დიდი და პატარა „იეჰუები“

იმ დროს ავტომობილები ძალიან ძვირი ღირდა და გზებიც ცუდი იყო. ამიტომ კაზუმი მინოურა და სხვა ახალგაზრდა წიგნების დამტარებლები გადასაადგილებლად ფურგონებს იყენებდნენ, რომელთაც ძრავა არ ჰქონდა. ამ ფურგონებს „იეჰუ“ შეარქვეს ისრაელის მსაჯულ იეჰუს სახელიდან გამომდინარე, რომელიც „გიჟივით აჭენებდა“ ეტლს; იგი მოგვიანებით ისრაელის მეფე გახდა (2 მეფ. 10:15, 16). მათ ჰყავდათ სამი დიდი „იეჰუ“. თითოეულის სიგრძე 2,2 მეტრი იყო, სიგანე და სიმაღლე კი — 1,9 მეტრი. ერთი ასეთი ფურგონი ექვს პიონერს იტევდა. გარდა ამისა, იაპონიის ფილიალმა ძმებს ველოსიპედზე მისაბმელი 11 ორკაციანი, პატარა „იეჰუ“ აუწყო. კიიჩი ივასაკი, რომელმაც დიდი წვლილი შეიტანა ფურგონების გაკეთებაში, იხსენებს: «თითოეულ „იეჰუს“ კარავი და მანქანის აკუმულატორი მოჰყვებოდა, რომ ძმებს სინათლე ჰქონოდათ». წიგნების დამტარებლებმა ამ ფურგონებით მთა-ბარი გადაიარეს. მათი თავდაუზოგავი შრომის შედეგად მთელ იაპონიას, კუნძულ ჰოკაიდოდან მოყოლებული კიუსიუმდე, ჭეშმარიტების სინათლე მოეფინა.

იკუმაცუ ოტა იხსენებს: „როცა ქალაქში ჩავდიოდით, მდინარის პირას ან მინდორში დავბანაკდებოდით ხოლმე. თავდაპირველად, ქალაქის გავლენიან პირებს ვხვდებოდით, მაგალითად მერს, შემდეგ კი კარდაკარ მივდიოდით და ხალხს ბიბლიურ ლიტერატურას ვთავაზობდით. ერთ ქალაქს რომ შემოვივლიდით, მეორეში გადავდიოდით“.