ახალგაზრდა ანტუან სკალეკისთვის პონი განუყრელი მეგობარი იყო. მას თავისი პონით ნახევრად ჩაბნელებული გვირაბების გავლა უწევდა, რათა მისი დახმარებით ქვანახშირი 500 მეტრის სიღრმის მაღაროდან ამოეტანა. ანტუანის მამა მაღაროს ჩამონგრევისას დაშავდა; ამიტომ ოჯახს სხვა გზა აღარ დარჩენოდა, ანტუანი მაღაროში სამუშაოდ უნდა გაეგზავნათ. იგი დღეში 9 საათს მუშაობდა. ერთხელ მაღაროს ჩამოქცევისას ანტუანი ბეწვზე გადარჩა.

ანტუანი იმ პოლონელ ბავშვებს შორის ერთ-ერთი იყო, რომლებიც საფრანგეთში 1920—1930-იან წლებში დაიბადნენ. საინტერესოა, როგორ აღმოჩნდნენ პოლონელი იმიგრანტები საფრანგეთში? I მსოფლიო ომის შემდეგ, როდესაც პოლონეთმა დამოუკიდებლობა კვლავ მოიპოვა, მოსახლეობა საგრძნობლად გაიზარდა, რაც ქვეყნისთვის სერიოზულ პრობლემად იქცა. საფრანგეთმა კი ომში მილიონზე მეტი კაცი დაკარგა; აქედან გამომდინარე, ქვანახშირის მაღაროში მუშახელზე ძალიან დიდი მოთხოვნილება გაჩნდა. ამიტომ საფრანგეთმა და პოლონეთმა 1919 წლის სექტემბერში საემიგრაციო ხელშეკრულებას მოაწერეს ხელი. 1931 წლისთვის საფრანგეთში პოლონელების რიცხვმა 507 800-ს მიაღწია; მათი უმრავლესობა ქვეყნის ჩრდილოეთით დასახლდა, სადაც ქვანახშირს მოიპოვებდნენ.

გამრჯე პოლონელმა იმიგრანტებმა საფრანგეთში თავიანთი განსხვავებული კულტურა ჩაიტანეს. იმავდროულად, ისინი ბევრად რელიგიურები იყვნენ, ვიდრე — ფრანგები. ანტუანი, რომელიც ამჟამად 90 წლისაა, იხსენებს: „ბაბუაჩემი, იოსები წმინდა წერილების შესახებ დიდი მოწიწებით საუბრობდა. მას ამგვარი დამოკიდებულება მამამისმა ჩაუნერგა“.

ანტუანმა და მისმა ოჯახმა ბიბლიის მკვლევრების შესახებ ანტუანის ბიძისგან შეიტყვეს, რომელიც მკვლევრების შეხვედრას პირველად 1924 წელს დაესწრო.

ახალი მაუწყებლების დასახმარებლად საფრანგეთის ფილიალმა 1948 წელს პირველი სარაიონო ზედამხედველები დანიშნა. ხუთი სარაიონო ზედამხედველიდან ოთხი პოლონელი იყო, რომელთა შორისაც ერთ-ერთი ანტუან სკალეკი გახლდათ.