ქრისტიანული სამყაროს რას ასწავლის ბიბლია

მოძღვრებანი სინამდვილეში

ღვთის სახელი უმნიშვნელოა: იესო ღვთის სახელის

„ერთადერთი ღვთის სახელის გამოყენება განწმენდაზე ლოცულობდა.

ქრისტიანული ეკლესიის მრწამსით პეტრემ თქვა: „ყოველი,

აბსოლუტურად მიუღებელია“ ვინც იეჰოვას სახელს

(გადამუშავებული სტანდარტული უხმობს, გადარჩება“

თარგმანის წინასიტყვაობა). (საქმეები 2:21; იოელი 2:32;

მათე 6:9; გამოსვლა 6:3;

გამოცხადება 4:11; 15:3; 19:6).

ღმერთი სამებაა: „მამა არის ღმერთი, ბიბლია ასწავლის, რომ იეჰოვა

ძეც არის ღმერთი და წმინდა სულიც იესოზე დიდია და ის

არის ღმერთი, თუმცა სამივე ღმერთი ქრისტეს თავია (იოანე 14:28; 20:17;

ერთი ღმერთია“ (კათოლიკური 1 კორინთელები 11:3).

ენციკლოპედია, 1912 წ.). წმინდა სული ღვთის მოქმედი ძალაა

(მათე 3:11; ლუკა 1:41; საქმეები 2:4).

ადამიანის სული უკვდავია: ადამიანი სულია. როცა კაცი

„სიკვდილისას სული ტოვებს სხეულს. კვდება, სული წყვეტს აზროვნებას,

სხეული . . . იხრწნება, სული კი გრძნობას და უბრუნდება მტვერს,

არსებობას განაგრძობს“ („რა ხდება რისგანაც შეიქმნა (დაბადება 2:7; 3:19;

სიკვდილის შემდეგ“, კათოლიკური ფსალმუნი 146:3, 4;

პუბლიკაცია). ეკლესიასტე 3:19, 20; 9:5, 10;

ეზეკიელი 18:4, 20).

ბოროტები სიკვდილის შემდეგ ცოდვის საზღაური სიკვდილია

ჯოჯოხეთში ისჯებიან: „ტრადიციული და არა ტანჯვა (რომაელები 6:23).

ქრისტიანული რწმენით ჯოჯოხეთი გარდაცვლილები ჯოჯოხეთში (ჰადესი,

მარადიული ტანჯვისა და წამების შეოლი) უგონო მდგომარეობაში

ადგილია“ (ენციკლოპედია „უორლდ არიან და მათ აღდგომა ელით

ბუკი“, 1987 წ.). (ფსალმუნი 89:48; იოანე 5:28, 29; 11:24, 25;

გამოცხადება 20:13, 14).

„შუამავლის წოდებას იესო ერთადერთი შუამავალია

ღვთისმშობელი ატარებს“ ღმერთსა და ადამიანს შორის

(ახალი კათოლიკური (იოანე 14:6; 1 ტიმოთე 2:5;

ენციკლოპედია, 1967 წ.). ებრაელები 9:15; 12:24).

ჩვილების ნათლობა: „ეკლესიამ უნდა მოინათლოს მხოლოდ ის,

ნათლობის საიდუმლო ჩვილებზეც ვინც იესოს მოწაფე გახდა

გაავრცელა, რაც არა მარტო კანონიერად და მის მცნებებს იცავს.

აღიარა, არამედ საეკლესიო მოძღვრების მონათვლამდე ადამიანს უნდა

მიხედვით გადარჩენისთვის აუცილებელ ესმოდეს ღვთის სიტყვა და

გზადაც ჩათვალა“ (ახალი კათოლიკური უნდა ავლენდეს რწმენას

ენციკლოპედია, 1967 წ.). (მათე 28:19, 20; ლუკა 3:21—23;

საქმეები 8:35, 36).

ეკლესიათა უმეტესობა დაყოფილია პირველ საუკუნეში ყველა

მრევლად და სამღვდელოებად. ქრისტიანი მსახურობდა და

სასულიერო კლასი მრევლისთვის სასიხარულო ცნობას ქადაგებდა

ეწევა მსახურებას. სამღვდელოება, (საქმეები 2:17, 18; რომაელები 10:10—13; 16:1).

ჩვეულებრივ, მსახურებისთვის ქრისტიანმა უსასყიდლოდ

გასამრჯელოს იღებს. მათ საერო პირებზე უნდა გასცეს და

მაღალი წოდებები ენიჭებათ, როგორიცაა არა საზღაურით (მათე 10:7, 8).

„მამა“, „უწმინდესი“, „უნეტარესი“. იესო მკაცრად კრძალავდა

რელიგიური წოდებების გამოყენებას

(მათე 6:2; 23:2—12; 1 პეტრე 5:1—3).

გამოსახულებების, ხატებისა და ჯვრების ქრისტიანები უნდა გაექცნენ

გამოყენება: „ქრისტეს, ღვთისმშობლისა ნებისმიერი სახის

და სხვა წმინდანების გამოსახულებები კერპთაყვანისმცემლობას

ტაძრებში უნდა იყოს და მათ სათანადო (გამოსვლა 20:4, 5;

პატივს უნდა მიაგებდნენ“ (ტრიენტის 1 კორინთელები 10:14;

საეკლესიო კრების დადგენილება, 1 იოანე 5:21). ისინი ღმერთს

1545—1563 წწ.). ხილული საგნების მეშვეობით კი არ

ეთაყვანებიან, არამედ სულითა და

ჭეშმარიტებით (იოანე 4:23, 24;

2 კორინთელები 5:7).

ეკლესიის მრევლს ასწავლიან, რომ იესო ქადაგებდა, რომ კაცობრიობის

ღვთის განზრახვები პოლიტიკური იმედი ღვთის სამეფოა და არა

გზით განხორციელდება. აწ რომელიმე პოლიტიკური მოძრაობა

გარდაცვლილმა კარდინალმა (მათე 4:23; 6:9, 10). ის უარს

სპელმენმა აღნიშნა: „მშვიდობისკენ აცხადებდა პოლიტიკაში

მიმავალი ერთადერთი გზა დემოკრატიაა“. მონაწილეობაზე

ახალი ამბებიდან ვიგებთ, რომ რელიგია (იოანე 6:14, 15). არც მისი

მსოფლიო პოლიტიკაში (გადატრიალებებშიც სამეფო და არც მისი

კი) ერევა და მხარს უჭერს გაეროს, მიმდევრები არ ყოფილან

როგორც „მშვიდობისა და ერთიანობის ქვეყნიერების ნაწილი

უკანასკნელ იმედს“. (იოანე 18:36; 17:16). იაკობმა

გააფრთხილა ქრისტიანები, რომ

ქვეყნიერებასთან არ ემეგობრათ

(იაკობი 4:4).