იოსებს თავისი ოჯახი რელიგიურ დღესასწაულებზეც მიჰყავდა იერუსალიმში. წელიწადში ერთხელ პასექის აღსანიშნავად იერუსალიმში ჩასასვლელად და უკან დასაბრუნებლად იოსების ოჯახს დაახლოებით 112 კილომეტრის გავლა უწევდათ, რასაც ორ კვირას ანდომებდნენ.

„გულშემოყრილები დაგეძებთ“

იესო 12 წლის იყო, როცა იოსებმა თავისი ოჯახი, ჩვეულებისამებრ, პასექის აღსანიშნავად იერუსალიმში წაიყვანა. იდგა გაზაფხული. იუდეველები თავიანთი დიდი ოჯახებით იერუსალიმისკენ მიმავალ გზას ყვავილებით გადაპენტილ ხეებს შორის ქარავნებით მიუყვებოდნენ. როგორც კი მაღლობზე გაშენებულ ქალაქს მიუახლოვდნენ, ბუნების ლამაზი პეიზაჟი ერთფეროვანმა ხედმა შეცვალა. ალბათ, ბევრი იუდეველი ქალაქის დანახვაზე აღსავალი ფსალმუნების მღერას წამოიწყებდა (ფსალმუნები 120—134). ქალაქში ასობით ათასი ადამიანი ირეოდა. დღესასწაულის დამთავრების შემდეგ ოჯახები ქარავნებით შინისკენ მიმავალ გზას დაადგნენ. იოსები და მარიამი, რომლებიც ათასგვარი საქმით იყვნენ დაკავებული, ფიქრობდნენ, რომ იესო ოჯახის სხვა წევრებთან ერთად ბრუნდებოდა სახლში. როცა იერუსალიმი ერთი დღის სავალზე ჩამოიტოვეს, მაშინღა შეამჩნიეს, რომ იესო გვერდით არ ჰყავდათ და თავზარი დაეცათ (ლუკა 2:41—44).

ისინი გულგახეთქილები გაბრუნდნენ იერუსალიმისკენ და ყველგან ეძებდნენ პატარა იესოს. წარმოიდგინეთ, როგორი დაცარიელებული მოეჩვენებოდათ ქალაქის ქუჩები, როცა სასოწარკვეთილნი თავიანთ ვაჟს დაეძებდნენ და სახელით უხმობდნენ! სად შეიძლებოდა ამ დროს იესო ყოფილიყო? სამი დღის უშედეგო ძებნის შემდეგ ხომ არ იფიქრებდა იოსები, რომ იეჰოვას ნდობა ვერ გაამართლა და წმინდა დავალება ვერ შეასრულა? ბოლოს ისინი ტაძარში მივიდნენ და იქ ეძებდნენ ბავშვს მანამ, სანამ არ იპოვეს ერთ-ერთ ოთახში, სადაც სწავლულები და კანონის მცოდნე მამაკაცები იყვნენ თავმოყრილი. წარმოიდგინეთ, რამხელა შვებას იგრძნობდნენ იოსები და მარიამი! (ლუკა 2:45, 46).

იესო უსმენდა კანონის მცოდნე მამაკაცებს და კითხვას კითხვაზე უსვამდა. ისინი გაოცებული იყვნენ მისი წვდომის უნარითა და პასუხებით. მარიამი და იოსები ამის დანახვაზე განცვიფრდნენ. ბიბლიაში არაფერია ნათქვამი, უთხრა თუ არა იოსებმა რამე პატარა იესოს. მაგრამ, როგორც ჩანს, ორივეს სათქმელი მარიამმა თქვა: „შვილო, ეს რა გვიყავი? მე და მამაშენი გულშემოყრილები დაგეძებთ“ (ლუკა 2:47, 48).

ბიბლიის ამ მცირე ეპიზოდიდან კარგად ჩანს, სინამდვილეში რას ნიშნავს, იყო მშობელი. როგორც დავინახეთ, არ არის ადვილი, შეასრულო მშობლის მოვალეობა მაშინაც კი, როცა სრულყოფილი შვილი გყავს. დღევანდელ საშიშ ქვეყნიერებაში მშობლებმა შეიძლება ენით აუწერელი ემოციური ტკივილი იგრძნონ, მაგრამ ღვთის სიტყვამ გაამხნეოს ისინი, რადგან მასში ნათქვამია, რომ არ არის ადვილი, იყო მშობელი.

საბედნიეროდ, იესო სწორედ იქ დარჩა, სადაც ყველაზე მეტ სიახლოვეს გრძნობდა თავის ზეციერ მამასთან, იეჰოვასთან. ის გაფაციცებით ისმენდა ყველაფერს, რომ არც ერთი სიტყვა არ გამორჩენოდა. ამიტომ, მან ბავშვური გულწრფელობით მიუგო მშობლებს: „რატომ მეძებდით? ნუთუ არ იცოდით, რომ მამაჩემის სახლში უნდა ვყოფილიყავი?“ (ლუკა 2:49).

იოსებს კიდევ არაერთხელ გაახსენდებოდა იესოს სიტყვები. ის, ალბათ, ამაყობდა კიდეც ამით. მან ხომ მთელი თავისი ძალ-ღონე შეალია იმას, რომ თავის შვილობილს ასეთი სიახლოვე ეგრძნო იეჰოვა ღმერთთან. იესო ბავშვობიდანვე განსაკუთრებული სითბოთი წარმოთქვამდა სიტყვა „მამას“, რაშიც დიდი წვლილი სწორედ იოსებს მიუძღოდა.