როდესაც გაქვავებული გული გამოხმაურებას იწყებს
პოლონეთში 1989 წელს იეჰოვას მოწმეთა რელიგიური ორგანიზაცია კანონიერად აღიარეს. დაიწყო იმ მოწმეების გათავისუფლება, რომლებიც ქრისტიანული ნეიტრალიტეტის გამო ციხეებში ისხდნენ. მაგრამ ციხეებში დარჩა მრავალი პატიმარი, რომლებსაც სწყუროდათ, მეტი გაეგოთ ბიბლიის შესახებ. ქვემოთ მოთხრობილია თუ როგორ ცდილობენ იეჰოვას მოწმეები ერთ-ერთი ციხის პატიმრების დახმარებას, რომ ღვთის სიტყვის ძალამ მათს გაქვავებულ გულებზეც იმოქმედოს.
სამხრეთ-დასავლეთ პოლონეთში მდებარე ქალაქ ვოლუვში, რომლის მოსახლეობაც 12 000-ს შეადგენს, 200 წელია, რაც არსებობს კოლონია, სადაც პოლონეთის ყველაზე საშინელი ბოროტმოქმედები იხდიან სასჯელს. მთავრობის მიერ ოფიციალურად აღიარების შემდეგ იეჰოვას მოწმეებმა გადაწყვიტეს, სამეფოს შესახებ კეთილი ცნობა იქ მყოფი პატიმრებისთვის ექადაგათ, რასაც დიდი ენთუზიაზმით შეუდგნენ.
საქმე ბევრად უფრო გააადვილა 1990 წლის თებერვალში იუსტიციის სამინისტროს მიერ პოლონეთის ყველა ციხის ზედამხედველისადმი მიწერილმა წერილმა. წერილში ნათქვამი იყო, რომ მათ „არავითარი სირთულეები არ შეექმნათ“ იმ პატიმრებისთვის, რომლებსაც „საგუშაგო კოშკის“ პუბლიკაციების მიღება ან იეჰოვას მოწმეებთან შეხვედრა სურდათ. ზოგ მოწმეს წლები ჰქონდა ვოლუვის ციხეში გატარებული და კარგად იცნობდა იქ მყოფ მრავალ საშინელ დამნაშავეს. მაგრამ ისინი იმედოვნებდნენ, რომ იეჰოვა აკურთხებდა მათს მცდელობას და ბიბლიის ჭეშმარიტება პატიმრების გაქვავებულ გულებს შეეხებოდა.
საქმის წამოწყება
«ძნელი იყო საქმის წამოწყება, — ყვება ვოლუვიდან 40 კილომეტრის მოშორებით ვროცლავში მცხოვრები ძმა ჩესლავი, რომელსაც ამ ციხეში შესვლის ნება დართეს. — საკმაოდ დიდი დრო მიჰქონდა ციხის პერსონალთან საუბრებს და მათ დარწმუნებას, რომ ჩვენი „რელიგიური მსახურება“ პატიმრებისთვის სასარგებლო იქნებოდა».
ხელის შესაშლელად „ერთი თანამდებობის პირი დაჟინებით ამტკიცებდა, რომ პატიმრები მხოლოდ გამორჩენით იყვნენ დაინტერესებულები“, — იხსენებს პავლე, რომელიც ჩესლავთან ერთად მსახურობდა. მაგრამ როდესაც 1991 წელს სამი საშიში ბოროტმოქმედი მოინათლა, ციხის ხელმძღვანელობამ თვალსაზრისი შეიცვალა და ჩვენთან თანამშრომლობა დაიწყო.
„ქადაგება დავიწყეთ პატიმრებთან, ციხეში მათ სანახავად მოსულ მათივე ოჯახის წევრებთან და ციხის მომსახურე პერსონალთან“, — ყვება ჩესლავი. — შემდეგ ნება დაგვრთეს კამერიდან კამერაში გვექადაგა, რაც ნამდვილად გამონაკლისი იყო. ბოლოს, როდესაც პირველი დაინტერესებულები გამოჩნდნენ, ბიბლიის შესწავლებისა და ქრისტიანული შეხვედრების ჩასატარებლად პატარა ოთახიც გამოგვიყვეს“. დიახ, იეჰოვამ გზა გაკვალა, რომ ჭეშმარიტებას პატიმრების გაქვავებულ გულებამდე მიეღწია.
ეფექტური სასწავლო პროგრამა
მალე იმ პატარა ოთახში ვეღარ ვეტეოდით, რადგან ქადაგებდნენ როგორც მონათლული პატიმრები, ისე გარედან შემოსული ძმები, და შედეგად შეხვედრებს დაახლოებით 50 პატიმარი ესწრებოდა. „სამ წელზე მეტი ხნის განმავლობაში ვატარებდით ყველა შეხვედრას, რომლებსაც პატიმრები რეგულარულად ესწრებოდნენ“, — აღნიშნავს ერთი ადგილობრივი უხუცესი. ასე რომ, 1995 წლის მაისში ამ შეხვედრებისთვის ძმებს უფრო დიდი ოთახი გამოუყვეს.
როგორ საზღვრავენ პასუხისმგებელი ძმები, თუ ვინ შეიძლება დაესწროს ციხეში ჩატარებულ შეხვედრებს? „ჩვენ გვაქვს იმ პატიმართა სია, რომლებმაც ჭეშმარიტებისადმი გულწრფელი ინტერესი გამოავლინეს, — ამბობენ ძმები ჩესლავი და ზდისლავი. — თუ პატიმარი სულიერად წინ არ მიიწევს ან უსაფუძვლოდ აცდენს შეხვედრებს, რითაც ავლენს, რომ არ აფასებს ამ ღონისძიებას, სიიდან ვშლით და საქმის კურსში ვაყენებთ ციხის ზედამხედველს“.
ბიბლიის შესწავლისას ძმები პატიმრებს იმასაც ასწავლიან, თუ როგორ მოემზადონ შეხვედრებისთვის და როგორ გამოიყენონ ეფექტურად ჩვენი ლიტერატურა. ამგვარად, პატიმრები შეხვედრებზე კარგად მომზადებულები მიდიან და თავისუფლად ღებულობენ მათში მონაწილეობას. იძლევიან გამამხნევებელ კომენტარებს, დახელოვნებულად იყენებენ ბიბლიას, მიჰყვებიან მასში მოცემულ რჩევებს და კომენტარებში ხშირად ჩართავენ ხოლმე შემდეგ სიტყვებს: „ვხვდები, რომ ასე უნდა მოვიქცე“.
ვოლუვის ციხეში ბიბლიის 20 შესწავლა ტარდება. მათგან რვას 3 პატიმარი მაუწყებელი ატარებს“, — ამბობს კრების მდივანი. მათ კარგ შედეგებს მიაღწიეს კამერიდან კამერასა და ციხის ეზოში ქადაგებაშიც. მაგალითად, ათ თვეში, 1993 წლის სექტემბრიდან 1994 წლის ივნისამდე, მათ გაავრცელეს 235 წიგნი, 300-მდე ბროშურა და 1 700 ჟურნალი. ახლახან ციხის ორმა თანამშრომელმა გამოთქვა ბიბლიის შესწავლის სურვილი.
სპეციალურ კონგრესებს სიხარული მოაქვს
დროთა განმავლობაში ციხის სასწავლო პროგრამას სპეციალური კონგრესებიც დაემატა. ციხის სპორტდარბაზში სარაიონო ზედამხედველები და სხვა გამოცდილი ძმები სარაიონო კონგრესისა და ერთდღიანი სპეციალური კონგრესის პროგრამის ძირითად პუნქტებს წარმოადგენდნენ. პირველი სპეციალური კონგრესი 1993 წლის ოქტომბერში ჩატარდა. კონგრესს 50 პატიმარი და „ვროცლავიდან ჩასული ოჯახები (მათ შორის ქალები და ბავშვები),“ ესწრებოდნენ, — აღნიშნული იყო გაზეთში „სლოვო პოლსკი“. დამსწრეთა საერთო რიცხვმა 139-ს მიაღწია. შესვენებებზე დები ყველას უმასპინძლდებოდნენ და თითოეულ დამსწრეს საშუალება ჰქონდა ქრისტიანული ურთიერთობით დამტკბარიყო.
მას შემდეგ სამი სპეციალური კონგრესი ჩატარდა, რაც სასარგებლო აღმოჩნდა არა მარტო პატიმრებისთვის, არამედ ციხიდან გამოსულთათვისაც. როდესაც ერთმა დამ ქალაქში მცხოვრებ ვოლუვის ყოფილ პატიმარს მიაკითხა, თავიდან ის საკმაოდ გულგრილად შეხვდა მის ცნობას, მაგრამ როდესაც გაიგო, რომ ერთი პატიმარი იეჰოვას მოწმე გახდა, მამაკაცმა წამოიძახა: „რაო, ის მკვლელი ახლა მოწმეა?“ შედეგად ამ კაცმა ბიბლიის შესწავლა დაიწყო.
სასწაულებრივი გარდაქმნა
ნამდვილად შეეხო ეს ფართო მასშტაბის საგანმანათლებლო პროგრამა პატიმრების გაქვავებულ გულებს? მოდით, ვნახოთ, თუ რას ყვებიან თვითონ პატიმრები.
„მშობლები არ მახსოვს, რადგან ჯერ კიდევ პატარა ვიყავი, როდესაც მიმატოვეს. ძალიან მტკივნეულად განვიცდიდი, რომ არავის ვუყვარდი, — აღიარებს ბუნებით გულჩათხრობილი ზდისლავსი. — ადრეული ასაკიდანვე ბოროტმოქმედების ჭაობმა ჩამითრია, რამაც მკვლელობის ჩადენამდე მიმიყვანა. დანაშაულის გრძნობა თავის მოკვლისკენ მიბიძგებდა და ძლიერ მსურდა, სადმე რაიმე რეალური იმედი დამენახა. შემდეგ 1987 წელს ხელში ჟურნალი „საგუშაგო კოშკი“ ჩამივარდა, საიდანაც მკვდრეთით აღდგომის იმედისა და მარადიული ცხოვრების შესახებ გავიგე. მივხვდი, რომ ჯერ კიდევ არ მქონდა ყველაფერი დაკარგული. მოვიშორე აზრი თავის მოკვლის შესახებ და ბიბლიის შესწავლა დავიწყე. ახლა კი იეჰოვამ და ძმებმა დამანახვეს, თუ რა არის სიყვარული“. ყოფილი მკვლელი ციხეში 1993 წლიდან სამსახურებრივი თანაშემწე და დამხმარე პიონერი გახდა. გასულ წელს კი სრული დროით პიონერად მსახურება დაიწყო.
ტომაში თავიდან დიდი სიხარულით დათანხმდა ბიბლიის შესწავლაზე. „მაგრამ ეს არ იყო გულწრფელად გადადგმული ნაბიჯი, — აღიარებს ის. — მე მხოლოდ იმიტომ ვსწავლობდი ბიბლიას, რომ მომწონდა ცოდნა გამომემჟღავნებინა და სხვებისთვის იეჰოვას მოწმეების მრწამსი განმემარტა. მაგრამ ბიბლიის ჭეშმარიტებას ცხოვრებაში არ ვიყენებდი. ერთ მშვენიერ დღეს ქრისტიანულ შეხვედრაზე წასვლა გადავწყვიტე. მონათლული პატიმრები გულთბილად შემხვდნენ. მივხვდი, რომ ჩემი ცოდნის აფიშირების ნაცვლად საჭირო იყო, გაქვავებული გული და აზროვნება შემეცვალა“. ტომაშმა ახალ, ქრისტიან პიროვნებად შემოსვა დაიწყო (ეფესელთა 4:22–24). დღეს ის იეჰოვასადმი მიძღვნილი, მონათლული მოწმეა და კამერიდან კამერაში ქადაგებაში სიხარულს პოულობს.
ყოფილი მეგობრების ზემოქმედება
ისინი, რომლებმაც ჭეშმარიტება ციხეში მიიღეს, დიდ ზემოქმედებას განიცდიდნენ კამერის ყოფილი მეგობრებისა და ციხის პერსონალის მხრიდან. ერთ-ერთი მათგანი იხსენებს: «ყოველთვის დამცინოდნენ და აბუჩად მიგდებდნენ. მაგრამ თავში სულ ძმების გამამხნევებელი სიტყვები მიტრიალებდა. „ყოველთვის მიმართე ლოცვით იეჰოვას, — მეუბნებოდნენ ისინი. — იკითხე ბიბლია და შინაგან სიმშვიდეს იგრძნობ“. ეს ნამდვილად მეხმარებოდა».
«პატიმრები, რომლებიც კამერაში ჩემთან ერთად ისხდნენ, ხშირად შეურაცხმყოფდნენ, — ყვება რიჩარდი, ერთგული, მონათლული ძმა. — „შეგიძლია იარო შენს შეხვედრებზე, მაგრამ თავი ისე ნუ მოგაქვს თითქოს ჩვენზე უკეთესი იყო“, — მაფრთხილებდნენ ისინი. ბიბლიური პრინციპებით ცხოვრების დაწყებისთანავე წინააღმდეგობებს შევხვდი. პატიმრები საწოლს მიყირავებდნენ, ბიბლიურ ლიტერატურას ძირს მიყრიდნენ და ჩემს კუთხეს მთლიანად ურევდნენ. იეჰოვას ლოცვაში ვთხოვდი, ძალა მოეცა, რომ წონასწორობიდან არ გამოვსულიყავი და შემდეგ მშვიდად ვიწყებდი დალაგებას. დროთა განმავლობაში პატიმრებმა თავი დამანებეს».
«როდესაც სხვა პატიმრები ხედავენ, რომ მტკიცედ გვაქვს გადაწყვეტილი იეჰოვასადმი მსახურება, — ყვებიან სხვა მონათლული პატიმრები, — სხვაგვარად გვექცევიან. ისინი გვეუბნებიან: „გახსოვდეთ, რომ თქვენ არ უნდა დალიოთ, მოწიოთ და მოიტყუოთ“. ეს გვეხმარება კონტროლი გავუწიოთ საკუთარ თავს, სასწრაფოდ მივიღოთ ზომები, რომ მოვიშოროთ ნებისმიერი ცუდი თვისება ან ჩვევა და გამოვიმუშაოთ სულის ნაყოფები» (გალატელთა 5:22, 23).
ღვთისადმი თავის მიძღვნა
ციხის ზედამხედველების ნებართვით, პირველი ნათლობა ციხის სპორტდარბაზში 1991 წლის გაზაფხულზე ჩატარდა. ზდისლავიც იმ სიხარულით აღსავსე პატიმრებს შორის იყო, რომლებიც უნდა მონათლულიყვნენ. ნათლობას 12 პატიმარი და 21 სტუმრად მოსული და-ძმა ესწრებოდა. ამ შეხვედრამ პატიმრები ძალიან გაამხნევა. რამდენიმე პატიმარმა სწრაფად წაიწია წინ და ორი მათგანი იმავე წელს მოინათლა. ორი წლის შემდეგ, 1993 წელს, ორჯერ ჩაატარეს ნათლობა და კიდევ შვიდმა პატიმარმა მიუძღვნა თავი იეჰოვას!
ადგილობრივი ყოველდღიური გაზეთი „ვეჩურ ვროცლავია“ დეკემბრის ნათლობის შესახებ აღნიშნავდა: „ციხის სპორტდარბაზში ბევრი ხალხი გროვდება; ყველა ერთმანეთს ესალმება და ხელს ართმევს. თავს უცხოდ არავინ გრძნობს. ისინი ერთი დიდი ოჯახის წევრები არიან, რომლებსაც ერთი აზრი, ერთი და იგივე ცხოვრების წესი და ერთი ღმერთი, იეჰოვა, აერთიანებს“. ეს ‘ერთი დიდი ოჯახი’ მაშინ 135 ‘წევრისგან’ შედგებოდა, რომელთა შორის 50 პატიმარი იყო. მოდი გავიცნოთ ზოგი მათგანი.
იეჟი ივნისში მოინათლა და ახლა ციხეში დამხმარე პიონერად მსახურობს. ის ყვება: „თუმცა წლების წინ გარკვეული შეხება მქონდა ბიბლიურ ჭეშმარიტებასთან, მაგრამ იმ დროს გული ნამდვილად გაქვავებული მქონდა. თაღლითობა, პირველ ცოლთან გაყრა, ქორწინების გარეშე კავშირი კრისტინასთან, უკანონო შვილი და ხშირი პატიმრობა — ასეთი იყო ჩემი ცხოვრება“. როდესაც იეჟიმ ციხეში დაინახა, თუ როგორ გახდნენ სხვა საშიში ბოროტმოქმედები მოწმეები, საკუთარ თავს დაუსვა კითხვა: „მეც ხომ შემიძლია უკეთესი გავხდე?“ მან ითხოვა, მასთანაც დაეწყოთ ბიბლიის შესწავლა და შეხვედრებზე სიარული დაიწყო. მაგრამ ნამდვილად გარდამტეხი მომენტი მაშინ დაუდგა, როდესაც პროკურორისგან გაიგო, რომ კრისტინა სამი წლის წინ იეჰოვას მოწმე გამხდარიყო. «ამან უზომოდ გამაოცა! — ყვება იეჟი. — ჩემთვის გავიფიქრე: „მე? მე რაღას ვაკეთებ?“ მივხვდი, რომ იეჰოვასთვის მოსაწონი რომ ვყოფილიყავი, საჭირო იყო, ცხოვრების წესი შემეცვალა». ამას ციხეში ბედნიერი შეხვედრა მოჰყვა; ერჟი შეხვდა კრისტინასა და თავის 11 წლის გოგონას, მაჟენას. მალე ისინი დაქორწინდნენ. თუმცა იეჟი ჯერ კიდევ ციხეშია და ცხოვრებაში რთული მომენტებიც აქვს, მან ახლახან ჟესტების ენა ისწავლა და ყრუ-მუნჯ პატიმრებს ეხმარება.
მიროსლავი ჯერ კიდევ სკოლის პერიოდში ჩაითრიეს ბოროტმოქმედთა წრეში. მას ძალიან მოსწონდა მეგობრების საქმიანობა და მალე თვითონაც დაიწყო მათსავით მოქმედება. მანაც მრავალი გაძარცვა და სცემა. შედეგად კი ციხეში მოხვდა. „როდესაც ციხეში აღმოვჩნდი, დახმარებისათვის მღვდელს მივმართე, — ყვება მიროსლავი. — მაგრამ ამ შეხვედრამ გული საშინლად გამიტეხა. გატავწყვიტე თავი მომეწამლა“. სწორედ იმ დღეს, როდესაც თავი უნდა მოეკლა, მიროსლავი სხვა საკანში გადაიყვანეს. იქ იპოვა „საგუშაგო კოშკის“ ნომერი, რომელშიც სიცოცხლის აზრის შესახებ იყო ლაპარაკი. „ეს მარტივად და ნათლად გადმოცემული ინფორმაცია ზუსტად ის იყო, რაც მე ასე მჭირდებოდა, — განაგრძობს მიროსლავი. — ახლა უკვე სიკვდილი აღარ მინდოდა! იეჰოვასადმი ვილოცე და მოწმეებს ვთხოვე, ჩემთან ბიბლიის შესწავლა დაეწყოთ“. ბიბლიის შესწავლაში მან სწრაფად წაიწია წინ და 1991 წელს მოინათლა. ახლა ის ციხეში დამხმარე პიონერად მსახურობს და საკნიდან საკანში ქადაგებს.
ამჟამად უკვე 15 პატიმარია მონათლული. ერთად მათ თითქმის 260 წელი აქვთ მისჯილი. ზოგი ვადამდე გაათავისუფლეს. ერთს 25 წლის პატიმრობა 10 წლამდე შეუმცირეს. რამდენიმე დაინტერესებული ციხიდან გამოსვლის შემდეგ გახდა მოწმე. გარდა ამისა, ოთხი პატიმარი ემზადება მოსანათლად.
ციხის ადმინისტრაცია აღიარებს
„პატიმართა აზროვნება საგრძნობლად შეიცვალა, — აღნიშნულია ციხის ანგარიშში. — ბევრმა შეწყვიტა მოწევა და საკნის სისუფთავეზე ზრუნვა დაიწყო. ასეთი ცვლილებები მრავალი პატიმრის საქციელში შეინიშნება“.
გაზეთ „ჟიჩე ვარშავის“ ცნობით, ვოლუვის ციხის ადმინისტრაცია აღიარებს, რომ „პატიმრები გამოსწორდნენ და ციხის გუშაგებს არავითარ პრობლემებს არ უქმნიან“. სტატიაში შემდეგ ნათქვამია, რომ ვადამდე გათავისუფლებული პატიმრები არ ტოვებენ იეჰოვას მოწმეთა ორგანიზაციას და არ უბრუნდებიან დამნაშავეთა სამყაროს.
რა აზრისაა ციხის ზედამხედველი? „ამ კოლონიაში იეჰოვას მოწმეთა საქმიანობა ყველაზე სასურველი და სასარგებლოა, — ამბობს ის. ზედამხედველი აღიარებს, რომ „პატიმრები [იეჰოვას მოწმებთან] ბიბლიის შესწავლისას იცვლიან მოქმედების ნორმებს, და მათს ცხოვრებას ახალი ძალა წარმართავს. ისინი ტაქტიანად და თავაზიანად იქცევიან, გულმოდგინედ მუშაობენ და არანაირ პრობლემას არ გვიქმნიან“. ადმინისტრაციის მხრიდან ასეთი დადებითი სიტყვების მოსმენა, რა თქმა უნდა, სასიამოვნოა ვოლუვის ციხეში მომსახურე მოწმეებისთვის.
ამ მოწმეებს, რომლებიც ციხეში საქადაგოდ მიდიან, კარგად ესმით იესოს სიტყვები: „მე ვიცნობ ჩემსას და ჩემი მიცნობს მე. . . მოისმენენ ჩემს ხმას და იქნება ერთი ფარა და ერთი მწყემსი“ (იოანე 10:14, 16). ციხის კედლებიც კი ვერ აბრკოლებს კეთილ მწყემსს, იესო ქრისტეს, რომ ცხვრისმაგვარი ადამიანები შეკრიბოს. ვოლუველი მოწმეები მოხარულები არიან იმით, რომ აქვთ პატივი, მონაწილეობა მიიღონ ამ სიხარულის მომტან მსახურებაში. და ისინი იმედოვნებენ, რომ იეჰოვა ყოველთვის აკურთხებს მათს საქმიანობას და მრავალ გაქვავებული გულის მქონეს დაეხმარება, აღსასრულის დადგომამდე სამეფოს შესახებ კეთილ ცნობას გამოეხმაუროს (მათე 24:14).
[ჩარჩო 27 გვერდზე]
„დიდი ბავშვის“ პრობლემა
«გარკვეული დროის მანძილზე ციხეში ყოფნის შემდეგ, პატიმარს ხშირად ავიწყდება, თუ რა არის თავისუფლება, როდესაც თვითონ ხარ საკუთარი თავის ბატონ-პატრონი, — აღნიშნავენ მოწმეები, რომლებიც ვოლუვის კოლონიაში მსახურობენ. — სინამდვილეში საქმე გვაქვს „დიდი ბავშვის“ ანუ ისეთი პიროვნების პრობლემასთან, რომელმაც ციხიდან გამოსვლის შემდეგ არ იცის, თუ როგორ წარმართოს ცხოვრება. ამიტომაც სცილდება კრების როლი მხოლოდ ბიბლიის ჭეშმარიტების სწავლების ფარგლებს. ჩვენ მათ საზოგადოების წევრებად გახდომაში უნდა დავეხმაროთ, გავაფრთხილოთ ახალი საშიშროებებისა და იმ ცდუნებების შესახებ, რომლებსაც შეიძლება შემდგომში წააწყდნენ. ამავე დროს, მნიშვნელოვანია გვახსოვდეს, რომ ყოფილი პატიმრები ჩვენგან არ საჭიროებენ ზედმეტ მფარველობას. ჩვენ მათ ახალი ცხოვრების დაწყებაში უნდა დავეხმაროთ.