გონივრული მიდგომა

ჩვენ მადლიერნი ვართ, რომ ღვთის სიტყვამ ჩვენი ცხოვრება უკეთესობისკენ შეცვალა, და გვსურს, იგივე კურთხევა სხვებმაც გამოცადონ საკუთარ თავზე. გარდა ამისა, გვესმის, რომ ადამიანების მომავალი იმაზეა დამოკიდებული, თუ როგორ გამოეხმაურებიან სასიხარულო ცნობას (მათ. 7:13, 14; იოან. 12:48). ჩვენ გულწრფელად გვსურს, მათ ჭეშმარიტება გაიგონ. მაგრამ საუკეთესო შედეგების მისაღწევად საკმარისი არ არის დამაჯერებლობა და მონდომება; საჭიროა, გონივრული მიდგომაც.

შენი თვალსაზრისის დასამტკიცებლად არაერთი ბიბლიური მუხლიც რომ მოიყვანო, კარგ შედეგს არ მოიტანს, თუ პირდაპირ განუცხადებ ადამიანს, რომ არასწორია ის, რაც მას სწამს. მაგალითად, საეჭვოა, მსმენელმა შეიცვალოს თვალსაზრისი ამა თუ იმ დღესასწაულის შესახებ, თუ მხოლოდ იმას ეტყვი, რომ ეს დღესასწაული წარმართული წარმოშობისაა. გონივრული მიდგომით უკეთეს შედეგს მიაღწევ. რა იგულისხმება გონივრულ მიდგომაში?

ბიბლიაში ნათქვამია, რომ „ზემოდან მომავალი სიბრძნე . . . მშვიდობიანი[ა], ახასიათებს გონიერება“ (იაკ. 3:17). ბერძნული სიტყვა, რომელიც „გონიერებად“ არის ნათარგმნი, პირდაპირი გაგებით „დამთმობს“ ნიშნავს. ზოგ თარგმანში ის ნათარგმნია როგორც „სხვებისთვის ანგარიშის გამწევი“, „ლმობიერი“ ან „შემწყნარებელი“. ყურადღება მიაქციე, რომ გონიერება მშვიდობისმოყვარეობას უკავშირდება. ტიტეს 3:2-ში ის რბილ ხასიათთან ერთად არის მოხსენიებული და ნათქვამია, რომ ასეთი ადამიანი არ უნდა იყოს „ჩხუბის ამტეხი“. ფილიპელების 4:5 მოგვიწოდებს: „ყველასთვის ცნობილი გახდეს თქვენი კეთილგონიერება“. კეთილგონიერი ადამიანი მხედველობაში იღებს მოსაუბრის წარსულს, მდგომარეობას, გრძნობებს და მზად არის, საჭიროების შემთხვევაში, დაუთმოს მას. შეიძლება ასეთმა მიდგომამ მოსაუბრე უფრო მეტად განაწყოს მოსასმენად და უკეთესად მიიღოს ნათქვამი, როდესაც მასთან ბიბლიის საფუძველზე ვიმსჯელებთ.

რით უნდა დაიწყო. ლუკა მოგვითხრობს, რომ პავლე თესალონიკეში წმინდა წერილების საფუძველზე ხალხს „უხსნიდა და . . . უმტკიცებდა, რომ ქრისტეს უნდა ეტანჯა და მკვდრეთით აღმდგარიყო“ (საქ. 17:2, 3). აღსანიშნავია, რომ ეს იუდეველთა სინაგოგაში ხდებოდა. პავლეს მსმენელები ებრაულ წერილებს ავტორიტეტულად თვლიდნენ. ამიტომაც გონივრული იყო საუბრის დაწყება იმით, რასაც ისინი აღიარებდნენ.

ათენის არეოპაგში ბერძნებთან საუბარი კი პავლეს წმინდა წერილებით არ დაუწყია. საუბრის დასაწყებად და მსჯელობის საფუძვლად მან ის გამოიყენა, რაც ბერძნებისთვის ნაცნობი და მისაღები იყო. პავლემ მხოლოდ ამის შემდეგ ილაპარაკა შემოქმედსა და მის განზრახვებზე (საქ. 17:22—31).