ღამის წყვდიადში გემი, რომელზეც 276 მგზავრია, ხმელთაშუა ზღვაში მდებარე ერთ-ერთ კუნძულს უახლოვდება. ეკიპაჟი და მგზავრები 14 დღის განმავლობაში ბობოქარ ზღვაში გემის ტორტმანის გამო გადაღლილები არიან. გარიჟრაჟდა და ყურე გამოჩნდა. ცდილობენ გემის ნაპირზე მიყენებას, მაგრამ გემის ცხვირი მეჩეჩში ერჭობა, კიჩოს კი აბობოქრებული ტალღები ლეწავს. ყველა ტოვებს გემს. ზოგი მიცურავს, ზოგი კი ფიცრებს ან ხომალდის სხვა ნამსხვრევებს ეჭიდება და ახერხებს, მალტის ნაპირებზე მიღწევას. შეცივებულები და ქანცგაწყვეტილები აბობოქრებულ ზვირთებს თავს აღწევენ. მგზავრებს შორის ქრისტიანი მოციქული პავლეცაა, რომელიც გასასამართლებლად რომში მიჰყავთ (საქმეები 27:27–44).

რის თქმა შეგვიძლია ხომალდზე, რომელიც მალტის ახლოს დაიღუპა და რომელზეც პავლე იყო? ეს იყო მარცვლეულით დატვირთული „ალექსანდრიის ხომალდი, რომელიც იტალიისაკენ მიცურავდა“ (საქმეები 27:6). მარცვლეულით მოვაჭრე ფლოტები ბერძნების, ფინიკიელებისა და სირიელების საკუთრებაში იყო, რომლებიც განაგებდნენ და ამარაგებდნენ მათ. მაგრამ გემებს რომის ხელისუფლება ქირაობდა. „რომის ხელისუფლებამ დაინახა, რომ უფრო ადვილი იყო კონტრაქტები დაედო და სხვისი მომსახურებით ესარგებლა, ვიდრე შეექმნა უზარმაზარი სტრუქტურა, რომლისთვისაც საჭირო იყო მუშა ხელი და აღჭურვილობა. ის მსგავს პოლიტიკას მიმართავდა გადასახადების აკრეფის საკითხშიც“, — ამბობს ისტორიკოსი უილიამ მ. რამაზი.

სავარაუდოა, რომ მალტასთან დაღუპული ხომალდიც დიდი იყო. რამხელა შეიძლებოდა ყოფილიყო ასეთი გემი?

ლიტერატურულ წყაროებზე დაყრდნობით ერთი სწავლული ამბობს: „ანტიკური ცივილიზაციის დროს ყველაზე პატარა [გემის] ტევადობა დაახლოებით 70—80 ტონას შეადგენდა. ელინისტურ ხანაში გემების უმეტესობა სულ ცოტა 130 ტონას იტევდა. თუმცა, ერთი შეხედვით, გემი, რომელიც 250 ტონას იტევდა, დიდი არ ჩანდა, საშუალოზე ბევრად დიდი იყო. გემები, რომლებითაც რომის იმპერია სარგებლობდა, უფრო დიდიც იყო, დაახლოებით 340 ტონის ტევადობის. ყველაზე დიდ გემებს 1 300 ტონა და, შესაძლოა, უფრო მეტიც გადაჰქონდა“. II საუკუნის თანამედროვის აღწერის თანახმად, ალექსანდრიის მარცვლეულის გადამზიდი „ისიდა“ 55 მეტრი სიგრძისა და დაახლოებით 14 მეტრი სიგანისა იყო. ჰქონდა 13 მეტრი სიღრმე და, შესაძლებელია, ათასზე მეტი ტონა მარცვლეულის გადატანა და რამდენიმე ასეული მგზავრის გადაყვანა შეეძლო.

ალბათ, პავლე გრძნობდა, რომ დახურულ სეზონზე ზღვით მგზავრობა საშიში იყო და ურჩევდა კიდეც, რომ არ შესულიყვნენ ზღვაში სექტემბრის ბოლოსა და ოქტომბრის დასაწყისში: „კაცნო, მე ვხედავ, რომ ეს ნაოსნობა იქნება საზიანო და დიდად ზარალიანი არა მარტო ტვირთისა და ხომალდისათვის, არამედ ჩვენი სიცოცხლისათვისაც“ (საქმეები 27:9, 10). ასისთავმა კი არ მოუსმინა მის სიტყვებს, რის შედეგადაც მალტასთან ხომალდი დაიღუპა.