შორს, გაშლილ მდელოზე რაღაც ელვარებდა; შესაძლოა ეს დამშრალი მდინარის კალაპოტიც ყოფილიყო, მაგრამ რაც უფრო უახლოვდებოდა სისერას ჯარი მთას, მით უფრო იკვეთებოდა რკინის აღჭურვილობის ავბედითი ელვარება. მთისკენ სისერას საამაყო 900 საომარი ეტლი მიემართებოდა, რომელთაც ბორბლებზე დანები ჰქონდათ დამაგრებული. სისერას, სურდა, ბალახივით მოეცელა და თვალის დახამხამებაში აღეგავა ისრაელები მიწის პირისგან.

სისერას სახელის გაგონებაც კი ისრაელებს შიშის ზარს სცემდა. ქანაანელების რელიგია და კულტურა სისასტიკით გამოირჩეოდა — ისინი ტაძრებში მეძაობდნენ და თავიანთ ღმერთებს მსხვერპლად ბავშვებს სწირავდნენ. როგორი იქნებოდა ქანაანელი მხედართმთავრისა და მისი მეომრების უღელქვეშ ცხოვრება? დებორას სიმღერიდან ვიგებთ, რომ დასახლებებში აღარავინ ცხოვრობდა და მგზავრობაც თითქმის შეუძლებელი იყო (მსაჯულები 5:6, 7). წარმოიდგინეთ, როგორ აფარებს შეძრწუნებული ხალხი თავს მთებსა თუ ტყეებს. ისინი შიშით ვერც მიწას ამუშავებენ და ვერც უგალავნო დასახლებებში ცხოვრობენ. ისრაელები შემოვლითი გზით მგზავრობენ, რადგან მთავარ გზებზე მათ თავს ესხმიან, შვილებს სტაცებენ და ქალებს აუპატიურებენ.b