ხალხზე წარუშლელ კვალს ტოვებს ის ფაქტი, რომ იესო სასწაულებრივად აპურებს ათასობით ადამიანს. ისინი ფიქრობენ, რომ იესო „ნამდვილად ის წინასწარმეტყველია, ქვეყნიერებაში რომ უნდა მოსულიყო“ — აღთქმული მესია, რომელიც, მათი აზრით, უდავოდ, საუკეთესო მმართველი იქნება (იოანე 6:14; კანონი 18:18). ამიტომ გადაწყვეტენ, შეიპყრონ იგი და გაამეფონ.

მაგრამ იესო ხვდება, რა აქვს ხალხს ჩაფიქრებული. ის ემშვიდობება იქ შეკრებილთ და მოწაფეებს ეუბნება, ნავში ჩასხდნენ.

ახლა კი იგი კვლავ ბრუნდება გალილეის ზღვის დასავლეთით, კაპერნაუმის ტერიტორიაზე. ის ხალხი, რომელიც ცოტა ხნის წინ სასწაულებრივად დააპურა, პოულობს მას და ეკითხება: „აქ როდის მოხვედი?“. იესო საყვედურობს ხალხს, რადგან ხვდება, რა მიზნით არიან მასთან მისული — ისინი მოელიან, რომ იგი ამჯერადაც დააპურებს მათ. იესო მოუწოდებს ამ ხალხს: „ისეთი საზრდოსთვის კი ნუ იშრომებთ, რომელიც ფუჭდება, არამედ ისეთისთვის, რომელიც მარადიული სიცოცხლისთვის რჩება“. ამის მოსმენაზე ისინი კითხულობენ: „როგორ მოვიქცეთ, რომ ღვთის საქმეები ვაკეთოთ?“ (იოანე 6:25—28).

შესაძლოა მათ მხედველობაში აქვთ საქმეები, რომელთა შესრულებაც ღვთის კანონით მოეთხოვებათ, მაგრამ იესო ბევრად უფრო აღმატებულ და ღირებულ საქმეზე საუბრობს: „ღვთის საქმე ის არის, რომ ირწმუნოთ ის, ვინც მან გამოგზავნა“.