მან სიცოცხლის აზრი იპოვა

მარტინი 20 წლის იყო, როცა სიცოცხლის აზრის ძებნა დაიწყო. ის იხსენებს: „ვიკვლევდი რელიგიებს და სხვადასხვა ფილოსოფიურ სწავლებებს; ნარკოტიკების მიღებაც დავიწყე იმ იმედით, რომ ეს შინაგან სიცარიელეს შემივსებდა“. ის ცოტა ხანი კალიფორნიაში (აშშ) ცხოვრობდა და შემდეგ ჰავაიზე გადავიდა. მარტინი ამბობს: „მეგონა, სამოთხე ვიპოვე“. მაგრამ, როგორც აღმოჩნდა, ლამაზმა ხედებმა მას სიცარიელე ვერ შეუვსო. ის განაგრძობს: „ისეთ ღრმა დეპრესიაში ჩავვარდი, რომ თვითმკვლელობაზეც კი ვფიქრობდი“. ეს მარტინის ცხოვრებაში იმდენად მძიმე პერიოდი იყო, რომ ზოგჯერ ცრემლებს ვერ იკავებდა და ღმერთს ევედრებოდა: „ღმერთო, თუ არსებობ, მაპოვნინე შენი თავი“.

ერთხელაც მარტინს გაახსენდა აბრა, რომელზეც ეწერა: „იეჰოვას მოწმეების სამეფო დარბაზი“. მან იქ წასვლა და ქრისტიანულ შეხვედრაზე დასწრება გადაწყვიტა. ის ამბობს: „იქ რომ მივედი, დიდი წვერი და გრძელი თმა მქონდა, თანაც რამდენიმე თვის გაურეცხავი ტანსაცმელი მეცვა. მიუხედავად ამისა, მოწმეებმა თბილად მიმიღეს“. მარტინმა იეჰოვას მოწმეებთან დაიწყო ბიბლიის შესწავლა. ის სანაპიროდან, „თავისი სახლიდან“, ქალაქის ცენტრში, სკვერში, დადიოდა ბიბლიის შესასწავლად.

როგორც იქნა, მარტინმა იპოვა დამაკმაყოფილებელი პასუხები თავის კითხვებზე. შედეგად, მან დაძლია დეპრესია და იგრძნო ის სიხარული, რომელზეც იესო მათეს 5:3-ში საუბრობს: „ბედნიერნი არიან სულიერს მოწყურებულნი“.

მარტინმა ცხოვრებას სხვა თვალით შეხედა, რაც იმით გამოვლინდა, რომ იმ ბიბლიური პრინციპების გამოყენება დაიწყო, რომლებიც ზემოხსენებულ ჯოს დაეხმარა ცხოვრების მოწესრიგებაში. მარტინმა მოიწესრიგა გარეგნობა. მან მოწმეების დახმარებით სამუშაოც იპოვა და საცხოვრებელი ადგილიც. ის ამბობს: „ადრე ისე მიცნობდნენ, როგორც უსახლკარო კაცს სკვერიდან, ბოლოს კი გაოცებულები მიყურებდნენ, როცა ხედავდნენ, როგორ ვიცვლებოდი“.

მოგვიანებით მარტინი არგენტინაში დაბრუნდა, სადაც მოინათლა და იეჰოვას მოწმე გახდა. ახლა ის თავად ეხმარება სულიერს მოწყურებულ ადამიანებს უმნიშვნელოვანეს კითხვებზე პასუხების მიღებაში.