15. რის საფუძველზე აღმოჩნდა ნაცისტური გერმანიის კათოლიკური ეკლესია დამნაშავე სისხლის ღვრაში?

¹⁵ თავის წიგნში „კათოლიკური ეკლესია და ნაცისტური გერმანია“ გიუნთერ ლევი წერს: „როცა ბავარიაში იეჰოვას მოწმეებს დევნიდნენ, [1933 წლის] 13 აპრილს ეკლესია დათანხმდა, შეესრულებინა განათლებისა და რელიგიის სამინისტროს დავალება და დაესმინა ამ სექტის ნებისმიერი წევრი, რომელიც უარს არ იტყოდა აკრძალულ რელიგიაზე“. ამგვარად კათოლიკურმა ეკლესიამ თავისი წვლილი შეიტანა იმაში, რომ ათასობით მოწმე საკონცენტრაციო ბანაკებში მოხვედრილიყო. მას სიკვდილით დასჯილი ასობით მოწმის სისხლით აქვს გასვრილი ხელი. როცა ახალგაზრდა მოწმეებმა, მათ შორის ვილჰელმ კუსეროვმა, ცხადყვეს, რომ შეეძლოთ გაბედულად შეხვედროდნენ დახვრეტას, ჰიტლერმა გადაწყვიტა, რომ ასეთი სასჯელი საკმაოდ მსუბუქი იყო მათთვის. ამიტომ ვილჰელმის ძმას, 20 წლის ვოლფგანგს, გილიოტინაზე მოკვეთეს თავი. მეორე მხრივ, კათოლიკური ეკლესიის მოწოდებით ახალგაზრდა გერმანელი კათოლიკები თავს სწირავდნენ სამშობლოს. აშკარაა, რომ ეკლესია დამნაშავეა სისხლის ღვრაში.

[ჩარჩო 270 გვერდზე]

კომპრომისის საფასური

გიუნთერ ლევი თავის წიგნში „კათოლიკური ეკლესია და ნაცისტური გერმანია“ აღნიშნავს: „ნაცისტური რეჟიმისთვის გერმანიის კათოლიკურ ეკლესიას თავიდანვე მტკიცე წინააღმდეგობა რომ გაეწია, მსოფლიო ისტორია ალბათ სხვაგვარად განვითარდებოდა. საბოლოოდ ამ წინააღმდეგობას შეიძლება ჰიტლერი ვერ შეეჩერებინა და ვერც მისი მრავალი დანაშაული აერიდებინა თავიდან, მაგრამ ეკლესია კარგ სახელს მაინც დაიმკვიდრებდა. უდავოა, რომ ამ წინააღმდეგობას დიდი მსხვერპლი მოჰყვებოდა, მაგრამ ეს ღირსეულ მიზანს მაინც მოემსახურებოდა. ჰიტლერს თავისი ჯარის იმედი რომ არ ჰქონოდა, შესაძლოა ვერასდროს გაებედა ომის წამოწყება, რისი წყალობითაც მილიონობით ადამიანი გადაურჩებოდა სიკვდილს. . . როცა ათასობით გერმანელი ანტინაცისტი ჰიტლერის საკონცენტრაციო ბანაკებში წამებით მოკლეს, როცა პოლონეთის ინტელიგენცია დახოცეს, როცა ასიათასობით რუსი დაიღუპა, რადგან მათ მხოლოდ სლავური წარმოშობის „უნტერმენშენად“ [არასრულფასოვან ადამიანად] მიიჩნევდნენ, და როცა 6 მილიონი ადამიანი მოკლეს მათი „არაარიული“ წარმოშობის გამო, გერმანიის კათოლიკური ეკლესიის წარმომადგენლები მხარს უჭერდნენ ისეთ რეჟიმს, რომელსაც ამგვარ სისასტიკეში ედებოდა ბრალი. რომის პაპი, რომის კათოლიკური ეკლესიის სულიერი წინამძღოლი და უზენაესი მოძღვარი კი დუმდა“ (გვერდები 320, 341).