისინი ამტკიცებენ, რომ კანონიერი ძეები არიან: „ჩვენ სიძვით შობილნი როდი ვართ, ერთი მამა გვყავს — ღმერთი“. ნამდვილად ღმერთია მათი მამა? იესო მათ გასაგონად ამბობს: „ღმერთი რომ მამათქვენი ყოფილიყო, გეყვარებოდით, რადგან მე ღვთისგან გამოვედი და ახლა აქა ვარ. არც ჩემით მოვსულვარ აქ, არამედ მან გამომგზავნა“. შემდეგ კი სვამს კითხვას და თავადვე სცემს პასუხს: „რატომ არ გესმით, რასაც ვლაპარაკობ? იმიტომ, რომ არ შეგიძლიათ ჩემი სიტყვის მოსმენა“ (იოანე 8:41—43).

იესო ეცადა, ეჩვენებინა მათთვის, რა მოჰყვებოდა იმას, თუ უარყოფდნენ მას. მაგრამ ახლა იგი პირდაპირ ეუბნება: „თქვენ მამათქვენისგან, ეშმაკისგან ხართ და მამათქვენის სურვილის შესრულება გინდათ“. ვის შეიძლება შევადაროთ მათი მამა? იესო ააშკარავებს მის ნამდვილ სახეს: „ის თავიდანვე კაცისმკვლელი იყო და ჭეშმარიტებაში არ დადგა“. იგი განაგრძობს: „ვინც ღვთისგან არის, ისმენს ღვთის სიტყვებს. თქვენ იმიტომ არ ისმენთ, რომ ღვთისგან არა ხართ“ (იოანე 8:44, 47).

იუდეველები რისხდებიან იესოზე, რომელიც ასე აშკარად განსჯის მათ: „განა მართალს არ ვამბობთ, რომ სამარიელი ხარ და დემონი გყავს?“. ისინი იესოს სამარიელს უწოდებენ და ამგვარად აჩვენებენ, რომ სძულთ იგი. მაგრამ იესო ყურადღებას არ აქცევს მათ სიტყვებს და ეუბნება: „დემონი კი არა მყავს, მამაჩემს ვცემ პატივს, თქვენ კი შეურაცხმყოფთ“. ეს რომ სიკვდილ-სიცოცხლის საკითხია, იესოს შემდეგი დანაპირებიდანაც ჩანს: „ვინც ჩემს სიტყვას იცავს, სიკვდილს არასოდეს იხილავს“. მას იმის თქმა არ სურს, რომ მოციქულები და სხვა მისი მიმდევრები პირდაპირი გაგებით არ მოკვდებიან, არამედ იმის, რომ სამუდამოდ არ განადგურდებიან ანუ არ დაექვემდებარებიან „მეორე სიკვდილს“, რა შემთხვევაშიც ადამიანისთვის აღარ არსებობს აღდგომის იმედი (იოანე 8:48—51; გამოცხადება 21:8).

მაგრამ იუდეველები იესოს სიტყვებს პირდაპირი მნიშვნელობით იგებენ და ამბობენ: „ახლა კი ვიცით, რომ დემონი გყავს. აბრაამიც მოკვდა და წინასწარმეტყველებიც დაიხოცნენ, შენ კი ამბობ, ვინც ჩემს სიტყვას იცავს, სიკვდილს არასოდეს იგემებსო. განა შენ მამაჩვენ აბრაამზე დიდი ხარ, რომელიც მოკვდა? . . ვინ გგონია შენი თავი?“ (იოანე 8:52, 53).

იესოს სიტყვები აშკარად იმაზე მოწმობს, რომ ის მესიაა. მაგრამ იმის ნაცვლად, რომ პირდაპირ უთხრას მათ ამის შესახებ, ასეთ სიტყვებს ეუბნება: „თუ მე ჩემს თავს განვადიდებ, ჩემი დიდება არაფერია. მე განმადიდებს მამაჩემი, ვისზეც ამბობთ, ჩვენი ღმერთიაო და არც კი იცნობთ მას, მე კი ვიცნობ. რომ ვთქვა, არ ვიცნობ-მეთქი, თქვენისთანა მატყუარა უნდა ვიყო“ (იოანე 8:54, 55).

ახლა იესოს კვლავ მოჰყავს ამ ხალხის წინაპრის, ღვთის ერთგული მამაკაცის მაგალითი: „მამათქვენ აბრაამს ახარებდა იმის იმედი, რომ ჩემს დღეს იხილავდა. იხილა კიდეც და გაიხარა“. აბრაამს სწამდა ღვთის დანაპირების და ამიტომ სჯეროდა, რომ მესია აუცილებლად მოვიდოდა. იუდეველებს ეჭვი შეაქვთ იესოს ნათქვამში და ეკითხებიან: „ჯერ ორმოცდაათი წლისაც არა ხარ და აბრაამი გინახავს?“. ამაზე იესო პასუხობს: „ჭეშმარიტებას, ჭეშმარიტებას გეუბნებით: სანამ აბრაამი გაჩნდებოდა, მე უკვე ვიყავი“. იესოს მხედველობაში აქვს ის, რომ განკაცებამდე იგი ზეცაში არსებობდა როგორც ძლიერი სულიერი ქმნილება (იოანე 8:56—58).

იესოს ნათქვამი, რომ ის აბრაამამდე არსებობდა, იუდეველების განრისხებას იწვევს. ისინი მას ჩაქოლვას უპირებენ, მაგრამ იესო უვნებლად ტოვებს იქაურობას.