რამდენიმე თვის შემდეგ, რუსეთის ჯარის შემოსვლის გამო ნაცისტები იძულებულნი გახდნენ, რომ სასწრაფოდ დაეცალათ ბანაკი. როდესაც ბანაკის დასატოვებლად ვემზადებოდით, ძმებმა საკუთარი სიცოცხლე საფრთხეში ჩავიგდეთ და ქალების ბარაკებისკენ წავედით, რომ გაგვეგო, თუ რა მდგომარეობაში იყვნენ ჩვენი სულიერი დები. იქ დაახლოებით 20 და იყო, მათ შორის ელზა აბტიb და გერტრუდ ოტი. როდესაც დებმა დაგვინახეს, ჩვენკენ გამოიქცნენ. მას შემდეგ, რაც ერთმანეთი გავამხნევეთ, დებმა მალევე სიმღერა დაიწყეს, რომელშიც ასეთი სიტყვები იყო: „ერთგულს არაფრის არ ეშინია, ყოველთვის ურყევად დგას“c. თვალზე ყველას ცრემლი მოგვადგა.