მას შემდეგ მალევე, რაც იესომ ფარისეველი კაცის, სიმონის სახლში შეკრებილთ დაანახვა, რას ნიშნავს ნამდვილი პატიება, კიდევ ერთი სამქადაგებლო მოგზაურობა დაიწყო გალილეაში. უკვე მეორე წელია, რაც იგი მთელ თავის ძალას მსახურებას ახმარს. ის 12 მოციქულთან ერთადაა. მათ ის ქალებიც ახლავთ, რომლებიც იესომ ბოროტ სულთა ტყვეობისგან გაათავისუფლა და სხვადასხვა სნეულებისგან განკურნა (ლუკა 8:2). ამ ქალებს შორის არიან მარიამ მაგდალელი, სუსანა და იოანა, მეფე ჰეროდე ანტიპას სახლთუხუცესის ცოლი.

იესოს შესახებ დავა კიდევ უფრო მწვავდება მას მერე, რაც მრავალი ადამიანის ყურამდე აღწევს ცნობები მის შესახებ. ეს ცხადი ხდება, როცა იესოსთან დემონით შეპყრობილი უსინათლო და მუნჯი კაცი მიჰყავთ განსაკურნავად. იესო ამ მამაკაცს დემონის ტყვეობისგან ათავისუფლებს და მეტყველებისა და მხედველობის უნარს უბრუნებს. აღფრთოვანებული ხალხი იესოზე ამბობს: „ეს ხომ არ არის დავითის ძე?“ (მათე 12:23).

იმ სახლთან, სადაც იესოა გაჩერებული, იმდენი ხალხი იყრის თავს, რომ ის და მისი მოწაფეები ჭამასაც კი ვერ ახერხებენ. სამწუხაროა, რომ იქ მყოფთაგან ყველა არ მიიჩნევს იესოს დავითის აღთქმულ ძედ. ზოგი მწიგნობარი და ფარისეველი იერუსალიმიდანაა ჩამოსული, თუმცა მათ სულაც არ სურთ იესოს მოსმენა ან მისი მხარდაჭერა. ეს კაცები ცრუ ხმებს ავრცელებენ იესოზე და ამბობენ: „ბელზებელი ჰყავს და დემონების მმართველის დახმარებით დევნის დემონებს“ (მარკოზი 3:22). როცა იესოს ნათესავები ამ ყოველივეს შესახებ იგებენ, მის წასაყვანად ჩამოდიან. რატომ იქცევიან ასე?

ეს ის დროა, როცა იესოს ძმებსაც კი არ სჯერათ, რომ მათი ძმა ღვთის ძეა (იოანე 7:5). ის კაცი, რომელიც, მათი აზრით, ამხელა აჟიოტაჟს იწვევს ხალხში, სულაც არ ჰგავს იმ ადამიანს, ვისთან ერთადაც ნაზარეთში იზრდებოდნენ; ამიტომ ფიქრობენ, იესო, „ჭკუაზე შეიშალაო“ (მარკოზი 3:21).

მაგრამ იესოს საქმეები საპირისპიროს მოწმობს. სულ ცოტა ხნის წინ მან დემონით შეპყრობილი უსინათლო და მუნჯი კაცი განკურნა. ამას ნამდვილად ვერავინ უარყოფს. ამიტომ მწიგნობრები და ფარისევლები გადაწყვეტენ, ხალხში ეჭვი ჩათესონ და ბრალს სდებენ იესოს, თითქოს ის ბელზებელის ძალით ახდენს სასწაულებს. „ეს კაცი ვერ განდევნიდა დემონებს, მათი მმართველის, ბელზებელის დახმარების გარეშე“, — ამბობენ ისინი (მათე 12:24).

იესომ იცის, რას ფიქრობენ მწიგნობრები და ფარისევლები, და ეუბნება: „თავისივე წინააღმდეგ გაყოფილი სამეფო გაპარტახდება და თავისივე წინააღმდეგ გაყოფილი ქალაქი ან სახლი ვერ გაძლებს. თუ სატანა სატანას დევნის, თავისივე წინააღმდეგ გაყოფილა. როგორღა გაძლებს მისი სამეფო?“ (მათე 12:25, 26).

მართლაც რა ლოგიკურად და დამაჯერებლად მსჯელობს იესო! ფარისევლებმა იციან, რომ იუდეველთა შორისაც არიან ისეთები, ვისაც დემონების განდევნის ძალა შესწევს (საქმეები 19:13). ამიტომ იესო ეკითხება მათ: „თუ მე ბელზებელის დახმარებით ვდევნი დემონებს, თქვენი ძეები ვიღას დახმარებით დევნიან?“. იესოს იმის თქმა უნდა, რომ, თუ ფარისეველთა ბრალდება სიმართლეა, მაშინ ისიც უნდა აღიარონ, რომ იუდეველებიც სატანის ძალით დევნიან დემონებს. იესო განაგრძობს: „მაგრამ თუ ღვთის სულის დახმარებით ვდევნი დემონებს, გვერდზე დაგრჩენიათ ღვთის სამეფო“ (მათე 12:27, 28).

იესოს სურს, დაანახვოს მათ, რომ გაცილებით დიდი ძალა აქვს, ვიდრე სატანას და ამიტომ შეუძლია დემონების განდევნა. მას ასეთი მაგალითი მოჰყავს: „როგორ შეიჭრები ძლიერი კაცის სახლში და გაიტაცებ მის ქონებას, თუ ჯერ მას არ შებოჭავ? მერე კი გაუძარცვავ სახლს. ვინც ჩემ მხარეზე არ არის, ჩემ წინააღმდეგაა, და ვინც ჩემთან ერთად არ აგროვებს, ფანტავს“ (მათე 12:29, 30). მწიგნობრები და ფარისევლები კი აშკარაა, რომ იესოს უპირისპირდებიან და ამით აჩვენებენ, რომ სატანის მხარეს იკავებენ. ისინი ცდილობენ, ჩამოაშორონ ხალხი ღვთის ძეს, რომელიც თავისი მამის, იეჰოვას სულით მოქმედებს.

იესო აფრთხილებს სატანის გავლენაში მყოფ ამ ცრუ ბრალმდებლებს: „ადამიანის შვილებს ყველანაირი ცოდვა, მკრეხელობა და გმობა ეპატიებათ, მაგრამ ვინც წმინდა სულს გმობს, იმას არასოდეს ეპატიება, რადგან მარადიულ ცოდვაშია დამნაშავე“ (მარკოზი 3:28, 29). დაფიქრდით, რას ნიშნავს იესოს ეს სიტყვები მათთვის, ვინც სატანის ძალას აწერს იმას, რაც ღვთის სულით კეთდება!

მწიგნობრები და ფარისევლები უარყოფენ, რომ იესო ღვთის ძალით დევნის დემონებს. ამგვარად ისინი საკუთარ თავს სერიოზულ საფრთხეს უქმნიან, რადგან შეიძლება წმინდა სულის მგმობელები გახდნენ. ასე რომ, ვის მხარეს დაიკავებენ — ღვთისას თუ სატანისას? იესო ეუბნება: „ან ხეც კარგად სცანით და მისი ნაყოფიც, ან ხეც უვარგისად სცანით და მისი ნაყოფიც, რადგან ხე ნაყოფით იცნობა“ (მათე 12:33).

სრული აბსურდია იმის მტკიცება, რომ კარგი ნაყოფის გამოღება, ისეთის მაგალითად, როგორიცაა ადამიანის დემონების ტყვეობისგან გათავისუფლება, იმ შემთხვევაში იქნებოდა შესაძლებელი, იესო სატანის მსახური რომ ყოფილიყო. მთაზე ქადაგების დროს იესომ არაორაზროვნად აღნიშნა, რომ კარგი ხე ნაყოფსაც კარგს ისხამს და არა პირიქით. ასე რომ, რას ცხადყოფს ფარისევლების ნაყოფი ანუ ის, რომ ისინი სრულიად უსაფუძვლოდ სდებენ ბრალს იესოს? აშკარაა, იესოს შედარების თანახმად, ისინი „ცუდ ხეს“ წარმოადგენენ. იესო ეუბნება მათ: „გველგესლას ნაშიერნო! როგორ ილაპარაკებთ კარგს, როცა ბოროტები ხართ? პირი გულში მოჭარბებულს ლაპარაკობს“ (მათე 7:16, 17; 12:34).

მართლაც ასეა, ჩვენი სიტყვები ჩვენი გულის მდგომარეობას ააშკარავებს და საბოლოოდ, სწორედ ამის მიხედვით გავსამართლდებით. იესო დასძენს: „კაცი ყოველი ფუჭი სიტყვისთვის პასუხს აგებს სასამართლოს დღეს, რადგან შენი სიტყვებით იქნები აღიარებული მართლად და შენივე სიტყვებით დაგედება მსჯავრი“ (მათე 12:36, 37).

მიუხედავად იმისა, რომ იესო არაერთ სასწაულს ახდენს, მწიგნობრები და ფარისევლები მეტს ითხოვენ: „მოძღვარო, გვინდა, ნიშანი ვიხილოთ შენგან“. შესაძლოა მათ საკუთარი თვალით არ უნახავთ იესოს სასწაულები, მაგრამ ასეთი შემთხვევების თვითმხილველნი იმდენად ბევრნი არიან, რომ იესო პირდაპირ ეუბნება ამ იუდეველ წინამძღოლებს: „ბოროტი და მრუში თაობა ეძებს ნიშანს, მაგრამ იონა წინასწარმეტყველის ნიშნის გარდა სხვა ნიშანი არ მიეცემა“ (მათე 12:38, 39).

იესო მათ განუმარტავს თავისი სიტყვების მნიშვნელობას: „როგორც იონა იყო დიდი თევზის მუცელში სამი დღე და ღამე, ასევე კაცის ძე იქნება სამ დღესა და სამ ღამეს დედამიწის გულში“. საუკუნეების წინ ერთი წინასწარმეტყველი, იონა დიდმა თევზმა გადაყლაპა, ხოლო სამი დღის შემდეგ უკან ამოანთხია, რაც მკვდრეთით აღდგომის მსგავსი მოვლენა იყო. ამგვარად იესოს ეს სიტყვები წინასწარმეტყველური ხასიათისაა და იმაზე მიუთითებს, რომ იგი მოკვდება, სამი დღის შემდეგ კი აღდგება. მოგვიანებით განვითარებული მოვლენებიდან ჩანს, რომ იუდეველმა წინამძღოლებმა არ იწამეს „იონას ნიშანი“ და უარი თქვეს მონანიებასა და ცხოვრების წესის შეცვლაზე (მათე 27:63—66; 28:12—15). მათგან განსხვავებით, იონას დროს მცხოვრებმა ნინეველებმა მოინანიეს, როცა იონამ უქადაგა მათ. ამიტომ ნინეველები, შეიძლება ითქვას, მსჯავრს დასდებენ ამ თაობას. იესო აგრეთვე აღნიშნავს, რომ მსჯავრს მათ საბას დედოფალიც დასდებს, რადგან მას სურდა, თავისი ყურით მოესმინა ბრძენი მეფე სოლომონისთვის, ვისმა სიტყვებმაც გულგრილი არ დატოვა იგი. იესო დასძენს: „აი, აქ არის სოლომონზე დიდი“ (მათე 12:40—42).

იესო ბოროტ თაობას ადარებს კაცს, რომლისგანაც უწმინდური სული გამოდის, მაგრამ იმის გამო, რომ ეს კაცი დარჩენილ სიცარიელეს კარგით არ ივსებს, ბოროტი სული უკან ბრუნდება, მიჰყავს თავისზე ბოროტი სხვა შვიდი სული და ისინი თავიანთ ტყვეობაში აქცევენ მას (მათე 12:45). ამ კაცის მსგავსად, ერთ დროს ისრაელი ერიც განიწმინდა და გარდაიქმნა, მაგრამ შემდგომში მათ არაერთხელ უარყვეს ღვთის წინასწარმეტყველები და ბოლოს იესოსაც კი დაუპირისპირდნენ, რომელზეც აშკარად ღვთის სული იყო. ცხადია, ადრინდელთან შედარებით ამ ერის სულიერი მდგომარეობა ახლა გაცილებით სავალალოა.

იესო ჯერ კიდევ ხალხს ელაპარაკება, როცა დედამისი და მისი ძმები მოდიან. მასთან ახლოს მჯდომთაგან ზოგი ეუბნება იესოს: „დედაშენი და შენი ძმები გარეთ დგანან, შენი ნახვა უნდათ“. იესოს პასუხიდან კარგად ჩანს, თუ რამდენად ახლო ურთიერთობა აქვს მას მოწაფეებთან. ის მათ ისე უყურებს, როგორც საკუთარი ოჯახის წევრებს. იესო მათკენ იშვერს ხელს და ამბობს: „დედაჩემი და ჩემი ძმები ისინი არიან, ვინც ისმენს და ასრულებს ღვთის სიტყვას“ (ლუკა 8:20, 21). იესოს ნათქვამიდან გამოჩნდა, რომ რაოდენ ძვირფასიც არ უნდა ყოფილიყო მისთვის ოჯახი და ნათესავები, მოწაფეებთან ურთიერთობა გაცილებით ფასეული იყო. მართლაც რა გამომაცოცხლებელია, ასეთივე სიახლოვეს განვიცდიდეთ სულიერ და-ძმებთან განსაკუთრებით მაშინ, როცა სხვებს ეჭვი შეაქვთ ჩვენში ან განგვსჯიან ჩვენი კარგი საქმეების გამო!

მას შემდეგ, რაც იესომ ფარისევლები გაკიცხა, გეზი გალილეის ზღვის სანაპიროსკენ აიღო. აქ, ზღვასთან ახლოს, როგორც ჩანს, კაპერნაუმში, მასთან უამრავი ხალხი იყრის თავს. იესო ნავზე ადის, ნაპირს შორდება და შეკრებილ ხალხთან ზეციერი სამეფოს შესახებ იწყებს საუბარს. მას არაერთი მაგალითი და იგავი მოჰყავს მისი მსმენელისთვის ნაცნობი სიტუაციებიდან, რათა გაუადვილდეთ სამეფოს შესახებ სწავლების გაგება.

თავიდან იესოს მთესველზე მოჰყავს მაგალითი, რომელიც თესლის თესვას იწყებს. ზოგი თესლი გზის პირას ვარდება და მათ ჩიტები კენკავენ, ზოგიც — კლდოვან ადგილზე, სადაც ცოტა მიწაა. რადგან მცენარე კლდოვან ადგილზე ღრმად ვერ იდგამს ფესვებს, მზის ამოსვლის შემდეგ ჭკნება და ხმება. ზოგი თესლი ეკლებში ვარდება, ამიტომ, როცა იზრდება ეკლები აშთობს მას. ზოგი კი კარგ მიწაზე ვარდება და ნაყოფი გამოაქვს: „ზოგს — ასი, ზოგს — სამოცი, ზოგს — ოცდაათი“ (მათე 13:8).

იესოს სხვა მაგალითიც მოჰყავს, რომლის თანახმადაც, ღვთის სამეფო იმას ჰგავს, კაცი რომ თესლს აგდებს მიწაზე. ამ მაგალითში თესლი დღითა და ღამით მთესველისგან დამოუკიდებლად იზრდება, თუმცა „მან . . . არ იცის, როგორ“ (მარკოზი 4:27). თესლი თავისით იზრდება და როგორც კი მწიფდება ნაყოფი, მთესველი მკას იწყებს.

იესოს მესამე მაგალითი მოჰყავს თესვაზე. კაცმა კარგი თესლი დათესა, მაგრამ „როცა ხალხს ეძინა, მოვიდა მისი მტერი [და] ხორბალში სარეველა ჩათესა“. მონებმა ჰკითხეს ბატონს: „გინდა, წავალთ და გავმარგლავთ?“, რაზეც ბატონმა უპასუხა: „არა, რადგან გამარგვლისას სარეველასთან ერთად შემთხვევით ხორბალიც არ ამოგლიჯოთ. მკამდე ერთად იზარდონ. მკის დროს კი მომკელებს ვეტყვი, ჯერ სარეველა მოაგროვონ და ძნებად შეკრან დასაწვავად და მერე მოაგროვონ ხორბალი ჩემს ბეღელში“ (მათე 13:24—30).

უმეტესობამ, ვინც იესოს უსმენს, ბევრი რამ იცის მიწათმოქმედების შესახებ. ამიტომ იესოს შემდეგ მაგალითში აღწერილი პროცესიც ყველასთვის კარგადაა ნაცნობი. ის პატარა მდოგვის მარცვალზე საუბრობს, რომელიც იზრდება, დიდ ხედ იქცევა და მის ტოტებში ჩიტები იბუდებენ. იესო ამბობს: „ზეციერი სამეფო ჰგავს მდოგვის მარცვალს, რომელიც აიღო კაცმა და თავის მინდორში დათესა“ (მათე 13:31). მაგრამ იესოს ეს მაგალითები იმიტომ არ მოჰყავს, რომ, უბრალოდ, მცენარეებსა და მიწათმოქმედებაზე ესაუბროს მათ. იესოს უნდა, თვალსაჩინოდ დაანახვოს მსმენელს, თუ როგორ შეიძლება ძალიან პატარა რამ ისე გაიზარდოს, რომ უსაშველოდ დიდი გახდეს.

ამის შემდეგ იესოს მსმენელის ყურადღება კვლავაც მათთვის კარგად ნაცნობ პროცესზე გადააქვს. ზეციერ სამეფოს იესო ადარებს „საფუარს, რომელიც აიღო ქალმა და სამ დიდ საწყაო ფქვილს შეაზილა“ (მათე 13:33). მართალია, საფუარი არ ჩანს, მაგრამ ის მთელ ცომს აფუებს. ამიტომ ცომის ამოსვლა თვალისთვის შეუმჩნევლად ხდება.

ამ მაგალითების მოყვანის შემდეგ იესო იმ სახლში ბრუნდება, სადაც გაჩერებულია. მალე მასთან მოწაფეები მიდიან; მათ სურთ, გაიგონ, რა იგულისხმა იესომ თავის მაგალითებში.

იესო მოწაფეებს მაგალითების მნიშვნელობას განუმარტავს

იესოს მოწაფეებმა უკვე კარგად იციან, რომ მათი მოძღვარი ხშირად იყენებს მაგალითებს, მაგრამ ეს პირველი შემთხვევაა, როცა იესოს ერთდროულად ამდენი მაგალითი მოჰყავს. ამიტომ ისინი ეკითხებიან მას: „რატომ ელაპარაკები მათ მაგალითებით?“ (მათე 13:10).

ერთ-ერთი მიზეზი, რის გამოც იესო მაგალითებს იყენებს, ისაა, რომ სურს ბიბლიაში ჩაწერილი წინასწარმეტყველება შეასრულოს. მათე მოგვითხრობს: «მაგალითის გარეშე არაფერს ეუბნებოდა მათ, რათა შესრულებულიყო წინასწარმეტყველის პირით ნათქვამი: „მაგალითებით გავხსნი ბაგეს, გამოვაცხადებ ქვეყნიერების შექმნიდან დაფარულს“» (მათე 13:34, 35; ფსალმუნი 78:2).

თუმცა იესოს მაგალითები სხვა მიზეზის გამოც მოჰყავს. მის ბევრ მსმენელს, უბრალოდ, მისი თხრობის მანერა იზიდავს და სასწაულების ხილვითაა დაინტერესებული. ისინი იესოს თავიანთ უფლად არ მიიჩნევენ და არც მთელი გულით მიჰყვებიან, რადგან ანგარება ამოძრავებთ (ლუკა 6:46, 47). მათ არ სურთ, შეიცვალონ ცხოვრების წესი და შეხედულებები. დიახ, ისინი უარს ამბობენ, რომ ცნობამ, რომლის შესახებაც იესო ქადაგებს, გავლენა მოახდინოს მათზე.

მოწაფეების მიერ დასმულ კითხვას იესო ასე პასუხობს: «მაგალითებით იმიტომ ველაპარაკები მათ, რომ უყურებენ, მაგრამ ვერ ხედავენ, ისმენენ, მაგრამ არ ესმით, და ვერც აზრს სწვდებიან. მათზე სრულდება ესაიას წინასწარმეტყველება: „ . . . გაუუხეშდა ამ ხალხს გული“» (მათე 13:13—15; ესაია 6:9, 10).

თუმცა ეს სიტყვები ყველა იესოს მსმენელს არ ეხება. იგი აგრძელებს: „თქვენ კი ბედნიერები ხართ, რომ თვალებით ხედავთ და ყურებით გესმით. ჭეშმარიტებას გეუბნებით: ბევრ წინასწარმეტყველსა და მართალს უნდოდა იმის ნახვა, რასაც თქვენ ხედავთ, მაგრამ ვერ ნახეს, და იმის მოსმენა, რასაც თქვენ ისმენთ, მაგრამ ვერ მოისმინეს“ (მათე 13:16, 17).

დიახ, იესოს 12 მოციქულსა და მის სხვა ერთგულ მოწაფეებს მორჩილი გული აქვთ. ამიტომ იესო ეუბნება: „თქვენ მოცემული გაქვთ ნება, გაიგოთ ზეციერი სამეფოს წმინდა საიდუმლოება, მათ კი არა აქვთ ამის ნება“ (მათე 13:11). მოწაფეებს ნამდვილად სურთ, ჩასწვდნენ იესოს სიტყვების მნიშვნელობას, ამიტომ იესო განუმარტავს მათ მთესველზე მოყვანილ მაგალითს.

იესოს სიტყვების თანახმად, „თესლი ღვთის სიტყვაა“, ნიადაგი კი ადამიანის გულს ასიმბოლოებს (ლუკა 8:11). ახლა მოწაფეებისთვის უკვე აღარაა რთული, გაიგონ, რას გულისხმობს იესო თავის მაგალითში.

გზის პირას დაცვენილ თესლზე იესო ამბობს: „მოდის ეშმაკი და მიაქვს სიტყვა მათი გულიდან, რათა არ ირწმუნონ და არ გადარჩნენ“ (ლუკა 8:12). შემდეგ იესო ხსნის, რომ „კლდოვან ადგილზე დაცვენილები“ ისინი არიან, რომლებიც სიხარულით იღებენ სიტყვას, მაგრამ ჭეშმარიტება მათ გულში ღრმად ვერ იდგამს ფესვს. ასეთი ადამიანები, „როგორც კი გასაჭირი ან დევნა იწყება სიტყვის გამო, მაშინვე ბრკოლდებიან“. დიახ, „გამოცდის დროს“, როცა ოჯახის წევრებისგან ხვდებიან წინააღმდეგობას ან კიდევ სხვა განსაცდელები იჩენს თავს, ტოვებენ ჭეშმარიტებას (მათე 13:21; ლუკა 8:13).

ამის შემდეგ იესო უხსნის, რომ ეკლებში ჩაცვენილი თესლი იმ ხალხს ასიმბოლოებს, ვინც ისმენს სიტყვას, მაგრამ „ქვეყნიერების საზრუნავი და სიმდიდრის მაცდუნებელი ძალა აშთობს სიტყვას“ (მათე 13:22). ისინი იღებენ ღვთის სიტყვას, მაგრამ მას ნაყოფი ვერ გამოაქვს მათში, რადგან ცხოვრებისეული საზრუნავი აშთობს.

ბოლოს იესო კარგ ნიადაგზე დაცვენილ თესლზე საუბრობს. იგი ხსნის, რომ ეს შედარება იმ ადამიანებზე მიუთითებს, ვინც ისმენს სიტყვას, მთელი გულით იღებს მას და სწვდება მის მნიშვნელობას. სწორედ ამის შედეგია, რომ მათ ნაყოფი გამოაქვთ. ვინაიდან თითოეულს განსხვავებული მდგომარეობა აქვს, მაგალითად, ზოგს ასაკი არ უწყობს ხელს, ზოგსაც ჯანმრთელობა, შესაბამისად, ყველა ერთნაირად ვერ დაიხარჯება ღვთისთვის. ამიტომაც ამბობს იესო, რომ ნაყოფი ყველას სხვადასხვა რაოდენობით გამოაქვს; ზოგს — 100, ზოგს — 60 და ზოგსაც — 30. დიახ, იეჰოვა სიკეთეს არ უკავებს მათ, ვინც კარგი და კეთილი გულით ისმენს სიტყვას, „იცავს მას და მოთმინებით გამოაქვს ნაყოფი“ (ლუკა 8:15).

ალბათ, როგორი შთამბეჭდავი იქნებოდა იესოს სიტყვები მისი მოწაფეებისთვის, რომელთაც სურდათ, უკეთ ჩასწვდომოდნენ თავიანთი მოძღვრის სწავლებებს! ახლა მათ უკვე კარგად ესმით იესოს მაგალითში მოყვანილი შედარებების მნიშვნელობა. იესოს უნდა, რომ მის მოწაფეებს კარგად ესმოდეთ სწავლებები, რათა თავადაც შეძლონ მათი სხვებისთვის ახსნა. იესო ეკითხება მათ: „განა იმისთვის გამოაქვთ ლამპარი, რომ საწყაოს ანდა საწოლის ქვეშ დადგან? განა სალამპრეზე დასადგამად არ გამოაქვთ?“. ამიტომ იესო ურჩევს მათ: „ვისაც ყური აქვს მოსასმენად, მოისმინოს“ (მარკოზი 4:21—23).

იესო უფრო მეტს ასწავლის მოწაფეებს

მას შემდეგ, რაც იესო მოწაფეებს განუმარტავს მაგალითს მთესველზე, მათ უფრო მეტის გაგების სურვილი უჩნდებათ. ისინი სთხოვენ იესოს: „აგვიხსენი მაგალითი მინდორში ამოსულ სარეველაზე“ (მათე 13:36).

მართლაც, როგორ განსხვავდებიან მოწაფეები ნაპირზე შეკრებილი ხალხისგან! ეს ხალხიც უსმენს იესოს, მაგრამ მათ არ აინტერესებთ იმის გაგება, თუ რა მიზნით მოჰყავს მას მაგალითები და როგორ შეუძლიათ ცხოვრებაში მოსმენილის გამოყენება. ისინი მხოლოდ ზედაპირულ ცოდნას სჯერდებიან. იესოს შემდეგი სიტყვებიდან კარგად ჩანს, თუ როგორ განსხვავდებიან ნაპირზე შეკრებილი ხალხისგან ცოდნას მოწყურებული მოწაფეები, რომლებიც თავიანთ მოძღვართან იმიტომ მიდიან, რომ უფრო მეტი გაიგონ. იგი ამბობს:

„დაუკვირდით, რასაც ისმენთ. რომელი საწყაოთიც მიუწყავთ, იმავეთი მოგეწყვებათ, დიახ, ამაზე მეტიც მოგეცემათ“ (მარკოზი 4:24). მოწაფეებს გულთან მიაქვთ ყველაფერი, რასაც თავიანთი მოძღვრისგან ისმენენ. ისინი წრფელ ინტერესს ავლენენ და ყურადღებით ეკიდებიან იესოს ყოველ სიტყვას. სწორედ ამიტომ იესო მათ უფრო მეტს ასწავლის და შედეგად მათთვის მეტად ეფინება ნათელი სულიერ საკითხებს. იესო ხედავს, რა ძლიერ სურთ მის მოწაფეებს, ჩასწვდნენ ხორბალსა და სარეველაზე მოყვანილ მაგალითს და ამიტომ ამ მაგალითის ახსნას იწყებს:

„კარგი თესლის მთესველი კაცის ძეა, მინდორი ქვეყნიერებაა, კარგი თესლი სამეფოს ძეები არიან, სარეველა — ბოროტის ძეები, მტერი, რომელმაც ის დათესა, ეშმაკია, მკა — ქვეყნიერების წყობის აღსასრული, მომკელები კი ანგელოზები არიან“ (მათე 13:37—39).

მას შემდეგ, რაც ხსნის, რას ასიმბოლოებს მოყვანილი მაგალითის თითოეული დეტალი, იესო შემაჯამებელ დასკვნას აკეთებს. ის ამბობს, რომ ქვეყნიერების აღსასრულს მომკელები ანუ ანგელოზები გამოაცალკევებენ სარეველას მსგავს ქრისტიანებს „სამეფოს ძეებისგან“, ხოლო მართლებს შეკრებენ და საბოლოოდ ისინი „თავიანთი მამის სამეფოში მზესავით გაანათებენ“. მაგრამ რა ელით „ბოროტის ძეებს“? სრული განადგურება. როგორც იესო ამბობს, გასამართლებისას მათ ელით „ტირილი და კბილთა ღრჭენა“ (მათე 13:41—43).

შემდეგ იესოს კიდევ სამი მაგალითი მოჰყავს. თავდაპირველად ის ამბობს: „ზეციერი სამეფო მინდორში დამალულ განძს ჰგავს, რომელიც კაცმა იპოვა და დამალა, და გახარებული მიდის, რაც კი რამ აბადია, ყველაფერს ყიდის და იმ მინდორს ყიდულობს“ (მათე 13:44).

იესო განაგრძობს თხრობას: „ზეციერი სამეფო დიდვაჭარსაც ჰგავს, რომელიც კარგ მარგალიტებს ეძებს და როდესაც პოულობს ერთ ძვირფას მარგალიტს, მიდის, რაც კი რამ აბადია, ყველაფერს მაშინვე ყიდის და ყიდულობს მას“ (მათე 13:45, 46).

ორივე მაგალითი ისეთ ადამიანს ეხება, რომელიც მზადაა, მსხვერპლი გაიღოს, რათა შეიძინოს ის, რაც ჭეშმარიტად ფასეულია. მაგალითად, დიდვაჭარი „რაც კი რამ აბადია, ყველაფერს მაშინვე ყიდის“, ერთი ძვირფასი მარგალიტი რომ შეიძინოს. მოწაფეებს არ უჭირთ, მიხვდნენ ამ მაგალითის მნიშვნელობას. მეორე შემთხვევაში კი კაცი მას შემდეგ, რაც მინდორში დამალულ განძს პოულობს, მიდის და „ყველაფერს ყიდის“, რათა ის მინდორი იყიდოს. ამ ორივე მაგალითიდან ჩანს, როგორ ეძლევა ადამიანს შესაძლებლობა, ძალიან ძვირფასი რამ მოიპოვოს. შეიძლება ითქვას, რომ მსგავსადვე იქცევა ის ადამიანი, რომელიც სულიერი მოთხოვნილებების დასაკმაყოფილებლად მზად არის, მსხვერპლი გაიღოს (მათე 5:3). ზოგმა იესოს მსმენელმა სულიერი მოთხოვნილებების დასაკმაყოფილებლად უკვე გადადგა ნაბიჯი და არ დაიშურა ძალისხმევა, იესოს ჭეშმარიტი მიმდევარი რომ გამხდარიყო (მათე 4:19, 20; 19:27).

დასასრულ, იესო სამეფოს ზღვაში მოსროლილ ბადეს ადარებს, რომელშიც ყველანაირი თევზი ხვდება (მათე 13:47). გადარჩევისას კარგ თევზს ჭურჭელში აგროვებენ, ცუდს კი ყრიან. როგორც იესო ამბობს, ასე იქნება ქვეყნიერების აღსასრულის დროსაც, როცა ანგელოზები ბოროტებს მართლებისგან გამოაცალკევებენ.

იესო თავადაც ეწეოდა სულიერი გაგებით თევზჭერას მაშინ, როცა თავის პირველ მოწაფეებს მოუწოდა, „ადამიანთა მებადურები“ გამხდარიყვნენ (მარკოზი 1:17). მაგრამ მის მიერ მოყვანილი მაგალითი ბადეზე იმ მოვლენებს ასახავს, რომელიც „ქვეყნიერების აღსასრულის“ დროს უნდა განვითარდეს (მათე 13:49). მოციქულები და სხვა მოწაფეები, რომლებიც იესოს უსმენენ, ალბათ, ხვდებიან, რომ ჯერ კიდევ არ დამდგარა ის დრო, როცა ძალიან მნიშვნელოვანი მოვლენები უნდა მოხდეს.

მოწაფეებისთვის, ვინც იესოს მიერ მოყვანილ მაგალითებს მაშინ ისმენს, როცა ის ნავიდან ქადაგებს, მეტ რამეს ეფინება ნათელი, რადგან იესო ყველაფერს ცალკე უხსნის მათ (მარკოზი 4:34). იესო ნამდვილად „ჰგავს სახლის პატრონს, რომელსაც თავისი საგანძურიდან გამოაქვს ახალი და ძველი“ (მათე 13:52). იესოს ეს მაგალითები იმისთვის არ მოჰყავს, რომ საკუთარი სწავლების უნარით გამოიჩინოს თავი. სინამდვილეში მას სურს, თავის მოწაფეებს ჭეშმარიტება გაუზიაროს, რომელიც ძვირფასი განძის მსგავსია. მართლაც, იესოს სრულიად სამართლიანად შეიძლება ეწოდოს შეუდარებელი მოძღვარი!