ქვეყნიერების აღსასრულის ნიშანი

სამშაბათია, საღამო ახლოვდება. 11 ნისანი იწურება. საგულისხმოა, რომ იესოს აქტიური მსახურებაც აქ, დედამიწაზე დასასრულს უახლოვდება. დღის მანძილზე ის ტაძარში ქადაგებდა, ღამეს კი ქალაქგარეთ ათევდა. ხალხი დიდი ინტერესით უსმენდა მას; ისინი დილაადრიან მიდიოდნენ ტაძარში მის მოსასმენად (ლუკა 21:37, 38). ახლა იესო ოთხ მოციქულთან, პეტრესთან, ანდრიასთან, იაკობთან და იოანესთან ერთად ზეთისხილის მთაზეა.

ეს ოთხი მოციქული სხვებისგან განცალკევებით მივიდა მასთან. მათ აინტერესებთ, რა მოელის ტაძარს, რადგან იესომ ცოტა ხნის წინ იწინასწარმეტყველა, რომ მის ადგილზე ქვა ქვაზე არ დარჩებოდა. მაგრამ მოციქულებს კიდევ რაღაც აფიქრებთ. იესომ რამდენიმე ხნით ადრე მოუწოდა მათ: „მზად იყავით, რადგან რომელ საათზეც არ ფიქრობთ, სწორედ მაშინ მოვა კაცის ძე“ (ლუკა 12:40). ის მათ იმ დღის შესახებაც ესაუბრა, „როცა კაცის ძე გამოცხადდება“ (ლუკა 17:30). უკავშირდება რამენაირად მისი ეს სიტყვები იმას, რაც ტაძრის შესახებ თქვა? მოციქულებს ერთი სული აქვთ, მეტი გაიგონ. ისინი ეკითხებიან: „გვითხარი, როდის მოხდება ეს, რა იქნება შენი მოსვლისა და ქვეყნიერების აღსასრულის ნიშანი?“ (მათე 24:3).

შესაძლოა მათ სწორედ იმ ტაძრის განადგურება აქვთ მხედველობაში, რომელსაც ახლა ზეთისხილის მთიდან კარგად ხედავენ. მოციქულებს აგრეთვე აინტერესებთ, როდის მოვა კაცის ძე. შესაძლოა ახსენდებათ იესოს მიერ მოყვანილი მაგალითი ერთ დიდგვაროვანზე, რომელიც შორეულ ქვეყანაში იმ მიზნით „წავიდა, რომ სამეფო ძალაუფლება მიეღო და უკან დაბრუნებულიყო“ (ლუკა 19:11, 12). და ბოლოს, ისიც აინტერესებთ, თუ რას მოიცავს „ქვეყნიერების აღსასრულის ნიშანი“.

იესო წვრილმანებში უხსნის მათ ყველაფერს და ყურადღებას ამახვილებს იმ ნიშანზე, რომლის მეშვეობითაც განჭვრეტენ, როდის განადგურდება იუდეველთა სისტემა, მათ შორის ტაძარი. მაგრამ იესო კიდევ უფრო მეტ რამეს ჰფენს ნათელს. სწორედ ამ ნიშნის წყალობით მომავალში ქრისტიანები მიხვდებიან, მოსულია თუ არა ქრისტე და მოახლოებულია თუ არა ქვეყნიერების აღსასრული.

წლების სვლასთან ერთად მოციქულებმა დაინახეს, როგორ შესრულდა იესოს წინასწარმეტყველება. დიახ, ბევრი ნაწინასწარმეტყველები მოვლენის შესრულება სწორედ მათ სიცოცხლეში დაიწყო. ამიტომ იმ ქრისტიანებისთვის, რომლებიც 37 წლის გასვლის შემდეგ, ახ. წ. 70 წელს ფხიზლად იყვნენ, მოულოდნელი არ იყო იუდეველთა სისტემისა და ტაძრის განადგურება. მაგრამ იესოს მიერ ნაწინასწარმეტყველები ყველა მოვლენა არ შესრულდა ახ. წ. 70 წლამდე და არც უშუალოდ ამ წელს. მაშ, რა იქნება იმის მიმანიშნებელი, რომ იესო სამეფო ძალაუფლებითაა მოსული? იესო მოციქულებთან საუბრის დროს ამ საკითხსაც ჰფენს ნათელს.

იგი წინასწარმეტყველებს, რომ ხალხი მოისმენს „ომების ხმებს და ცნობებს ომების შესახებ“ და რომ აღსდგება „ერი ერის წინააღმდეგ . . . და სამეფო სამეფოს წინააღმდეგ“ (მათე 24:6, 7). აგრეთვე ამბობს, რომ „იქნება დიდი მიწისძვრები, ეპიდემიები და საკვების უკმარისობა ხან ერთ და ხან მეორე ადგილას“ (ლუკა 21:11). იესო აფრთხილებს თავის მოწაფეებს: „ხალხი შეგიპყრობთ და დევნას დაგიწყებთ“ (ლუკა 21:12). გამოჩნდებიან ცრუწინასწარმეტყველები და ბევრს შეიყვანენ შეცდომაში. უკანონობა გამრავლდება და მრავალს სიყვარული გაუნელდება. ის აგრეთვე აღნიშნავს, რომ „სასიხარულო ცნობას სამეფოს შესახებ იქადაგებენ მთელ მსოფლიოში ყველა ხალხისთვის დასამოწმებლად და მაშინ მოვა აღსასრული“ (მათე 24:14).

როგორც უკვე აღვნიშნეთ, იესოს წინასწარმეტყველება ნაწილობრივ იერუსალიმის განადგურებამდე და მისი განადგურების დროს შესრულდა მაშინ, როცა რომაელებმა ის მიწასთან გაასწორეს. მაგრამ საინტერესოა, იესოს ეს წინასწარმეტყველება მომავალში ფართო მასშტაბითაც ხომ არ უნდა შესრულდეს? ხედავთ იმის მტკიცებულებებს, რომ ეს მნიშვნელოვანი წინასწარმეტყველება უმთავრესად ჩვენს დღეებში სრულდება?

იესოს მიერ ნაწინასწარმეტყველები ამ ნიშნის შემადგენელი ერთ-ერთი მოვლენა „გამაპარტახებელი სისაძაგლის“ გამოჩენაა (მათე 24:15). ახ. წ. 66 წელს „გამაპარტახებელი სისაძაგლე“ იმ გაგებით გამოჩნდა, რომ იერუსალიმის გარშემო რომაელთა ჯარი დაბანაკდა. მათ თან ჰქონდათ თავიანთი შტანდარტები ანუ დროშები, რომლებიც კერპებად ითვლებოდა. რომაელებმა ალყაში მოაქციეს იერუსალიმი და ზოგ ადგილას კედლისთვის ძირის გამოთხრა დაიწყეს (ლუკა 21:20). ამრიგად, „გამაპარტახებელი სისაძაგლე“ იქ დადგა, სადაც არ უნდა მდგარიყო ანუ იმ ადგილას, რომელსაც იუდეველები წმინდა ადგილად მიიჩნევდნენ.

აი, რას წინასწარმეტყველებს კიდევ იესო: „მაშინ იქნება დიდი გასაჭირი, როგორიც არ ყოფილა ქვეყნიერების დასაწყისიდან დღემდე და აღარც იქნება“. ახ. წ. 70 წელს რომაელებმა იერუსალიმი მიწასთან გაასწორეს. მათ გამანადგურებელი დარტყმა მიაყენეს იუდეველთა წმინდა ქალაქს, მათ შორის ტაძარს; ეს მართლაც დიდი გასაჭირი იყო, რომლის დროსაც ათასობით ადამიანი დაიღუპა (მათე 4:5; 24:21). ასეთი რამ არც ამ ქალაქს ახსოვდა და არც რომელიმე იუდეველს. ამ დროს ხომ წერტილი დაესვა ორგანიზებულ თაყვანისმცემლობის სისტემას, რომელიც იუდეველებს საუკუნეების მანძილზე გააჩნდათ?! აქედან გამომდინარე, როცა იესოს წინასწარმეტყველური სიტყვები მომავალში, ფართო მასშტაბით შესრულდება, ეს არანაკლებ შემაძრწუნებელი იქნება.

ბოლო დღეებში ქრისტიანებმა რწმენა უნდა გამოავლინონ

მოციქულებთან იესოს საუბარი სამეფო ძალაუფლებით მოსვლისა და ქვეყნიერების აღსასრულის ნიშნის შესახებ ამით არ მთავრდება. ახლა ის აფრთხილებს მათ, რომ არ გაჰყვნენ „ცრუქრისტეებსა და ცრუწინასწარმეტყველებს“. იესო ამბობს, რომ ისინი შეეცდებიან, „რჩეულებიც კი შეაცდინონ, თუ შეძლებენ“ (მათე 24:24). მაგრამ რჩეულები არ შეცდებიან. ცრუქრისტეების დანახვა შესაძლებელია, თუმცა იესოს ვერავინ დაინახავს, როცა მოსული იქნება.

დიდი გასაჭირის შესახებ, რომელიც თავის კულმინაციას ქვეყნიერების აღსასრულის დროს მიაღწევს, იესო ამბობს: „მზე დაბნელდება და მთვარე აღარ გაანათებს, ციდან ვარსკვლავები ჩამოცვივა და ციური ძალები შეირყევა“ (მათე 24:29). მოციქულებმა, რომლებიც ამ შემაძრწუნებელი მოვლენების შესახებ ისმენენ, ზუსტად არ იციან, რა მოხდება, მაგრამ იმას კი ხვდებიან, რომ ეს ნამდვილად თავზარდამცემი იქნება.

რა დაემართება ამ დროს ხალხს? იესო ამბობს: „ხალხს გული წაუვა შიშით და იმის მოლოდინით, რა დაატყდება თავს მსოფლიოს, რადგან ციური ძალები შეირყევა“ (ლუკა 21:26). აშკარაა, რომ იესო კაცობრიობის ისტორიაში ყველაზე შავბნელ პერიოდს აღწერს.

საბედნიეროდ, როგორც მოციქულებისთვის ნათქვამი იესოს სიტყვებიდან ჩანს, ყველა არ მოჰყვება გოდებას „აღმატებული დიდებით . . . მომავალი კაცის ძის“ დანახვაზე (მათე 24:30). იესომ უკვე აღნიშნა, რომ ამ დროს ღმერთი „რჩეულთა გულისთვის“ ჩაერევა და საჭირო ზომებს მიიღებს (მათე 24:22). აქედან გამომდინარე, როგორი რეაქცია უნდა ჰქონდეთ ერთგულ მოწაფეებს, როდესაც იესოს მიერ ნაწინასწარმეტყველები ეს შემაძრწუნებელი მოვლენები განვითარდება? იესო ასეთი სიტყვებით ამხნევებს თავის მიმდევრებს: „როცა ამის ახდენა დაიწყება, გაიმართეთ და თავები ასწიეთ, რადგან ახლოვდება თქვენი ხსნა“ (ლუკა 21:28).

როგორ შეუძლიათ იესოს მოწაფეებს, რომლებიც ამ ნაწინასწარმეტყველები პერიოდის განმავლობაში იცხოვრებენ, განჭვრიტონ აღსასრულის მოახლოება? იესოს მოჰყავს ლეღვის მაგალითი: „როგორც კი ყლორტები დაურბილდება და შეიფოთლება, იცით, რომ ახლოა ზაფხული. თქვენც, როცა დაინახავთ ყველაფერ ამას, იცოდეთ, რომ ის კარზეა მომდგარი. ჭეშმარიტებას გეუბნებით: ეს თაობა არ შეწყვეტს არსებობას, სანამ ეს ყველაფერი არ მოხდება“ (მათე 24:32—34).

ასე რომ, როცა იესოს მოწაფეები დაინახავენ, რომ სრულდება ნიშნისთვის დამახასიათებელი სხვადასხვა მოვლენა, უნდა მიხვდნენ, რომ აღსასრული ახლოსაა. იესო იმ მოწაფეების საყურადღებოდ, რომლებიც ამ მეტად მნიშვნელოვან პერიოდში იცხოვრებენ, ამბობს:

„იმ დღესა და საათზე კი მამის გარდა არავინ იცის: არც ზეციერმა ანგელოზებმა და არც ძემ. როგორც ნოეს დროს იყო, ისევე იქნება მაშინ, როცა კაცის ძე მოსული იქნება. როგორც წარღვნის წინა პერიოდში ჭამდნენ, სვამდნენ, ცოლს ირთავდნენ და თხოვდებოდნენ იმ დღემდე, ვიდრე ნოე კიდობანში შევიდოდა და არაფერი ანაღვლებდათ, სანამ წარღვნა არ მოვიდა და ყველა არ წალეკა, ასევე იქნება მაშინ, როცა კაცის ძე მოსული იქნება“ (მათე 24:36—39). იესო კაცის ძის მოსვლას ნოეს დროინდელ წარღვნას ადარებს; წარღვნის მსგავსად, ეს მოვლენაც მთელ კაცობრიობაზე იქონიებს გავლენას.

მოციქულებმა, რომლებიც ახლა ზეთისხილის მთაზე იესოს უსმენენ, უნდა დაინახონ, რომ აუცილებელია სიფხიზლე. იესო ეუბნება: „დაუკვირდით საკუთარ თავს, რომ გული არ დაგიმძიმდეთ გადამეტებული ჭამა-სმითა და ცხოვრებისეული საზრუნავით და მოულოდნელად არ დაგატყდეთ ის დღე როგორც მახე, რადგან ის დედამიწის ყველა მცხოვრებს დაატყდება. მაშ, იფხიზლეთ და მუდამ იმის ვედრებაში იყავით, რომ თავი დააღწიოთ მოსახდენს და წარსდგეთ კაცის ძის წინაშე“ (ლუკა 21:34—36).

იესო კიდევ ერთხელ ამახვილებს ყურადღებას, რომ მის მიერ ნაწინასწარმეტყველებ სიტყვებს ფართო შესრულებაც ექნება. ის მხოლოდ იმ მოვლენებზე არ წინასწარმეტყველებს, რომლებიც რამდენიმე ათწლეულში მოხდება და რომლებიც მარტო იერუსალიმსა და იუდეველებს შეეხება. სინამდვილეში ის საუბრობს იმ მოვლენებზე, რომლებიც „დედამიწის ყველა მცხოვრებზე“ აისახება.

ის ამბობს, რომ მისმა მოწაფეებმა უნდა იფხიზლონ და მზად იყვნენ. იესოს თავისი სათქმელის ხაზგასასმელად კიდევ ერთი მაგალითი მოჰყავს: „ერთი რამ იცოდეთ: სახლის პატრონმა რომ იცოდეს, რომელ გუშაგობაზე მივა ქურდი, იფხიზლებდა და სახლს არ გაატეხინებდა. ამიტომ თქვენც მზად იყავით, რადგან რომელ საათზეც არ ფიქრობთ, სწორედ მაშინ მოვა კაცის ძე“ (მათე 24:43, 44).

იესო შემდეგ ისეთ რამეს ეუბნება მოწაფეებს, რაც მათ იმედის საფუძველს აძლევს. ის არწმუნებს, რომ იმ დროს, როცა მის მიერ ნაწინასწარმეტყველები მოვლენები მოხდება, დედამიწაზე იქნება „მონა“, რომელიც იფხიზლებს და იშრომებს. იესოს ისეთი სიტუაცია მოჰყავს, რაც მოციქულებისთვის ადვილი წარმოსადგენია: „ვინ არის ერთგული და გონიერი მონა, რომელიც ბატონმა დანიშნა, რომ დროულად მიეცა საზრდო მისი შინაურებისთვის? ბედნიერია ის მონა, რომელსაც ბატონი თავისი მოსვლისას ასე მოქმედს პოვებს! ჭეშმარიტებას გეუბნებით: მთელ თავის ქონებას მას ჩააბარებს“. მაგრამ თუ ეს „მონა“ ბოროტი გახდება და სხვებს ცუდად მოეპყრობა, ბატონი მას „სასტიკად დასჯის“ (მათე 24:45—51; შეადარეთ ლუკას 12:45, 46).

იესოს იმის თქმა ნამდვილად არ სურს, რომ მისი მიმდევრების გარკვეული ნაწილი ბოროტი გახდება. მაშ, რის დანახვება უნდა თავისი მოწაფეებისთვის? მას სურს, რომ მათ იფხიზლონ და იშრომონ, რაც მის მიერ მოყვანილი კიდევ ერთი მაგალითიდან ჩანს.

როგორც დავინახეთ, იესომ პასუხი გასცა მოციქულებს, რომელთაც აინტერესებდათ, რა იქნებოდა მისი მოსვლისა და ქვეყნიერების აღსასრულის ნიშანი. ახლა იგი კვლავ აგრძელებს ამ თემაზე საუბარს. მას კიდევ ერთი მაგალითი მოჰყავს და მოციქულებს გონივრულ რჩევას აძლევს. ამ წინასწარმეტყველური მაგალითის შესრულების მოწმენი ისინი გახდებიან, ვინც იმ დროს იცხოვრებს, როცა იესო მოსული იქნება.

იესო იგავის თხრობას ასე იწყებს: „ზეციერი სამეფო დაემსგავსება ათ ქალწულს, რომლებმაც აიღეს თავიანთი ლამპრები და ნეფის შესაგებებლად გავიდნენ. ხუთი მათგანი უგუნური იყო, ხუთი — გონიერი“ (მათე 25:1, 2).

იესო იმას არ გულისხმობს, რომ მის მოწაფეთაგან, რომლებიც ზეციერ სამეფოს დაიმკვიდრებენ, ნაწილი უგუნურია, ხოლო ნაწილი — გონიერი. მას იმის თქმა სურს, რომ თითოეული ეს მოწაფე თავად ირჩევს, სიფხიზლეს შეინარჩუნებს თუ მოდუნდება და ყურადღებას სხვა რამეზე გადაიტანს. თუმცა იესოს ეჭვი არ ეპარება, რომ ყველა მის მიმდევარს შეუძლია ერთგული დარჩეს და ზეციერი მამისგან კურთხევები მიიღოს.

მოყვანილ იგავში ათი ქალწული ნეფის შესაგებებლად მიდის, რათა საზეიმო მსვლელობას შეუერთდნენ. როცა ნეფე მოვა და პატარძალს მის მისაღებად მომზადებულ სახლში წაიყვანს, ქალწულები მათ თავიანთი ლამპრებით გაუნათებენ გზას, რითაც ნეფისადმი პატივისცემას გამოავლენენ. ვნახოთ, რა ხდება შემდეგ.

იესო განაგრძობს: „უგუნურებმა ლამპრები აიღეს, მაგრამ ზეთი არ წაიღეს თან. გონიერებმა კი ლამპრებთან ერთად ჭურჭლით ზეთიც გაიყოლეს. ნეფე აყოვნებდა და ყველას ჩასთვლიმა და ჩაეძინა“ (მათე 25:3—5). ნეფე იმ დროს არ მოდის, როცა მას ელოდებიან. როგორც ჩანს, ნეფე დიდხანს შეყოვნდა და ქალწულებს ჩაეძინათ. შესაძლოა მოციქულებს ახსენდებათ, თუ რა თქვა იესომ დიდგვაროვანზე, რომელიც შორეულ ქვეყანაში სამეფო ძალაუფლების მისაღებად წავიდა და შემდეგ უკან დაბრუნდა (ლუკა 19:11—15).

ათი ქალწულის შესახებ იგავში იესო აღწერს, რა ხდება, როდესაც საბოლოოდ ნეფე მოდის: «შუაღამისას ხმა გაისმა: „ნეფე მოდის! გამოდით შესაგებებლად!“» (მათე 25:6). საინტერესოა, მზად არიან ამ დროს ქალწულები და ფხიზლობენ?

იესო აგრძელებს თხრობას: «მაშინ ქალწულები წამოდგნენ და თავ-თავიანთი ლამპრები გამართეს. უგუნურებმა უთხრეს გონიერებს: „ცოტა ზეთი მოგვეცით, ლამპრები გვიქრება“. გონიერებმა მიუგეს: „მერე შეიძლება არც ჩვენ გვეყოს და არც თქვენ. უმჯობესია, გამყიდველებთან წახვიდეთ და იყიდოთ“» (მათე 25:7—9).

როგორც ვხედავთ, ხუთი უგუნური ქალწული არ ფხიზლობს და მზად არ არის ნეფის დასახვედრად. მათ არ აქვთ თავიანთი ლამპრებისთვის საკმარისი ზეთი და რაიმე უნდა იღონონ, რომ როგორმე იშოვონ. იესო განაგრძობს: «სანამ ისინი საყიდლად იყვნენ წასულები, მოვიდა ნეფე. ქალწულები, რომლებიც მზად იყვნენ, მასთან ერთად შევიდნენ საქორწილო წვეულებაზე და კარი დაიკეტა. მოგვიანებით დანარჩენი ქალწულებიც მოვიდნენ. „ბატონო, ბატონო, გაგვიღე!“ — ეუბნებოდნენ ისინი. მან კი მიუგო: „ჭეშმარიტებას გეუბნებით: არ გიცნობთ“» (მათე 25:10—12). რა ცუდად დამთავრდა ყველაფერი მათთვის, ვინც ბოლომდე არ შეინარჩუნა მზადყოფნა და სიფხიზლე!

მოწაფეები, წესით, უნდა მიხვდნენ, რომ ნეფე თავად იესოა. მან ხომ ერთხელ საკუთარი თავი ნეფეს შეადარა (ლუკა 5:34, 35). რა შეიძლება ითქვას გონიერ ქალწულებზე? როდესაც იესო საუბრობდა „მცირე სამწყსოზე“, რომელიც სამეფოს დაიმკვიდრებს, ასეთი სიტყვები თქვა: „წელზე სარტყელი გქონდეთ შემორტყმული, ლამპრები კი — ანთებული“ (ლუკა 12:32, 35). აქედან გამომდინარე, მოციქულებს შეუძლიათ დაასკვნან, რომ ქალწულების შესახებ იგავში იესო სწორედ მათ გულისხმობს. რის ხაზგასმა სურს ამ მაგალითით იესოს?

იგი მაგალითს ისეთი სიტყვებით ასრულებს, საიდანაც კარგად იკვეთება ამ კითხვაზე პასუხი: „იფხიზლეთ, რადგან არც დღე იცით და არც საათი“ (მათე 25:13).

იესოს რჩევა ნათელია: როცა ის მოსული იქნება, მისმა ერთგულმა მიმდევრებმა უნდა იფხიზლონ. იესო აუცილებლად მოვა, ისინი კი ხუთი გონიერი ქალწულის მსგავსად, მზად უნდა იყვნენ და იფხიზლონ, რათა ყოველთვის ახსოვდეთ თავიანთი გასაოცარი იმედი და არ დაკარგონ დაპირებული ჯილდო.

იესო თავის ოთხ მოციქულთან ერთად კვლავაც ზეთისხილის მთაზეა. მას კიდევ ერთი იგავი მოჰყავს მათთვის. რამდენიმე დღის წინ, როდესაც იესო იერიხონში იყო, მან მინებზე მოიყვანა იგავი, რათა ეჩვენებინა მსმენელისთვის, რომ სამეფოს დამყარებამდე ჯერ კიდევ დიდი დრო უნდა გასულიყო. იგავი, რომელიც იესოს ახლა მოჰყავს, საკმაოდ ჰგავს იგავს მინებზე. იესო კვლავ მოწაფეების მიერ წამოჭრილ საკითხზე მსჯელობს და ამ იგავითაც პასუხს სცემს თავისი მოსვლისა და ქვეყნიერების აღსასრულის შესახებ მათ მიერ დასმულ კითხვას. ეს იგავი ხაზს უსვამს იმას, თუ რამდენად მნიშვნელოვანია, დავალება, რომელიც მოწაფეებს მიენდოთ, გულმოდგინედ შეასრულონ.

იესო იგავს ასე იწყებს: „ეს ისეა, კაცმა სხვა ქვეყანაში გამგზავრებამდე მონები რომ დაიბარა და თავისი ქონება ჩააბარა“ (მათე 25:14). საგულისხმოა ის, რომ იესომ ერთხელ უკვე შეადარა საკუთარი თავი კაცს, რომელიც შორეულ ქვეყანაში ძალაუფლების მისაღებად მიდის. ამიტომ მოწაფეებს არ უნდა გაუჭირდეთ იმის დანახვა, რომ იესო „კაცში“ ახლაც საკუთარ თავს გულისხმობს (ლუკა 19:12).

სხვა ქვეყანაში გამგზავრებამდე ეს კაცი მონებს ქონებას აბარებს. დედამიწაზე სამწელიწად-ნახევრის განმავლობაში მსახურების დროს იესომ მთელი ყურადღება ღვთის სამეფოს შესახებ სასიხარულო ცნობის ქადაგებას დაუთმო და მოწაფეებიც ამავე საქმის შესასრულებლად მოამზადა. მალე ის დატოვებს დედამიწას იმაში დარწმუნებული, რომ მისი მოწაფეები თავს გაართმევენ საქმეს, რომლისთვისაც თავად მოამზადა (მათე 10:7; ლუკა 10:1, 8, 9; შეადარეთ იოანეს 4:38; 14:12).

როგორ ანაწილებს ამ იგავში ბატონი თავის ქონებას? იესო განაგრძობს: „ერთს ხუთი ტალანტი მისცა, მეორეს — ორი, და მესამეს — ერთი, თითოეულს თავისი უნარისდა მიხედვით, და წავიდა“ (მათე 25:15). როგორ განკარგავენ მონები იმას, რაც მიენდოთ? გამოავლენენ გულმოდგინებას და ეცდებიან, ბატონს მოგება მოუტანონ?

იესო ჰყვება: „ხუთი ტალანტის მიმღები მაშინვე წავიდა, ფული ბრუნვაში გაუშვა და კიდევ ხუთი მოიგო; ორის მიმღებმაც კიდევ ორი მოიგო; ის კი, რომელმაც მხოლოდ ერთი მიიღო, წავიდა, მიწა ამოთხარა და დამალა თავისი ბატონის ვერცხლის ფული“ (მათე 25:16—18). რა მოხდება, როცა ბატონი დაბრუნდება?

„კარგა ხნის შემდეგ მოვიდა იმ მონების ბატონი და ანგარიშსწორებას შეუდგა“ (მათე 25:19). პირველმა ორმა მონამ ყველაფერი გააკეთა, რაც შეეძლო, „თითოეულმა თავისი უნარისდა მიხედვით“. ორივე მონა მუყაითი და გულმოდგინე იყო და მათ მინდობილი საუკეთესოდ განკარგეს; მან, ვინც ხუთი ტალანტი მიიღო, ორმაგი მოგება მოუტანა ბატონს და იგივე გააკეთა მანაც, ვისაც ორი ტალანტი მიეცა (იმ დროს მუშას დაახლოებით 19 წელი უნდა ემუშავა, ერთი ტალანტის ოდენობის თანხა რომ გამოემუშავებინა). ბატონმა ორივე ერთნაირად შეაქო: „ყოჩაღ, კარგი და ერთგული მონა ხარ! მცირეზე ერთგული იყავი და ბევრზე დაგაყენებ. მოდი, გაიზიარე შენი ბატონის სიხარული“ (მათე 25:21).

თუმცა მესამე მონა, რომელმაც ერთი ტალანტი მიიღო, პირველი ორისგან სრულიად განსხვავებულად მოიქცა. ის ამბობს: „ბატონო, ვიცოდი, რომ მომთხოვნი კაცი ხარ: იმკი, სადაც არ დაგითესავს, და აგროვებ, სადაც არ გაგინიავებია. ამიტომ შემეშინდა, წავედი და შენი ტალანტი მიწაში დავმალე. აჰა, შენი შენვე გქონდეს“ (მათე 25:24, 25). ამ მონამ მიღებული ფული ვაჭრებსაც კი არ მისცა, რაღაც მოგება მაინც რომ მოეტანა ბატონისთვის. ნაცვლად იმისა, რომ იგი ბატონის ინტერესებს მომსახურებოდა, შეიძლება ითქვას, სრულიად საპირისპიროდ მოიქცა.

ამიტომაც ბატონი სრულიად სამართლიანად უწოდებს მას „ბოროტ და ზარმაც მონას“, ართმევს მიბარებულ ტალანტს და იმ მონას აძლევს, რომელიც გულმოდგინედ მოეკიდება საქმეს. ბატონს ამ საკითხისადმი ასეთი მიდგომა აქვს: „ვისაც აქვს, მეტი მიეცემა და უხვად ექნება, იმას კი, ვისაც არა აქვს, ისიც წაერთმევა, რაც აქვს“ (მათე 25:26, 29).

იესოს მოწაფეები ბევრ რამეზე უნდა დაფიქრდნენ; ეს ერთი იგავიც კი ნამდვილად ბევრის მთქმელია მათთვის. მათ უნდა გააცნობიერონ, თუ რამხელა პატივი დასდო იესომ, რომ მოწაფეების მომზადების საქმე მიანდო. იესო მათგან მოელის, რომ გულმოდგინედ მოეკიდებიან მინდობილს. იგი არ ფიქრობს, რომ მისი ყველა მიმდევარი ერთნაირად შეასრულებს დავალებულს ანუ სამქადაგებლო საქმეს. როგორც იგავიდან გამოჩნდა, თითოეულმა „თავისი უნარისდა მიხედვით“ უნდა იმოქმედოს. რა თქმა უნდა, იესოს მოწონებას ვერ დაიმსახურებს ის, ვინც იზარმაცებს და ბოლომდე არ დაიხარჯება იმისთვის, რომ ბატონს მოგება მოუტანოს.

და მაინც, ალბათ, როგორ გაახარებდათ მოციქულებს იესოს სიტყვები: „ვისაც აქვს, მეტი მიეცემა“.

იესო კვლავ ზეთისხილის მთაზეა. ცოტა ხნის წინ მან მოიყვანა იგავები ათ ქალწულსა და ტალანტებზე. როგორ დაასრულებს იესო მოციქულებთან თავისი მოსვლისა და ქვეყნიერების აღსასრულის ნიშნის შესახებ მსჯელობას? მას ახლა ბოლო მაგალითი მოჰყავს, რომლებიც ცხვრებს და თხებს ეხება.

იესო ასეთი სიტყვებით იწყებს იგავს: „როცა მოვა კაცის ძე ანგელოზებთან ერთად თავისი დიდებით, მაშინ თავის დიდებულ ტახტზე დაჯდება“ (მათე 25:31). იესოს სიტყვებიდან აშკარად ჩანს, რომ ამ მაგალითში მთავარი ფიგურა თავადაა. იესო ხშირად უწოდებდა საკუთარ თავს „კაცის ძეს“ (მათე 8:20; 9:6; 20:18, 28).

როდის შესრულდება ეს წინასწარმეტყველური შინაარსის მაგალითი? ეს მაშინ მოხდება, როცა იესო „თავისი დიდებით“ ანგელოზებთან ერთად მოვა და „დიდებულ ტახტზე დაჯდება“. მან მოწაფეებთან საუბრის დროს უკვე აღნიშნა, რომ იხილავდნენ „ძლიერებითა და აღმატებული დიდებით ცის ღრუბლებზე მომავალ კაცის ძეს“ ანგელოზებთან ერთად. როდის მოხდება ეს? „მაშინვე, იმ დღეების გასაჭირის შემდეგ“ (მათე 24:29—31; მარკოზი 13:26, 27; ლუკა 21:27). ასე რომ, ეს წინასწარმეტყველური იგავი მაშინ შესრულდება, როცა იესო თავისი დიდებით მოვა. რას გააკეთებს იმ დროს?

იესო ხსნის: „როცა მოვა კაცის ძე . . . შეიკრიბება მის წინაშე ყველა ხალხი და გამოაცალკევებს ადამიანებს ერთმანეთისგან, როგორც მწყემსი აცალკევებს ცხვრებს თხებისგან. ცხვრებს მარჯვნივ დაიყენებს, თხებს კი — მარცხნივ“ (მათე 25:31—33).

ცხვრების შესახებ, რომლებსაც მეფე თავის მარჯვნივ ანუ საპატიო ადგილას აყენებს, იესო ამბობს: «მაშინ მეფე თავის მარჯვნივ მდგომთ ეტყვის: „მოდით, მამაჩემისგან კურთხეულნო, დაიმკვიდრეთ ქვეყნიერების შექმნიდან თქვენთვის გამზადებული სამეფო“» (მათე 25:34). რატომ იმსახურებენ ცხვრები მეფის კეთილგანწყობას?

მეფე ეუბნება მათ: „მშიოდა და მაჭამეთ, მწყუროდა და დამალევინეთ, უცხო ვიყავი და სტუმართმოყვარულად მიმიღეთ, შიშველი ვიყავი და ჩამაცვით, ავად ვიყავი და მომხედეთ, საპყრობილეში ვიყავი და მინახულეთ“. როდესაც ცხვრები ანუ „მართლები“ ეკითხებიან მეფეს, როდის გაუკეთეს მას ამდენი სიკეთე, ის პასუხობს: „რაც კი ერთ ამ ჩემს უმცირეს ძმას გაუკეთეთ, მე გამიკეთეთ“ (მათე 25:35, 36, 40, 46). მათ ასეთი საქმეები ზეცაში არ გაუკეთებიათ, რადგან იქ არავინაა ავადმყოფი თუ მშიერ-მწყურვალი. აშკარაა, მათ ქრისტეს ძმებს დედამიწაზე გაუკეთეს სიკეთე.

რის თქმა შეიძლება თხებზე, რომლებსაც მეფე მარცხენა მხარეს აყენებს? იესო ამბობს: «მაშინ [მეფე] თავის მარცხნივ მდგომთაც ეტყვის: „წადით აქედან, დაწყევლილებო, მარადიულ ცეცხლში, რომელიც ეშმაკისა და მისი ანგელოზებისთვის არის გამზადებული, რადგან მშიოდა და არ მაჭამეთ, მწყუროდა და არ დამალევინეთ, უცხო ვიყავი და სტუმართმოყვარულად არ მიმიღეთ, შიშველი ვიყავი და არ ჩამაცვით, არ მომხედეთ არც ავადმყოფობისას და არც საპყრობილეში“» (მათე 25:41—43). ამ სასჯელს თხები იმიტომ იმსახურებენ, რომ დედამიწაზე მცხოვრებ ქრისტეს ძმებს კეთილი საქმეები არ გაუკეთეს, რისი გაკეთებაც მართებდათ.

მოციქულები ხედავენ, რომ განაჩენი, რომელსაც მეფე მომავალში გამოიტანს, საბოლოო იქნება. იესო ამბობს: «ის [მეფე] კი ეტყვის პასუხად: „ჭეშმარიტებას გეუბნებით: რაც არ გაუკეთეთ არც ერთ ამ უმცირესთაგანს, მე არ გამიკეთეთ“. და ესენი მარადიულად მოიკვეთებიან, მართლები კი მარადიულად იცოცხლებენ» (მათე 25:45, 46).

მოწაფეებისთვის იესოს მიერ გაცემული პასუხი ჩვენ, მის მიმდევრებს, ბევრ რამეზე გვაფიქრებს და გვეხმარება, შევამოწმოთ საკუთარი თავი, თუ როგორი აზროვნება გვაქვს და როგორ ვიქცევით.