გერმანიის იმპერია და დიდი ბრიტანეთი ამ პალატაში შესვლით თავს მშვიდობის მომხრეებად აჩვენებდნენ მსოფლიოს. ისინი მეგობრებივით „ერთ მაგიდასთან“ ისხდნენ, მაგრამ ‘გულებში მზაკვრობა ჰქონდათ’. დიპლომატიური ტაქტიკა — ‘მაგიდასთან სიცრუის ლაპარაკი’ — ვერ მოიტანდა ნამდვილ მშვიდობას. რაც შეეხება მათს პოლიტიკურ, კომერციულ და სამხედრო მიზნებს, ‘არ ექნებოდათ წარმატება’, რადგან ორი მეფის ბოლო იეჰოვას მიერ ‘დათქმულ დროს დადგებოდა’.

ის ისწრაფოდა, ბოლო მოეღო ზღვაზე ბრიტანეთის ბატონობისთვის და აძლიერებდა სამხედრო-საზღვაო ძალას. „გერმანიის ერთ დროს უმნიშვნელო ფლოტმა ათ წელიწადზე ოდნავ მეტ ხანში ბრიტანეთის ფლოტის შემდეგ მეორე ადგილი დაიკავა“, — ნათქვამია „ახალ ბრიტანულ ენციკლოპედიაში“. პირველობის შესანარჩუნებლად ბრიტანეთს ფლოტის გაფართოებაზე ზრუნვა მოუწია. გარდა ამისა, ბრიტანეთმა ხელშეკრულება დადო საფრანგეთთან და რუსეთთან, რის შედეგადაც ჩამოყალიბდა ანტანტა (გულითადი თანხმობა), ანუ „სამთა თანხმობა“. ევროპა მოწინააღმდეგეთა ორ ბანაკად გაიყო. ერთ მხარეს „სამთა კავშირი“, მეორე მხარეს კი „ანტანტა“ იდგა.